Πράσινο στην μπάλα, κόκκινο στα άλλα!

Τα πανό που αναρτώνται, δίνουν την εντύπωση πως όλοι οι αγώνες γίνονται έξω από τη Βουλή (!), ενώ τα συνθήματα έχουν υποστεί... μετάλλαξη. Κι αν στην αρχή αυτά τα συνθήματα ήταν εμπνευσμένα εκ των καταστάσεων, στην 8η αγωνιστική είδαμε μια «ελαφρά» διαφοροποίηση της μόδας: πλέον, ίσως και για να μην κουράζονται άδικα, οι οπαδοί άρχισαν να παραλλάσσουν στα «κλασικά» συνθήματα της εξέδρας, τοποθετώντας ονόματα πολιτικών ή κομμάτων στη θέση εκείνων των... μισητών τους αντιπάλων!

Δηλαδή, πλέον ένας είναι ο αντίπαλος. Κοινός. Η κυβέρνηση. Τα μέτρα της. Τα κουρέματα και τα προβατοψάλιδα. Το κακό που μας βρήκε. Το κακό που έρχεται στην έδρα μας και θέλουμε να το διώξουμε, λες κι είναι ο αιώνιος αντίπαλος. Δικό μας το τρίποντο, δικά του τα τρία μας, όπως έλεγε –περίπου– κι ένα πανό στο «Καραϊσκάκης»!

Έτσι πάει η δουλειά στις τελευταίες αγωνιστικές. Οι οπαδοί, αντί να βρίζουν τον αντίπαλο, βρίζουν τους πολιτικούς. Κι αυτό το εκλαμβάνουμε ως «υγεία»! Μέσα στη συνολική σαπίλα που μας περιβάλλει, ίσως και να είναι. Του-λάστιχον δεν τρωγόμαστε μεταξύ μας...

Πάντως, γενικά έχω την αίσθηση πως το πρωτάθλημα δίνει πλέον μια πιο υγιή εικόνα. Και δεν αναφέρομαι μόνο στις εξέδρες, αλλά και στο εντός γηπέδων θέαμα, όπως και στα αποτελέσματα. Για παράδειγμα, είναι αν μη τι άλλο ελπιδοφόρο για το επίπεδο του ποδοσφαίρου μας, το γεγονός ότι μια μικρομεσαία ομάδα, όπως ο Ατρόμητας, είναι στην πρώτη θέση της βαθμολογίας έπειτα από οκτώ αγωνιστικές. Και αήττητη! Άλλες χρονιές, μάλλον δεν θα φανταζόμασταν κάτι τέτοιο για οποιονδήποτε άλλον, πέρα των κλασικών διεκδικητών του τίτλου, το –λεγόμενων– μεγάλων.

Ελπιδοφόρο είναι και το γεγονός ότι μια άλλη μικρομεσαία –και επαρχιακή– ομάδα, όπως ο Όφης, μπορεί να «σπάει» αποτέλεσμα εκτός έδρας από τον πρωταθλητή και μάλιστα αφού πρώτα βρέθηκε πίσω στο σκορ με δύο γκολ διαφορά! Έκπληξη λέγεται αυτό για όποιον το είχε ξεχάσει και στο διεθνές ποδόσφαιρο αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά της επιτυχίας και της δημοφιλίας του αθλήματος.

Βέβαια, αυτή η ανατροπή δεν δίνει υγιή εικόνα για τον ίδιο τον πρωταθλητή Ολυμπιακό. Εντάξει, το να γκελάρεις μια φορά απέναντι σε μικρότερη ομάδα που παίζει με το... πούλμαν έξω από τη μικρή περιοχή για να κρατήσει το μηδέν, είναι κάτι φυσιολογικό. Ωστόσο, είναι φυσιολογικό μόνο αν κρατηθεί αυτό το μηδέν. Άμα δεν πάει η μπάλα μέσα. Ο Ολυμπιακός, όμως, την έβαλε δύο φορές μέσα, προηγήθηκε 2-0, έστειλε το πούλμαν στο αμαξοστάσιο και... μετά έκατσε από πίσω για να τον πατήσει κάνοντας όπισθεν για να παρκάρει. Αυτοκτονία.

