Έτσι της έβαλε 6!

Ενα από τα ιστορικότερα ντέρμπι όλων των εποχών είδαμε το μεσημέρι την Κυριακής (23/10) στο οποίο η Σίτι υποχρέωσε την Γιουνάιτεντ σε μία από τις πιο βαριές ήττες της ever στο «Ολντ Τράφορντ». Πως όμως διαμορφώθηκε αυτό το εντυπωσιακό σκορ; Τι επιλογές έκαναν για το αρχικό σχήμα οι δύο προπονητές; Τι έκανε τη διαφορά για το 0-1 στο πρώτο μέρος; Ποιοι ήταν οι παίκτες κλειδιά; Τι έγινε μετά την αποβολή του Εβανς; Σε αυτά τα ερωτήματα απαντά η ανάλυση του περιοδικού, Zonal Marking, το οποίο ειδικεύεται σε συστήματα και τακτικές.

«Η Σίτι πήρε έξυπνα το προβάδισμα στο πρώτο μέρος, με την Γιουνάιτεντ να παρουσιάζει εικόνα από ερείπια στο δεύτερο μέρος. Ο Αλεξ Φέργκιουσον πήγε με σχήμα τύπου 4-4-2, το οποίο έχει γίνει το αγαπημένο του φέτος (το άλλαξε μόνο κόντρα στην Λίβερπουλ). Στο βασικό σχήμα δεν υπήρχε Νεμάνια Βίντιτς, ούτε Φιλ Τζόουνς πίσω. Ο Ντάνι Γουέλμπεκ ήταν δίπλα στον Ρούνεϊ στην επίθεση. Από την άλλη, ο Ρομπέρτο Μαντσίνι επέλεξε να αντικαταστήσει τον Νάιτζελ Ντε Γιόνγκ με τον Γιάγια Τουρέ (αν και αυτό θα μπορούσε να έχει επηρεάσει αρνητικά το πόσο συμπαγής θα ήταν η ομάδα του) και χρησιμοποίησε τον Μάριο Μπαλοτέλι αντί του Εντιν Τζέκο στη θέση του επιθετικού.

Οι Πολίτες ήταν η καλύτερη ομάδα συνολικά στον αγώνα, ήταν πιο ουσιαστικοί με τη μπάλα στην αντίπαλη περιοχή και δημιούργησαν περισσότερες ευκαιρίες. Το 6-1 δείχνει θρίαμβο του Μαντσίνι σε βάρος του Φέργκιουσον, με τρία γκολ να έρχονται μετά το 90', πέντε μετά την αποβολή του Τζόνι Εβανς και μετά από μόλις επτά σουτ στην εστία! Αυτό δεν μειώνει τις επιλογές του Ιταλού, με την Σίτι να είναι μακράν καλύτερη από την ομάδα που είχε 19 σερί νίκες στην έδρα της στο πρωτάθλημα.

Συστήματα

Και οι δύο προπονητές επέλεξαν το πιο επιθετικό σύστημα που θα μπορούσαν με 4-4-2 σε διάταξη 4-4-1-1 αντί του 4-5-1 ή 4-3-3, το οποίοι χρησιμοποίησε ο Φέργκιουσον κόντρα στην Λίβερπουλ και ο Μαντσίνι κόντρα στην Βιγιαρεάλ για το Champions League. Αποτέλεσμα; Ενα ματς πολύ πιο ανοικτό από τα κλασικά ντέρμπι του Μάντσεστερ, το οποίο καμία σχέση δεν είναι με το 0-0 στην έδρα των Citizens πριν έναν χρόνο, όταν άμφότεροι είχαν στη μεσαία γραμμή τρεις κεντρικούς μέσους. Οι μάχες στο κέντρο πολλλές. Στόπερ εναντίον επιθετικών, πλάγια μπακ εναντίον μεσοεπιθετικών και (θεωρητικά) κεντρικοί χαφ μεταξύ τους σε μία αναμενόμενη κόντρα ενός 4-4-2 με ένα 4-4-2. Ρούνεϊ και Αγουέρο χάθηκαν, όμως οι συνεργασίες στον άξονα και στις δύο ομάδες, δεν άφηνε καθόλου χώρο ανάμεσα στις γραμμές.



Κεντρικοί μέσοι

Παρόλα αυτά, τα δίδυμα των κεντρικών μέσων κάθισαν πολύ πίσω και στην πράξη δεν υπήρξαν μονομαχίες μεταξύ τους. Είχαν συχνή επαφή με τη μπάλα, παρότι Ρούνεϊ και Γουέλμπεκ έπαιζαν βαθιά με σκοπό να μπλοκάρουν τους (κεντρικούς χαφ) Τουρέ και Μπάρι, κάτι το οποίο είχε σαν αποτέλεσμα οι στόπερ να έχουν τη δυνατότητα να κρατήσουν περισσότερο τη μπάλα. Δεν υπήρχε δημιουργικότητα από αυτή τη γραμμή, αφού ο Τουρέ μπορούσε να προσφέρει πολύ λιγότερα από όταν έπαιζε σε πιο δημιουργικό ρόλο, ενώ οι Φλέτσερ και Αντερσον ήταν ένας συνδυασμός που δεν ταιριάζει σε δίδυμο κεντρικών μέσων, αφού στην Γιουνάιτεντ ουσιαστικά έλλειπε ένας καθαρός εσωτερικός playmaker.

