Εμπιστευθείτε σας!

Δεν θέλω να πιστεύω ότι είμαστε εδώ για να δούμε ποιος είναι πιο έξυπνος και ποιος (δεν εννοώ τους συναδέλφους μου) γράφει πιο έξυπνα από τον άλλον. Χρησιμοποιώ μόνο τον εαυτό μου για παράδειγμα.

Είμαστε εδώ για να γίνουμε μια ομάδα.

Μια ομάδα κρούσης. Όπως ήταν ακριβώς χθες ο Ολυμπιακός. Να ξέρουμε να αντέχουμε τα κτυπήματα και ταυτόχρονα να παίζουμε την κατάλληλη στιγμή επίθεση. Όπως ακριβώς χθες ο Ολυμπιακός. Όχι, δεν θα σας πω για ποδοσφαιρικά, αν και πολύ θα ’θελα να γράψω ένα post για τον εξαιρετικό Ολυμπιακό που διέλυσε την Ντόρτμουντ.
Δεν είναι καθόλου αστείο και καθόλου-καθόλου αμελητέο ότι τόσες χιλιάδες άνθρωποι καθόμαστε 24 ώρες το 24ωρο και κουβεντιάζουμε (στην κουβέντα είναι και το μπινελίκι) για ΕΝΑ θέμα που ΚΑΘΕ φορά έθεσε κάποιος (ο αρθρογράφος).

Όταν ήρθα να γράψω εδώ, μου είπε ο καπετάνιος (Βασίλης Παπαθεοδώρου):

-Γράφε ό,τι θες!

Μη φαντασθείτε ότι μασάω εύκολα.

Μου το ’χουν ξαναπεί δεκάδες φορές και το κράτησαν μέχρι να με φωνάξει ο υπεύθυνος λογιστηρίου (αποζημίωση μου έδωσε, όχι bonus! Χαχαχαχαχα!)

-Ό,τι θέλω;

-Ό,τι θες!

Κάθισα λοιπόν κι εγώ μπροστά στο keyboard και άρχισα να γράφω ό,τι θέλω. Δηλαδή αυτά που γούσταρα να γράψω και όχι βέβαια όποια μαλακία μού κατέβαινε στο κεφάλι.
Δειλά-δειλά άφησα τα άρθρα αθλητικού περιεχομένου και μπήκα στα πολιτικού…

Και τότε με πήρε τηλέφωνο ο καπετάνιος.

-Μάνο, σκέφτηκα ότι…

-Οχ, ήρθε η ώρα του «λογιστηρίου...» σκέφτηκα.

-…σκέφτηκα ότι δεν χρειάζεται να στέλνεις τα κομμάτια σου και μεις να τα ανεβάζουμε…

Κράτησα την ανάσα μου.

-…αλλά θα σου δώσω έναν κωδικό να τ’ ανεβάζεις μόνος σου. Να κοιτάς τα comments σου, να απαντάς, να κάνεις τελοσπάντων ό,τι γουστάρεις. Άντε, σ’ αφήνω τώρα γιατί πρέπει να ταΐσω την κόρη μου.

Μπήκα στα mail μου και το password ήταν εκεί.

Κάνω πολλά χρόνια αυτή τη δουλειά. Ποτέ κανείς δεν μου ’χε δώσει τέτοιο bonus.

Τον ευχαριστώ.

Στο προηγούμενο άρθρο μου «Θέμα Μεγέθους» ο αναγνώστης I screwed you=σε βιδωσα !! , (που δεν χαρίζει κάστανα) μου έγραψε:

«αντωναρος εσυ δεν ησουν εκπροσωπος τυπου της νεα δημοκρατιας πριν λιγα χρονια?της κυβερνησης που ουσιαστικα φεσωσε τη χωρα με τεραστια ελλειματα (απο 3,1 σε 15,6 και το εμφανιζαν 6,5%) και απο 131 σε 350 δισ? απαντα αμα εχεις τα αντερα. Και αμα εχετε τα αντερα εσεις στο σαιτ μη το κοψετε.»

Του εξήγησαν (όχι εγώ) ότι κάνει λάθος και ύστερα από λίγο έστειλε comment:

“mea culpa, σε μπερδεψα με αλλον , απλως θεωρησα υποκρισια αυτα απο ενα ατομο που ηταν στην κυβερνηση του καραμανλη. Με συγχωρεις παλι.”

Τόσα χρόνια γράφω… ΟΥΤΕ ΜΙΑ φορά δεν μου ’χουν στείλει «Συγγνώμη ρε φίλε, έκανα λάθος!» Χιλιάδες θέματα, χιλιάδες απόψεις… Ούτε μια φορά δεν παραδέχτηκε κάποιος –ούτε καν ιδιωτικώς– ότι είχε λάθος. Αν το ’κανα εγώ; Α ναι, το ’κανα. Όχι επειδή είμαι γενναιόδωρος, αλλά επειδή πιστεύω ότι το «συγγνώμη» είναι πασπαρτού για να κοιμάσαι καλά τα βράδια. Ξέρετε, δεν είναι ποινικά αδικήματα όλα τα λάθη…

Όχι, δεν ήταν υποχρεωμένος ο screw να έχει τα άντερα να πει «με συγχωρείς, ρε Μάνο!». Όχι, δεν ήταν υποχρεωμένος ο κ. Παπαθεοδώρου να μου δώσει το password. Ούτε είχε περάσει από το μυαλό μου να τα ζητήσω ούτε από τον έναν ούτε από τον άλλον. Not even close.

