To πρωτάθλημα που (δεν) αγαπήσαμε!

Είχε τη σημειολογική πλάκα της η χθεσινή κλήρωση του πρωταθλήματος μπάσκετ στο Κολέγιο Αθηνών, το οποίο παρεμπιπτόντως του ταίριαζε γάντι ως σημείο εκκίνησης: ε, διάβολε, με τόσους παίκτες οι οποίοι ενέσκηψαν κατευθείαν από το ΝCAA, το πανεπιστημιακό campus ήταν ταμάμ για την περίσταση!

Αμ, το άλλο! Στον ίδιο χώρο γυρίστηκε πριν από 52 χρόνια η ταινία «Το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο» και για αυτόν ακριβώς τον λόγο οι συνειρμοί πήγαν σύννεφο: από τη στιγμή που άρχισαν οι αφίξεις στο θέατρο του Κολεγίου, άλλος έκανε τον καθηγητή Φλωρά, άλλος τον «βεβαίως βεβαίως» κι άλλος έβλεπε τις πράσινες, κόκκινες και κίτρινες πεταλούδες που είχε αφήσει αμανάτι από τα χαστούκια των καθηγητών της Εβδόμης η Λίζα Παπασταύρου!

Σαν τις (πολύχρωμες) πεταλούδες που βλέπει εδώ και μήνες η ένδοξη ΑΕΚ και σαν αυτές που αντίκρισε προχθές ο Πανελλήνιος και του ήρθε ταμπλάς!

Εδώ βεβαίως χρειάζεται μια διευκρίνιση ή μάλλον μια ταυτοποίηση, υπό την έννοια ότι εάν η ομάδα η οποία αποβλήθηκε προχθές από την Α1 είναι ο Πανελλήνιος, τότε εγώ είμαι ο πάπας της Ρώμης! Ο κανονικός Πανελλήνιος (της χρυσής πεντάδας και του καθηγητή Νησιώτη, του Γκούμα και εσχάτως του Ζούρου) παραμένει κάτοικος Κυψέλης, σαν θλιβερό κουφάρι μιας ένδοξης ιστορίας 120 ετών!

Εκατόν είκοσι χρόνια (από το 1891, οπότε ιδρύθηκε ο Σύλλογος των Ολυμπιονικών) που έφυγαν από το πεδίον του Άρεως με κατεύθυνση το Ιβανώφειο, αλλά κλατάρισαν λίγες εκατοντάδες μέτρα πιο πάνω: στη διασταύρωση της Κηφισίας με την Αλεξάνδρας, όπου κατοικοεδρεύει η... Κασσιανή του ελληνικού αθλητισμού. Την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Επιτροπή Επαγγελματικού αθλητισμού εννοώ, η οποία και σε αυτή την περίπτωση (έλαβε υπ’ όψιν της το έλασσον και όχι το μείζον και) σημάδεψε διάνα: αντί να αποβάλει αυτό το αλλόκοτο μόρφωμα ομάδας για τους προφανείς λόγους της μεταβίβασης των μετοχών και της σύνθεσης της ΚΑΕ, το εξοβέλισε επειδή, λέει, δεν έχει εγγυημένα τα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα.

Μα, βρε καλοί μου άνθρωποι, εδώ κοτζάμ Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι δεν έχουν ακόμη αυτές τις εγγυήσεις, εσάς τα τηλεοπτικά έσοδα του ψευδεπίγραφου Πανελληνίου σάς μαράνανε!

Παρεμπιπτόντως τα έχω λίγο χαμένα με όλο αυτό το μπάχαλο, καθότι αυτός ο νέος Πανελλήνιος θα ήταν τρόπον τινά ο παλιός Ηρακλής, ενώ την ίδια στιγμή ο νέος (για την ακρίβεια, έφηβος) Ηρακλής παίζει στη Β' Εθνική και τρώει ογδόντα πόντους στην έδρα του από τη Νίκη Βόλου, αλλά είναι πιο τυχερός από τον παλιό Πανελλήνιο που παραμένει αδιαβάθμητος!

