Ο άλλος μου ο εαυτός, αυτός...

Συνέβη κάποτε...

Η 1η ημέρα του Οκτώβρη του 1976 ξημέρωσε διαφορετική σε μια γειτονιά των Αθηνών. Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Ιλίσια. Εκεί, τα παιδικά του χρόνια ήταν διαφορετικά από το πρότυπο του αθλητή που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε στις πισίνες τα τελευταία 16 χρόνια. Το πρώτο άθλημα που μπήκε στη ζωή του ήταν το μπάσκετ... Ψηλός από μικρός (έχει ύψος 1,92μ), συνήθιζε να παίζει στο σχολείο με τους συμμαθητές του, ωστόσο είχε και μια άλλη αδυναμία! Το φαγητό! Κάπως έτσι μπήκε στη ζωή του το υδάτινο στοιχείο και τα υπερβολικά κιλά του ήταν η αιτία να πέσει για πρώτη φορά στην πισίνα.

Ο Θοδωρής ήταν υπέρβαρος, γεγονός που άρχισε να δημιουργεί πρόβλημα στα γόνατά του. Έτσι, σε ηλικία 12 ετών άρχισε τις επισκέψεις στο κολυμβητήριο. «Βούτηξα πρώτη φορά στα δώδεκά μου και δεν έχω βγει ακόμα», δηλώνει ο Χατζηθεοδώρου, ο οποίος αποφεύγει τα... λέπια, μένοντας όσο το δυνατόν μακριά από τη θάλασσα τους καλοκαιρινούς μήνες. Τότε είναι που δίνει προτεραιότητα σε άλλα αθλήματα, όπως οι ρακέτες, το beach volley και μπαίνει στο νερό μόνο για να δροσιστεί!! Το αγαπημένο του άθλημα, το οποίο έχει αντέξει στο πέρασμα των χρόνων είναι το τένις, κάτι που τον βοηθά –μαζί με το ποδήλατο– να βρίσκεται σε καλή φυσική κατάσταση.

Τα σπορ, όμως, δεν είχαν πάντα την ευκολία που του προσφέρουν σήμερα. Γιατί οι γονείς του δεν τον έστειλαν στο κολυμβητήριο για να βγάλουν έναν πρωταθλητή, αλλά για να προστατέψουν την υγεία του. «Ήταν πάντοτε άνθρωποι που αγαπούσαν τη μόρφωση και ήθελαν το παιδί τους να καλλιεργηθεί». Το παιδί τους θα το έκανε και αυτό. Απόφοιτος της Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατάφερε να συνδυάσει τον πρωταθλητισμό με τις σπουδές του. «Θέλω να ξέρεις ότι θα έρθει ο καιρός που ο κόσμος θα μιλάει για μένα κι εσύ θα νιώθεις περήφανος για τον γιο σου», είχε πει στον μπαμπά του, υπόσχεση που κράτησε!

Ο πατέρας του είχε πολλές αφορμές να θυμηθεί τα λόγια του Θοδωρή. Και ίσως τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ένα ολόκληρο κολυμβητήριο είχε σηκωθεί στο πόδι για να τον αποθεώσει, να ήταν η πιο χαρακτηριστική όλων. Ο Χατζηθεοδώρου επέστρεφε ως αντίπαλος του Ολυμπιακού με το σκουφάκι της Παρτιζάν. Απέφυγε να σουτάρει, γιατί όπως είπε δεν ήθελε να σκοράρει. Βραβεύτηκε με πρωτοβουλία του Λεωνίδα Θεοδωρακάκη, ενός ανθρώπου που μνημονεύει ως δεύτερο πατέρα του και δεν έχει πει κουβέντα εναντίον του. Όπως και για τον Κυριάκο Γιαννόπουλο, ο οποίος υπήρξε ο μέντοράς του. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού, εκείνο το απόγευμα, τον αποθέωναν. Για εκείνους δεν ήταν μόνο σημαία και είδωλο, αλλά και οπαδός.

Γεννημένος... Παναθηναϊκός!

