Ο Αλέφαντος

Εγώ τον διαβάζω τον Αλέφαντο.

Μαθαίνω πολλά πράγματα απ’ αυτόν. Καταλαβαίνω ρε παιδί μου, τι λέει… Αν ακούσεις (διαβάσεις εννοώ) όλους τους άλλους προπονητές δεν καταλαβαίνεις βασικά λέξη τι λένε, επειδή φυσικά δεν λένε τίποτε. Δεν λέω «δεν ξέρουν τίποτα», λέω «δεν λένε τίποτα».

Ο κυρ Αλέφαντος τα λέει… και επειδή δεν θέλω να γίνω ο Μουρίνιο μού είναι υπεραρκετά αυτά που λέει.

Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που λένε τα πράγματα με το όνομά τους. Όταν ήμουν νεαρός πήρα μια συνέντευξη για το περιοδικό Τηλέραμα από τον Μίμη Δομάζο. Επί δύο ώρες μού έλεγε κοινοτοπίες. Τον ρωτούσα να μου πει για το Γουέμπλεϊ, αλλά δεν μπορούσε, δεν το ’χε… Είχε άλλα βέβαια, που δεν πειράζει που δεν έχει το μπλα-μπλα. Έχω την αίσθηση ότι ο μόνος που μπορεί να μου πει (να περιγράψει συναισθήματα, λεπτομέρειες) είναι ο Αριστείδης Καμάρας· ίσως και ο Φραγκίσκος Σούρπης (τι σας λέω τώραααα!).

Ο Νίκος Αλέφαντος λοιπόν το’χει το περιγραφικό… όχι τόσο όταν μιλάει on camera (δεν τον βοηθά η κίνησή του…η εικόνα του γενικά… που υπερφωτίζει την (το λέω με την καλή έννοια) γραφικότητά του.
Το ποδόσφαιρο είναι λαϊκό σπορ. Popular δλδ. Το αγαπάει δηλαδή ο πολύς κόσμος. Αν είναι να του εξηγείς λες και εξηγείς σκάκι, βράστα. Αλλωστε σ’ αυτην την χώρα έχουμε πάθει (τα κακά της μοίρας μας) από τύπους που θέλουν να μας εξηγούν αφ’ υψηλού. Η πολιτική, ας πούμε, είναι σπορ (τίιιιιιιιιιιιιι δεν είναι σπορ;) εξόχως λαϊκό. Αν δεν εξηγήσεις με απλά λόγια γιατί κάνεις αυτό ή εκείνο ο λαός δεν καταλαβαίνει… και αν ο λαός δεν καταλαβαίνει τότε καλό είναι να σ’ αρέσουν οι αιφνίδιες πτήσεις με ελικόπτερο. Ε;

Έτσι ακριβώς και με το ποδόσφαιρο.

Ο Αλέφαντος π.χ. λέει: «ο Νίνης πήρε κιλά και μυς και αντί να είναι ένας μπουκαδόρος που ορμά μέσα στην περιοχή και σ’ το κάνει γκολ, έγινε ένας παίκτης αργός σαν τον Επιτάφιο (χαχαχααχαχα) που βολοδέρνει κάπου στο κέντρο. Τα ίδια λέει περίπου και για τον Φετφατζίδη.

Ο «κουλτούρας» προπονητής που θέλει να εντυπωσιάσει τον δημοσιογράφο, που και εκείνος με τη σειρά του τσιμπάει, λέει:

-Με τον Νίνη αποκτά πλάτος το κέντρο…

Τι;

Τιιι;

Ένας λαός –ειδικά εμείς οι Έλληνες– χρειαζόμαστε τους λαϊκούς μας ήρωες. Από τον Καραγκιόζη του Σπαθάρη, τον Γιώργο Ζαμπέτα μέχρι τον Νίκο Αλέφαντο. Όποιος τους σνομπάρει είναι γεννημένος βλάκας ελιτίστας.

Δεν υπάρχει περίπτωση να ’χει παίξει ο Ολυμπιακός χάλια και ο Αλέφαντος να πει ότι έπαιξε υπέροχα, τον αδίκησε η διαιτησία, έβρεχε κ.λ.π. Ξέρετε γιατί; Επειδή δεν το χρειάζεται.

Ποιος από μας δεν ξέρει ότι ο Αλέφαντος είναι φόλα Ολυμπιακός; Άρα ο ίδιος μπορεί να λέει τη γνώμη του χωρίς να αμφισβητείται η θέση του. Ποιος άλλος έχει αυτό το πλεονέκτημα.

Θα ’θελα να τον ακούσω ως σχολιαστή μαζί με τον Σωτηρακόπουλο και τον Σπυρόπουλο σε έναν αγώνα της Εθνικής. Ποιον να θέλω δηλαδή; Τον Μπάγεβιτς;
Μου αρέσει που μπορεί να κράζει την αντίπαλη ομάδα, αλλά δεν θα διστάσει την άλλη φορά να πει «παρ’ όλα όσα έχω πει, ο ΠΑΟΚ, ο Παναθηναϊκός, η Ξάνθη, η Ίντερ στο χθεσινό ματς έβγαζε μάτια». Το ίδιο ακριβώς μπορεί να κάνει και με έναν παίκτη που δεν του αρέσει καθόλου.

Αυτό όμως που με κάνει να τον παραδέχομαι είναι ότι ΕΞΗΓΕΙ γιατί κάποιος δεν του αρέσει με λεπτομέρειες. Από το «είναι παλτό» μέχρι ότι «είναι χλομός από την προπόνηση που δεν αντέχει».

Το «δεν μου αρέσει ο Μουν» είναι εμπάθεια.

Το «δεν μου αρέσει ο Μουν επειδή… μπλα, μπλα, μπλα…» είναι άποψη.

Ένας λαϊκός άνθρωπος περιγράφει ένα λαϊκό σπορ. Τι καλύτερο;

Ένας λαϊκός άνθρωπος μπορεί να περιγράψει τα πάντα. Από όπερα μέχρι μποξ. Ένας ελιτίστας δεν μπορεί να περιγράψει τίποτα, επειδή δεν περιγράφουν οι «διαλεγμένες» λέξεις.

Τον κ.Αλέφαντο δεν τον έχω συναντήσει ποτέ.

Άρα δεν κάνω και τις δημόσιες σχέσεις του. Όμως αναρωτιέμαι… Αν η ΑΕΚ είχε αυτόν στη θέση του Χιμένεθ, θα είχε ζήσει (η ομάδα) καλύτερες μέρες ή χειρότερες;

Θα σας πω και κάτι άλλο.

Όταν ακούω τον Αλέφαντο να μιλά για τον Κόκαλη και να στάζει η γλώσσα του μέλι, το εκτιμώ. Επειδή (κατά τη δική μου ερμηνεία, καθώς υπάρχουν κι άλλες) δείχνει ότι δεν ξέχασε πως δύο φορές ο Κόκαλης του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα. Να κοουτσάρει τον αγαπημένο του Ολυμπιακό.

Οι άνθρωποι που δεν ξεχνούν –που γενικώς δεν ξεχνούν…–μου είναι πάντα αγαπητοί.

Μάνος Αντώναρος