Κοινός παρονομαστής ο Σάντος...

* Στους κόλπους της Εθνικής Ελλάδος είχε συζητηθεί έντονα μετά την ισοπαλία με τη Λετονία (εκ πρώτης όψεως «αυτοκτονική») αμέσως μετά τη σπουδαία νίκη στο Ισραήλ: «Βρε μπας και πάλι στο τέλος τα θαλασσώσει ο Σάντος;» Θα ευθυνόταν (για πολλοστή φορά) ο προπονητής, ο οποίος όντως έκανε λάθη στη Λετονία, γιατί αυτή η ομάδα φαίνεται ότι μόνο με ένα σχήμα, με μία στρατηγική-μπούσουλα, σε μία διάταξη μπορεί να παίρνει θετικά αποτελέσματα.

* Σχεδόν πάντα νικητές οι ποδοσφαιριστές, σχεδόν πάντα ηττημένοι οι προπονητές: this is football. Του έχει μείνει του Σάντος αυτό το «στίγμα» από εκείνο το αλησμόνητο ΑΕΚ-Ιωνικός με το γκολ του Νατσούρα το 2005, την ημέρα που οι Ενωσίτες είχαν τυπώσει τα περίφημα μπλουζάκια «δεν πάμε για πρωτάθλημα», όπως ήταν το «μότο» εκείνης της σεζόν των «Μπουρμποκρασάδων» από τη στιγμή που η ΑΕΚ μπήκε με αξιώσεις στη διεκδίκηση του τίτλου. Ήταν εκείνο ίσως το πιο αμφίρροπο πρωτάθλημα της τελευταίας 15ετίας και κατέληξε απρόσμενα τελικά στην αγκαλιά του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς και των «ρούκις» στον Ολυμπιακό Ριβάλντο και Αντώνη Νικοπολίδη, ένας καθοριστικότατος τίτλος για τον Ολυμπιακό μετά το πράσινο νταμπλ της προηγούμενης σεζόν.

* Ήταν μια σεζόν που σημάδεψε και τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μπόρεσε να σηκώσει και πάλι κεφάλι μόνο με το σοβαρό δίδυμο με ελάχιστο μπάτζετ Πεσέιρο-Βέλιτς από το καλοκαίρι του 2007, αλλά και για την ΑΕΚ, η οποία κατάφερε να διεκδικήσει εκ νέου τίτλου στο δεύτερο πιο συναρπαστικό πρωτάθλημα της 15ετίας, την ίδια σεζόν, 2007-2008.

* Λιγοστοί επιχείρησαν δίπλα στην ιστορία του (ΑΕΚτσή) Νατσούρα, να «κολλήσουν» στον Σάντος την προπέρσινη ιστορία του ΠΑΟΚ. Μιας ομάδας με όλη τη σημασία της λέξης, η οποία κατά 70% λόγω Σάντος-Βρύζα-Ζαγοράκη έφτασε στο απίθανο σημείο να διεκδικεί στον δεύτερο γύρο την κούπα (μετά τις διαδοχικές ήττες του Παναθηναϊκού στον δεύτερο γύρο και δη εκείνη στην Τούμπα).

* Μια κούπα για την οποία θα μπορούσε να είχε μοχθήσει μέχρι τέλους αν εκείνη τη βραδιά στο «Κλεάνθης Βικελίδης» δεν είχε κάνει τα δικά του ο Σπάθας και αν οι παίκτες του ΠΑΟΚ είχαν ανταποκριθεί στις απαιτήσεις ενός «one way ticket» ντέρμπι και δεν έδειχναν «λίγοι» και βραχυκυκλωμένοι ανάμεσα σε διαιτητικά σφυρίγματα, αγχωτικές ανάσες και εχθρική, ενθουσιώδη ατμόσφαιρα.

* Οι περισσότεροι νοήμονες ασφαλώς δεν ενστερνίζονται αυτή τη «ρετσινιά» στον Σάντος. Όχι, ο Πορτογάλος δεν είναι ο γκουρού της προπονητικής όπως μας τον είχαν παρουσιάσει πολλοί, υπερβάλλοντας είναι η αλήθεια. Ίσως να σαγηνεύτηκαν, διότι στην Ελλάδα σπανίως έρχονται τεχνικοί τόσο καταρτισμένοι, οι οποίοι ταυτόχρονα δεν θα χαρακτηρίζονται από «τουπέ», αλλά από δεκτικότητα και καταπληκτικό δεσμό με τους παίκτες. Ο Σάντος έχει πάρα πολλές ανασφάλειες και ουσιαστικά ανήκει στην «προ Μουρίνιο» πορτογαλική προπονητική σχολή, όπως και ο Ζεσουάλδο Φερέιρα. Εκσυγχρονίστηκαν αμφότεροι, αλλά δεν είναι δα και Βίλας-Μπόας. Τι είναι;

* Ο ιδανικός στη σχέση με τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Τόσο αυστηρός όσο πρέπει με τον πιτσιρικά ή ανερχόμενο, τόσο συζητήσιμος όσο πρέπει με τον «φτασμένο» τον οποίο σέβεται απεριόριστα, τόσο ικανός ώστε να παίρνει από τους περισσότερους τα περισσότερα, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τα χούγια και τα κουσούρια της «φυλής» μας και ενός εκάστου. Συνήθως, δε, απολύτως δίκαιος στις επιλογές του, χωρίς παντός είδους «κολλήματα»: ηλικία, ομάδα, θέση, εθνικότητα (στους συλλόγους).

