Crazy Mario!

Χωρίς οικογένεια...

Συμπεριφορά που ταιριάζει σε κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, δηλώσεις που παραπέμπουν σε αλαζόνα νεόπλουτο και πράξεις που θυμίζουν αυτοκαταστροφική ιδιοφυΐα. Η ιστορία του Μάριο Μπαλοτέλι, όμως, είναι διαφορετική. Θα μπορούσε να παρομοιαστεί με εκείνη του μικρού Ρεμί, ήρωα του Έκτορα Μαλό στο διάσημο παιδικό μυθιστόρημα... Μια ιστορία που ξεκινάει με μια θανατηφόρα ασθένεια, μια «αναγκαστική» υιοθεσία, μια περιπλάνηση και ένα ανοικτό τραύμα που δεν γιατρεύεται.

Ο πρώτος χρόνος της δεκαετίας του ’90 για την οικογένεια Μπάργουα ήταν δύσκολος. Δυσκολότερος και από τα προηγούμενα πέντε, στα οποία ως μετανάστες από την Γκάνα στην Ιταλία, προσπαθούσαν να φτιάξουν κομμάτι-κομμάτι μια διαφορετική ζωή στον ιταλικό Νότο. Στο Παλέρμο γεννήθηκε ο Μάριο, το δεύτερο παιδί της οικογένειας, στις 12 Αυγούστου του 1990. Εκ γενετής διαγνώστηκε με δυσμορφία στο έντερο και χρειάστηκε να μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία για το μεγαλύτερο διάστημα. Βαρύ φορτίο για μια οικογένεια μεταναστών, με τον πατέρα του να δουλεύει το πρώτο διάστημα για το μεροκάματο σε εργοστάσια μετάλλων.

Στη διάρκεια των συνεχόμενων επεμβάσεων που χρειάστηκε να κάνει ο Μάριο στον πρώτο χρόνο της ζωής του, ο Τόμας έπιασε δεύτερη και τρίτη δουλειά. Όσες χρειάζονταν για να τα καφέρει ο γιος του... «Ήταν σε άσχημη κατάσταση», περιγράφει η μητέρα του Μάριο, Ρόουζ, η οποία έπρεπε μόνη στο σπίτι να αντεπεξέλθει στην ανατροφή δύο παιδιών, αφού το πρώτο παιδί της οικογένειας ήταν η 23χρονη τώρα Αμπιγκέιλ. «Φοβόμασταν ότι δεν θα τα καταφέρει. Τον βαφτίσαμε στο νοσοκομείο, γιατί υπήρχε φόβος μήπως πεθάνει. Ήταν το πρώτο μας αγόρι και ήμασταν πολύ περήφανοι γι’ αυτόν. Θέλαμε να κάνουμε τα πάντα για να ζήσει».

Τα πάντα δεν ήταν μόνο οι διπλές βάρδιες που έκανε ο Τόμας. Ήταν η μετακόμιση στην Μπρέσια προκειμένου να έχει καλύτερη περίθλαψη, ήταν η συγκατοίκηση με μια ακόμα αφρικανική οικογένεια σε ένα μικρό διαμέρισμα, ήταν στο τέλος η... παράδοση του παιδιού τους στην κοινωνική πρόνοια! «Με παράτησαν στο νοσοκομείο όταν ήμουν δύο ετών. Με θυμήθηκαν μόνο όταν έγινα ο Μπαλοτέλι», θα πει οργισμένος ο Ιταλός επιθετικός όταν τα media θα κατακλύζονται από συνεντεύξεις των Γκανέζων γονιών του.

Η δική τους οπτική γωνία, φυσικά, ήταν διαφορετική. Το διαμέρισμά τους στην Μπρέσια, όπου ακόμα ζουν, είναι γεμάτο από φωτογραφίες με τα τέσσερα παιδιά τους, αφού δύο χρόνια μετά τον Μάριο γεννήθηκε ο Ενόχ και το 1999 ο Έιντζελ. Ο 21χρονος άσος έχει καταπληκτικές σχέσεις με τα αδέλφια του, τα οποία πάντα επισκεπτόταν και έπαιζε μαζί τους. Όχι όμως με τους γονείς του. «Όποτε ήξεραν ότι θα πήγαινα στο σπίτι έλειπαν», λέει ο Μπαλοτέλι, σε αντίθεση πάλι με τον Τόμας και τη Ρόουζ. «Ποτέ δεν μας θυμήθηκε. Δεν μας έστειλε μια κάρτα σε γενέθλια, σε Χριστούγεννα. Είχε πάντα χρόνο να παίξει με τα αδέλφια του, αλλά ποτέ για να δει εμάς. Δεν είναι το ίδιο παιδί που ήταν σαν έφηβος. Τότε γελούσε συνέχεια. Έμπλεκε σε φασαρίες, αλλά με την καλή έννοια».