Στο πρώτο μέρος της περασμένης σεζόν ο Φέργκιουσον έδειξε καθαρή προτίμηση στο 4-2-2, όμως τη μοναδική φορά που έπαιξε με τους Φλέτσερ και Αντερσον μαζί, έχασε 4-0 από την Γουέστ Χαμ με 4-0 στο League Cup. Δεν είχε ούτε τον Σκόουλς, ούτε τον Κάρικ, τους δύο πασέρ της περσινής χρονιάς, ούτε τον Κλέβερλι, ο οποίος θα μπορούσε να βοηθήσει σε αυτό τον τομέα, αν ήταν έτοιμος. Η Σίτι είχε το ίδιο πρόβλημα, όμως έπαιξε πιο έξυπνα ψηλά με τους πλάγιους. Η Γιουνάιτεντ έμεινε χαμηλά από τα πλάγια αφού έχασε πολλές μάχες από τους ακραίους μπακ της Σίτι, τον Μίκα Ρίτσαρντς, έναν από τους καλύτερους του γηπέδου, και τον Γκαέλ Κλισί, ο οποίος τα πήγε εξαιρετικά με τον Νάνι.

Η ομάδα του Μαντσίνι από την άλλη, προσπάθησε να φορτώσει τους πλάγιους μπακ της Γιουνάιτεντ, με πρώτο και καλύτερο παράδειγμα τη φάση του πρώτου γκολ, όταν ο Μίλνερ έφυγε από τα δεξιά και συνδυάστηκε στα αριστερά με τον Σίλβα, σερβίροντας στον Μπαλοτέλι. Ο Αγγλος ήταν πολύ ουσιαστικός δημιουργώντας έξτρα παίκτη και στις δύο πτέρυγες (όπως φαίνεται στο γράφημα με τις πάσες του) κάτι που έκανε τη μοναδική διαφορά στο πρώτο μέρος, στο οποίο καμία από τις δύο ομάδες δεν έπαιξε καλά.



Η αποβολή του Εβανς

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει αν η Γιουνάιτεντ θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του δευτέρου μέρους, αφού μετά από ένα λεπτό ο Εβανς έκανε φάουλ στον Μπαλοτέλι και αποβλήθηκε. Σε εκείνο το σημείο απέκτησε ένα πρόβλημα, ήταν πίσω στο σκορ και είχε παίκτη λιγότερο. Δεν μπορούσε να πιέσει για να κερδίσει μπάλες, αφού είχε το φόβο των ανοικτών χώρων, όμως ούτε το να καθόταν πίσω και να άφηνε τη μπάλα στην Σίτι ήταν καλή επιλογή.

Περιέργως, η Σίτι μετά το αριθμητικό πλεονέκτημα δεν έπαιξε παιχνίδι κατοχής και αυτό ήταν κάτι που έκρινε την τύχη του αγώνα. Οι Πολίτες συνέχισαν να προσπαθούν να περάσουν πάσες από την άμυνα της Γιουνάιτεντ και ο Σίλβα βρήκε τον χώρο έτσι ώστε να εξελιχθεί στον παίκτη-κλειδί της αναμέτρησης. Ο Φέργκιουσον αντέδρασε, φέρνοντας τον Σμόλινγκ στόπερ και βάζοντας τον Φλέτσερ δεξί μπακ και γυρίζοντας στο κέντρο τον Ρούνεϊ. Με τους Γιάνγκ, Ρούνεϊ, Νάνι και Γουέλμπεκ ταυτόχρονα στην 11άδα, είχε τη δυνατότητα να απειλεί επιθετικά, όμως ήταν εκτεθειμένος αμυντικά. Οπως και στο πρώτο μέρος, ο Μίλνερ έκανε τον έξτρα παίκτη και μαζί τη ζημία.

Ο Φέργκιουσον έβαλε τον Τζόουνς στη θέση του Αντερσον και τον Ερνάντες αντί του Νάνι, όμως παρέμεινε ανοικτός στο κέντρο, αφού ουσιαστικά δεν είχε κεντρικό μέσο στον πάγκο έτσι ώστε να δημιουργήσει μία γραμμή μπροστά από την άμυνα. Η άμυνα των Κόκκινων Διαβόλων συνέχισε να χάνει τη θέση της και από ένα ακόμα ανέβασμα του Εβρά ήρθε το τρίτο γκολ, όπως και το δεύτερο από δεξιά.

Ο Σκωτσέζος ρίσκαρε μετά το 2-0. Θα μπορούσε να έχει βάλει τους Φάμπιο, Παρκ ή Βαλένσια για να δημιουργήσει ένα πιο ορθολογικό σύστημα και να διατηρήσει την ελπίδα για ένα γκολ στην κόντρα, όμως επέλεξε να είναι πιο επιθετικός με τον Ερνάντες. Η επιλογή αυτή του γύρισε μπούμερανγκ, αφού η Σίτι δεν έδειξε καμία διάθεση να παρατήσει το παιχνίδι και οι ευκαιρίες που είχε ήταν εκπληκτικές. Ο Σίλβα ήταν μέσα σε όλα, ο Τζέκο μπήκε και δημιούργησε μία νέα απειλή, με την Γιουνάιτεντ να δείχνει σημάδια κούρασης ή παράδοσης. με το χρονόμετρο να είναι στο 90' το 1-3 έγινε 1-6 στο τέλος του αγώνα ολοκληρώντας μία ιστορική συντριβή...».