Σαμ να Φάνη-κε το Γιούρο!

Πριν τον «τελικό» με την Κροατία, τέτοια σκεφτόμουν, αλλά δεν πρόκανα να τα γράψω. Δεν το τήρησα το γούρι. Εκτός κι αν τελικά το γούρι είναι να τα σκέφτομαι κι όχι να τα γράφω.

Η ουσία είναι μία. Πως η Εθνική συστηματικά με διαψεύδει, έστω και τεχνηέντως. Πως γενικά αυτή η ομάδα μας διαψεύδει συστηματικά όλους μας. Τους απαισιόδοξους, τους προπονητές της εξέδρας, τους «ειδικούς», τους ανειδίκευτους, όσους βλέπουμε τα χάλια του ελληνικού ποδοσφαίρου και τη φτώχεια του και δεν περιμένουμε τίποτα καλύτερο από κατραπακιές και σε εθνικό επίπεδο.

Κι όμως, από αγκάθι βγαίνει ρόδο. Και αναρωτιέμαι μήπως τελικά αυτή η ομάδα που μας κάνει να αισθανόμαστε υπερήφανοι ως Έλληνες, αυτή η ομάδα που σκορπάει τόσα χρόνια χαμόγελα, και στα εύκολα αλλά και στα τωρινά δύσκολα της Ελλάδας, μήπως λοιπόν αυτή η ομάδα ...δεν είναι ελληνική!

Δεν εξηγούνται τα αποτελέσματά της από το ποδόσφαιρό μας. Ούτε από όσα βλέπουμε στα ελληνικά γήπεδα, μέσα και έξω (κυρίως έξω) από αυτά, ούτε από το υλικό, αλλά ούτε και από τη δυναμική των συλλόγων μας εκτός συνόρων. Πότε είδατε τελευταία φορά κάποιον ελληνικό σύλλογο να πετυχαίνει κάτι αντίστοιχο με τα κατορθώματα της Εθνικής μας στον διεθνή χώρο; Καλά, μην αρχίσετε να προσπαθείτε να θυμηθείτε ξύνοντας το κεφάλι, γιατί θα το ματώσετε...

Το ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι πως όλες αυτές οι επιτυχίες έρχονται ...ανεξαρτήτως σύνθεσης πλέον. Παλιά ήταν «τα παιδιά του Ρεχάγκελ», που ήταν «οι ίδιοι και οι ίδιοι», αλλά και που ήξεραν, είχαν δημιουργήσει τον χαρακτήρα της Εθνικής, είχαν φτιάξει το μέταλλό της. Μετά, τα παιδιά αυτά άρχισαν σιγά σιγά να μην είναι και τόσο παιδιά. Να γερνάνε, να αποσύρονται, να αντικαθίστανται. Να έρχονται νέοι και πιο νέοι. Να υπάρχουν απουσίες, να υπάρχουν αποχωρήσεις, να έρχονται νέα πρόσωπα κι άλλα πιο νέα, να γυρνάνε τα παλιά, να ανακατεύονται όλοι μαζί κι όλο αυτό το ...Γιούρο, Γιούρο όλοι, να μην αλλοιώνει σε τίποτα τον χαρακτήρα που χτίστηκε επί Ρεχάγκελ. Να μην τον αλλοιώνει τον χαρακτήρα αυτόν ούτε καν η αποχώρηση του σπουδαίου Γερμανού, στον οποίο χρωστάμε -πιο πολύ κι από τις επιτυχίες- τις βάσεις, το χτίσιμο αυτής της Εθνικής. Τον αντικατέστησε ο δον-Φερνάντο, πάτησε κι αυτός στα χνάρια του, ίσως μπήκε και στα παπούτσια του. Η ουσία είναι πως το μέταλλο δεν άλλαξε, παρά τα πειράματα, παρά τα νέα κράματα.

Η Εθνική αυτή έμαθε να κερδίζει, ξέρει να κερδίζει και το θυμάται κάθε φορά στα δύσκολα, στα μεγάλα ματς. Όπως αυτό με την Κροατία. Στο οποίο κέρδισε, και μάλιστα ...εύκολα στο τέλος, όχι επειδή ήταν καλύτερη, όχι επειδή έπαιξε μπάλα, αλλά επειδή ...ήξερε. Επειδή πίστευε. Επειδή έτσι γίνεται όλα αυτά τα χρόνια. Από συνήθεια. Σαμ, Φάνης, Σαμ να Φάνη-κε το Γιούρο!

Το μόνο που μένει πλέον, είναι να θεωρήσουμε μεγάλο παιχνίδι και αυτό της Τιφλίδας. Μην πάθουμε καμιά πλάκα την Τρίτη από τον Τιμούρη, γιατί με ...τι μούρη θα κυκλοφορήσουμε μετά; Είπαμε, η Εθνική στους «τελικούς» είναι αχτύπητη. Στα ματσάκια με τις Γεωργίες και τις Μαρίες τα μπερδεύει καμιά φορά. Εγώ, πάντως, την Τρίτη θα αρχίσω να σκέφτομαι από νωρίς «κρίματα» και «ταξίδια που μετράνε». Κι αν προκάνω, θα τα γράψω κιόλας. Είπαμε, την πιστεύουμε την Εθνική και τις συνήθειές της, αλλά μην αλλάξουμε και τις δικές μας!

Μέχρι να σταματήσω να νιώθω ...εθνικά υπερήφανος γι΄ αυτή την ομάδα και να αναρωτιέμαι αν όντως είναι ελληνική, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...