Ο πόνος, το... αντίο και ο Μπέλεκ!

Συγχωρέστε με αλλά ήμουν αποφασισμένος ανεξαρτήτου αποτελέσματος του αγώνα της ΑΕΚ με αντίπαλο την Λοκομοτίβ Μόσχας να γράψω σε τούτο εδώ το δικό ΜΑΣ χώρο πρώτα για όσα βιώνουμε στη χώρα που λατρεύουμε και στην οποία ζούμε και έπειτα για το θέμα (την ΑΕΚ και το ποδόσφαιρο) που υπάρχει για να μας διασκεδάζει...

Την ημέρα λοιπόν που η Ελλάδα πενθεί μια και έχασε ένα ακόμη παιδί της το οποίο διαδήλωνε την αντίθεσή του σε όσα αποφασίζουν για μας αλλά χωρίς εμάς όπως πάντα, αλλά και την ημέρα που φαίνεται πως η Δημοκρατία αργοσβήνει στη χώρα που την δημιούργησε, έτυχε να αγωνίζεται η ΑΕΚ στην Μόσχα και (επί της ουσίας) να βάζει τέλος στην ευρωπαϊκή της πορεία. Θα ασχοληθώ με την Ενωση, τον Μπέλεκ, τον Μανωλά και τον Καράμπελα στο τέλος του κειμένου. Τώρα επιτρέψτε μου (και μπορείτε να με κράξετε όσο θέλετε) να γράψω λίγα λόγια (κυριολεκτώ) για όσα συμβαίνουν στη χώρα μας, στην Ελλάδα που θέλω να πιστεύω ότι οι περισσότεροι την αγαπάμε και ξέρουμε (και) τον λόγο.

Οι μέρες (και οι νύχτρες) που βιώνουμε είναι δύσκολες, σκληρές. Μπροστά υπάρχει το... χάος, το τίποτα, ένας γκρεμός. Και πίσω; Το ίδιο ακριβώς. Με τη διαφορά ότι το χάος που υπάρχει πίσω μας το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Μην στραβώσετε κάποιοι. Δεν εννοώ σώνει και ντε εμένα, τον Νίκο, ή τον Σπύρο και τη Σούλα, εννοώ όλους εκείνους που επί σειρά ετών συνηγορούν σε όσα γίνονται στη χώρα μας. Δυο μέρες τώρα παρακολουθώ με αγωνία όσα συμβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας. Τα είδα κι από κοντά για να μη με κατηγορήσει κανείς ότι από μακριά είναι εύκολα να βλέπεις και να κρίνεις.

Διαπίστωσα πως επί της ουσίας στην πλειονότητά τους όσοι διαδηλώνουν αξιώνουν απλά την ύπαρξή τους. Ζητάνε να τους σέβονται, να τους ακούνε, να είναι αξιοπρεπείς και κυρίως φωνάζουν και για να ακουστούν όταν απλά αυτό που θέλουν είναι να ζήσουν! Ναι, αυτό ζητάνε, να ζήσουν... Το πρωί στο κέντρο Ελληνες ήρθαν σώμα με σώμα με Ελληνες. Απίστευτο μίσος, πολύς πόνος, κακία, αδιαφορία για την ανθρώπινη ζωή μέχρι που αυτή τελικά χάθηκε.

Δεν ξέρω πού θα μας βγάλει αυτός ο δρόμος. Δεν μπορώ να κάνω εικασίες και να φαντάζομαι μόνο. Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει πίσω τίποτα και όλοι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά.

Η Δημοκρατία αν δεν σκοτώθηκε από αυτούς που έχουμε πάνω (είτε έχουν πράσινα, είτε μπλε, είτε ροζ πουά με ελεφαντάκια χέστηκα) είναι σίγουρα στην εντατική σε κρίσιμη κατάσταση. Ακούω τυπάκια που εκλέχθηκαν από τον λαό επειδή τους υποσχέθηκαν πως θα τους υπηρετούν να λένε για κάθε νομοσχέδιο που τους υποχρεώνουν να ψηφίσουν τα αφεντικά τους πως «αυτή είναι η τελευταία φορά» και την ίδια ώρα κάποια άλλα τυπάκια που είναι απέναντι απλά κράζουν και κράζουν και κράζουν, ενώ όλοι γνωρίζουμε πως κι εκείνοι αν έκαναν κουμάντο τα ίδια δυστυχώς αποτελέσματα θα είχαμε. Δεν γράφω για να καταλήξω κάπου, σε κάποια πρόταση για λύση. Και να είχα τη σωστή οδό στο μυαλό μου δεν θα είχα ποτέ τη διάθεση να τη καταγράψω φοβούμενος μην επηρεάσω κάποιους που μπορεί να επηρεάζονται εύκολα. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα παραπάνω που γράφω τα σκέφτομαι και με έχουν γεμίσει φόβο, άγχος, πόνο... Περισσότερο όμως με αγχώνει, με φοβίζει και με πονάει το μίσος που είδα στα μάτια όλων για όλους στο κέντρο της Αθήνας. Εύχομαι να υπάρξει ψυχραιμία και κυρίως να μην υπάρξουν άλλα θύματα στον πόλεμο που δημιουργούν εκείνοι που αντί να υπηρετούν την Δημοκρατία φρόντισαν με τις ενέργειές τους να τη σκοτώσουν, ή έστω να τη στείλουν στην εντατική.

