Το ταξίδι...

Χωριό που φαίνεται...

Στα σύνορα του νομού Πτολεμαΐδας και Φλώρινας ξεκίνησε να γράφεται η ιστορία. Μια ιστορία που την είχαν φανταστεί διαφορετικά οι γονείς του Νίκου Νταμπίζα και δεν υπολόγιζαν ότι το ταλέντο του παιδιού τους θα μπορούσε όχι απλά να ξεπεράσει τα όρια του μικρού προσφυγικού Βαλτόνερου ή της πρώτης μεγάλης πόλης που θα βρισκόταν, αλλά ακόμα και εκείνα ολόκληρης της Ελλάδας. Η οικογενειακή επιχείρηση δεν θα γίνει ποτέ κομμάτι της ζωής του και ο έφηβος Νίκος βρέθηκε σύντομα να παίζει στην κοντινή ομάδα του Ερμή Αμυνταίου.

Μετά από έναν χρόνο σε ερασιτεχνικό επίπεδο, εντοπίστηκε από τους Πόντιους Βέροιας, όπου θα έπαιζε για τρία χρόνια. Μετά από ένα χρόνο στη Γ’ Εθνική και δύο στη δεύτερη κατηγορία, το όνομά του άρχισε να ακούγεται στην αφρόκρεμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Μαζί με τον Γιώργο Αμανατίδη και τον Βασίλη Ιωαννίδη, που ένα χρόνο πριν είχαν κατηφορίσει από τα βόρεια προς την Αθήνα,αποτελούσαν μια νέα γενιά αμυντικών, για την οποία έδιναν μάχη εκείνα τα χρόνια οι τρεις μεγάλες αθηναϊκές ομάδες!

Το καλοκαίρι του 1994 ο Σωκράτης Κόκκαλης προσπαθούσε να βάλει τούβλο προς τούβλο τα θεμέλια για τον Ολυμπιακό που οραματιζόταν. Την ώρα που οι ερυθρόλευκοι βίωναν τα δικά τους πέτρινα χρόνια, η ΑΕΚ ήταν μια έτοιμη ομάδα, με ισχυρό προπονητικό τιμ και διοίκηση. Οι σχέσεις του Δημήτρη Μελισσανίδη με τον Πόντο και κατ’ επέκταση με τους Πόντιους Βέροιας ήταν τέτοιες, που ο εκείνη την εποχή ιδιοκτήτης της ΑΕΚ, έβγαζε μια σιγουριά για το μέλλον του Νίκου Νταμπίζα. Έκανε λάθος. Ο Έλληνας αμυντικός, λίγο πριν κλείσει τα 21 του χρόνια (γεννημένος στις 3 Αυγούστου 1973) θα μετακομίσει στο λιμάνι του Πειραιά και θα ξεκινήσει την πορεία που προς την καταξίωση.

Το ντεμπούτο του θα έρθει στις 28 Αυγούστου 1994 στη Δράμα, κοντά στα πάτρια εδάφη, όπου ο Ολυμπιακός θα φύγει νικητής με 1-0. Στην πρώτη του σεζόν θα αγωνιστεί σε 28 παιχνίδια, σκοράροντας δύο φορές. Ήταν από τότε, από την πρώτη χρονιά, που παρουσίασε την έφεση που είχε να σκοράρει, κυρίως με κεφαλιές σε στημένες φάσεις. Οι δύο πρώτες του χρονιές με τα ερυθρόλευκα ακολουθούσαν τη γενικότερη κατάσταση γύρω από τον Ολυμπιακό. Μετριότητα και γκρίνια... Το καλοκαίρι του 1996 θα έρθει ο Ντούσαν Μπάγεβιτς και μαζί του όλα θα αλλάξουν.

Μαδρίτη, Καλαμάτα, Αγγλία!

