Θρίαμβος και πανωλεθρία!

Τούτη τη χρονιά οι απολύσεις δεν πήγαν… σύννεφο πριν από την 28^η Οκτωβρίου, όπως συνέβαινε συχνά άλλες χρονιές. Όχι, δεν αλλάξαμε νοοτροπία. Συνέπεια της κρίσης κι’ αυτό. Της οικονομικής και του ελληνικού ποδοσφαίρου, στο οποίο ακόμη δεν γνωρίζουμε τις ομάδες της Σούπερ Λίγκας.

Ο Ζεσουάλδο Φερέιρα θα είχε απολυθεί μετά τους αποκλεισμούς από Οντένσε και Μακάμπι αν ο Παναθηναϊκός ήταν ο... πολυμετοχικός. Δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού. Είχε το δικό του (μικρότερο συγκριτικά με των παικτών) μερίδιο ευθύνης στην απίστευτη εκκίνηση της ομάδας του. Θα μπορούσε να είχε απολυθεί και το καλοκαίρι, αν τελικά ο Δημήτρης Γόντικας δεν πειθόταν από εκείνες τις φωνές που του έλεγαν «κράτα τον, είναι ο μοναδικός σταθεροποιητικός πόλος στον Παναθηναϊκό μαζί με εσένα», αλλά από τις… άλλες που του έλεγαν «έχει τελειώσει, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί με αυτόν προπονητή να προχωρήσει στην επόμενη ημέρα».

Και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης, άλλωστε, είχε… άρει την εμπιστοσύνη του στον Πορτογάλο, αλλά δεν ήθελε να μπλεχθεί στο ζήτημα, επέτρεψε στον Γόντικα να κάνει ό,τι τον φωτίσει Θεός, ό,τι τον συμβουλεύσει η κρίση του. Αλλωστε, ακόμη και ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ Παναθηναϊκός – όπως κακά τα ψέματα και η συντριπτική πλειονότητα των φίλων της ομάδας και των δημοσιογράφων που έκοβαν τις φλέβες τους μετά την αποχώρηση του Τζιμπρίλ Σισέ – όχι μόνο δεν προσδοκούσαν σε Παναθηναϊκό ο οποίος θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο (ακόμη και με 50-50 διαιτησία), αλλά έκαναν τόσο άστοχες εκτιμήσεις όσο ο Γιώργος Παπανδρέου, οι βουλευτές και οι Υπουργοί του ΠΑΣΟΚ που φωνασκούσαν με μια ανάσα – μια φωνή το καταπληκτικό (είχε γίνει και σλόγκαν, το έπαιρναν στην κασέτα και το έβαζαν, δεν μπορούσαν να σκεφτούν διαφορετικό τρόπο για να εκφράσουν το περίφημο και αλησμόνητο πια «δεν θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους, αυτό που χρειάζεται είναι η αναδιάρθρωση του κράτους»).

«Λίγους μήνες αργότερα, ναι, η ένταση μεγάλωσε με αφορμή ένα ατυχές αποτέλεσμα στο Κύπελλο το οποίο ήρθε δύο ημέρες μετά από ένα καταπληκτικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού που δεν θα ξαναδούμε τα επόμενα χρόνια, μέσα στο Καραϊσκάκη, που χάσαμε τη νίκη μέσα από τα χέρια μας με ένα γκολ στο 44’ και ένα χαμένο πέναλτι στο β΄ ημίχρονο, μετά ακολούθησε δριμεία επίθεση, για την οποία ήταν εκπληκτικός ο τρόπος και η ταχύτητα με την οποία οργανώθηκε»: αυτή είναι η αποστροφή του λόγου του Γιάννη Βαρδινογιάννη κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, στην οποία ανακοίνωσε την απόφαση της οικογένειάς του για την οριστική αποχώρησή της από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός. Τελικά προτού καν ολοκληρωθεί η εφετινή σεζόν, ο Παναθηναϊκός έκανε μια εμφάνιση εφάμιλλη εκείνης της βραδιάς στο «Γ. Καραϊσκάκης», μιας άλλης βραδιάς, του 1-4 επί της ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, του 1-3 επί του ΠΑΟΚ με τον Κυράστα στον πάγκο πριν από 11 χρόνια, ή ακόμη και του περυσινού ΑΕΚ – ΠΑΟΚ 2-3 με την γκάφα του Καρνέζη, το οποίο θα μπορούσε να είχε λήξει 1-5.

Περίπου δύο μήνες πριν, σε ανακοίνωση που είχε στείλει προς το ΔΣ. Της ΠΑΕ Παναθηναϊκός (7/7/2011) είχε καταστεί ο πρώτος μεγαλομέτοχος ΠΑΕ ο οποίος υποτιμούσε το ρόστερ της ίδιας της ομάδας του! Ηταν η περίοδος στην οποία ακόμη δεν είχε ανακοινώσει την αποχώρησή του και παρέμενε χωρίς να το θέλει αφεντικό μιας ομάδας την οποία πλέον δεν ένιωθε δική του. «Μάλιστα, το ‘καλύτερο ρόστερ όλων των εποχών’ δεν μπορεί να αξιοποιηθεί επωφελώς για τον σύλλογο στις χειρότερες στιγμές που βιώνει» είχε πει τότε ειρωνικά ασφαλώς, παίρνοντας αφορμή από τους τίτλους των εφημερίδων την περίοδο της πολυμετοχικότητας.