Το εννοώ αυτό, διότι εάν δεν προκάνει να παίξει στη Γ' Εθνική κι επειδή ακόμη και η Α' ΕΣΚΑ έχει ήδη (κλείσει και) αρχίσει, τότε η μοναδική διέξοδός του είναι το ΝΒΑ, αλλά κι αυτή η ελπίδα χλομιάζει ένεκα του lock out!

Για να πω την αμαρτία μου, πάντως, λυπάμαι τον Φώτη Τακιανό, ο οποίος από εκεί που είχε τρεις επιλογές ως κόουτς στην Α1 (Δράμα, Αρης, Πανελλήνιος) στέκεται στην ουρά του ΟΑΕΔ για να μπει στο ταμείο ανεργίας!

Ο συχωρεμένος εδώ και είκοσι μέρες Φαίδων Ματθαίου, στο σκήνωμα του οποίου έκλινε ευλαβικά το γόνυ προχθές το βράδυ όλη η φυλή της Α1 (με την απονομή τιμητικής διάκρισης στον γιο του, Άρη, από τον Ντούσαν ιβκοβιτς και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς) έλεγε μια απλοϊκή πλην σοφή κουβέντα: «Το πρωτάθλημα είναι... πρωτάθλημα»!

Πράγματι, ό,τι κι αν γίνεται, το πρωτάθλημα δεν παύει να είναι το πρωτάθλημα και υπό αυτή τη συμβιβαστική λογική, εάν δεν έχουμε αυτό που αγαπάμε (και αγαπήσαμε στο παρελθόν), ας αγαπήσουμε αυτό που έχουμε!

Ιδού, λοιπόν, ποιο είναι το πρωτάθλημα που οφείλουμε (όχι να το οικτίρουμε και να αναθεματίζουμε νυχθημερόν, αλλά) να το αγαπήσουμε ή έστω να του δώσουμε μια μεγάλη αγκαλιά κι ας πάει η μισή στράφι:

· Ένα πρωτάθλημα που κουτσάθηκε 25 ώρες πριν από την κλήρωση και εννέα μέρες πριν από την έναρξη και γι’ αυτό έφυγε από την κατηγορία των αρτιμελών και προσχώρησε στα... ΑΜΕΑ!

· Ένα πρωτάθλημα που πριν από τον (συγκεκριμένο και συνάμα αφηρημένο) Πανελλήνιο είχε χάσει την ΑΕΚ (των Αθηνών, για να μη συγχέεται πλέον με την του Άργους) ύστερα από 48 χρόνια αδιάλειπτης παρουσίας.

· Ένα πρωτάθλημα στο οποίο συμμετέχουν 13 ομάδες, στις οποίες (ευτυχώς για την υστεροφημία της Α1 και την τυχόν αντιπαραβολή της με την ποδοσφαιρική Super League) δεν προστέθηκε σαν κολαούζος καμιά ομάδα Α'!

· Ένα πρωτάθλημα με δύο ρεπό για κάθε ομάδα μέσα στη regular season, με συμπιεσμένο αγωνιστικό πρόγραμμα και με σχεδόν βέβαιη την κατάργηση τουλάχιστον του μισού –ενδεχομένως και όλου– του πρώτου γύρου των πλέι οφ.

· Ένα πρωτάθλημα ο διοργανωτής του οποίου (ΕΣΑΚΕ) εξαναγκάζεται από τη μαμά ΕΟΚ να πάρει τα κουβαδάκια του και να παίξει σε άλλη παραλία από τα μέσα Μαΐου.

· Ένα πρωτάθλημα που κάνει εικόνισμά του τον ΟΠΑΠ, ο οποίος σε πείσμα της ποδοσφαιρικής ταυτότητάς του, το κρατά στη ζωή με αλλεπάλληλες τεχνητές αναπνοές.

· Ένα πρωτάθλημα του οποίου ή (άλλοτε λαμπρή έως χλιδάτη) κλήρωση για πρώτη φορά δεν μεταδόθηκε από την τηλεόραση, αλλά ελπίζει ότι μέχρι την Τρίτη θα βολευτεί κάπου και δεν θα βγάλει όλη τη χρονιά με... live streaming από το διαδίκτυο!