Η συνεργασία του Νίκου Νταμπίζα με τον Σερβοέλληνα τεχνικό θα αποδεικνυόταν σύντομη. Δεν ήταν, όμως, αποτέλεσμα κακής συνεργασίας ή άσχημου κλίματος. Ήταν, απλά, ότι το όνομα του νεαρού αμυντικού ξεπερνούσε τα ελληνικά σύνορα. Μετά από μια γεμάτη σεζόν με 39 συμμετοχές, ο Νταμπίζας θα πανηγυρίσει το πρώτο του πρωτάθλημα με τον Ολυμπιακό. Στις 25 Μαΐου του 1997 οι ερυθρόλευκοι θα σπάσουν την κατάρα της δεκαετίας και θα γλεντήσουν με την ψυχή τους σε μια ανεπανάληπτη φιέστα. Ο Νταμπίζας στα 24 του χρόνια, ένιωθε την ευλογία να αποτελεί μέρος ενός νέου ξεκινήματος, χωρίς και ο ίδιος να αντιλαμβάνεται εκείνη τη στιγμή τι θα επακολουθούσε σε λίγους μήνες.

Την επόμενη σεζόν θα ξεκινούσε και ο ίδιος διαφορετικά. Πιο σίγουρος, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και ακόμα πιο εμφανή την έμφασή του στο σκοράρισμα. Θα πετύχει πέντε γκολ σε 27 παιχνίδια όταν η σεζόν θα έχει ολοκληρωθεί, με πιο σπουδαία στιγμή εκείνη που άνοιγε το σκορ στο Σαντιάγκο Μπερναμπέου. Ο Ολυμπιακός δεν θα αντέξει να κρατήσει το 0-1 παραπάνω από 14 λεπτά, ο Νταμπίζας θα υποπέσει σε δύο πέναλτι και η συντριβή δεν θα αργήσει. Το τελευταίο του γκολ εκείνη τη σεζόν θα το πετύχαινε στις 8 Μαρτίου του 1998. Σε μια από εκείνες της περιπτώσεις που η μοίρα καθορίζει τις λεπτομέρειες μιας ιδιαίτερης βραδιάς.

Η μεταγραφή του Νίκου Νταμπίζα στη Νιουκάστλ είχε ολοκληρωθεί ένα 24ωρο πριν. Στην Καλαμάτα, ο 25χρονος πλέον αμυντικός φορούσε για τελευταία φορά τα ερυθρόλευκα και στο 56’ του αγώνα χρίστηκε σκόρερ με κεφαλιά. Αποθεώθηκε και με δυσκολία μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά του. «Τι να πω, τους έχω μέσα στην καρδιά μου κι εύχομαι κάποτε να ξανασυναντηθούν οι δρόμοι μας. Ο Ολυμπιακός θα είναι η πρώτη μου επιλογή όταν θα γυρίσω στην Eλλάδα. Σήμερα ένιωσα κάπως περίεργα, είναι η αλήθεια. Πριν τον αγώνα σκεφτόμουν ότι ήταν το τελευταίο μου ματς, όμως μόλις ξεκίνησε το παιχνίδι τα ξέχασα όλα».

Από τη Μεσσηνία πέταξε για τον επόμενο σταθμό της καριέρας του. Και ήταν μακρινός!!

Ο φίλος του Τιμούρ!

Όταν ο Κέβιν Νταγκλίς έψαχνε για αμυντικό, ο Τιμούρ Κετσπάγια που είχε ήδη κατακτήσει τον κόσμο της Premier League, του έδειξε τη λύση. «Μου έκανε πάντα τη ζωή δύσκολη», φέρεται να του είπε και το φλερτ ξεκίνησε. Η πρόταση της Νιουκάστλ έφτασε στα γραφεία του Ολυμπιακού στις 5 Μαρτίου του 1998. Ήταν πάνω από 600 εκ. δραχμές και μέσα σε δύο 24ωρα τα πάντα είχαν ολοκληρωθεί.

