Οι αιώνιοι λείπουν έξω για δουλειές!

Το Χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου είναι η πασίγνωστη νουβέλα του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές, στην οποία εξιστορείται ένα φριχτό έγκλημα που έγινε στην Κολομβία. Το βιβλίο εκδόθηκε το 1981 και ακριβώς τριάντα χρόνια μετά επανεκδίδεται για χάρη του μπάσκετ...

Όντως, όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες μέρες στην κεντρική σκηνή της Ευρωλίγκας είχαν προαναγγελθεί εδώ και χρόνια. Πόσα; Πάνω από είκοσι, απλώς για την προφητεία τους ερίζουν πολλοί, συμπεριλαμβανομένου και του Γιώργου Βασιλακόπουλου, ο οποίος (σε ανύποπτο χρόνο) έκανε λόγο για ένα κλειστό υπερεθνικό πρωτάθλημα, σαν αυτό που τώρα (όχι απλώς ευαγγελίζεται, αλλά) σκαρώνει ο Μπερτομέου...

Για να μην αφήνω κενά στη διήγηση, αυτό το κλειστό πρωτάθλημα σε εθνικό ή σε υπερεθνικό επίπεδο υπήρξε αντικείμενο μεγάλης σπέκουλας, εντός και εκτός Ελλάδος. Εκτός από τον Βασιλακόπουλο, στον ίδιο πρώιμο χρόνο το κουβέντιαζε επίσης ο (τότε «πατερούλης του ευρωπαϊκού μπάσκετ») Μπόρισλαβ Στάνκοβιτς, αλλά και το σινάφι μας: για του λόγου το ασφαλές –και για να μη νομίζετε ότι σας πουλάω φύκια για μεταξωτές κορδέλες– μπορείτε να ανατρέξετε στον τόμο με τα πρώτα τεύχη του περιοδικού Τρίποντο...

Κλείνω εδώ την παρελθοντολογία και επιστρέφω στο παρόν, το οποίο ουσιαστικά προλογίζει το (άμεσο) μέλλον: η διοργάνωση της Ευρωλίγκας, της οποίας η αυλαία ανοίγει αύριο στο Κάουνας (Ζαλγκίρις-ΤΣΣΚΑ Μόσχας), έχει συλλεκτική και μουσειακή σημασία, διότι ύστερα από έντεκα χρόνια θα κλείσει ένας κύκλος και θα ανοίξει ένας άλλος με αδιευκρίνιστη διάμετρο...

Από τη σεζόν 2012-13 θα ισχύσουν δύο θεαματικές αλλαγές στα μέχρι τώρα δεδομένα: επιμηκύνεται το Τop-16 και μετατίθεται η διεξαγωγή των αγώνων από Τετάρτη και Πέμπτη σε Πέμπτη και Παρασκευή: στην πράξη τούτο σημαίνει ότι η Ευρωλίγκα επιχειρεί να ρεζερβάρει μια μέρα για πάρτη της (και χωρίς το ποδοσφαιρικό καπέλωμα της UEFA) και ακουμπάει όλο και περισσότερο τα εθνικά πρωταθλήματα. «Ακουμπάει» έγραψα; Λάθος: συνθλίβει ου μην και αφανίζει τα εθνικά πρωταθλήματα...

Πρακτικά, μια ομάδα που θα αγωνίζεται την Παρασκευή το βράδυ στην Ευρωλίγκα, θα επιστρέφει στην έδρα της το Σάββατο και θα διεκπεραιώνει την υποχρέωσή της στο εθνικό πρωτάθλημα τη Δευτέρα. Σύμφωνοι, αλλά (παραδείγματος χάριν) πώς θα γίνει να παίξουν Δευτέρα Παναθηναϊκός-Άρης ή Ολυμπιακός- ΠΑΟΚ, όταν ο Άρης και ο ΠΑΟΚ θα έχουν να παίξουν την επόμενη μέρα (Τρίτη) ή έστω την Τετάρτη αγώνα του Εurocup;

Δυστυχώς, σιμουλτανέ για το μπάσκετ (όπως για το σκάκι) δεν έχει εφαρμοστεί ακόμη, αλλά ποτέ δεν είναι αργά!

Παρεμπιπτόντως η μετάλλαξη της Παρασκευής από μέρα μπασκετικής ραστώνης ή χαλαρώματος (μετά την Ευρωκίγκα και πριν από τα εθνικά πρωταθλήματα) αποτελεί τρόπον τινά ευρεσιτεχνία των Γάλλων: στη γαλλική LNB, η Κυριακή έχει πάει περίπατο, καθώς τρία ματς κάθε αγωνιστικής διεξάγονται την Παρασκευή και τα υπόλοιπα το Σάββατο...

Εδώ βεβαίως τίθεται και ένα ζήτημα, διότι η Παρασκευή (σε όλες τις ευρωπαϊκές κοινωνίες) είναι μεν απελευθερωμένη από ποδοσφαιρικές δεσμεύσεις, ωστόσο έχει τις ιδιαιτερότητές της: η αγορά μένει ανοικτή ως το βράδυ, όσοι δεν δουλεύουν το Σάββατο βγαίνουν (ύστερα από κοπιαστική εβδομάδα και αναλόγως με το ταμειακό αποθεματικό τους) για φαγητό ή για ποτό και ως εκ τούτου εάν ένα ματς επί ελληνικού εδάφους αρχίζει στις 21.45 (ενώ στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες το ρολόι δείχνει 20.45) δεν περισσεύουν πολλές επιλογές για τη συνέχεια της βραδιάς...