* Ίσως το πιο λαμπερό παράσημό του να είναι ότι η συντριπτική πλειονότητα των παικτών με τους οποίους έχει συνεργαστεί μιλούν κολακευτικά και για τη δουλειά και για τον χαρακτήρα του. Αυτοί ξέρουν καλύτερα απ’ όλους μας. Από τους πιο «καλόβολους» όπως ο Καφές, ο Βύντρα, ο Σπυρόπουλος, ως τους πλέον «δύσκολους», όπως ο Καραγκούνης, ο Τοροσίδης, ο Κατσουράνης, , εσχάτως ο Μήτρογλου (διαφωνώ με τη μη κλήση του και αν δεν αγωνιζόταν στον Ατρόμητο, αλλά στον Ολυμπιακό, θα είχαν ξεριζωθεί τα τσιμέντα από τα ΜΜΕ), ο οποίος σε συνέντευξή του στη Real News είπε την Κυριακή: «Όλα είναι καλά. Λέω “θα γίνει την επόμενη φορά” και προχωράω. Εννοείται πως θέλω να αποτελώ κομμάτι της Εθνικής, όμως δεν σημαίνει πως κρατώ κακία ή είμαι πικραμένος. Ίσα ίσα, σέβομαι απολύτως τις αποφάσεις του προπονητή και το μόνο που δηλώνω είναι πως θα είμαι πάντοτε διαθέσιμος όπου και όποτε κληθώ». Ποιος μίλησε τόσο ώριμα; Ναι, ο Μήτρογλου!

* Το αυτό ισχύει και για τον Νίκο Λυμπερόπουλο, ο οποίος στον Παναθηναϊκό γεύτηκε για πρώτη (και τελευταία ως σήμερα) φορά στην καριέρα του την αίσθηση του αναπληρωματικού στο 4-3-3 που προσπάθησε για λίγο να καθιερώσει ο Πορτογάλος. Εν συνεχεία όμως έγινε ένας αυθεντικός leader στην ΑΕΚ του Σάντος, από την οποία ασφαλώς απουσίαζε από το 2004 ως το 2007 το πλήθος των ποδοσφαιρικών προσωπικοτήτων που διέθετε ο πληρέστερος Παναθηναϊκός των τελευταίων 15 ετών (του 2003, της Ριζούπολης), συνεπώς ήταν πολύ ευκολότερο για έναν μεστό πια «Λύμπε» να κάνει τη διαφορά και στα αποδυτήρια, αφού προηγουμένως το 2003 (πρώτος σκόρερ του Παναθηναϊκού) για πολλούς και διάφορους λόγους επαγγελματικούς και εξωποδοσφαιρικούς λόγους είχε αλλάξει η κοσμοθεωρία του για τα πάντα.

* Το σημερινό ματς ήταν ο τελικός για το πρώτο εν Ελλάδι «πρωτάθλημα» του Σάντος. Η Εθνική έκανε όσα θα έπρεπε να αποφύγει. Όσα έκανε η Κροατία το βράδυ της προηγούμενης Παρασκευής. Η προσέγγιση «έχουμε σίγουρη την ισοπαλία, δεν το τρώμε με τίποτα», ο συντηρητισμός, η αίσθηση ασφάλειας που δημιουργεί πολλές φορές στη ροή του αγώνα η εδαφική υπεροχή και η κατοχή της μπάλας, η ατυχία και η έλλειψη συγκέντρωση στις μικρές-μικρές τεράστιες λεπτομέρειες (στημένα, αντεπιθέσεις) είναι όλα όσα έπρεπε να αποφύγει μαζί με την υποτίμηση του αντιπάλου και την ελαφρά αλαζονεία, στοιχεία που δεν «έβγαλε» σε κανένα σημείο του ματς.

* Φανέρωσε, όμως, πάμπολλες αδυναμίες εναντίον κλειστής άμυνας και τελικά χρειάστηκαν τόνοι τύχης για την πρόκριση! Τόνοι! Όχι μόνο με την απόκρουση του Νίκου Σπυρόπουλου επί της γραμμής, η οποία απέτρεψε το 2-0 στο 58’. Αλλά και με το... κεφάλι του Αμισουλασβίλι στην οβίδα του Φωτάκη για το 1-1 και κυρίως με τον τραυματισμό του σκόρερ Ταργκαμάτζε στο 70’, πριν από την ισοφάριση. Μα την ξεδοντιασμένη αρκούδα (που διάβαζα και στον λατρεμένο «Μπλεκ») δεν θυμάμαι άλλη ομάδα σε δύο διαδοχικά κρισιμότατα ματς να παίζει από το 75’ (Κάλινιτς) και από το 70’ (Ταργκαμάτζε) με παίκτη παραπάνω λόγω τραυματισμού αντιπάλου, επειδή οι «απέναντι» προπονητές είχαν εξαντλήσει χωρίς ιδιαίτερο λόγο τις αλλαγές τους!!! Μα τελικά φαίνεται ότι μόνο έτσι θα έσπαγε η γκαντεμιά του καλού και άξιου Φερνάντο. Με τόνους τύχης! Έτσι κατέκτησε σήμερα το πρώτο του «ελληνικό πρωτάθλημα». Το άξιζε.

* Και να είστε σίγουροι ότι το καλοκαίρι η Εθνική δεν θα πάει στο Euro σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Ειδικά αν η τύχη τής χαμογελάσει (ως είθισται…) στην κλήρωση και επικεφαλής του ομίλου της είναι μία από τις δύο διοργανώτριες, η Πολωνία ή η Ουκρανία. Με μπόλικο διαθέσιμο χρόνο στη διάθεση του Σάντος για προετοιμασία και ανταγωνισμό περίπου 30 παικτών για μια θέση στην αποστολή, να περιμένετε ωραία πράγματα το καλοκαίρι. Όχι απίστευτα και όμως ελληνικά όπως το 2004! Ούτε όμως και τραγικά όπως το 2008…