· Ένα πρωτάθλημα που κουβαλάει εκκρεμότητες και (θεσμικές) παθογένειες από τις παρελθούσες χρήσεις. Και αυτές είναι που όπλισαν το λογύδριο διαμαρτυρίας του γενικού διευθυντή της ΚΑΕ Ολυμπιακός, Χρήστου Σταυρόπουλου στη χθεσινή εκδήλωση.

· Ένα πρωτάθλημα, από το οποίο αποστασιοποιούνται οι Γιαννακόπουλοι και οι Αγγελόπουλοι και παρουσιάζει έλλειμμα σε ιδέες, οράματα, αλλά και πρακτικά εργαλεία για να κάνει τη δουλειά του.

· Ένα πρωτάθλημα που ελέω οικονομικών δεδομένων μοιάζει με reunion Αμερικανών κολεγιόπαιδων, αλλά και με θερμοκήπιο νεαρών Ελλήνων παικτών, οι οποίοι ελπίζουν να πιάσουν από τα μαλλιά τις ευκαιρίες που θα πάρουν.

· Ένα πρωτάθλημα που εάν κρίνω από τη (διευκρινιστική) δήλωση του Ίβκοβιτς μοιάζει επίσης με τοπίο στην ομίχλη: ή μάλλον με σαφάρι στην ομίχλη, από τη στιγμή που ο Ντούντα είπε πως «δεν νιώθω ότι αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού κυνηγάει κάτι».

· Ένα πρωτάθλημα που δεν αισθάνθηκε την ανάγκη, αλλά δεν έχει κιόλας τα οικονομικά εφόδια για να κάνει παιχνίδι με το ΝΒΑ, αλλά διάβολε, αυτό εμένα προσωπικώς δεν με χαλάει καθόλου. Ναιμ το ξέρω πως αν πριν από μερικά χρόνια ερχόταν στην Ελλάδα ο Κόμπε Μπράιαντ, ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα σκοτώνονταν ποιος θα του ανοίξει περισσότερα σεντούκια με χρυσάφι, αλλά στην παρούσα φάση αφήνουν τον Σαμπαντίνι να κάνει το κομμάτι του και δεν θα το μετανιώσουν: σε τελική ανάλυση από το γνωστό αραβικό παραμύθι, οι χίλιες νύχτες είναι προτιμότερες από τη μία. Κάποια στιγμή το lock out θα λήξει και οι ομάδες που μπήκαν σε αυτό το τριπάκι θα συνειδητοποιήσουν (αν και το γνώριζαν από την αρχή) ότι είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια!

· Ένα πρωτάθλημα με επτά ομάδες από την Αθήνα, δύο από τη Θεσσαλονίκη, χωρίς πάλι τη Λάρισα και την Πάτρα, αλλά με τους ιππότες από τη Ρόδο, με τα πετρέλαια της Καβάλας, με τα κρασιά της Δράμας (θα χουν γίνει μαρουβάς ύστερα από δέκα χρόνια ωρίμανσης μέσα στο βαρέλι) και με τις φρέσκες τσικουδιές από τα ρακοκάζανα του Ρεθύμνου. Το Ρέθυμνο που (επιτρέψτε μου μια παραπάνω κουβέντα, ελέω καταγωγής) όπως έγραψε σε ένα ποίημά του ο Γιώργος Σταυριανός και το απήγγειλε με συγκλονιστικό τρόπο η Κάτια Δανδουλάκη, «δεν είναι ο τόπος που πηγαίνεις, αλλά ο τόπος που επιστρέφεις».

ΥΓ. Με την ίδια λογική (γελώ τώρα που το γράφω, αλλά) είναι αλήθεια ότι και το καινούργιο πρωτάθλημα της Α1 μπορεί να φαντάζει σαν ένας τόπος στον οποίο πηγαίνεις με το ζόρι και δεν θα ήθελες να επιστρέψεις ούτε με σφαίρες... Όμως... δικαίωμα, που λένε και οι χαρτοπαίκτες. Δικαίωμα, διότι ανάμεσα στην ουτοπία και τη δυστοπία, πάντα υπάρχει χώρος για μια ντεμί κατάσταση! Μια ανεκτή κατάσταση εννοώ, η οποία προϊόντος του χρόνου μπορεί να γίνει ακόμη και συμπαθητική.