Λεωφορείον ο λούστρος!

Έχει το χάζι του (μαζί με το ζόρι του) να ζει κανείς στην Ελλάδα, αλλά έχει πιο πολύ χάζι (και σαφώς λιγότερο ζόρι) να μη ζει!
Να μη ζει στην Ελλάδα, εννοώ, όχι να μη ζει καθόλου.
Ζώντας, λοιπόν, εδώ και τέσσερις μέρες μακριά από την Ελλάδα, αλλά ανυπομονώντας (ο μαζοχιστής) να επιστρέψω, παρακολουθώ τα τεκταινόμενα στον αθλητισμό και στην ευρύτερη ελληνική επικαιρότητα και θέλω να γυρίσω μια ώρα αρχύτερα, διότι πουθενά αλλού στον κόσμο δεν βρίσκεις μπαχτσέ στον οποίο να ευδοκιμούν τόσα άνθη: του καλού, του κακού, του τραγικού, αλλά και του γελοίου!
Επίσης (είμαι βέβαιος πως) πουθενά αλλού στον κόσμο, η καθημερινότητα και μάλιστα επί μονίμου βάσεως δεν έχει τόσο στενή και άρρηκτη σχέση με το σινεμά, με τη λογοτεχνία, με το τραγούδι και με όλες τις τέχνες!
Είναι Δευτέρα βράδυ, βρίσκομαι σε ένα δωμάτιο στον 33ο όροφο ενός ξενοδοχείου στην Ντόχα (του Κατάρ), περιπλανιέμαι στις αθλητικές ιστοσελίδες και αναρωτιέμαι τι θα συμβεί, διάβολε, όταν ξαναπιάσουν οι ζέστες. Βεβαίως αυτή η... μετεωρολογική απορία αφορά μονάχα την Ελλάδα και επ' ουδενί το Κατάρ, όπου το θερμόμετρο παραμένει πεισματικά πάνω από τους τριάντα βαθμούς και δεν δροσίζει με τίποτα!
Αναζητώντας παρέα εδώ στα ξένα, αιωρούμενος ανάμεσα στην αθεράπευτη φλυαρία μου και στην ανίατη ροπή μου προς την αμπελοφιλοσοφία, βρήκα –με μεγάλη ευκολία κιόλας– όλες τις πιθανές και απίθανες συνδέσεις της ελληνικής επικαιρότητας με άλλου παπά ευαγγέλια, συμπεριλαμβανομένου ασφαλώς και αυτού (του ευαγγελίου) που ψάλλει ο Κωστένογλου στην ΑΕΚ!
Λεωφορείον ο πόθος!
Το είχα μάθει από την Τετάρτη, αλλά δεν το πίστευα κιόλας ότι η αποστολή της ομάδας μπάσκετ του Άρεως θα ανεβοκατέβαινε στην Αθήνα για το ματς με τον Παναθηναϊκό με λεωφορείο. Θέλω να πιστεύω ότι επρόκειτο για ναυλωμένο πούλμαν και όχι για λεωφορείο της γραμμής, αλλά πέρα από το αν το μεταφορικό όχημα ήταν του ΚΤΕΛ ή του... Ζορπίδη, η υπόθεση όντως σπανίζει και φαντάζομαι πως με τη δημοσιοποίησή του θα τρίζουν τα κόκαλα του Μάκη Νάτση, που όσα χρόνια ήταν φροντιστής στον Άρη δεν πρέπει να φόρτωσε και να ξεφόρτωσε ποτέ τις τσάντες για τέτοιο ταξίδι. Αυτοσαρκαζόμενος ο Βαγγέλης Αλεξανδρής είπε ότι «στην ανάγκη θα ερχόμασταν και με ποδήλατα», αλλά ας μην ανησυχεί: με τα... κωλοσφιξίματα που έχει ο Άρης, η ζωή τους θα γίνει από ποδήλατο μέχρι ταινία!
Το γράφω αυτό, αναλογιζόμενος το τεράστιο σουξέ που είχε πρώτα το μυθιστόρημα του Τενεσί Ουίλιαμς και εν συνεχεία η μεταφορά του (από τον Ηλία Καζάν) στο σινεμά, για την οποία απέσπασε τέσσερα όσκαρ. Κωλώνω όμως στη διανομή των ρόλων, διότι στην αποστολή του Άρεως δεν υπήρχε καμία γυναίκα, ώστε να υποδυθεί την Μπλανς Ντιμπουά (Βίβιαν Λι), η οποία πρωταγωνιστούσε δίπλα στον (αβράβευτο) Μάρλον Μπράντο!
Διαθέσιμο λεωφορείο πάντως υπάρχει, όσο για τον πόθο (των εποχούμενων παικτών), φαντάζομαι πως θα ξεπέρασε κι εκείνον του Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Ο... Καΐλας και οι Μανωλάδες!