«Για να πω την αλήθεια, τώρα αρχίζω να το συνειδητοποιώ. H παρουσία μου στην εθνική ομάδα, αλλά και η συμμετοχή μου στους αγώνες του Champions με τον Ολυμπιακό με βοήθησαν να γίνω γνωστός στους Aγγλους. Bλέπετε, η Eθνική αποτελεί παντού το κύριο μέσο προβολής για κάθε παίκτη. Tο στιλ του αγγλικού ποδοσφαίρου μού πάει, αλλά αυτό δεν προϋποθέτει ότι θα πετύχω κιόλας», θα πει ο... άβγαλτος Νίκος Νταμπίζας εκείνη την εποχή και από τη μεθεπόμενη των υπογραφών θα βρίσκεται στη Βόρεια Αγγλία. Οι διαφορές με την Ελλάδα ήταν μεγάλες, αλλά δεν υπήρχε χρόνος για να το σκεφτεί.

Στις 16 Μαρτίου τον περίμενε το ντεμπούτο του και από το γήπεδο της Καλαμάτα βρέθηκε να μπαίνει αλλαγή στο κατάμεστο «Saint James Park». Ο Στιούαρτ Πιρς αποχώρησε τραυματίας και στο 31ο λεπτό του αγώνα ανακοινωνόταν από τα μεγάφωνα η είσοδος του Νίκου Νταμπίζα στον αγώνα. «Ποτέ δεν θα ξεχάσω το θόρυβο που γινόταν από τον κόσμο όταν έμπαινα στο γήπεδο και πόσο δυνατά ηχούσαν τα χειροκροτήματα, παρότι οι οπαδοί δεν με είχαν δει ποτέ να παίζω. Κι ευτυχώς στο πρώτο παιχνίδι έπαιξα καλά!».

Μετά την πρώτη κρυάδα, θα έπαιρνε και την επόμενη. «Το πιο δύσκολο πράγμα που έπρεπε να συνηθίσω ήταν ο καιρός και το φαγητό. Μου άρεσε όταν μπορούσα στην Ελλάδα να κάθομαι στον ήλιο και να πίνω καφέ με τους φίλους μου για δύο ώρες. Εδώ έχει κρύο ή βρέχει συνέχεια. Θα ήταν ιδανικό να έχει τον καιρό που έχουμε στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα». Στο «όλα», δεν συμπεριλαμβάνεται ο καφές, τον οποίο ουδέποτε αποχωρίστηκε, έστω κι αν συμβιβάστηκε να τον πίνει στο σπίτι του.

Στη Νιουκάστλ θα καθιερωθεί άμεσα, θα πετύχει και το πρώτο του γκολ μέχρι το τέλος της σεζόν, ενώ τα καλύτερα θα έρχονταν. Θα μείνει περίπου 6,5 χρόνια στην αγγλική ομάδα, θα γίνει ο αμυντικός με τα περισσότερα γκολ στην ιστορία της, θα παίξει σε δύο τελικούς, θα φορέσει το περιβραχιόνιο. «Έστω κι αν ήταν φιλικό παιχνίδι, για μένα ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή. Ήμουν ξένος και μόλις 2,5 χρόνια στην ομάδα όταν μου προσφέρθηκε και έμεινα έκπληκτος», είχε πει. Μια στιγμή που γίνεται ακόμα πιο βαρύνουσα, αν αναλογιστεί κανείς πως τον είχε χρίσει αρχηγός ο Σερ Μπόμπι Ρόμπσον.

