Nαι, στο μεγάλο ΟΧΙ!

Καποτε είχα μαλώσει έναν νεαρό συνάδελφό μου όταν στα γραφεία μιας εφημερίδας με ρώτησε καθώς ήταν έτοιμος να γράψει ένα ρεπορτάζ:

-Πώς να αρχίσω;

-Από την είδηση, του είπα κοφτά.

Σήμερα, αρκετά χρόνια μετά βρέθηκα εγώ στην ίδια θέση.

Πώς να αρχίσω το άρθρο μου για αυτά που συνέβησαν σήμερα (στη Θεσσαλονίκη);

«Από την είδηση», είναι βέβαια η απάντηση, αλλά ποια από όλες είναι η σημαντικότερη;

Σας διαβεβαιώνω ότι ζάλισα το μυαλό μου μέχρι να τις ιεραρχήσω. Έγραψα κι έσβησα (πράγμα που δεν συνηθίζω) πολλές φορές τον πρόλογο.

Τελικά κατέληξα σε ερώτηση:

ΜΑ ΤΙ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑΝ;

Τι φαντάσθηκαν πολιτικοί και media;

Μήπως φαντάσθηκαν ότι ο κόσμος θα κάτσει με σημαιούλες αριστερά και δεξιά του δρόμου και θα χειροκροτά τρωγωντας ποπ κορν καθώς γίνεται η παρέλαση μπροστά στους επισήμους;

Έχω απάντηση:

ΝΑΙ, ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑΝ!

Θα σταθώ μόνο στα γεγονότα στη Θεσσαλονίκη, γιατί μόνο γι’ αυτά έχω (από την τηλεόραση) γνώμη και άποψη.

Είδα μια θάλασσα από κόσμο να έχει κλείσει το δρόμο στην παραλία της Θεσσαλονίκης και να μην επιτρέπει να γίνει η παρέλαση.

Άκουσα δημοσιογράφους από τον δρόμο να περιγράφουν άλλα πράγματα απ’ αυτά που έβλεπα και δημοσιογράφους από το studio να εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους για την παρέλαση που δεν γινόταν και για τους… 200-300 (!) που την απαγόρευαν.

Δεν είδα αστυνομικούς με ασπίδες, γκλομπς και χημικά.

Δεν είδα κουκουλοφόρους.

Δεν είδα ανοιγμένα κεφάλια.

Και το πιο σημαντικό: Είδα (τελικά) να παρελαύνουν αναμεσα στον κόσμο που χειροκροτούσε τους βετεράνους, τους ανάπηρους πολέμου και άλλες ομάδες που είχαν έρθει για να τιμήσουν το «ΟΧΙ» του ’40.

Εγώ κατάλαβα ότι ο κόσμος είπε «ΟΧΙ» στους επισήμους· δεν είπε ΟΧΙ στην ιστορία της Ελλάδας. Δεν είπε «ΟΧΙ» στους ήρωες της Πίνδου, αλλά είπε βροντερό «ΟΧΙ» στους ήρωες της σύγχρονης σαπουνόπερας.

Ξέρετε τι είναι αυτό που πραγματικά με ανησυχεί;

Πολιτικοί και media ζουν στο γυάλινο κάστρο τους. Καμιά φορά που το σκέφτομαι, λέω ότι υπερβάλλω, αλλά αυτοί κάθε φορά βάζουν τα δυνατά τους για να με πείσουν, ότι σωστά το σκέφτομαι.

Όποιος είδε σήμερα τον Μανώλη Καψή με τον Γιάννη Δημαρά στο δελτίο του MEGA, καταλαβαίνει τι λέω… Πού ήταν άραγε η κ.Τρέμη; Όπου και να ’ταν, ό,τι και να της είχε συμβεί, ως δημοσιογράφος υποστηρίζω πως θα πρεπε να ήταν στη θέση της. Και για να μην την αδικώ, αυτό δεν αφορά μόνο την Όλγα Τρέμη.

Υποθέτω ότι δεν ήταν επειδή απλούστατα (επιστρέφω στην αρχική μου απορία) δεν φαντάσθηκε(αν) ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί. Ή είσαι δημοσιογράφος ή δεν είσαι. Λίγο δημοσιογράφος δεν γίνεται, όπως δεν γίνεται π.χ. λίγο γιατρός ή λίγο έγκυος.

Συνήθως γράφω αυτά που ΕΓΩ βλέπω. Σήμερα όμως έκανα αυτό που οφείλει να κάνει ένας αρθρογράφος. Τηλεφώνησα σε δημοσιογράφους τους οποίους εκτιμώ και εμπιστεύομαι και τους ρώτησα τη γνώμη τους. Όλοι τους είχαν την ίδια με μένα άποψη. Ρώτησα ρεπόρτερ που βρίσκονταν στη Θεσσαλονίκη και μου είπαν ότι ΟΛΟΙ ήταν εκεί: ΣΥΡΙΖΑ, εκπαιδευτικοί, αγανακτισμένοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, Χρυσαυγίτες… Όλοι είχαν μια κοινή στάση:

Να μην αφήσουν να γίνει η παρέλαση ενώπιον των επισήμων και να τους απονεμηθούν τιμές.

