Και φωνάζω δυνατά: ΑΕΚ!

Το ματς του Σαββάτου στο ΟΑΚΑ μεταξύ της ΑΕΚ και του Ολυμπιακού απέχει μερικές ώρες και τα δεδομένα λίγο πολύ είναι γνωστά για όλους όσοι θέλουν να βλέπουν με τα μάτια και όχι για εκείνους που ζουν σε ουτοπία...

Τι θέλω να πω μ’ αυτό που γράφω; Μα φυσικά πως στο ντέρμπι που έρχεται υπάρχει φαβορί και αουτσάιντερ. Στο ρόλο του πρώτου είναι ο Ολυμπιακός και του δεύτερου η ΑΕΚ... Όμως επιτρέψτε μου να σημειώσω κάτι πολύ σημαντικό σε αυτό το σημείο: την ΑΕΚ τώρα να τη φοβάσαι περισσότερο από ποτέ, όταν είναι κάτω, γιατί αρέσκεται στην προσπάθειά της να σηκωθεί να κάνει... σαματά και να προκαλεί προβλήματα στους αντιπάλους της.

Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να ασχοληθώ με τις δήθεν παραιτήσεις, τα... ναυάγια με την Petit κάτι και όλα τα εξωαγωνιστικά. Έχουμε ντέρμπι μπροστά μας και μόνο τα αγωνιστικά και οπαδικά με απασχολούν, αλλά μόνο αυτά... Από Δευτέρα, Τρίτη ασχολούμαστε ξανά με τη μίζερη (γενικά και σε όλα τα επίπεδα) καθημερινότητά μας.

Τώρα στο μυαλό μου έρχονται όλα όσα ζούσα κάθε φορά που πλησίαζε ματς με τους «κόκκινους» ή τους «πράσινους» (το ίδιο μου είναι άλλωστε): ο κόμπος στο στομάχι, η νευρικότητα, το άγχος, ο φόβος και η πίστη για νίκη... Τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Αν δεν σας κουράζω, επιτρέψτε μου να θυμηθώ αφηγούμενος το πώς ζούσα όλη την εβδομάδα πριν από ένα ντέρμπι. Και πραγματικά θα χαρώ να διαβάσω και τις δικές σας αφηγήσεις.

Θυμάμαι πίσω στη δεκαετία του ’90 (και λίγο πριν, μα κυρίως τότε) τις συζητήσεις στα σχολεία, στα καφέ, στα μπαράκια στα Πατήσια, στη Φωκίωνος Νέγρη, όλα ξεκινούσαν από τη Δευτέρα. Πειράγματα, χαβαλές, ατάκες του στιλ (μια και παίζουμε με τον Ολυμπιακό): «Με ποιον ρε θα κερδίσετε; Με όλους τους “ίδη” που έχετε μαζέψει;» και πιο μετά με τα χρόνια, τα ίδια λέγαμε: «Με ποιους παίκτες βρε θα κάνετε διπλό; Με τον Αμανατίδη και τον Ανατολάκη;» Εννοείται πως υπήρχαν ανάλογες απαντήσεις από τους κολλητούς μας φίλους τους «γαύρους»...

Έπειτα ακολουθούσε η ενημέρωση. Με το τέλος του σχολείου ή της δουλειάς, πηγαίναμε στο περίπτερο, καφεδάκι, τσιγαράκι (δυστυχώς από νωρίς) και ενημέρωση για την ΑΕΚάρα. «Παίζουν όλοι ρε; Ποιος θα λείπει; Εχουμε καμιά απουσία;» και πολλή, μα πάρα πολλή ποδοσφαιροκουβέντα. Όλοι γινόμασταν προπονητές.

«Να βάλει τον τάδε man to man» και απάντηση πάντα η ίδια: «όχι ρε, τι man to man, σιγά μην ασχοληθούμε με τους άλλους, φουλ επίθεση, ΑΕΚ σημαίνει επίθεση»... Και η εβδομάδα κυλούσε υπέροχα, μαγικά και «κιτρινόμαυρα».

Και έφτανε η μέρα του αγώνα. Το τυχερό και γούρικο κασκόλ, το μπουφάν που είχαμε φορέσει και κάναμε νίκη στο προηγούμενο ματς, συνάντηση στην πλατεία (Φυτευτή) με τα φιλαράκια (ΑΕΚτσήδες και Ολυμπιακοί), τα τελευταία πειράγματα, το κλασικό: «τα λέμε μετά το τέλος του αγώνα» με τους... αντίπαλους οπαδούς, που ποτέ δεν γινόταν, και οι οποίοι μας έδειχναν με καμάρι το εισιτήριό τους στη θύρα 21 όπου φιλοξενούνταν πάντα οι φίλοι του «εχθρού» (το ίδιο κάναμε κι εμείς βέβαια όταν παίζαμε στην έδρα τους).