Σε αντίθεση με την έλλειψη γυναίκας στον Άρη, στην ΑΕΚ κάνουν ουρά για οντισιόν οι υποψήφιοι να παίξουν τον... μεταμοντέρνο ρόλο του Βασιλάκη Καΐλα σε ένα σύγχρονο ποδοσφαιρικό δράμα. Φαντάζομαι ότι θυμόμαστε όλοι μας (από τις επαναλήψεις των παλιών σπαραξικάρδιων ελληνικών ταινιών), τον μικρό, κλαμένο και συνήθως ορφανό λουστράκο που έγραψε Ιστορία και μαζί με τον Νίκο Ξανθόπουλο και τη Μάρθα Βούρτση εκπαίδευσαν γενιές και γενιές Ελλήνων στο πώς να βαλαντώνουν στο κλάμα!
Προτείνω λοιπόν στον Κωστένογλου, εφόσον σκοπεύει στα σοβαρά να βάλει τους νεαρούς παίκτες της ΑΕΚ να γυαλίζουν τα παπούτσια των βετεράνων, αύριο κιόλας να νοικιάσει από το βίντεο κλαμπ της γειτονιάς του την ταινία «Περιφρόνα με γλυκιά μου» για να καταλάβουν οι νεαροί που πήραν ψηλά τον αμανέ πώς τα λερωμένα παπούτσια μπορούν να γίνουν λαμπίκος!

Το μπλουζ που αγαπήσαμε!

Κι επειδή οι καλές ταινίες θέλουν και την απαραίτητη μουσική υπόκρουση, για αυτήν φρόντισε από το πρωί κιόλας ο Μίμης Ανδρουλάκης. Προσκεκλημένος του Καμπουράκη και του Οικονομέα στην εκπομπή «Κοινωνία ώρα MEGA» ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ έψεξε τον Παπανδρέου και τον Σαμαρά, οι οποίοι μπορεί, λέει, να είχαν μικροί και τις ίδιες γκόμενες, ξεφώνισε τη Μέρκελ με το «τι λες μωρή;» και απεφάνθη ότι «ζούμε παγιδευμένοι στο “Ηotel California”, διότι το να μείνεις στο ευρώ είναι βαρύ και το να φύγεις είναι δυσβάστακτο».
Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά! Για εμάς που κοντεύουμε τα πενήντα, το τραγούδι (από τον ομώνυμο δίσκο, κυκλοφορίας του 1977, των «Eagles») «Ηotel California» το οποίο προφανώς εννοούσε ο Ανδρουλάκης, είναι συνδεδεμένο με τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματά μας και μάλιστα σε long play φάση! Με το που (κατόπιν συνεννοήσεως με τον συμμαθητή ο οποίος έκανε το πάρτι κι έβαζε τη μουσική) έπεφτε αυτό το μπλουζ , σηκωνόμασταν όρθιοι και... βουρ στον πατσά! Ο στόχος είχε αναγνωρισθεί από πριν και οι πιθανότητες να τα φτιάξουμε με την γκόμενα ήταν αρκετές, διότι το εν λόγω τραγούδι διαρκεί έξι λεπτά, διάστημα επαρκές για να ανοίξουν τα νταλαβέρια, να ειπωθούν τα σχετικά, να γίνουν τα (δήθεν τυχαία και πάντως αθώα) πρώτα μπαλαμούτια και να προοδεύσει η υπόθεση!
Ε, λίγο αργότερα έπεφτε στο πικ απ ή το «Οh mon amour» του Κριστόφ ή το «et si tu n' existais pas» του Τζο Ντασέν και έδενε το γλυκό!

ΥΓ. Για τον πρίγκιπα του Παναθηναϊκού δεν έχω νέα, καθότι η Τζέντα μού πέφτει λίγο μακριά. Αλλά για τον πολυχρονεμένο εμίρη του Κατάρ έχω μπόλικα που είναι και καλά για την Ελλάδα. Insh'allah, που λένε και οι Αραβες, πάει να πει «Θεού θέλοντος».