Ή το παίρνει κανείς το μήνυμα ή δεν το παίρνει.

Eίμαι απολύτως σίγουρος ότι αυτοί που έπρεπε να πάρουν το μηνυμα, όχι μόνο δεν το πήραν, αλλά από πάνω το βρήκαν και ενοχλητικό.

Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, τα δύο μεγάλα κόμματα είχαν κοινή στάση. Δεν συμφωνούν ποτέ και για τίποτα. Και όμως, μόλις ο κόσμος ισοπέδωσε τις (όποιες) διαφορές τους, συντάχθηκαν σε κοινό μέτωπο:

Μην πειράζετε τους θεσμούς.

Προσωπικά τρέφω μεγάλο σεβασμό στους θεσμούς. Γι’ αυτό και σ’ αυτό το άρθρο δεν πρόκειται να γράψω λέξη για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.

Όμως πάνω από οποιονδήποτε θεσμό είναι οι άνθρωποι. Kι αν σας ακούγεται κλισέ, είναι το πιο ορθό κλισέ που ξέρω.

Επί χρόνια ακούω για το αλάνθαστο πολιτικό ένστικτο του κόσμου.

Χα! Αρκεί αυτό το ένστικτο να μην τους μηδενίζει. Τότε από αλάνθαστο μετατρέπεται σε λαθεμένο και θέλει φάπες για να συνέλθει.

Μου προξένησε χείριστη εντύπωση που δημοσιογράφοι ούρλιαζαν από μικρόφωνα στο χέρι ή καρφιτσωμένα στο πέτο τους: «Μα πού είναι η Αστυνομία;»

Θεέ μου, δεν έχει διαβάσει κανείς από δαύτους Ιστορία; Ή το μόνο που διάβασαν είναι το manual των 4Χ4 τους;

Από πότε οι δημοσιογράφοι καλούν την Αστυνομία επειδή ο λαός έχει βγει στους δρόμους; Πού διάολο πήγε το αλάνθαστο ένστικτο του κόσμου;

Οι ίδιοι δεν είναι που υποκριτικά διαμαρτύρονται για τα χημικά, το ξύλο, τα ανοιγμένα κεφάλια;

Ένας πολύ έμπειρος συνάδελφος μου είπε:

-Αν είχε συμβεί αυτό που συνέβη σήμερα στην Ελλάδα σε οποιοδήποτε άλλο κράτος που έχει δημοσιογραφικό πολιτισμό, τα κανάλια θα είχαν έκτακτες εκπομπές. Τα δικά μας κανάλια (οι δημοσιογράφοι δηλαδή) απολαμβάνουν το τριήμερο.

Ξέρετε γιατί;

Μα επειδή ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑΝ ότι θα γίνει αυτό που έγινε.

Μέχρι και γιαλαντζί κουκουλοφόρους έχουμε. Ούτε αυτοί το φαντάστηκαν.

Με ανατριχιάζει το γεγονός ότι το σύστημα συσπειρώθηκε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεσε να αντιμετωπίσει την (το τονίζω) ειρηνική διαδήλωση-άρνηση της Θεσσαλονίκης.

Άνθρωποι (πολιτικοί+μεγαλοδημοσιογράφοι) που έχουν συνηθίσει (το θεωρούν καρα-αυτονόητο) στο ΝΑΙ του πλήθους, σήμερα κτυπιούνται σαν ψάρι στ’ αγκίστρι επειδή το πλήθος είπε (στην εθνική γιορτή του ΟΧΙ) βροντερό «ΟΧΙ».

Σήμερα συνέβη το εντελώς πρωτόγνωρο:

Σε live μετάδοση o κόσμος κατήργησε τις εξουσίες.

Πριν από λίγες μέρες είχα γράψει εδώ στο gazzetta ένα άρθρο με θέμα τον φόβο που μας ενσπείρουν. Πολλοί αναγνώστες σχολίασαν τότε ότι δεν φοβούνταν.

Είχαν δίκιο.

Έχουν το απόλυτο respect μου.

Κλείνω όπως άρχισα:

Ας μου πει κάποιος: ΜΑ ΤΙ ΦΑΝΤΑΣΤΗΚΑΝ;

Καλό Σαββατοκύριακο

Μάνος Αντώναρος

ΥΓ1. Έχω κι άλλα πολλά να γράψω, αλλά σας κάνω χώρο. Θα διαβάσω με μεγάλη προσοχή όσους/ες συμφωνούν ή διαφωνούν μαζί μου.

ΥΓ2. Πριν γράψω αυτό το άρθρο ανέβασα ένα status στη σελίδα μου στο FB. Όποιος έχει μάτια βλέπει. http://www.facebook.com/mantonaros/posts/222695497795500?notif_t=like