Είχα εκνευριστεί αφάνταστα τότε με την ατάκα που δεν είναι «στον χαρακτήρα» του Γιάννη Βαρδινογιάννη και είχα γράψει μεταξύ άλλων: «Μόνο που κάποιος πρέπει να θυμίσει στον Τζίγκερ, ακόμη και εμείς οι λιγοστοί που πιστεύουμε ότι ο πιο πλήρης Παναθηναϊκός των τελευταίων 25 ετών ήταν ένας… «δικός» του, εκείνος της σεζόν 2002-2003 (Ριζούπολη και προημιτελικός UEFA με Πόρτο) ότι μ΄ αυτό το όντως υπερτιμημένο ρόστερ ο Παναθηναϊκός έκανε πανελλήνιο ρεκόρ στα εισιτήρια διαρκείας, πήρε νταμπλ, έχασε από ανοησία τον προημιτελικό του Europa League μετά την ιστορική πρόκριση στη Ρώμη, ότι διαφημίστηκε στην παγκόσμια ποδοσφαιρική κοινότητα με τους Ζιλμπέρτο-Σισέ και ότι πούλησε έναν παίκτη του (γιατί σ΄ αυτό το σκέλος αναφέρεται το «καρφί» του Τζίγκερ) με 5,5-6 εκατ. ευρώ, κάτι που δεν έγινε ποτέ στη δική του θητεία. Αντιθέτως, ο παίκτης για τον οποίο είχε ο ίδιος δαπανήσει 18 εκατ. ευρώ έφυγε ελεύθερος στον Ολυμπιακό (!!!), για να μη θυμηθούμε άλλες περιπτώσεις (τύπου Γκέκα) και γράψουμε βιβλίο με τις άστοχες κινήσεις του δικού του Παναθηναϊκού στις πωλήσεις».

Τα λάθη του τα παραδέχθηκε στη συνέντευξη Τύπου και αν μπορούσα να του μιλήσω θα του έλεγα ότι ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε εύκολα να βγάλει επιπλέον 6-7 εκατομμύρια ευρώ το καλοκαίρι αν αποφάσιζε να πουλήσει τον Λέτο, τον Νίνη, τον Σιμάο, τον Μπουμσόνγκ εκτός από τον Σισέ και (μετέπειτα) τον Τζόρβα. Όμως η ουσία δεν είναι η λάθος εκτίμηση του Τζίγκερ.

Η ουσία είναι ότι αυτό που κατάφερε ο Φερέιρα και οι παίκτες του Παναθηναϊκού είναι ο θρίαμβος του ποδοσφαίρου και της προσπάθειας (που αν δεν συνεχιστεί όλα θα γκρεμιστούν πολύ πολύ γρήγορα) έναντι στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, τα οποία επί δύο μήνες ασχολούνταν μόνο με τον μεταξύ τους πόλεμο, παρασύροντας και πολλούς φίλους του Παναθηναϊκού στο «τριπάκι», εφόσον και η ομάδα δεν έδινες πολλές ελπίδες με τις εμφανίσεις της στην Ευρώπη. Και οι «τζιγκερικοί» και οι «βγενοπουλικοί», για διαφορετικούς λόγους ο καθένας υποτιμούσαν (σε μερικές περιπτώσεις ξεφτίλιζαν) το ρόστερ αυτής της ομάδας. Και δεν κρατούσαν «πισινές», παρά μόνο ελάχιστοι, μόνο για τον Φερέιρα.

Αυτοί δικαιώνονται. Διότι ο Φερέιρα ασφαλώς δεν είναι μάγος, αλλά δεν είναι και… Μανόλο Χιμένεθ (λόγια, θεωρίες και από μπαλίτσα nada). Ναι, τού έτυχε ότι ο Παναθηναϊκός δεν συμμετέχει σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Δεν έχει το βάθος αυτή η ομάδα με τόσες απώλειες για να ανταποκριθεί στα δύο καρπούζια με αποτελεσματικό τρόπο. Ναι, τού έτυχε ότι ο Παναθηναϊκός ξεκίνησε (ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ) ως αουτσάιντερ, χωρίς το βάρος του «εδώ και τώρα πρωτάθλημα». Επίσης, όμως, τού έτυχε να μην έχει τεχνικό διευθυντή, χρήματα για μεταγραφές, να μην έχει 100% ανταπόκριση στις εισηγήσεις του για μεταγραφές (Κάστρο, Νούνο Γκόμες οι… γνωστές περιπτώσεις, γιατί υπήρξαν και άγνωστες), να ζει μέσα σε εμφύλιο, να μην έχει φορ, βασικό γκολκίπερ και τους δυο καλύτερους μεσοεπιθετικούς του.

Τα κατάφερε. Επιβίωσε. Και έφτασε σε μια πρώτη επιτυχία. Διότι ό,τι και να γίνει στο τέλος, αυτή τη χθεσινή ποδοσφαιρική παράσταση, για την οποία το μεγαλύτερο μερίδιο πιστώνεται και πάλι στους παίκτες (όπως και στις στραβές, έτσι και στα καλά) ουδείς θα την ξεχάσει. Αυτό το «εφέτος θα τρίβετε τα μάτια σας» που είχε πει πριν από την προετοιμασία ο Κατσουράνης και λοιδωρήθηκε όσο ελάχιστοι για μια και μοναδική κουβέντα, έγινε πραγματικότητα έστω για μία βραδιά. Αν προοδεύσει περισσότερο ο Παναθηναϊκός, θα εξαρτηθεί από τον τρόπο με τον οποίο θα χειριστεί τον πήχη που ο ίδιος τοποθέτησε πολύ πολύ ψηλά στην Τούμπα.