Ο τελευταίος των «πέντε»!

Ο Λεωνίδας Ανδριανόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1911. Ήταν ο μικρότερος αδελφός της θρυλικής πεντάδας των Ανδριανόπουλων που φόρεσαν τη φανέλα του Ολυμπιακού αλλά και της Εθνικής ομάδας. Επηρεασμένος από τα αδέλφια του, δεν θα μπορούσε να μην ασχοληθεί και αυτός με τον αθλητισμό.

Ο πατέρας του ήταν από την Τρίπολη και είχε σπουδάσει νομικά. Μάλιστα, θα έκανε σπουδαία καριέρα δικηγόρου, αλλά βρέθηκε ξαφνικά με ένα μαγαζί στον Πειραιά που του άφησε μετά τον θάνατό του ένα συγγενικό του πρόσωπο.

Και τα πέντε αδέλφια που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα είχαν παρατσούκλια. «Ποδάρας» ο Γιώργος, «μπουλούκος» ο Ντίνος, «δάσκαλος» ο Γιάννης, «κελεμές» ο Βασίλης και ο Λεωνίδας «στραβοσουγιάς» ή και «Λιόλιος». Επίσης, είχε άλλα δύο αδέλφια ποδοσφαιριστές σε πιο μικρές ομάδες του Πειραιά, τον Αριστείδη και τον Στέλιο.


Κυνηγός... «κυνηγόσκυλο»

Σε ηλικία 16 ετών ο Λεωνίδας αγωνίστηκε για πρώτη φορά στην επίθεση του Ολυμπιακού. Επειδή λάτρευε τον αθλητισμό, δεν έμεινε μόνο στην ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο. Έκανε σκάμμα, έτρεχε 100μ. και εμπόδια, πηδούσε 1,85μ. στο ύψος, ενώ έπαιζε και βόλεϊ. Ο «βενιαμίν» της οικογένειας ήταν άπιαστος με την μπάλα στα πόδια, δυνατός και με πολύ καλή κεφαλιά, με αποτέλεσμα να είναι ο φόβος και ο τρόμος για τις αντίπαλες άμυνες της εποχής.

«Ήμουν σκληρός και δυνατός παίκτης και αυτό ήταν που με καθιέρωσε στον Ολυμπιακό. Αν αγωνιζόμουν σήμερα, θα έπρεπε να μου δώσουν πεντακόσια εκατομμύρια που λέει ο λόγος. Ήμουν λίγο σκληρός και πολύ γρήγορος και αυτά τα στοιχεία σήμερα θεωρούνται πολύτιμα. Συγγνώμη, δεν ήμουν απλώς ταχύς, ήμουν ο ταχύτερος όσων ασχολούνταν με το ποδόσφαιρο στην εποχή μου. Και δυναμικός, δεν καταλάβαινα τίποτα. Έντεκα δευτερόλεπτα τα εκατό μέτρα έτρεχα και μάλιστα χωρίς να φοράω αβανταδόρικα παπούτσια. Συχνά αντί να τρέχω πήδαγα. Παίζαμε Ελλάς-Σερβία και το κεφάλι μου ακούμπαγε στο ξύλο... Λέγανε οι αντίπαλοι με έκπληξη “αυτός δεν είναι κυνηγός, κυνηγόσκυλο είναι”», είχε πει μιλώντας για τον εαυτό του μια και τότε δεν υπήρχαν τα μέσα για να ανδειχθεί το σπάνιο ποδοσφαιρικό του ταλέντο.


Ποδοσφαιριστής και πωλητής μαζί!

Οι δυσκολίες εκείνης της εποχής πάντως ήταν μεγάλες, καθώς τότε οι παίκτες δεν έβγαζαν χρήματα από το ποδόσφαιρο και έπρεπε να κάνουν και άλλες δουλειές. «Δεν βγάζαμε δραχμή και η φτώχεια ήταν μεγάλη. Πάντως οφείλω να ομολογήσω ότι ακολούθησα ποδοσφαιρική καριέρα μόνο για τα λεφτά. Μπορεί να μην έβγαζα δραχμή, όμως γνώριζα καλά ότι στο μέλλον θα έπαιρνα το μερίδιό μου».

Έτσι, στα εκτός έδρας ματς αναγκαζόταν να παίρνει από την οικογενειακή επιχείρηση κοστούμια και να τα πουλάει. «Όταν παίζαμε μακριά από την Αθήνα και νικούσαμε, εγώ είχα μαζί μου δείγματα από το μαγαζί και σε χρόνο μηδέν πούλαγα καμιά δεκαριά κοστούμια. Όλη η αγορά με προτιμούσε. Δεν προλάβαινα να παίρνω παραγγελίες: “Λεωνίδα, θέλω αυτό το κασμίρι και άλλα δύο κοστούμια από εκείνο το δείγμα”...

Η ουσία είναι ότι ένιωθα λίγο έμπορος, πέρα από ενεργός ποδοσφαιριστής, κι αυτό μου γέμιζε τη ζωή. Μετά τους αγώνες που δίναμε στη Θεσσαλονίκη, οι συμπαίκτες μου έφευγαν Δευτέρα με το τρένο για επιστροφή στον Πειραιά, αλλά εγώ έπαιρνα το γνωστό “βαγκόν-λι” με στόχο να εισπράξω ένα επιπλέον χιλιάρικο. Πιτσιρίκος, αλλά από τότε είχα το εμπόριο μέσα μου», είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή του.


Αναγκάστηκε να αποχωρήσει νωρίς

Τα προβλήματα της εποχής δεν τον άφησαν να κάνει την καριέρα που θα ήθελε ο ίδιος. Έτσι αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την ενεργό δράση το 1934 σε ηλικία 23 ετών, ενώ ήταν ο τελευταίος που είχε μείνει στον Ολυμπιακό από την οικογένεια. «Τη δεκαετία του 1930 το ποδόσφαιρο δεν έδειχνε να έχει μέλλον και προκοπή. Παίζαμε μπάλα, δίναμε την ψυχή μας στα γήπεδα, λατρεύαμε τον Ολυμπιακό και τιμούσαμε τη φανέλα, αλλά το όφελος μηδέν, σχεδόν τίποτα».


Μέσα σε μια επταετία... «Θρύλος»

Αν και αγωνίστηκε μόλις μέχρι τα 23 του, πρόλαβε να γίνει θρύλος στον Ολυμπιακό. Αναδείχθηκε τέσσερις φορές πρωταθλητής Ελλάδας με την ερυθρόλευκη φανέλα. Σε 40 αγώνες της προκριματικής και της τελικής φάσης του πρωταθλήματος Ελλάδας σημείωσε 9 γκολ. Επίσης φόρεσε 11 φορές τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδος και σημείωσε 2 γκολ.

Όσο για το μυστικό της μακροζωίας του είχε πει: «Με “φτύνουν” οι φίλοι μου να μη με ματιάσουν: “Λεωνίδα, τι κάνεις και κρατιέσαι έτσι, ποιο είναι το μυστικό σου;” Σας το λέω ειλικρινά, μυστικά δεν υπάρχουν. Προσέχεις τι τρως, προσπαθείς να μη βάζεις μαράζι για τίποτα, δεν έχεις κακία για κανέναν και η ζωή συνεχίζεται...»