Dio Bò Che Bello!

Ξέρεις από Βέσπα;

Στην Ιταλία και ειδικότερα στην επαρχία, η μοτοσικλέτα είναι ένας μύθος. Είναι στην κουλτούρα της χώρας, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού στον κόσμο. Κάπως έτσι φτάνουμε στο Ρίμινι στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και πιο συγκεκριμένα στο Κοριάνο, μια πόλη περίπου 10.000 κατοίκων. Ο Μάρκο Σιμοντσέλι γεννήθηκε εκεί στις 20 Ιανουαρίου του 1987 και σύντομα άρχισε να αναπτύσσει ένα ταλέντο και μια κλίση διαφορετική από τα υπόλοιπα παιδάκια της ηλικίας του.

Δεν ήταν πως τα... κανονικά σπορ δεν υπήρχαν στη ζωή του. «Έπαιζα ποδόσφαιρο, μπάσκετ, έκανα στίβο», θυμάται. Ήταν όμως ότι... «η καρδιά μου χτυπούσε για τις μηχανές. Έτσι, σταδιακά, παράτησα τα υπόλοιπα και αφοσιώθηκα στους αγώνες». Η πρώτη του επαφή με τον μηχανοκίνητο αθλητισμό θα ερχόταν στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Ο Πάολο Σιμοντσέλι, ο οποίος επίσης είχε πάθος με τις μηχανές κι έτρεχε ερασιτεχνικά, θα πήγαινε σε ένα μαγαζί για να αγοράσει την καινούργια του μοτοσικλέτα. Θα έφευγε με κάτι περισσότερο!

«Θυμάμαι που πήγαμε μαζί σε έναν έμπορο γιατί ήθελε να αγοράσει καινούργια μηχανή. Στο τέλος, πήρε σε μένα! Ήταν μια πολύχρωμη πλαστική, όμως είχε αληθινή μηχανή. Νομίζω είχαν εξαντληθεί να με ακούν να τη ζητάω και παραδόθηκαν». Σε ηλικία οκτώ ετών θα είχε την πρώτη του κανονική μηχανή, έστω και σε μινιατούρα και σύντομα θα είχε αναπτύξει τέτοια ταχύτητα που θα ήταν αδύνατον να σταματήσει! Άρχισε να συμμετέχει σε αγώνες, να κερδίζει αγώνες και ο Πάολο με τη Ροσέλα είχαν αποδεχτεί το μέλλον του παιδιού τους. Όσο κι αν δεν ήταν πάντα χαρούμενοι με αυτό.

Η συμβουλή της μάνας!

«Δεν της άρεσε η επιλογή μου. Φοβόταν πάντα, ακόμα κι όταν αγωνιζόμουν σαν παιδί στα minibikes. Ένιωσα ευτυχισμένος όταν μια μέρα, όχι πολύ καιρό πριν, ήρθε στην πίστα να με δει, με έπιασε και μου είπε: “Φοβάμαι και πάντα θα φοβάμαι, αλλά να μην έρθω να σε δω ήταν αδύνατον”». Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ένστικτο της μάνας. Η Ροσέλα, όμως, όπως και ο πατέρας του θα έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν προκειμένου να στηρίξουν το όνειρο του παιδιού τους. Και οι θυσίες που απαιτούνταν ήταν τεράστιες, κυρίως σε οικονομικό επίπεδο.

«Αν δεν με υποστήριζαν και αν δεν είχα τη συμπαράστασή τους, δεν θα ήμουν εδώ που βρίσκομαι. Οι μηχανές είναι πανάκριβο σπορ. Πρέπει να πληρώνεις για τα ταξίδια σου, για τις μηχανές σου, για τον εξοπλισμό. Θυμάμαι με κάθε λεπτομέρειες τις δυσκολίες που πέρασε η οικογένειά μου για να μπορέσει να με βοήθησει. Όταν ανέβηκα, για παράδειγμα, στην κατηγορία των 125, ήταν η χειρότερη εποχή. Ήμασταν έτοιμοι να πουλήσουμε το σπίτι για να μπορώ να πληρώνω τα ταξίδια μου. Και ο πατέρας μου δυσκολευόταν στη δουλειά, γιατί η μόνη του σκέψη ήταν να βρει χορηγούς για εμένα».

Η αφήγηση του Μάρκο μάς φέρνει στο 2002, όταν έκανε το ντεμπούτο του στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Moto GP, οδηγώντας Aprilia στο γκραν πρι της Τσεχίας. Την ίδια χρονιά θα κέρδιζε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, όντας μόλις 15 ετών! Με την ίδια εταιρία θα συνεργαστεί και τα επόμενα χρόνια, κατορθώντας να κερδίσει αγώνα για πρώτη φορά το 2005 στην Ισπανία, ενώ στο φινάλε της σεζόν θα μετακομίσει στην Gilera και στην κατηγορία των 250. Τρία χρόνια μετά θα κατακτούσε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Moto Gp και θα έβλεπε το παιδικό του όνειρο να πραγματοποιείται.

Η ειρωνεία; Εξασφάλισε τον τίτλο του στις 18 Οκτωβρίου του 2008 στο Σεπάνγκ...