Υπάρχουν πράγματα στη ζωή που δεν είναι θέμα επιλογής αλλά επιβολής. Στο κέντρο της Αθήνας, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου θα μάθαινε να υποστηρίζει τον Παναθηναϊκό. «Ναι, δεν αποποιούμαι το παρελθόν. Υπήρξα στην… άλλη πλευρά», παραδέχεται, αφού μέχρι τα 18 του το γήπεδο ήταν συνώνυμο με τη Λεωφόρο ή το ΟΑΚΑ και ένα πράσινο κασκόλ στο λαιμό του. Σύντομα, θα μάθαινε την άλλη πλευρά. Μετά τη μεταγραφή του στον Ολυμπιακό το 1995, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου θα άλλαζε «πιστεύω». Όχι μόνο στο πόλο, αλλά σε κάθε άθλημα, αφού δεν ξεχνάει ποτέ να... ανανεώσει το εισιτήριο διαρκείας για το Καραϊσκάκη.

«Άλλαξα χοντρά, έγινα οπαδός. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω», προσθέτει, αν και το... πράσινο παρελθόν του ήρθε να τον κυνηγήσει πριν από μερικούς μήνες. «Είμαι Ολυμπιακός, αλλά δεν μου άρεσαν καθόλου όσα είδα στο Καραϊσκάκη. Ντρέπομαι», είχε δηλώσει σε αθλητική εφημερίδα για τα επεισόδια που είχαν γίνει στο Φάληρο μετά το περυσινό ντέρμπι. Δήλωση που δεν είχε περάσει απαρατήρητη από τον κόσμο των ερυθρολεύκων, που... έσπευσαν να του υπενθυμίσουν ποια ομάδα υποστήριζε ως τα 19 του. Κι ας είχαν περάσε 15 κατακόκκινα χρόνια από τότε!

Η αγάπη του για την ομάδα του Πειραιά είναι δεδομένη. Μια αγάπη που έφτασε και πάλι να αμφισβητείται επειδή χθες πανηγύρισε τα γκολ που πέτυχε με τη Χίο, κόντρα και πάλι στον Ολυμπιακό. «Θόδωρα θυμάσαι; Ναι εσένα ρωτάμε κ.Χατζηθεοδώρου. Θυμάσαι ποιος σε έκανε άνθρωπο. Θυμάσαι σε ποιον χρωστάς το όνομα που έχεις χτίσει; Τόσα χρόνια στον Πειραιά έμαθες τίποτα περί ανδρισμού και μπέσας; Για να σε προλαβώ... Όχι δεν έμαθες τίποτα. Χρηματόδουλος ήρθες και έτσι έφυγες. Έβαλες τα ευρώ πάνω απο την ομάδα παραμυθιάζοντας όλους, πως θα έπαιζες ακόμα και τζάμπα. Τζάμπα μάγκας», ήταν η ανακοίνωση που εμφανίστηκε χθες το βράδυ, με εκπληκτικά αντανακλαστικά από μερίδα οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού. Ανακοίνωση που εξέδωσε νωρίς-νωρίς το καλεντάρι από το συρτάρι, προκειμένου όλοι να δουν πότε θα... στηθεί στο εκτελεστικό απόσπασμα στον Πειραιά.

Ο Θοδωρής και το... δίκαννο!

Δεν θα είναι, όμως, η πρώτη φορά που θα δει απέναντί του τα όπλα. Στη σχεδόν εικοσαετή καριέρα του στις ελληνικές πισίνες, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου έχει αντικρίσει όλες τις όψεις του φεγγαριού! Έχει δει φίλους και συμπαίκτες του στην Εθνική να τον χτυπάνε, έχει κατηγορηθεί ως ο πιο βρόμικος Έλληνας παίκτης, έχει τσακωθεί με τον ομοσπονδιακό τεχνικό, με τον πρόεδρο της ομοσπονδίας, με τη διοίκηση του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού, με συναδέλφους του... Για το καλό του; Αναμφισβήτητα όχι, αφού συνήθως έβαζε την ομάδα πάνω απ’ όλα.

