Τα παιδιά της... Επανάστασης

Ο Μουαμάρ Καντάφι ήθελε να έχει μονίμως στραμμένα πάνω του τα βλέμματα της δημοσιότητας, εγχώριας ή διεθνούς. Σε αυτό το πλαίσιο του δικού του παραλογισμού, δεν γούσταρε τους ποδοσφαιριστές και την επιρροή που θα μπορούσαν να ασκήσουν στον λαό της Λιβύης. Έτσι λοιπόν ο αδίστακτος δικτάτορας επέβαλε κάτι απίστευτο για τη δική μας κοινή λογική. Ποτέ σε καμία τηλεοπτική μετάδοση ή αναφορά στον Τύπο κανένας ποδοσφαιριστής δεν προφερόταν ή γραφόταν με το όνομά του, αλλά με το νούμερο της φανέλας και την ομάδα του. Για παράδειγμα, στην τηλεόραση δεν έλεγαν σκόραρε ο τάδε ή ο δείνα, μα π.χ. το νούμερο 2 της Αλ Ουάσλ.

Κάπως έτσι κύλησαν όλα τα χρόνια στην περίοδο της εξουσίας του. Ώσπου πέρσι τον Φεβρουάριο ξέσπασε η επανάσταση. Στο πλευρό των εξεγερμένων έσπευσαν και οι πιο διάσημοι παίκτες της χώρας. Όχι ως ονόματα, αλλά ως νούμερα. Ένας από αυτούς ήταν και το «9» της Εθνικής ομάδας, οι οποίοι μαζί με πέντε ακόμα παίκτες βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή των αντικαθεστωτικών.

Αντί για σφαίρες, γκολ
Ήταν ο Ραμπέε Αλάφι, το όνομα του οποίου δεν ήξεραν ούτε καν οι συμπατριώτες του. Οι συμπολεμιστές του όμως που γνώριζαν την ιστορία και τις ικανότητές του, τον έπεισαν να επιστρέψει στο ομοσπονδιακό συγκρότημα. «Μου είπαν πως αντί να δεχτώ κάποια σφαίρα στα χαρακώματα, θα προσέφερα πολλά περισσότερα στο έθνος μας εάν έβαζα κάνα γκολ, ώστε να πανηγυρίσουμε κάποια νίκη. Τελικά είχαν δίκιο. Στις 3 του περασμένου Σεπτεμβρίου ο Αλάφι σημείωσε το μοναδικό γκολ της Λιβύης στη νίκη (1-0) επί της Μοζαμβίκης, η οποία την έβαλε στο κόλπο της πρόκρισης στο Κύπελλο Εθνών Αφρικής.

Εκεί βρέθηκε τελικά η ταλαίπωρη αυτή χώρα έπειτα και από την εκτός έδρας «λευκή» ισοπαλία στη Ζάμπια, η οποία την έστειλε ως καλύτερη δεύτερη στη διοργάνωση που θα φιλοξενηθεί τον προσεχή Γενάρη στα γήπεδα της Γκαμπόν και της Ισημερινής Γουινέας. Αλλά πώς τα κατάφερε η Λιβύη να πετύχει αυτό το επίτευγμα; Ειδικά από τη στιγμή που μαστιζόταν από τον εμφύλιο της ανατροπής του καθεστώτος Καντάφι;

Ο ανιδιοτελής Βραζιλιάνος
Πολλά οφείλει σίγουρα στον Βραζιλιάνο προπονητή Μάρκος Πακέτα, ο οποίος αν και απλήρωτος επί μήνες και παρά τις αντιξοότητες δεν παράτησε το πόστο του, συμβάλλοντας τα μέγιστα, ώστε να έχει η χώρα ανταγωνιστικό συγκρότημα εν μέσω χαλεπών καιρών. «Η Λιβύη δεν είναι ο Καντάφι. Η Λιβύη είστε εσείς», συνήθιζε να λέει στους παίκτες του. Σε αυτό το τόσο δύσκολο διάστημα, είχε μαζέψει ορισμένους παίκτες και τους προπονούσε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στη γειτονική Τυνησία. Επίσης χρειάστηκε να δώσει τρεις αγώνες. Ο πρώτος μάλιστα κατέληξε σε θρίαμβο (3-0) κόντρα στις ανίσχυρες Νήσους Κομόρες, με το ματς να διεξάγεται στο Μπαμάκο, πρωτεύουσα του επίσης γειτονικού Μάλι.

Το δεύτερο ματς ήταν η νίκη (1-0) επί της Μοζαμβίκης στο Κάιρο της Αιγύπτου, με τον Ραμπέε Αλάφι να είναι ο ηρωικός σκόρερ και το τρίτο η ισοπαλία στη Ζάμπια. Κάπως έτσι λοιπόν η Λιβύη θα βρεθεί έπειτα από έξι χρόνια στο μεγάλο ραντεβού και για τρίτη συνολικά φορά στην ιστορία της (το 1982 φιλοξένησε τη διοργάνωση και έφτασε μέχρι τον τελικό, με την Γκάνα να κατακτά το τρόπαιο).

Και ενώ τα παιδιά του πολέμου θα παίξουν στα τελικά, εκεί δεν θα βρεθούν τέσσερα μεγαθήρια του θεσμού. Νότια Αφρική, Αίγυπτος (πολυνίκης), Νιγηρία και Καμερούν αποκλείστηκαν!