Live fast…

Ο Βαλεντίνο Ρόσι αναγκάστηκε χθες να αποχαιρετίσει τον μικρό του αδελφό, όπως έγραψε σε ένα από τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Και είναι αλήθεια πως οι δυο τους είχαν μια ιδιαίτερη σχέση. Ο 32χρονος οδηγός είναι ο μόνος που είχε εισβάλει στη ζωή του Μάρκο από την κοινωνία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, κυρίως διότι ζουν πολύ κοντά, γυμνάζονται παρέα και φυσικά, μοιράζονται το ίδιο πάθος. Κάτι που ίσως οι κολλητοί του Σιμοντσέλι από το νηπιαγωγείο δεν μπορούσαν να καταλάβουν.

«Είναι εκπληκτικός άνθρωπος. Παρότι έχει κερδίσει όσα έχει κερδίσει στη ζωή του, παραμένει απλός. Μας αρέσει να γελάμε, να κάνουμε πλάκα και να μην παίρνουμε πολύ σοβαρά τον εαυτό μας», είχε πει ο Μάρκο για τον διάσημο φίλο του, για τον οποίο αναφέρονται πολλά περισσότερα στην αυτοβιογραφία του που κυκλοφόρησε το 2009. «Καλέ μου Θεέ, πόσο όμορφη», τιτλοφορείται με τον ίδιο να υμνεί την ευλογία που είχε να πραγματοποιήσει τα όνειρά του.

Στο δρόμο για την πραγμάτωσή τους, βρήκε και αρκετούς εχθρούς. Στον κόσμο του Moto Gp ο Μάρκο Σιμοντσέλι ήταν ένας απρόβλεπτος οδηγός, τον οποίο λάτρευαν οι οπαδοί του αθλήματος για τις συγκινήσεις και το θέαμα που μπορούσε να προσφέρει. Δεν είχαν την ίδια άποψη και αρκετοί συνάδελφοί του, οι οποίοι τον κατηγορούσαν ότι οδηγεί στα όρια, κινείται πολλές φορές χωρίς λογική και πολλοί εξ αυτών έλεγαν –off the record– ότι δεν νιώθουν άνετα να τρέχουν δίπλα του.

«Δεν θυμάμαι κανείς να είχε παράπανω τα προηγούμενα χρόνια. Τώρα που πηγαίνω πιο γρήγορα και κερδίζω αγώνες, ξεκίνησε αυτή η γκρίνια. Κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτό γίνεται η φασαρία», απολογήθηκε ο Μάρκο, ο οποίος πάντα ήταν έτοιμος για την επόμενη πρόκληση. Φρόντιζε άλλωστε γι’ αυτό, είτε οδηγώντας το ποδήλατό του 80 χιλιόμετρα τουλάχιστον τέσσερις φορές την εβδομάδα και περνώντας πολλές ώρες στο γυμναστήριο για να δυναμώσει. Τίποτα, όμως, δεν μπορούσε να τον προετοιμάσει για το κακό που ερχόταν.

Die young…

Στις 8 Μαΐου του 1982 στα προκριματικά του βελγικού γκραν πρι, ένας από τους διάσημους πιλότους Formula 1 θα έβρισκε ακαριαίο θάνατο σε τρακάρισμα με ταχύτητα 225 χιλιομέτρων την ώρα. Η μοίρα συνδέει τον Ζιλ Βιλνέβ, που πέθανε σε ηλικία 32 ετών, με τον Μάρκο Σιμοντσέλι. Ο Λούκα ντι Μοντεζέμολο, πρόεδρος της Φεράρι, είχε φανεί σε ανύποπτο χρόνο προφητικός. Είχε δηλώσει πως θα ήθελε να δει τον Μάρκο να οδηγεί μονοθέσιο της Φεράρι σε παγκόσμιο πρωτάθλημα, συγκρίνοντάς τον με τον Καναδό που είχε φύγει πρόωρα από τη ζωή.

«Ήταν κάτι που με έκανε να νιώθω ωραία, γιατί μου είχε διηγηθεί ο πατέρας μου πώς οδηγούσε ο Βιλνέβ. Δεν δείλιαζε ποτέ του. Έφυγε γρήγορα απ’ τη ζωή, χωρίς να έχει προλάβει να κερδίσει πολλά. Αν είχε μεγαλύτερο έλεγχο, θα είχε κερδίσει περισσότερα. Ναι, θα ήθελα να οδηγήσω Φεράρι», απαντούσε ο Μάρκο στην πρόκληση της ιταλικής εταιρίας.

Στις 23 Οκτωβρίου του 2011 τα όνειρά του θα έσβηναν. Μαζί τους το χαμόγελο, η αιώνια απορία πότε επιτέλους θα κόψει τα μαλλιά του και το πιάτο του θα έμενε άδειο. Εκείνο που συνήθιζε να γεμίσει με πιάδα (παραδοσιακό ιταλικό φαγητό) πριν από κάθε αγώνα.

«Το χρειάζομαι γιατί με βοηθάει να κερδίζω», έλεγε...