Όπως έκανε τον Απρίλιο του 2006, όταν ο Ολυμπιακός αγωνίστικα κανονικά στο φάιναλ φορ του κυπέλλου στην Άρτα, παρότι είχε αποφασιστεί αποχή από τους πολίστες όλων των ομάδων. Ο Αντώνης Βλοντάκης, μάλιστα, είχε αναφερθεί με σκληρά λόγια στον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου, ο οποίος ως αρχηγός σήκωνε το κύπελλο για τον Ολυμπιακό. «Ο Αντώνης (σ.σ. Βλοντάκης) δεν είναι φίλος μου, τον θεωρώ αδερφό μου. Γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, έχουμε περάσει πολλά μαζί, τον λατρεύω, αν και είναι παρορμητικός. Πριν φύγουμε για την Άρτα, καθίσαμε και συζητήσαμε για το θέμα. Εξέφρασε ο καθένας από εμάς τις απόψεις του. Είχαμε ξεκαθαρίσει πριν από το φάιναλ φορ ότι η ομάδα μας θα συμμετάσχει κανονικά. Ήμασταν υπέρ των αιτημάτων, όχι της αποχής», ήταν η δική του τοποθέτηση.

Μια λεκτική αντιπαράθεση και μια κουβέντα παραπάνω, μπορεί να είναι το λιγότερο. Πόσω μάλλον, όταν έχουν έρθει στιγμές πραγματικού ξύλου μέσα στην πισίνα. Το 2005, ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου προκάλεσε σοβαρό τραυματισμό στον Γιώργο Αφρουδάκη κατά τη διάρκεια του αγώνα Πανιωνίου-Ολυμπιακού. «Το νούμερο 5 του Ολυμπιακού, ούτε το όνομά του δεν θέλω να πω, έδειξε το ψεύτικο ήθος του. Έπεσαν οι μάσκες. Είμαστε δώδεκα χρόνια συμπαίκτες στην Εθνική ομάδα και με χτύπησε εν ψυχρώ», είχε πει ο άσος των Κυανέρυθρων, με τον Χατζηθεοδώρου να παραδέχεται πως «το έκανα γιατί με προκάλεσε. Στην προηγούμενη φάση με έπιασε από το λαιμό και με έβρισε πολύ άσχημα».

Ίδιες εικόνες, διαφορετικοί πρωταγωνιστές και το 2007. Ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου γίνεται το θύμα, ο Δημήτρης Μάζης ο θύτης και ο αγώνας είναι ανάμεσα στον Εθνικό και τον Ολυμπιακό. «Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, είχαμε ένα σπρώξιμο, μια αψιμαχία με τον Αντώνη (σ.σ. τον Βλοντάκη), πάνω στη φάση. Ο Δημήτρης προσπάθησε λίγο αργότερα να με χτυπήσει, εγώ ήμουν γυρισμένος και δεν κατάλαβα ότι αυτή ήταν η πρόθεσή του. Ήταν ισχυρό χτύπημα, με αποτέλεσμα να σπάσει το χέρι του. Αν με είχε βρει στο πρόσωπο, θα είχα πάθει μεγάλη ζημιά. Ήταν ο ορισμός του αντι-αθλητικού χτυπήματος. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι δεν είμαστε εμείς τα κακά παιδιά, οι παίκτες του Ολυμπιακού, άλλοι είναι».

Σε όλα τα παραπάνω μπορεί να προστεθεί η κόντρα του με τον Σάντρο Καμπάνια, η οποία είχε ως αποτέλεσμα να σταματήσει από την Εθνική ομάδα, όπως και με τον Δημήτρη Διαθεσόπουλο, πρόεδρο της ΚΟΕ. «Όταν είχα αποχωρήσει από την Εθνική ομάδα, ο λόγος ήταν οι διαφωνίες μου με τον προπονητή. Συνεχίζω να το υποστηρίζω αυτό. Ο κύριος Καμπάνια είναι κορυφαίος προπονητής, η συμπεριφορά του όμως απέναντι στους αθλητές δεν είναι και η ιδανική», είχε δηλώσει, παρότι η αποχώρησή του είχε συμπέσει με την απόφαση να πολιτευτεί και να είναι υποψήφιος στον δήμο Γλυφάδας!

