Το «θέλω» των Ελλήνων

*********

Eίδα τα τελευταία λεπτά του πρώτου ημιχρόνου από τον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Φενέρμπαχτσε και χώθηκα ξανά μελαγχολικός, στο θαλαμίσκο απ’ όπου γίνονται οι περιγραφές των αγώνων της Ευρωλίγκας στη Nova. Εκεί με περίμεναν ο Μπουρούσης και ο Φώτσης. «Μάλλον θα έχουμε μόνο μία ελληνική ομάδα στο δεύτερο γύρο της Ευρωλίγκας», ήθελα να τους πω μέσα από το γυαλί.

Η εικόνα του Ολυμπιακού ήταν αποκαρδιωτική για δεύτερη συνεχόμενη εβδομάδα. Θύμιζε περισσότερο ομάδα του Eurocup ή του Eurochallenge.

Μέχρι να τελειώσει το ντέρμπι της Εμπόριο Αρμάνι με τη Ρεάλ, ο αγώνας στο Φάληρο είχε γυρίσει τούμπα. Και ο Ολυμπιακός ήταν ένας καινούριος Ολυμπιακός.

Ενδεχόμενη ήττα θα τον τοποθετούσε στο μάτι του κυκλώνα, αφού οι δύο εκτός έδρας αγώνας αποστολές που ακολουθούν (στη Βιτόρια και στο Καντού) θα μπορούσαν να τον στείλουν στο 0-4, δηλαδή στο χείλος του γκρεμού. Οι εκκλήσεις του Ντούσαν Ίβκοβιτς για «υπομονή» και «πίστωση χρόνου» έπεφταν σε ώτα μη ακουόντων, αφού η Ευρωλίγκα δεν περιμένει κανέναν, το δε κοινό της ομάδας απέσυρε από την πρώτη μέρα την όποια ψήφο εμπιστοσύνης.

Οι κάθε λογής λεγεωνάριοι που μαζεύτηκαν στο λιμάνι έμοιαζαν πελαγωμένοι, με εξαίρεση τον περπατημένο στα κατατόπια της Ευρωλίγκας Κάιλ Χάινς, ο οποίος δένει καλά με τους υπόλοιπους. Στην κερκίδα των επισήμων, ο Παναγιώτης Αγγελόπουλος έδειχνε απογοητευμένος. Η μετάβαση από την εποχή των χλιδάτων μετεγγραφών σε αυτή της αναδόμησης αποδεικνύεται πολύ δύσκολη υπόθεση.

Το τελευταίο επιχείρημα του Ολυμπιακού ήταν το «θέλω» των Ελλήνων παικτών του, αυτών που αισθάνονται καλύτερα από κάθε άλλον το ειδικό βάρος της φανέλας και τη χιονοστιβάδα των απαιτήσεων. Και δεν εννοώ τον κρυόπλαστο Λάζαρο Παπαδόπουλο.

Η μετεγγραφή του Γιώργου Πρίντεζη έγινε σε ανύποπτο χρόνο, αλλά ήταν καίρια κίνηση. Στο πρόσωπό του ο Ολυμπιακός βρήκε ένα δικό του παιδί, εργατικό και φιλότιμο, προικισμένο ταυτόχρονα με ποιότητα και με ικανότητες συμβατές με το σύγχρονο μπάσκετ.

Ο Πρίντεζης δούλεψε σκληρά το περασμένο καλοκαίρι, επειδή περίμενε αδημόνως το προσκλητήριο του Ηλία Ζούρου. Αυτό δεν ήρθε ποτέ, οπότε οι εργατοώρες του Πρίντεζη επενδύθηκαν στον νέο Ολυμπιακό, αυτόν που μάλλον ξεγελάστηκε από το Ευρωμπάσκετ του Άντιτς και χάρισε στον Σκοπιανό θέση βασικού.

Στο δεύτερο ημίχρονο, η Φενέρμπαχτσε θυμήθηκε τα χουνέρια που σκάρωσε στην Εθνική Τουρκίας ο Πρίντεζης στον προημιτελικό του Ευρωμπάσκετ του 2009, στο Κατοβίτσε: άμυνες, τρίποντα, καρφώματα, ριμπάουντ, τα πάντα όλα. Η χθεσινή του εμφάνιση ήταν βγαλμένη από το ίδιο βιβλίο.

Οχυρωμένος πίσω από τις πλάτες του Πρίντεζη, ο Βασίλης Σπανούλης διάβασε προσεκτικά την αντίπαλη άμυνα και σταδιακά απελευθερώθηκε, για να βάλει τα τρίποντα της ανατροπής. Και στη θέση του οδηγού τοποθετήθηκε με τόλμη από τον Ίβκοβιτς ο Δημήτρης Κατσίβελης, ο αμούστακος γκαρντ που πέρυσι έπαιξε 18 λεπτά στο σύνολο της διοργάνωσης - τα 17 στο ματς-καλαμπούρι με τη Σιένα στο Φάληρο.

Φέτος φαίνεται ικανός να προσπεράσει τον Μάντζαρη και τον Σλούκα στην ιεραρχία των γκαρντ του Ολυμπιακού, οπότε μετατρέπεται αυτομάτως σε παίκτη Εθνικής ομάδας. Το παρ’ ολίγον μοιραίο λάθος στο οποίο υπέπεσε λίγο πριν από το φινάλε είναι από εκείνες τις στιγμές που βοηθούν έναν πιτσιρίκο να γίνει άντρας με σκληρό πετσί.

Στο γραφείο, θυμηθήκαμε τον Ντίβατς στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ '86. Προπονητής των «πλάβι» δεν ήταν τότε ο Ίβκοβιτς, αλλά ο μακαρίτης Κρέζιμιρ Τσόσιτς. Η νοοτροπία, όμως, είναι η ίδια. Καλό κολύμπι μαθαίνει όποιος πέφτει στα βαθιά νερά μικρός.

Και δεν είναι δα βρέφος ο Κατσίβελης. Στις 1 Οκτωβρίου, έκλεισε τα είκοσι χρόνια του. Έντεκα μήνες μικρότερος από τον Ρίκι Ρούμπιο, ο οποίος από χθες ετοιμάζεται να ξεκλειδώσει τα γήπεδα του ΝΒΑ.