Και τα δύο είναι password.

Και πολύ δυνατά password. Απ’ αυτά που δεν σπάνε με τίποτα.

Είναι το password για να φτιάξουμε ομάδα.

Διαβάζω πολύ συχνά (και έχουν δίκιο αυτοί που το λένε) ότι κινδυνεύουμε να γίνουμε οι επαναστάτες του καναπέ. Το ’χω σκεφτεί πολλές φορές. Με αφόπλιζε αυτή η σκέψη.

Πολλά βράδια γεμάτος οργή με αυτά που συμβαίνουν στην πατρίδα μου κάθομαι μπροστά στον υπολογιστή και σερφάρω αφηρημένα. Φτιάχνω καμιά φωτό στο photoshop, βολτάρω στο Youtube, γράφω κανένα status στο FB, διαβάζω άρθρα και comments στο gazzetta, γράφω κομμάτια… Όμως αυτό το «επαναστάτες του καναπέ» όλο και πιο πολύ φωνάζει μέσα μου. Η ειρωνεία αυτης της φωνής είναι που με οργίζει.

Με «ζώνη» δεν αντιμετωπίζεται.

Αντιμετωπίζεται όμως με man to man.

Η μαγική λέξη λοιπόν είναι ο καναπές. Δηλαδή κάθεσαι αναπαυτικά και έχεις μπροστά σου μια οθόνη που σου καίει τον εγκέφαλο. Γιατί σ’ τον καίει;

Μα επειδή μόνο εκείνη (η οθόνη) έχει άποψη.

Η ΜΙΑ άποψη στα απλά ελληνικά λέγεται: φασισμός!

Στην ψυχολογία του πεζοδρομίου λέγεται: πλύση εγκεφάλου!

Πώς μπορεί να αντιδράσει ο καναπεδάτος; Να κλείσει την τηλεόραση και να πάει να κοιμηθεί.

Σιγά την Επανάσταση!

Πρόσεξε μη σου χαλάσει το μανικιούρ.

Ναι, αλλά στο internet δεν γίνεται έτσι.

Λέει αυτός που θέτει το θέμα (π.χ. εγώ) την άποψή του. Τη διαβάζουν μερικές χιλιάδες άνθρωποι και όταν έχουν άλλη άποψη τη στέλνουν. Το ίδιο κάνουν αν συμφωνούν, αν θέλουν να πάνε το θέμα δυο βήματα πιο κει, να το υποβαθμίσουν ή να το απογειώσουν…

ΟΚ. Με το laptop στον καναπέ είμαστε, αλλά δεν είναι το ίδιο.

-Ναι φίλε, αλλά ακόμα στον καναπέ είσαι, θα πείτε…

Ναι, ρε γαμώτο. Έτσι είναι… Το παλεύω να το νικήσω, αλλά δεν είναι εύκολο.

Η πράξη μάς λείπει, σκέφτηκα.

Και τότε νομίζω ότι βρήκα τη λύση:

Η θεωρία (ο καναπές δηλαδή) πρέπει να γίνει πράξη. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Αλίμονό μας αν γίνει το αντίθετο: Η πράξη να γίνει θεωρία. Δείτε τη σημερινή πολιτική για να καταλάβετε τι εννοώ.

Μόλις γίνουμε ομάδα, τότε η θεωρία θα γίνει πράξη.
Διάβαζα χθες στο gazzetta το γενικό άρθρο με τις φωτογραφίες για το τι έγινε στην Αθήνα. Συνέχισα στα σχόλια… Α, πολλή οργή, τρομερός θυμός, κάποιοι τραβάνε με δύναμη τις αλυσίδες που τους αλυσοδένουν.

Όποιος παίρνει τις προειδοποιήσεις για θεωρία ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΥ ΜΕΓΑΛΟ ΛΑΘΟΣ!

Άλλο είναι να σκεφτείς μόνος σου «θα σας τσακίσουμε γουρούνια!» και άλλο να το σκεφθείς, να το γράψεις και να το μοιραστείς με χιλιάδες άλλους.

Κάποτε το κάνανε μοιράζοντας στα κρυφά προκηρύξεις σε χαρτιά πολυγράφου (κάτι σαν φωτοτυπίες για όσους δεν ξέρουν). Σήμερα κάνουν ακριβώς το ίδιο, όχι όμως στα κρυφά και με απείρως περισσότερους αποδέκτες… ΟΚ! Έχει χαθεί η δύναμη της συνωμοτικότητας, αλλά αντικαταστάθηκε με την ποσότητα.