Η πιο σπουδαία του στιγμή στην Αγγλία ήταν το γκολ που πέτυχε στο μεγάλο ντέρμπι της Νιουκάστλ με την Σάντερλαντ. «Είναι τρελό! Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι όμως όλοι με ρωτάνε ακόμα για εκείνο το ματς. Όταν σκόραρα, τρελάθηκα. Για δέκα δευτερόλεπτα το κεφάλι μου είχε αδειάσει τελείως και ήμουν ένας άνθρωπος που δεν ήξερε τι έκανε», θυμάται εκείνος για τα δευτερόλεπτα που ακολούθησαν το γκολ του στις 24 Φεβρουαρίου του 2002. Ένα γκολ που έδωσε τη νίκη στην ομάδα του και που... κοσμεί το σαλόνι του σπιτιού του. «Έχω φτιάξει μια κορνίζα με τον πανηγυρισμό από εκείνο το γκολ. Δείχνει όλους τους συμπαίκτες μου έτοιμους να πηδήξουν πάνω μου, μπροστά στους οπαδούς της Νιουκάστλ».

Η αγγλική εμπειρία κάποια στιγμή θα τελείωνε. Όχι άδοξα, αλλά ούτε με τις δάφνες των πρώτων χρόνων. Ο Ρουντ Γκούλιτ θα τον άφηνε στο περιθώριο και ο Νίκος Νταμπίζας προτίμησε να μετακομίσει στη Λέστερ, προκειμένου να έχει χρόνο συμμετοχής. Εκεί έμεινε για 1,5 χρόνο, πριν κλείσει το Αγγλικό κεφάλαιο της ζωής του. «Ήταν ένα τεράστιο σχολείο ζωής η θητεία μου στην Αγγλία. Τόσο ποδοσφαιρικά, όσο και προσωπικά. Εκεί είδα πόσο διαφορετικά επιδρά το περιβάλλον. Ήταν δώρο θεού για μένα η Αγγλία. Βίωσα μία τελείως διαφορετική κουλτούρα, αισθάνθηκα επίσης πολύ άσχημα για πράγματα που έχουμε ως λαός, διότι ζώντας εκεί έβλεπα τις διαφορές».

Το καλοκαίρι της επιστροφής...

Όταν έφευγε από την Ελλάδα, είχε αρνηθεί να αποχαιρετήσει τον Ολυμπιακό. Πίστευε ότι θα επέστρεφε, ωστόσο ποτέ του δεν υπήρξε τυφλωμένος. «Έχω περάσει δυσάρεστες και ευχάριστες στιγμές στον Ολυμπιακό. Και μέσα από τις δυσάρεστες εκτίμησα την ομάδα και θέλω να πιστεύω ότι κάποια πράγματα έχω προσφέρει κι εγώ. Τώρα αν υπάρχει ανάλογη διάθεση και από τον Ολυμπιακό μελλοντικά, νομίζω ότι όλα είναι θέμα δικό μας. Αν, όμως, εγώ αποφασίσω να επιστρέψω και ο Ολυμπιακός δεν έχει ανάγκη από αμυντικό τι να κάνω, να πω σας παρακαλώ πάρτε με στην ομάδα; Πρώτη μου επιλογή, πάντως, θα είναι ο Ολυμπιακός», θα πει σε συνέντευξή του το 2000 και θα αποδειχθεί προφητικός.

Το καλοκαίρι του 2005 θα επέστρεφε στην Ελλάδα. 32 χρονών πλέον, οικογενειάρχης, γεμάτος εμπειρίες και παραστάσεις, πρωταθλητής Ευρώπης από το προηγούμενο καλοκαίρι. Και θα επέστρεφε για τη Λάρισα. Στις 12 Αυγούστου θα ανακοινωθεί από την ΑΕΛ η απόκτησή του για τρία χρόνια και ο ίδιος θα μιλήσει για τους λόγους που πήρε την απόφαση.

