Ναυαγοσώστης ή βλαξ;

Φυσικά και ξέρετε το ρήμα «γαντζώνομαι».

Δεν είναι όμως κακή ιδέα να προσπαθήσουμε να το περιγράψουμε:

Το πλοίο στο οποίο είστε επιβάτης ναυαγεί. Πέφτετε στη θάλασσα. Η αίσθηση δεν είναι καθόλου ίδια –όπως περιγράφουν άνθρωποι που έχουν επιζήσει τέτοιας τραγωδίας– με το ευχάριστο μπάνιο στη θάλασσα το καλοκαιράκι. Η μοναξιά είναι ΤΡΟΜΕΡΗ, λένε. Ο βυθός τραβάει προς τα κάτω. Την έσχατη στιγμή περνά δίπλα σας ένα σωσίβιο. Το πιάνετε. Όχι, δεν είναι το σωστό ρήμα. Το σωστό ρήμα είναι: ΓΑΝΤΖΩΝΕΣΤΕ!

Με άλλα λόγια τα δάκτυλά σας γίνονται γάντζοι.

Το κορμί σας γίνεται γάντζος.

Δεν το αφήνετε με ΤΙΠΟΤΑ.

ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!

Μα ΜΕ ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ!!!!

Δείτε τώρα το σωσίβιο ως πρωθυπουργική ή υπουργική καρέκλα ή οποιαδήποτε άλλη καρέκλα εξουσίας. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει. Μιλάμε για ακριβώς το ίδιο γάντζωμα. Μόνο που εδώ δεν έχουμε θάλασσα και κύματα… Ή μάλλον έχουμε τρικυμία, μόνο που αυτή συμβαίνει στην προσωπική τους πισίνα. Μη μασήσετε, δεν είναι το προσωπικό μας ναυάγιο.

Ίσως να μην το ξέρετε, αλλά δεν χρειάζεται ωκεανός για να πνιγεί κάποιος. Χρειάζεται απλώς μια κουταλιά νερό. Και το πιο επικίνδυνο από όλα είναι μη γαντζωθεί πάνω σου αυτός που πάει να πνιγεί. Το πιθανότερο είναι να πνιγείς μαζί του…
Δεν ξέρω αν το περιγράφω καλά, αλλά όλοι αυτοί που δεν ξεγαντζώνονται από την καρέκλα τους, μας απλώνουν το χέρι να τους βγάλουμε σε σταθερό έδαφος. Προσπαθούν να μας πείσουν να τους πιάσουμε το χέρι για να τους σώσουμε.

Φιλάνθρωπος είμαι. Χαζός όμως όχι… Ξέρετε γιατί; Επειδή αν απλώσουν τα πόδια τους πατώνουν κανονικά. Βρεγμένοι είναι, αλλά δεν θα πνιγούν, δεν χάλασε δε κι ο κόσμος... Μόνο ο δικός ΤΟΥΣ κόσμος πνίγεται. Όχι, δεν είναι τόσο χαζός για να πνιγώ μαζί τους σε… μια κουταλιά νερό, που οι ίδιοι γέμισαν.

Και ας το πάω ακόμα ένα βήμα παρακάτω:

Αν ήμουν μόνος, μπορεί (μπορεί, λέω) να με παρέσυρε το συναίσθημα και να άπλωνα το χέρι, όμως τώρα κρατώ αγκαλιά το μωρό μου…

Στα σημερινά ελληνικά «δημοψήφισμα» σημαίνει:

«Βοήθησέ με, αδελφέ, να μην πνιγώ…»

Δηλαδή:

Μη μου πάρετε την καρέκλαααααα μου!

ΤΙ ΛΕ ΡΕ ΦΙΛΕ;

Δεν είμαι πολιτικός αναλυτής. Το ’γραψα (συμπτωματικά) στο προηγούμενο άρθρο μου. Δεν είμαι καν πολιτικός ινστρούκτορας για να σας πω τι να κάνετε. Ένας απλός δημοσιογράφος είμαι, που έχω τη μεγάλη τιμή να γράφω για ένα πολυπληθές κοινό. Ίσως το πολυπληθέστερο που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα. Άρα αντίστοιχη είναι και η υποχρέωσή μου. Μπορεί μερικοί να διαφωνείτε, αλλά εγώ έτσι πιστεύω.