Ο πατέρας του θα θυμηθεί τα εισιτήρια που είχε μια φορά για έναν αγώνα της Ίντερ, τα οποία δεν ήταν καν για τον ίδιο, αλλά για τον Ενόχ, θα θυμηθεί ότι έμαθε από την τηλεόραση ότι ο γιος του πήρε την ιταλική υπηκοότητα και θα κατηγορήσει τη θετή του οικογένεια. «Υποτίθεται ότι θα τον είχαν μόνο για ένα χρόνο. Όμως πήγαιναν συνέχεια και ανανέωναν την υιοθεσία του, χωρίς να μας ρωτάει εμάς κανείς. Ήμασταν φτωχοί, δεν μπορούσαμε να προσλάβουμε δικηγόρο ώστε να παλέψουμε για το γιο μας. Εκείνοι μπορούσαν».

Living with… Balotelli’s!

Η κοινωνική πρόνοια, η οποία πήρε στα χέρια της το δύο ετών αγοράκι, στράφηκε σε μια εύπορη οικογένεια που ζούσε στα προάστια της πόλης και είχε ήδη δύο γιους και μια κόρη. Η Φραντσέσκα και ο Σίλβιο Μπαλοτέλι υποδέχτηκαν στο σπίτι τους τον Μάριο. «Θυμάμαι τα πάντα από εκείνη τη μέρα. Το καινούργιο μου σπίτι και την καινούργια μου οικογένεια. Το μεγάλο χολ, το πιάνο όπου έπαιζε πάντα ο Τζιοβάνι (σ.σ. ο θετός αδελφός του), τα δωμάτιά μας», θα πει ο Μπαλοτέλι, ο οποίος βρήκε στη ζωή του περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε ποτέ να έχει με τη φυσιολογική του οικογένεια.

«Στην αρχή μού έκαναν τη ζωή λίγο δύσκολη», θα πει για τα αδέλφια του, όμως η προσωπικότητά του θα ξεχώριζε από τότε. «Τους έκανα κι εγώ τα ίδια. Ήθελα πάντα να είμαι το επίκεντρο της προσοχής. Ευτυχώς ο πατέρας μου είχε υπομονή. Υπερβολική σε κάποιες περιπτώσεις, πρέπει να ομολογήσω». Η οικογένεια Μπάργουα θα προσπαθούσε να πάρει πίσω το παιδί της ή τουλάχιστον έτσι ισχυρίζονται οι γονείς. «Δέκα χρόνια προσπαθούσαμε. Ξανά και ξανά. Όμως, κάθε φορά που απευθυνόμασταν σε κάποιον, οι Μπαλοτέλι ανανέωναν το χρόνο που θα είχαν μαζί του».

Ο Μάριο ουσιαστικά ποτέ δεν υιοθετήθηκε από την οικογένεια, κάτι που θα ήταν εντελώς διαφορετική διαδικασία. Έμεινε, ωστόσο, ως θετός γιος στο σπίτι μέχρι και την ενηλικίωσή του. Μια ενηλικίωση καθόλου εύκολη, καθώς βίωσε τον ρατσισμό σε όλες τις φάσεις της ζωής του. «Δεν ήμουν ποτέ σε παρέες. Δεν με δέχονταν. Ήξεραν πως είμαι Ιταλός, γεννήθηκα στην Ιταλία, όμως έχουν πρόβλημα με το χρώμα του δέρματός μου. Ελπίζω πως δεν θα είναι έτσι για πάντα, πως θα βελτιώνεται χρόνο με το χρόνο».

«Υπάρχει κάτι άλλο;»!

Σε όλο αυτό το διάστημα, υπήρχε ένας δρόμος για τον Μάριο Μπαλοτέλι. Το ποδόσφαιρο. «Υπάρχει κάτι άλλο;» απάντησε σε πρόσφατη συνέντευξή του, όταν ρωτήθηκε αν πάντα ήθελε να γίνει ποδοσφαιριστής. «Δεν υπήρχε εναλλακτικό σχέδιο στο μυαλό μου. Αλλά γιατί να υπάρχει; Πάντα στη ζωή μου κατάφερνα αυτό που ήθελα». Το ταλέντο του ξεχώρισε γρήγορα ώστε να μην ασχοληθεί με σπουδές, παρότι αργότερα απέκτησε πτυχίο λογιστικής. Ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο πέντε ετών στη Μομπιάνο, ακολούθησε η ομάδα «Αγ. Βαρθολομαίος» και το 2001 βρέθηκε στη Λουμετζάνε, όπου σε ηλικία 15 ετών τον είδε ο Βάλτερ Σαλβιόνι και απαίτησε να ανέβει στην πρώτη ομάδα.