Ακολουθούσε η αντίθετη πορεία: εμείς με τα κασκόλ έξω και εκείνοι στην τσέπη μέχρι να πάνε Μοναστηράκι για να ξεκινήσουν με την πορεία. Φτάναμε στο σταθμό του τρένου, πηγαίναμε από Κάτω Πατήσια για Περισσό με συνθήματα, αγκαλιές με γνωστούς στο κάθε βαγόνι και με ένα γέλιο σιγουριάς για τη νίκη επί του Ολυμπιακού (στην προκειμένη περίπτωση).

Ακολουθούσε το περπάτημα από τον Περισσό προς τη Σκεπαστή, η βόλτα από το παρκάκι, οι μυρωδιές από τα... βρόμικα (με λουκάνικα ή σουβλάκια), οι φωνές των πωλητών για «μαξιλαράκι για το τσιμέντο», τα τύμπανα που ακούγονταν λίγο πριν από την... τελική ευθεία προς τις θύρες 9-10-11 (Σκεπαστή ντε), η κλασική βόλτα προς τη Δεκελείας, όλες οι γνωστές και οικείες φάτσες των ομοϊδεατών στην πορεία και έπειτα η αναμονή στην ουρά για να σε ψάξουν οι αστυνομικοί και να μπεις στη θύρα που αποτελούσε την καλύτερη στον κόσμο για τον κάθε ΑΕΚτσή!

Μετά ήταν η σειρά της προσπάθειας να ανέβεις όσο πιο ψηλά γίνεται για να έχεις λίγο καλύτερη... θέα στο γήπεδο σε μια θύρα γεμάτη με (μόνιμα) υπερδιπλάσιο κόσμο από την πραγματική χωρητικότητά της. Και φυσικά η ματιά.

Εκείνο το βλέμμα χωρίς κανένα καλό συναίσθημα στην απέναντι θύρα (στην 21 ντε) όπου βρίσκονταν οι... αλλόθρησκοι, εκεί που βρίσκονταν οι φίλοι μας, μόνο που πλέον δεν υπήρχαν καν στο μυαλό μας ούτε σαν εικόνα, ήταν κι εκείνοι απλά οι... απέναντί μας! Και βέβαια από το 1' έως το 90' τραγούδι, φωνή και λατρεία για την ομάδα...

Και τι δεν θα έδινα να κλείσω τα μάτια μου για να ζήσω ξανά από την αρχή όλα τα παραπάνω, ακριβώς όπως τα ζούσα τότε, δεν θα άλλαζα τίποτα για κανέναν λόγο. Για μένα πάντα τότε η ΑΕΚ ήταν η καλύτερη ομάδα στον κόσμο και οι ποδοσφαιριστές της οι κορυφαίοι στον πλανήτη, αρκεί που φορούσαν τον Δικέφαλο.

Κι είχα μάθει καλά, το είχα εμπεδώσει στα δύσκολα που τα έζησα κι αυτά, πως ακόμη κι όταν η ΑΕΚ δεν είναι στα καλά της, ακόμη κι όταν η ομάδα είναι κάτω, έχει πέσει και παλεύει για να σηκωθεί, έχει τον τρόπο της σε τέτοια ματς να τα καταφέρνει εμφατικά και προκαλώντας μεγάλο θόρυβο!!!

Έρχεται ντέρμπι λοιπόν και όπως κι αν έχουν τα δεδομένα, αυτό δεν αλλάζει. ΑΕΚτσήδες ταξιδεύουν σήμερα, αύριο και μεθαύριο για να βρεθούν στο πλευρό της αγαπημένης τους ομάδας. Με αεροπλάνα, με πλοία και κυρίως με πούλμαν και αυτοκίνητα, ξεκινούν πολλοί για να βρεθούν δίπλα της, να τραγουδήσουν το όνομά της.

Μπορεί να λείπει η Νέα Φιλαδέλφεια, η Σκεπαστή, μπορεί τίποτα να μην είναι και να μη γίνει ποτέ σαν τότε, μπορεί και αγωνιστικά τα δεδομένα να είναι για μας διαφορετικά, μα πάλι θα τη δούμε, όπως μου έλεγαν εκείνοι οι παππούδες στο ΟΑΚΑ (στο ντέρμπι που χάσαμε 4-3 τον τίτλο από τον Ολυμπιακό).

Ό,τι και να γίνει παίζει η ΑΕΚ με αντίπαλο τον Ολυμπιακό και αυτό σημαίνει: το γούρικο κασκόλ, ο κόμπος στο στομάχι, το άγχος και ο φόβος για το ματς, η πίστη για τη νίκη και η αγωνία στη διάρκεια του αγώνα... Η θέση όλων είναι δίπλα της, αυτή είναι η υποχρέωσή σας (μας) και φυσικά η φωνή από το 1' έως το 90', με πάθος και τρέλα: Και φωνάζω δυνατά: ΑΕΚ, ΑΕΚ, ΑΕΚ...