Ξέρετε τι είναι αυτό που με τρόμαξε περισσότερο σήμερα;

Η βίαιη αντίδραση των ξένων μέσων μαζικής ενημέρωσης. Η έκπληξη των εταίρων μας, αλλά και η αίσθησή μου για τη φωνή του ψύχραιμου, πετυχημένου και αποτελεσματικού υπουργού Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας Μιχάλη Χρυσοχοΐδη στην εκπομπή «Ανατροπή» του Γιάννη Πρετεντέρη. Για μια στιγμή (είναι αυθαίρετο και υποκειμενικό αυτό που λέω βέβαια) πίστεψα ότι θα έβαζε τα κλάματα. Με τρόμαξε το (ξανα) αρχηγικό ύφος του Ευάγγελου Βενιζέλου στην Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ.

Η γυναίκα μου η Ολίβια δεν έχει γράψει ποτέ ούτε λέξη περί πολιτικής στο site της, το οποίο διαβάζουν μερικές χιλιάδες μανούλες. Σήμερα πριν ανεβάσει το τελευταίο της post με τίτλο «Όπως στον Τιτανικό», μου είπε καθώς σκεφτόμουν πώς να χειριστώ το θέμα:

-Να σου διαβάσω τι έγραψα;

Εγώ ήμουν απορροφημένος σε αυτά που λέγονταν στην τηλεόραση. Γύρισα και την κοίταξα… Δεν ήταν η καταλληλότερη στιγμή, αλλά δεν ήθελα να της χαλάσω το χατίρι. Αφήστε που έπρεπε να καθαρίσω λίγο το μυαλό μου.

Χαμήλωσα (σχετικά απρόθυμα) τον ήχο και απάντησα:

-Ναι αμέ.

Άρχισε να μου διαβάζει. Με έκπληξη άκουσα ένα εντελως σύγχρονο πολιτικό post, γραμμένο από έναν άνθρωπο που έγραφε με την καρδιά. Μου άρεσε πολύ μια παράγραφος. Σας την κάνω copy paste:

«Κοιτούσα τώρα την Αθηνά που έπαιζε με τον γάτο μας.
Προσπαθούσα να μαντέψω αν είναι τυχερή ή εξαιρετικά άτυχη που γεννήθηκε το 2010. Θα έχει την τύχη αύριο μεθαύριο να λέει “Αααχ, όταν γεννήθηκα, η κατάσταση ήταν τραγική. Να όμως που το ξεπεράσαμε!” ή θα έχει την ατυχία να ζήσει μια παιδική ζωή χάλια που θα επηρεάσει το μέλλον της;»

Σας το ’χω ξαναγράψει μερικές φορές. Μοιάζει λαϊκίστικο, αλλά (για μένα) είναι εντελώς αληθινό. Πιο αληθινό δεν γίνεται:

Πηγαίνετε πάνω από τον γιο σας, την κόρη σας, το αδελφάκι σας, το ανιψάκι σας, το ξαδελφάκι σας και κοιτάξτε το καθώς κοιμάται αθώα ή παίζει αμέριμνα και αναρωτηθείτε αυτό ακριβώς που αναρωτήθηκε και εκείνη.

Έχω μόνο μια φράση να σας πω.

Ίσως αυτή η φράση θα μπορούσε να είναι από μόνη της ολόκληρο το σημερινό μου άρθρο. Για να είμαι ειλικρινής το σκέφτηκα προς στιγμήν, αλλά φοβήθηκα μήπως είναι εξυπνακίστικα ρομαντικό.

«Η Ελλάδα χρειάζεται τη βοήθειά μας!»

Να ’στε όλοι κι όλες καλά και δυνατοί/ες.

Μάνος Αντώναρος