«Η αρχική διάθεση τόσο η δική μου όσο και της οικογένειάς μου ήταν να μείνω στο εξωτερικό. Ο επαναπατρισμός ήταν για εμάς μια δύσκολη απόφαση για πολλούς λόγους. Την ΑΕΛ την επέλεξα γιατί ήταν η μόνη που έδειξε το ενδιαφέρον της έντονα και με έκανε από την αρχή να νιώθω σημαντικός και γιατί η ατμόσφαιρα και η φιλοσοφία της με εμπνέουν, αφού δεν έχουν σχέση με την κρατούσα φιλοσοφία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αισθάνομαι υπερήφανος που κατάφερα όσα κατάφερα, χωρίς να προδώσω τις αρχές μου κι αυτό θα συνεχίσω να κάνω στην Λάρισα, χωρίς να αισθάνομαι κάτι το ξεχωριστό από τους υπόλοιπους συμπαίκτες μου. Η επιστροφή μου στην Ελλάδα με τη φανέλα της ΑΕΛ είναι για μένα ένα ακόμη στοίχημα που θέλω να κερδίσω με την αξία και την προσφορά μου».

Από τον Αύγουστο του 2005 ως τον Αύγουστο του 2011 θα πρεσβεύει και θα παλεύει για εκείνες τις πρώτες του δηλώσεις. Παρότι στην πορεία θα κατακτούσε ένα κύπελλο, θα γινόταν αρχηγός της ομάδας και ο πιο έμπειρος παίκτης, ουδέποτε ένιωθε κάτι ξεχωριστό. Ένιωσε, όμως, ότι είχε βρει την ομάδα της ζωής του. «Σε χρονική διάρκεια η Λάρισα μαζί με το Νιούκαστλ αποτελεί το σπίτι μου», θα πει όταν έρθει η ώρα του αντίου. Με τη Λάρισα θα παίξει σε 178 παιχνίδια και θα σκοράρει τέσσερις φορές. Το τελευταίο του γκολ έμελλε να είναι και σε εκείνο που αποδείχθηκε το παιχνίδι-ταφόπλακα για την παραμονή της ΑΕΛ στη μεγάλη κατηγορία , απέναντι στον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη.

Έζησε μια γεμάτη ζωή, γεύτηκε μια μεγάλη καριέρα. Μια καριέρα που σημαδεύτηκε από δύο στιγμές. «Σίγουρα η κατάκτηση του ευρωπαϊκού, αλλά και το κύπελλο είναι δύο διαφορετικές, αλλά τεράστιες επιτυχίες. Έχοντας ζήσει συτές τις επιτυχίες είναι λογικό να νιώθω από τους πιο τυχερούς ανθρώπους. Είναι προνομιακό να έχεις δύο τόσο μεγάλες επιτυχίες, τις οποίες πολλοί ποδοσφαιριστές μπορέι να μη γευτούν ποτέ. Σίγουρα το ποδόσφαιρο προσφέρει χαρές και λύπες. Στις χαρές νιώθεις δικαιωμένος για τους κόπους σου, αυτή είναι η ανταμοιβή σου».

Στις 5 Μαΐου του 2007 σήκωνε το κύπελλο της Λάρισας στον Βόλο. Θα ένιωθε ότι είχε μια αξέχαστη παρέα στο πλευρό του. «Είναι το πρώτο Κύπελλο που κατακτώ μετά από κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες που είχα στην Αγγλία. Είναι αναμφισβήτητα η κορυφαία στιγμή της καριέρας μου, εξαιρώντας βέβαια το επίτευγμα της Εθνικής ομάδας στο Euro, κι ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να είμαι αρχηγός αυτής της ομάδας που μετά από 22 χρόνια κατάφερε να φθάσει και πάλι στην κατάκτηση του βαρύτιμου αυτού τροπαίου.

Θέλω αφιερώσω το Κύπελλο στον πατέρα μου που δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Είχε έρθει πριν εφτά χρόνια να με παρακολουθήσει στο τελικό του Κυπέλλου Αγγλίας με την Νιούλαστλ αλλά δεν καταφέραμε να πάρουμε το Κύπελλο. Σήμερα (σ.σ. χθες) είμαι σίγουρος ότι με παρακολούθησε και πάλι μέσα από τα μάτια των παιδιών μου του Θανάση και του Κωνσταντίνου και γι’ αυτόν τον λόγο αισθάνομαι διπλά ευτυχισμένος».