Η νεαρή του ηλικίααποτελούσε ανασταλτικό παράγοντα, ωστόσο ο γιατρός της ομάδας έδωσε την άδειά του. Ύστερα από μια προπόνηση στην ανδρική ομάδα, ο Μάριο έκανε ντεμπούτο στο πρωτάθλημα. Το όνομά του και η φήμη του έτρεχαν πιο γρήγορα ακόμα και από τον ίδιο. Μόλις δύο εμφανίσεις μετά, πέρασε την πόρτα για το μεγαλύτερο σχολείο του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Βρέθηκε στη Μασία! Σε πέντε μέρες πέτυχε οκτώ γκολ και η Μπαρτσελόνα ήθελε να τον αποκτήσει. Αφενός, όμως, το γεγονός ότι δεν είχε υπηκοότητα (σ.σ. στην Ιταλία πρέπει να ενηλικιωθείς για να πολιτογραφηθείς Ιταλός) και αφετέρου οι ξαφνικά αυξημένες απαιτήσεις του μάνατζέρ του ναυάγησαν τη μεταγραφή.

Σωστή πόλη, λάθος ομάδα!

Στις 31 Αυγούστου του 2006, το όνειρο του Μάριο Μπαλοτέλι θα γινόταν εν μέρει πραγματικότητα. Μετακόμισε στην πόλη που ήθελε από παιδί, αλλά δεν φόρεσε τη φανέλα που επιθυμούσε. Η Ίντερ κέρδισε στον ανταγωνισμό την Τσέλσι, τη Λίβερπουλ, τη Φιορεντίνα και την Τότεναμ, οι οποίες επίσης ήθελαν να τον αποκτήσουν, κι έκαναν «νερατζούρο» τον πιο υποσχόμενο 16χρονο στην Ιταλία. Έμεινε στις μικρότερες ομάδες της Ίντερ μέχρι τον Δεκέμβριο του 2007, όταν ο Ρομπέρτο Μαντσίνι του έδωσε την ευκαιρία να κάνει το ντεμπούτο στη Serie A.
Ο 17χρονος άρχισε να παίρνει χρόνο συμμετοχής σε αγώνες κυπέλλου και ακόμα και ο ίδιος θυμάται ως κομβικό ματς εκείνο απέναντι στη Γιουβέντους, όταν σκόραρε δύο φορές. «Τότε ήταν που κατάλαβα ότι μπορώ να τα καταφέρω, ότι θα κάνω καριέρα». Παράλληλα, όμως, θα υπήρχαν προβλήματα στην πορεία του. Αφενός οι ρατσιστικές επιθέσεις που δεχόταν σε όλα τα γήπεδα και αφετέρου οι... γκάφες που έκανε –αποκαλύπτοντας την αγάπη του για τη Μίλαν– που τον έφεραν στο στόχαστρο των οπαδών της Γιουβέντους.

«Αν πηδήξετε πάνω-κάτω ο Μπαλοτέλι θα πεθάνει», είναι το αγαπημένο σύνθημα των οπαδών της «γηραιάς κυρίας», το οποίο πάντα συνοδεύεται με ένα πανό. «Ένας νέγρος δεν μπορεί να είναι Ιταλός». Στις 13 Αυγούστου του 2008, όμως, έγινε Ιταλός και έγινε επισήμως ο Μάριο Μπαλοτέλι. «Το βλέπετε μπροστά σας. Είναι ένα γεγονός. Γεννήθηκα εδώ και δεν υπάρχει καμία αμφισβήτηση. Δεν έχω πάει ποτέ μου στην Γκάνα ή στην Αφρική. Είμαι Ιταλός, όπως κάποιος που γεννήθηκε στην Κίνα είναι Κινέζος. Τίποτα άλλο».

Τα πράγματα για τον ίδιο στην Ιταλία θα γίνονταν χειρότερα όταν ο Ζοσέ Μουρίνιο θα αναλάμβανε την Ίντερ. Ο Μάριο Μπαλοτέλι θα γίνει ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που θα αναγκάσει τον Πορτογάλο να σηκώσει τα χέρια ψηλά, χαρακτηρίζοντάς τον ως κάποιον με τον οποίο «είναι αδύνατον να συνεργαστείς». Ο Ιταλός επιθετικός είχε πάλι τη δική του άποψη. «Είναι ο καλύτερος προπονητής του κόσμου. Όμως ως άνθρωπος έχει πολλά να μάθει για τρόπους και σεβασμό». Έπειτα από ατελείωτους καβγάδες μεταξύ των δύο, τη λύση θα δώσει η Μάντσεστερ Σίτι το καλοκαίρι του 2010, παρότι την ίδια εποχή έφευγε και ο Μουρίνιο για τη Μαδρίτη. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι πίστευε ότι είχε τον τρόπο να τον χαλιναγωγήσει και η διοίκηση των «πολιτών» ξόδεψε περίπου 30 εκατ. ευρώ για να ικανοποιήσει τον έμπειρο τεχνικό.