Φυσικά, επειδή δεν γίνεται για όλα να φταίνε οι πολιτικοί, για την γκέλα αποφασίστηκε –από κοινού μεταξύ οπαδών και Τύπου– ότι έφταιγε η καρέκλα που έχει βάλει ο Ολυμπιακός στο τέρμα. Κι όμως, το παλικάρι ο Κοστάντσο αποφάσισε να αποδείξει επιτέλους πως μπορεί και να μπλοκάρει. Γι’ αυτό μπλόκαρε τον Μαρκάνο-Δεν Μαρκάρω στο πρώτο γκολ του Όφη. Του φώναξε κάποιος να μπλοκάρει και μπλόκαρε ό,τι βρήκε μπροστά του. Τον Μαρκάνο; Τον Μαρκάνο. Αυτός δεν ήταν εκεί; Τώρα τι ζητάνε, δηλαδή; Τα ρέστα;

Ωστόσο, όσο γατί κι αν είναι αυτός ο Κοστάντσο, δεν μπορεί να φταίει μόνος του για τέτοια ανατροπή. Έτσι;

Από εκεί και πέρα, εικόνα υγείας έδειξε και η ΑΕΚ. Πιάσανε τόπο οι προσευχές του Πάτερ Νικόλαου και τα κασελάκια του Βασιλάκη του Καΐλα. Λουστρίνια τα κάνανε τα παπούτσια οι πιτσιρικάδες, τυφλώθηκαν οι παίκτες του Άρη από τη λάμψη, πήρε το τρίποντο η ΑΕΚ και τώρα θα πάρει κι ο Τσιώλης ό,τι περίσσεψε. Δρόμο εννοώ, δρόμο και μην είστε τόσο πρόστυχα μυαλά...

Όσον αφορά το μεγάλο παιχνίδι της αγωνιστικής, μάλλον έγινε το αναμενόμενο για όσους «βλέπουν» μπάλα. Ίσως όχι με αναμενόμενο τρόπο ή σκορ, καθώς ο Παναθηναϊκός ήταν εντυπωσιακός και διέλυσε ό,τι έχει απομείνει από τον ΠΑΟΚ των πρώτων αγωνιστικών. Ωστόσο, ότι ο Παναθηναϊκός των τελευταίων εβδομάδων θα κέρδιζε τον ΠΑΟΚ των τελευταίων εβδομάδων, ήταν φυσιολογική εξέλιξη.

Ο Παναθηναϊκός, από τα αγωνιστικά του προβλήματα τον τελευταίο καιρό, έχει βγει κερδισμένος. Ο ΠΑΟΚ από τα δικά του και ειδικά από ένα από αυτά, είναι μισή ομάδα. Εξηγούμαι: ο Παναθηναϊκός δεν έχει επιθετικούς και τερματοφύλακα. Αλλά δεν είχε και πριν. Δεν έχασε που βγήκε εκτός το βαρίδι που λέγεται Τοτσέ στην επίθεση. Αντιθέτως, έγινε πιο γρήγορος, ενώ Λέτο, Κουίνσι και Κλαίει-τον φαίνεται να τα βρίσκουν καλά μεταξύ τους. Το ίδιο και στη θέση του τερματοφύλακα. Δεν είχε και κανέναν σπουδαίο πορτιέρο πριν. Ο Κοτσόλης, πριν επιστρέψει στην Παιανία, το είχε κόψει το άθλημα. Κι ο Ορέστης, αν συνεχίσει να μην αξιοποιεί τις ευκαιρίες, θα το κόψει κι αυτός. Ενώ τώρα, φαίνεται να «βγάζει» τερματζή με τον νεαρό Καπίνο, που παιχνίδι με παιχνίδι πατάει όλο και πιο καλά στα πόδια του...

Οπότε, αγωνιστικά είναι κερδισμένος ο Παναθηναϊκός τελευταία. Παράλληλα κερδίζει σε ψυχολογία και «δένει» ως ομάδα, μπαίνοντας καλύτερα στη φιλοσοφία του Φερέιρα, ενώ... ηρεμεί κι από την γκρίνια των οπαδών του μέσω του αντιπερισπασμού που γίνεται με το καθημερινό τσούκου-τσούκου με τον Τσάκα.

Από την άλλη, ο ΠΑΟΚ χωρίς τον Παύλο τον Γροθία, είναι άλλη ομάδα. Μισή ομάδα, κομμένη στη μέση. Καλός, χρυσός και άγιος ο –ντεφορμέ τελευταία– Βιεϊρίνια, αλλά άμα λείπει ο «εγκέφαλος», δεν λειτουργεί τίποτα σωστά. Άσε που στο ματς με τον Παναθηναϊκό, πέρα από την ουσιαστική και ψυχολογική απουσία του Παύλου, υπήρχαν στιγμές που έμοιαζε να υπάρχει και αριθμητικό μειονέκτημα. Εκτός κι αν ο Σάκης ο Παπάζογλου, επειδή έβαλε γκολ στον Άρη, θεωρείται ιδανικός αντικαταστάτης του Κλάους. Με δέκα έπαιζε ο ΠΑΟΚ όση ώρα ήταν μέσα...

Κι ο Παναθηναϊκός με... είκοσι. Ειδικά μετά το δεύτερο γκολ, φαίνονταν όλο και περισσότερες οι πράσινες φανέλες μέσα στο γήπεδο. Τελικά, μήπως κάνει δουλειά ο Φερέιρα;

Μέχρι να δοθούν απαντήσεις σε όλα τα ερωτηματικά που μας έβαλε το ελληνικό ποδόσφαιρο αυτή την αγωνιστική, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...