Η αναβάθμιση/επιμήκυνση του Top-16 φορτώνει το πρόγραμμα με άλλες οκτώ αγωνιστικές, δηλαδή με άλλες οκτώ εβδομάδες δράσης: ούτως ειπείν δύο μήνες, οι οποίοι πριν από τα εθνικά πρωταθλήματα, αφανίζουν πρωτίστως τα εθνικά Κύπελλα! Και καλά εμείς εδώ στην Eλλάδα έναν τελικό του πεταματού έχουμε, αλλά αναρωτιέμαι τι θα απογίνουν τα Final-8 των Ισπανών και των Ιταλών...

Στο σημερινό (Κυριακή, 16 Οκτωβρίου 2011) Goal News, ο Ομπράντοβιτς προτείνει αυτό που εκ των πραγμάτων φαίνεται ως η νομοτέλεια των πραγμάτων, αλλά τον κόβω για πολύ αισιόδοξο τον Ζέλικο! Το γράφω αυτό, διότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού έριξε την ιδέα της απόσχισης των δύο «αιωνίων» από την Α1 και την επιστροφή τους σε αυτό μετά τις 22 (πλέον, αντί των 26) αγωνιστικές της regular season για να συμμετάσχουν σε μια εμβόλιμη πλέον φάση, στην οποία θα λαμβάνουν μέρος οκτώ (οι δύο συν τις πρώτες έξι της κατάταξης) ομάδες και θα παίζουν πρώτα σε ένα ειδικό πρωτάθλημα 14 αγωνιστικών και εν συνεχεία στα πλέι οφ. Με τόση στενότητα χρόνου που υπάρχει κι ενώ ήδη προστίθενται οκτώ αγωνιστικές στην Ευρωλίγκα, το βλέπω χλομό να εξοικονομείται χρόνος για άλλες 14 στην Α1, εκτός κι αν παίζουν επί καθημερινής βάσεως, χωρίς σταματημό και χωρίς ανάσα ή όλη αυτή η φάση διεξαχθεί εν είδει τουρνουά σε μια ουδέτερη πόλη της ελληνικής περιφέρειας...

Όλα αυτά βεβαίως είναι θέμα καλανταριού. Απλώς όπως πηγαίνει η δουλειά σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, έχω την εντύπωση ότι η ελληνική μπασκετική πιάτσα θα πρέπει να ξεπεράσει τις τυχόν επιφυλάξεις και τον συντηρητισμό της και να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα: ένα πρωτάθλημα στο οποίο ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα λείπουν έξω για δουλειές και θα γυρίζουν μονάχα για τα πλέι οφ...

Το 2000, που ο Μπερτομέου ξεσήκωσε τους μεγάλους ευρωπαϊκούς συλλόγους για να συνασπισθούν κόντρα στο κατεστημένο της FIBΑ, έκανε λάβαρό του (και) την αναβάθμιση των εθνικών πρωταθλημάτων, τα οποία (θα) ήταν άρρηκτα συνδεδεμένα με την Ευρωλίγκα. Έντεκα χρόνια μετά το πραξικόπημα, αποδεικνύεται ότι ο στόχος δεν είναι πλέον εφικτός: η αρχή έγινε –προς χάριν της προστασίας των επενδύσεων μακράς πνοής– με την παροχή εγγυημένων συμβολαίων (εν ονόματι των οποίων έχουν καταπατηθεί τα αποτελέσματα των εθνικών πρωταθλημάτων κι αυτό το έχουμε βιώσει στην Ελλάδα) και τώρα εξελίσσεται η επόμενη πράξη. Η πίεση που υφίστανται πλέον οι εντόπιες διοργανώσεις είναι τεράστια και οι αντιστάσεις που μπορούν να εγείρουν οι ομοσπονδίες και οι λίγκες μοιάζουν περιορισμένες...

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά τα ζητήματα και οι ζυμώσεις που συντελούνται, το ελληνικό μπάσκετ πάσχει από πάσης πλευράς και γι’ αυτό θα αποβεί πιο ευάλωτο από τους εταίρους του: η οικονομική κρίση, οι τεταμένες σχέσεις ΕΟΚ-ΕΣΑΚΕ, η διαρκής υποβάθμιση της Α1, η έλλειψη οράματος, αλλά και (του απαραίτητου) προγράμματος δράσεων, όλα αυτά και άλλα πολλά μειώνουν αισθητά τα αντισώματα του ελληνικού μπάσκετικού οργανισμού και το κάνουν ευπαθές ακόμη και σε ένα απλό φτάρνισμα!

ΥΓ. Δεν έχω καμιά γυάλινη μαγική σφαίρα για να τη χαϊδέψω και να δω το μέλλον, αλλά νομίζω ότι αργά αλλά σταθερά, αυτό το πρωτάθλημα δεν θα είναι απλώς υπερεθνικό, αλλά θα τείνει να γίνει και υπερατλαντικό! Το περιβόητο expansion του ΝΒΑ άλλοτε διαψεύσθηκε δι’ επισήμων χειλέων (Στερν, Μπερτομέου), άλλοτε απλώς δεν επιβεβαιώθηκε και τώρα μου φαίνεται ότι πλησιάζει το πλήρωμα του χρόνου για να ανοίξει για τα καλά αυτή η κουβέντα...