Προοδεύει και δεν χρειάζεται «χάιδεμα»

Ο Γιούργκεν Κλοπ το ’πε και το ’κανε. Όποιος διάβασε χθες στο gazzetta.gr τη συνέντευξη που έδωσε στον Αντώνη Καλκαβούρα ένας εκ των ρεπόρτερ της Ντόρτμουντ για το πώς είχε… φοβηθεί το μάτι του από το «Γ. Καραϊσκάκης» και πώς σκεφτόταν να παρατάξει την ομάδα του (όχι σε διάταξη, αλλά με ποια «συντηρητική» νοοτροπία) αντιλαμβανόταν πώς επρόκειτο να αγωνιστεί η Ντόρτμουντ. Το θέμα είναι αν μπορούσε ο Ολυμπιακός να κάνει κάτι. Πολλοί ισχυρίζονται ότι δεν τόλμησε όσο θα έπρεπε. Εγώ λέω ότι δεν μπορούσε να τολμήσει περισσότερο. Όχι μόνο διότι ο «συντηρητισμός» της Ντόρτμουντ με περισσότερους παίκτες πίσω από την μπάλα την προφύλαξε από κινδύνους, αλλά και διότι αν άφηναν οι Ερυθρόλευκοι περισσότερους κενούς χώρους, θα κινδύνευαν με 2-3 γκολ. Περιορίστηκαν και ο Ιμπαγάσα με τον Φέισα, δεν βρήκαν χώρους να τρέξουν (και στο 1 vs 1) o Mιραλάς με τον Τζιμπούρ και το ματς κρίθηκε στις λεπτομέρειες.

Σε κάθε περίπτωση, ό,τι και να γίνει, ο Ολυμπιακός καλείται να μην απογοητευτεί (αν αποκλειστεί) και να μην πανηγυρίζει νομίζοντας ότι έγινε ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει το Europa League (αν τερματίσει στην τρίτη θέση). Τα είχα γράψει στην αρχή της σεζόν: πρόκειται για μεταβατική σεζόν για τους Ερυθρόλευκους, μετά την ολική αλλαγή της περυσινής αγωνιστικής περιόδου. Για μια σεζόν στην οποία έγιναν (κάποιες σωστές, κάποιες όχι) αρκετές αλλαγές στο ρόστερ, το οποίο πλέον έχει περισσότερους παίκτες επιπέδου Tσάμπιονς Λιγκ.

Με τα καλά τους και τα κακά τους τέτοιοι είναι ο Αβραάμ, ο Μέλμπεργκ, ο Φουστέρ, ο Τοροσίδης, ο Ιμπαγάσα, ο Μιραλάς, ο Τζιμπούρ, ο Μακούν, ο Ορμπάιθ σε πρώτο επίπεδο. Ίσως και ο Χολέμπας (αδυναμία μου μαζί με τον Φουστέρ από τον Ολυμπιακό κι ας έκανε χθες την γκέλα που λίγο έλειψε να στοιχίσει το 2-0) με τον Φέισα που έχει δυνατότητες για περισσότερα απ’ όσα έδειξε χθες. Μεγαλώνει, προοδεύει. Μα για να φτάσει στο επίπεδο της διεκδίκησης πρόκρισης στον επόμενο γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ σε όμιλο με την πρωταθλήτρια Γερμανίας, την Άρσεναλ και τη Μαρσέιγ ή για να φτάσει στο επίπεδο της προσδοκίας ενός προημιτελικού ή ημιτελικού στο Europa League, καλείται να μάθει από τα λάθη του και να εμβαθύνει στα προβλήματα και τις αδυναμίες του στα συγκεκριμένα παιχνίδια τέτοιου ανταγωνισμού. Όχι να αρκείται στα «μπράβο δεν πειράζει» και στο χάιδεμα ύστερα από ήττες και να ψάχνουν πάντα όλοι μόνο τις βάσιμες δικαιολογίες, όπως συνέβη και με την εντός έδρας ήττα από τη Μαρσέιγ και την εκτός έδρας αποτυχία με την Άρσεναλ, όπως συμβαίνει και σήμερα.

Να δει μέσα από τα παιχνίδια τα σφάλματά του στον μεταγραφικό σχεδιασμό, την αλαζονεία του και την έλλειψη ρυθμού στο πρώτο ματς με τη Μαρσέιγ, την ελάχιστη δημιουργικότητα χθες στην οποία περιορίστηκε ο Ιμπαγάσα (ουσιαστικά… μία ευκαιρία με την κεφαλιά του Χολέμπας στο β΄ημίχρονο), την ελάχιστη προσφορά από συγκεκριμένους παίκτες (κυρίως του πάγκου).

Έχει κάνει βήματα προόδου. Και στην κυκλοφορία της μπάλας και στην κίνηση χωρίς αυτήν και στην αμυντική λειτουργία του. Είναι «ομάδα» μέσα στο γήπεδο, όχι σκορποχώρι. Εχει προσανατολισμό, πλάνο, αρχή-μέση-τέλος και σχετικά ικανοποιητικό βαθμό ομοιογένειας και χημείας. Όμως πρέπει να προσθέσει περισσότερα στοιχεία στο παιχνίδι του και τουλάχιστον τρεις παίκτες κλάσης (γκολκίπερ, δημιουργικός χαφ, κλασικός εξτρέμ επιπέδου Ριέρα ή Λέτο) για να μπορέσει την επόμενη σεζόν να παρουσιαστεί καλύτερος.

Όχι, δεν πιστεύω ότι απέναντι σε μια Μαρσέιγ που έχει δεχτεί ένα γκολ σε τέσσερα ματς (άξιζε κάτι καλύτερο στο εντός έδρας ματς με την Άρσεναλ και σίγουρα κάτι πολύ λιγότερο από το 3-0 επί της Ντόρτμουντ) μπορεί να φύγει νικητής από το «Βελοντρόμ». Ίσως με ισχυρές δόσεις τύχης και ακατάπαυστο τρέξιμο, καταφέρει να πάρει ισοπαλία και να προσδοκά σε νίκη των Λονδρέζων επί των Γερμανών, ούτως ώστε με νίκη στο τελευταίο ματς επί της «αδιάφορης» τότε Άρσεναλ να πάρει την τρίτη θέση από την ομάδα του Κλοπ.

Υ.Γ. Δεν είναι η πρώτη φορά που αδικείται ο Ολυμπιακός σε ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ούτε θα είναι η τελευταία. Εκεί δεν είναι ο ισχυρός, ο Νο 1. Εκεί παραμένει «μικρός». Και χρόνια τώρα, ένας από τους «σεσημασμένους». Έχει δεχθεί τα περισσότερα πρόστιμα (για διαφορετικούς λόγους) από όλες τις συμμετέχουσες την τελευταία δεκαπενταετία ομάδες στη διοργάνωση. Αλλά νομίζω πως και σε αυτόν τον τομέα μαθαίνει και βελτιώνεται. Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που έχει μπει κι αυτός τα τελευταία τέσσερα χρόνια στο γκρουπ των «σεσημασμένων». Γενικώς στην πιάτσα της UEFA όταν ακούν «Ελλάδα» δεν χαμογελούν… Κι αν δεν υπήρχε και ο Θόδωρος Θεοδωρίδης, έχω την εντύπωση ότι η εικόνα μας θα ήταν πολύ χειρότερη και θα αντανακλούσε και στα «γύρω-γύρω», όπως είναι η χθεσινή απόφαση του ρέφερι στο χέρι του Χούμελς…