To ντέρμπι της Θεσσαλονίκης

Eίστε υπέρ της υπερβολής ή υπέρ του μέτρου;

Προσωπικά είμαι υπέρ της υπερβολής. Κατά τη γνώμη μου το μέτρο είναι ελαφρώς ομιχλώδες, ενώ η υπερβολή είναι ολοκάθαρη. Θα την αναγνωρίσεις... κι αμα σου βγει κιόλας, τότε είναι super.

Ο Μπόλονι είπε ότι δεν θεωρεί το παιγνίδι με τον Άρη ντέρμπι, γιατί όλα τα παιγνίδια εδώ στην Ελλάδα, ντέρμπι τα ονομάζουμε.

Και έχει δίκιο!

Ε, και;

Εδώ είναι Μεσόγειος. Τα πάντα είναι υπερβολικά άρα απολύτως φυσιολογικά. Δείτε τον Μπερλουσκόνι για να συνεννοηθούμε.

Καταρχήν το γεγονός ότι ο προπονητής του ΠΑΟΚ δεν θεωρεί το παιγνίδι με τον Άρη ντέρμπι, είναι ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ, ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ προσβλητικό για τους φίλους τους Άρη.

Έχω την αίσθηση ότι δεν το ’πε προσβλητικά, αλλά χρησιμοποιώντας την απλή λογική…

Δεν είναι αρκετό όμως.

Το ’νιωσα στο πετσί μου όταν όντας στη Μακεδονία έγραψα την αγάπη μου για τον ΠΑΟΚ και (βασικά) τον κόσμο του. Ποτέ στην καριέρα μου δεν έχω εισπράξει ούτε τόσο πολλή αγάπη, αλλά ούτε και τόσο πολύ μίσος.

Τυφλωμένος από τον μικρόκοσμο της Αθήνας, ούτε πήγε το μυαλό μου ότι το να αγαπάς τον ΠΑΟΚ ταυτόχρονα σημαίνει ότι σε μισούν όσοι αγαπούν τον Άρη.

Με έκπληξη είδα ανθρώπους (Αρειανούς) που τρέφω εκτίμηση στη σκέψη τους , να με πλησιάζουν και χωρίς εγώ να κουβεντιάζω το θέμα, να θέλουν να με πείσουν ότι ο Άρης είναι καλύτερος. Ή μάλλον όχι… Ήθελαν με πείσουν ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι καλύτερος ούτε ποτέ των ποτών υπήρξε. Και όταν τους έλεγα «Κούδας», μου λέγανε χωρίς δεύτερη σκέψη και με υποτιμητικό ύφος «Ε, καλός παίκτης…» (άνθρωποι που τον είχαν δει να παίζει) ή με κάθε ευκαιρία έλεγαν: «Ναι, αλλά ο Γκάλης σε ποια ομάδα έπαιζε;»

Από την άλλη άπλετη ζεστή αγάπη από τους Παοκτσήδες. Βασικά δεν μου λένε τίποτα για ποδόσφαιρο παρά ένα γεια, ένα μικρό σχόλιο γι’ αυτά που έγραψα εδώ ή στο FB www.facebook.com/mantonaros, κανένα καλαμπούρι τέτοια…

Έμεινα έκπληκτος (με ανοικτό το στόμα) για το πόσα κορίτσια 15-20 ετών έχουν nickname παράγωγο της λέξης ΠΑΟΚ. Φυσικά το ίδιο συμβαίνει αντιστοίχως και με κορίτσια που αγαπούν τον Άρη. Δεν συμβαίνει το ίδιο πολύ με κορίτσια που αγαπούν τις ομάδες των Αθηνών… Νot even close.

Και τότε καταλαβαίνω ότι δεν είναι αγωνιστικό (ποδοσφαιρικό) το θέμα. Δηλαδή δεν είναι μόνο τέτοιο.

Είναι θέμα ταυτότητας.

Αποτυπώματος!

Πολλές φορές είναι και βασικός λόγος ύπαρξης.

Είναι διαβατήριο για τους φίλους και ναρκοπέδιο για τους εχθρούς.

Ίσως να ’ναι και το αποτέλεσμα του αθηνοκεντρικού κράτους όπως φτάνει εκεί και όχι όπως πολυτελώς το βλέπουμε εμείς από την Αθήνα. Η μάχη της πόλης δεν είναι απλό πράγμα γι’ αυτούς που η εξουσία τούς κοιτάει από μακριά.

Έτσι γίνεσαι ΠΑΟΚ ή Άρης.

Εμένα απλώς έτυχε να μ’ αρέσει η σκιά του ΠΑΟΚ!

Ξαναπάμε στον πρόλογο:

Επειδή αγαπώ τον ΠΑΟΚ δεν μπόρεσα να μισήσω τους Αρειανούς. Δεν είμαι ΠΑΟΚτσής με όλα του τα χαρακτιριστικά και αν τον αγαπάω, δεν τον αγαπάω επειδή υπάρχει η αντιπαλότητα με τον Άρη.

Αυτό είναι μέτρο.

Όσο και σωστό να ’ναι το μέτρο, οι ΠΑΟΚτσήδες με αγαπούν σαν δικό τους και οι Αρειανοί με μισούν (ποδοσφαιρικά ελπίζω) παρ’ όλο που ξέρουν ότι δεν τρέφω αντιαρειανά αισθήματα· τους είναι αρκετό που τρέφω φιλο-παοκικά.

Αυτό είναι υπερβολή.

Διαλέγεις και παίρνεις.

Φοβάμαι ότι ο Μπόλονι δεν το βλέπει με το ίδιο μάτι.

Είναι ντέρμπι, φίλε μου!

Δεν μπορείς να φαντασθείς πόσο ντέρμπι!

Μάνος Αντώναρος