Tabloids' pet!

Η τρέλα του Μάριο Μπαλοτέλι ήταν βούτυρο στο ψωμί για τα... αδηφάγα media της Αγγλίας. Κι απ’ τη στιγμή που στο πρώτο δίμηνο κατάφερε να τρακάρει και το αυτοκίνητό του, ήταν δεδομένο ότι θα γίνει το αγαπημένο παιδί των tabloid εφημερίδων. «Δεν τα πάω καλά με τους δημοσιογράφους και για την ακρίβεια στην Αγγλία οι εφημερίδες είναι για τα σκουπίδια», θα πει και θα εξηγήσει ότι το τρακάρισμα οφειλόταν στο γεγονός ότι είχε ακόμα ιταλικό αυτοκίνητο. «Οι γονείς μου μου το έλεγαν, αλλά δεν τους άκουσα. Τώρα θα πάρω αυτοκίνητο με το τιμόνι αριστερά».

Στους πρώτους του μήνες στο Μάντσεστερ θα μιλάει για το πόσο του λείπει η Ιταλία, αλλά και για τη μανία του να εκτοξεύει πυροτεχνήματα από την ταράτσα του σπιτιού μου. «Μια μέρα είχε έρθει ο Τζιοβάνι με την κοπέλα του και έλεγαν πόσο ωραία είναι τα πυροτεχνήματα στο Μάντσεστερ. Και δεν ήξεραν ότι ήμουν εγώ που τα πετούσα από τον ένατο όροφο!»

Οι ιδιαιτερότητες του Μάριο Μπαλοτέλι θα έφταναν για να γραφτούν τόμοι. Θαυμάζει τον Τζορτζ Γουεά τόσο για την ποδοσφαιρική του καριέρα, όσο και για το ανθρωπιστικό του έργο, ο μεγαλύτερος φόβος του είναι τα φαντάσματα, παράγει φιλανθρωπικό έργο και παράλληλα το διαφημίζει, έχει κολλητό τον Αντόνιο Κασάνο, ξοδεύει χιλιάδες ευρώ σε πρόστιμα της Τροχαίας και πάντα βρίσκει τρόπο να βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής. Ακολουθούν ορισμένες χαρακτηριστικές στιγμές:

* Στο Μιλάνο πήρε κλήση γιατί κόρναρε ασταμάτητα στις 01.30π.μ. στο κέντρο μιας πλατείας και όταν ήρθε η αστυνομία, δικαιολογήθηκε ότι είχε να πει κάτι πολύ σημαντικό σε έναν φίλο του.

* Μπλέχτηκε σε σενάρια με τη Μαφία, επειδή επισκέφθηκε όλες τις κακόφημες περιοχές στη Νάπολη.

* Όταν τον επισκέφθηκε ο αδελφός του στο Μιλάνο, τον πήγε για διασκέδαση στις γυναικείες φυλακές. Στην επί μισή ώρα ανάκριση, είπε ότι απλώς είχε περιέργεια να δει πώς ήταν.

* Εμφανίστηκε σε τηλεοπτική εκπομπή με φανέλα της Μίλαν και σε πολλούς αγώνες της αιώνιας αντιπάλου της Ίντερ.

* Συνελήφθη στο Μιλάνο με καραμπίνα στο αυτοκίνητό του.

* Πέταξε βελάκι σε παίκτη της ομάδας Νέων της Σιτι.

* Φωτογραφήθηκε στο χολ του ξενοδοχείου να καπνίζει, προσπάθησε σε τετ α τετ να σκοράρει με τακουνάκι.

* Κέρδισε 25.000 λίρες στο καζίνο και βγαίνοντας χάρισε τις 1.000 σε έναν ζητιάνο.

* Μια μέρα πριν από το ντέρμπι στο Μάντσεστερ έβαλε φωτιά στο σπίτι του, επειδή έπαιζαν με φίλους του με πυροτεχνήματα.

«Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτό. Όλοι φαίνεται να έχουν κάτι εναντίον μου». Ή σε πιο απλή μετάφραση... «Why always me??»