Στις 17 Αυγούστου του 2011 αποχαιρετούσε την ομάδα που αγάπησε πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη, με τον δικό του τρόπο. «Η ΑΕΛ είναι το σπίτι μου τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι η ομάδα μου… ΑΕΛίκι δεν πούλησα ποτέ, ούτε ΑΕΛάρας είμαι. Προσπαθώ πολύ τα τελευταία τέσσερα χρόνια με πράξεις που δεν βγαίνουν προς τα έξω να δείξω αν σέβομαι την ιστορία και τη φανέλα που φοράω, αν τιμάω το συμβόλαιο που έχω, με τον δικό μου τρόπο».

Η ζωή μετά...

Η επόμενη μέρα θα τον βρει μέσα στο χώρο του ποδοσφαίρου. Θα ξεκινήσει μαθήματα για να γίνει προπονητής, αφού οι συζητήσεις που είχε με τον Κώστα Πηλαδάκη για να αναλάβει κάποιο άλλο πόστο, δεν κατέληξαν σε συμφωνία. Το πιο σημαντικό κομμάτι της ζωής του θα παραμείνει η οικογένειά του, η οποία ίσως και να τον χαρεί περισσότερο αυτό το διάστημα. Η σύζυγός του δεν έλειψε ποτέ απ’ το πλευρό του και ήταν πάντα εκεί να του συμπαρασταθεί. Ακόμα κι όταν μπλέχτηκε μαζί με άλλους συμπαίκτες του στο σκάνδαλο της Λέστερ στην Ισπανία, δεν έδειξε να χάνει την πίστη της στον Νίκο.

«Η οικογένειά μου, μου συμπαραστέκεται και δεν χρειάζομαι καμία δημόσια διαβεβαίωση για αυτό», δήλωνε οργισμένος ο Νίκος Νταμπίζας, όταν τα αγγλικά tabloids εμφάνιζαν δηλώσεις του τριών ετών γιου του. Η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στα δικαστήρια και ο Έλληνας αμυντικός δικαιώθηκε, έστω κι αν η δικαίωσή του έκανε πολύ μικρότερο «θόρυβο» από τις κατηγορίες εναντίον του.

Ο Νταμπίζας δεν κράτησε κακία. Είχε περάσει και δυσκολότερες στιγμές, όπως όταν έχασε τον πατέρα του όταν βρισκόταν στην Αγγλία. «Ήταν μια τρομερά δύσκολη περίοδος για μένα. Ευτυχώς είχα τη γυναίκα μου, που πάντα ήταν υποστηρικτική και υπομονετική μαζί μου. Κι ακόμα δυσκολότερη... Όταν ένα ατύχημα στην παραλιακή κόντεψε να βάλει τέλος στη ζωή του.

«Τώρα συνειδητοποιώ τι πραγματικά συνέβη και μπορώ να πω ότι σώθηκα από ένα θαύμα. Ευχαριστώ τον Θεό που με βοήθησε να ξεπεράσω και αυτό. Μια ανόητη πράξη μου παραλίγο να μου στερήσει την ζωή αλλά και να καταστρέψει την οικογένεια μου και ζητώ συγγνώμη από τον γιο μου, που παραλίγο να τον αφήσω μόνο του». Ο γιος του σύντομα θα αποκτούσε και παρέα και οι δυο τους ετοιμάζονται για την επόμενη γενιά Νταμπίζα... Πού;

«Εδώ όμως μεγάλωσαν τα παιδιά μου κι είναι ακόμη πιο δύσκολος ο αποχωρισμός. ΑΕΛ είναι τα παιδιά μου κι αν τους ρωτήσετε θα το μάθετε»!