Κι ας μου επιτρέψει ο Πορτοκάλογλου να τον... κλέψω λίγο γράφοντας: «Από πείσμα και τρέλα θα ζω σε τούτη τη χώρα... Γιατί ανήκω εδώ...», έτσι ακριβώς και κόντρα στους καιρούς μας γιατί πάντα: «τα παιδιά στην κερκίδα είναι η μόνη σου ελπίδα... Σταυρωμένη πατρίδα, μεσ' τα μάτια σου είδα της Ανάστασης φως! Κι ας μη μου 'χεις χαρίσει ποτέ ένα χάδι ως τώρα, πάντα εδώ θα γυρνώ»...

Επιτρέψτε μου τώρα να γράψω δυο συμπεράσματά μου για το ματς της ΑΕΚ με την Λοκομοτίβ Μόσχας στην πρωτεύουσα της Ρωσίας. Αποδείχτηκε ξανά πως όταν κάποιοι έλεγαν ότι «θα βρούμε έναν Μπλάνκο πολύ εύκολα», ουσιαστικά επιβεβαίωναν πως η σχέση τους με το ποδόσφαιρο είναι ανάλογη με τη δική μου σχέση με το wind serfing...

Ο Στιβ Λέο Μπέλεκ με τις ευκαιρίες που έχασε στα ματς με την Στουρμ στο ΟΑΚΑ και την Λοκομοτίβ στην Μόσχα ουσιαστικά στερεί από την ΑΕΚ την πρόκριση στην επόμενη φάση της διοργάνωσης. Ετσι απλά που λέει και ο φίλος μου ο Κοντογεώργης. Ο Καμερουνέζος φορ μπορεί να χρησιμοποιεί σωστά το σώμα του, να πηδάει ψηλά, να παίζει γρήγορα, να τρέχει, αλλά το γκολ δεν το 'χει και η ΑΕΚ το έχει τεράστια ανάγκη. Αν ο Μπέλεκ έκανε το 1-0 στη φάση που του παρουσιάστηκε τότε η ομάδα απλά δεν θα έχανε, είμαι απόλυτα σίγουρος...

Βέβαια χρειάστηκαν και τα... παιδικά λάθη των Μανωλά, Καράμπελα για να φτάσουν οι Ρώσοι στη νίκη και να πει η ΑΕΚ... αντίο νωρίς, πολύ νωρίς από το Europa League κι από έναν όμιλο στον οποίο αναμφισβήτητα δεν συμμετέχουν ομάδες φόβητρο και αχτύπητες. Το αντίθετο μάλιστα...

Από κει και πέρα θεωρώ ότι ο Νίκος Κωστένογλου για δεύτερο συνεχόμενο ματς έχει θετικό πρόσημο στο κοουτσάρισμα. Φρέσκαρε την ομάδα, έκανε σωστές αλλαγές, παρουσίασε μία ομάδα όπως ο ίδιος λέει με αρχή και τέλος αλλά προδόθηκε από προσωπικά λάθη...

Ερχεται το ματς με τον ΟΦΗ στην Κρήτη κι εκεί πρέπει να εστιάσουν όλοι.

Υγ: Χαίρομαι να βλέπω αυτόν τον Βάργκας... Αλλά πραγματικά τον χαίρομαι. Στο ματς καλά θαρρώ πως πήγαν και οι Γκέντσογλου, Κάρλος (όσο είχε δυνάμεις) και Μπερνς (δεδομένου ότι είχε καιρό να πάρει ευκαιρία). Μέχρι να μπει ο Ομπίνα καλά πήγαινε και ο Κοντοές, μετά όμως είχε τρελά προβλήματα... Καλή απόδοση, αρκετά καλή είχε και ο Γιάννης Αραμπατζής που ακόμη και υγιής να ήταν ο Κωνσταντόπουλος αξίζει και με το παραπάνω τα γάντια του βασικού...

Υγ1: Το κακό με τον Μπέλεκ είναι ότι από το καλοκαίρι το σημειώναμε το πρόβλημα που είχε με το τελείωμα των φάσεων. Το συζητούσα θυμάμαι με τα παιδιά από την Original Λονδίνου, τον Roli και την παρέα του...