Απλούστατα η συνωμοτικότητα είναι εύφλεκτη, ενώ η ποσότητα βραδυφλεγής. Μπουρλότο πάντως θα γίνει, όπως και να ’χει.

Μας έχουν φοβίσει. Έχουμε συμφωνήσει σ’ αυτό σε παλιότερο άρθρο. Τι σημαίνει φοβάμαι; Σημαίνει: Έχω χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό μου!

Για να βρούμε ξανά την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, πρέπει πρώτα να βρούμε (ξανά) την εμπιστοσύνη στον άλλον.
Να πού έρχεται να κολλήσει το password που μου δώρισε ο screw.

Διαβάζοντας το πρώτο του comment, τον αντιπάθησα.

Φυσικό δεν είναι;

Διαβάζοντας το δεύτερό του comment, τον συμπάθησα.

Και τις δύο φορές είπε την αλήθεια. Ναι, και στην πρώτη φορά. Έτσι πίστευε, έτσι έγραψε. Αυτό ήταν η αλήθεια του. Αυτό αποδεικνύεται στο δεύτερο comment του. Επανήλθε για να δεχτεί την αλήθεια, αλλιώς θα ήταν προβοκάτορας… Δύο αλήθειες αντικρουόμενες; Βέβαια! Η αλήθεια είναι γενική έννοια φτιαγμένη από χιλιάδες μικρές-μικρές αλήθειες, οι οποίες επηρεάζονται από τον χρόνο, τον τόπο, το περιβάλλον, τη στιγμή.

Τι θα συμβεί τώρα;

Εκείνος θα με διαβάζει γνωρίζοντας ότι δεν τον κορόιδεψα ούτε τον αγνόησα και εγώ θα προσέχω τα comments του, γνωρίζοντας ότι κάθε φορά λέει την αλήθειά του.

Πώς λέγεται αυτό;

ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ

Ο Ολυμπιακός κέρδισε χθες γιατί είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Μέχρι κι ο Κοστάντσο είχε εμπιστοσύνη στον εαυτό του και έπαιξε πολύ καλά. Έτσι είχε εμπιστοσύνη και ο Αβραάμ. Και ο Ιμπαγάσα, αφού είχε ο Αβραάμ και ο Χολέμπας και ο Τζιμπούρ επειδή είχε ο Ιμπαγάσα, επειδή είχε ο Αβραάμ, επειδή είχε ο Κοστάντσο. Και κέρδισαν όλοι μαζί ένα ματς που παραλίγο να τους πάρει από κάτω. Και το έφεραν τούμπα. Πράγμα όχι εύκολο να κάνεις με Γερμανούς.

Το κόλπο λοιπόν είναι να γίνει η θεωρία πράξη κι όχι το ανάποδο.

Μιλάνε όλοι για την περίφημη γενιά του Πολυτεχνείου, ξεχνώντας ότι έγινε αυτό που λέω παραπάνω: Η πράξη έγινε θεωρία. Ξεκίνησαν από τα τανκς του Πολυτεχνείου και κατέληξαν με πούρα στα παράθυρα της τηλεόρασης να μπουρδολογούν.

Εμείς λοιπόν η β' γενιάς καναπεδάτοι (από την τηλεόραση στο internet) φτιάχνουμε τη θεωρία. Βασικά μιλάμε λίγοι… Ο αρθρογράφος, καμιά 500αριά (μάξιμουμ) comments. Σιγά το νούμερο!!!!

Εμάς όλους μας διαβάζουν μερικές χιλιάδες ΣΙΩΠΗΛΟΙ.

Όχι, δεν μπορεί να βοηθήσει στην Πλατεία Συντάγματος ο Mπάγιερν Μονάχου. Στο Μόναχο ζει ο άνθρωπος. Νομίζω ότι δεν θα διαδηλώσει στη Μarienplatz φωνάζωντας: «δεν πληρώνω-δεν πληρώνω!» Μας αλλάζει όμως αστραπιαία τα λάστιχα στα πιτς και μας ξαναστέλνει στην πίστα γεμίζοντάς μας τα ρεζερβουάρ με εικόνες και αλήθειες άγνωστες στην Ελλάδα.

Όχι, δεν πρέπει ο άνθρωπος στα πιτς να οδηγεί σαν τον Φέτελ. Μπορεί καν να μην έχει δίπλωμα οδήγησης, είναι όμως ακριβώς το ίδιο χρήσιμος όσο κι ο Φέτελ.

Στην αυλή της ομάδας μας έχουμε δύο σκύλους.

Τον φωνακλά και τον σιωπηλό.

Όσοι ξέρετε από σκυλιά κι αγαπάτε τις παροιμίες, ξέρετε ποιος είναι αυτός που θα δαγκώσει τον κλέφτη την κατάλληλη στιγμή.

Ε;

YΓ. Η εικονογράφηση είναι του φίλου μου (τρομερού γελοιογράφου) Αντώνη Κυριαζή. Το ’χε φτιάξει παλιότερα και ηταν εντελώς προφητικό.