Την ίδια εποχή ήταν που και ο ίδιος άρχισε να χάνει λίγο τον προσανατολισμό του, κάτι που γρήγορα κατάλαβε και διόρθωσε, όπως θα παραδεχόταν χρόνια αργότερα. «Ξέχασα ότι το πόλο με είχε κάνει πολίστα και όχι celebrity. Έβλεπα ξαφνικά να μην μπορώ να βγάλω το πρόγραμμα της προπόνησης που για μένα ήταν παιχνιδάκι».

Παιδί του... Πειραιά!

Η δεύτερη ζωή του ξεκίνησε το 1995. Και όταν το 2010 έπεφταν οι τίτλοι τέλους, εκείνος το θεώρησε απλώς ένα διάλειμμα. Κάποτε, ο Σωκράτης Κόκκαλης μιλώντας στη Νέα Υόρκη, είχε χαρακτηρίσει τον Θοδωρή Χατζηθεοδώρου ως τον Ζιντάν του Ολυμπιακού. «Είναι ο ωραιότερος χαρακτηρισμός που μου έχει δοθεί ποτέ», απαντούσε ο Θοδωρής Χατζηθεοδώρου, ο οποίος θα ζούσε τα πάντα με τον Ολυμπιακό. Κατέκτησε 12 πρωταθλήματα Ελλάδας, 11 κύπελλα (οκτώ φορές νταμπλ), δύο Σούπερ Καπ στην Ελλάδα και, φυσικά, ένα Champions League και ένα σούπερ καπ Ευρώπης με το σκουφάκι των Ερυθρολεύκων.

«Νούμερα έπαψα να κυνηγάω όταν βρέθηκα πρώτος στη σχετική λίστα συγκομιδής. Αν δεν κάνω λάθος, όλοι οι άθλητές άνω των 20 τίτλων έχουν σταματήσει εκτός από μένα. Ο πρώτος μου τίτλος το 1995 ήταν ιδιαίτερης σημασίας γιατί ήταν η πρώτη μου χρονιά στον Ολυμπιακό και ξεκίνησε με ονειρικό τρόπο. Από κει και πέρα ξεχωρίζω τον πρώτο μου τίτλο ως αρχηγός του Ολυμπιακού το 2005 και βέβαια τα δύο Champions League». Η συγκομιδή συνεχίστηκε και εκτός Ολυμπιακού, τη μία και μοναδική χρονιά που ξενιτεύτηκε για χάρη της Παρτιζάν. Στο σύνολο μετράει 31 τίτλους, ξεπερνώντας πριν από μερικά χρόνια τον Φραγκίσκο Αλβέρτη.

Υπάρχουν, όμως, και τίτλοι που δεν καταγράφονται. Όπως το γεγονός ότι αναδείχθηκε κορυφαίος Ευρωπαίος πολίστας το 2001, όπως οι συμμετοχές που έχει σε μικτές Ευρώπης και κόσμου. Στον Ολυμπιακό έζησε την ακμή της ομάδας, έζησε τις εποχές που δεν υπήρχε αντίπαλος στην Ευρώπη, αλλά ήταν εκεί για να ζήσει και την παρακμή. Το 2010 τού ανακοινώθηκε περικοπή 55% στο συμβόλαιό του, γεγονός που τον ανάγκασε να φύγει. Ήταν η πρώτη φορά που καταφέρθηκε εναντίον κάποιας διοίκησης, αφού μέχρι τότε πάντα υπερασπιζόταν εκείνους που πάλευαν για τον Ερασιτέχνη ή που πρόσφεραν. Είτε ήταν ο Θεοδωρακάκης είτε ο Συγγελίδης είτε ο Μαρινάκης ή ακόμα και ο Σωκράτης Κόκκαλης.

«Με θεωρούσαν σημαία της ομάδας. Μου έλεγαν θα γεράσεις στον Ολυμπιακό. Αυτό που με ενόχλησε είναι η αδιάλλακτη στάση που κράτησαν στο θέμα, αφού μου ανακοίνωσαν απλά μία τελεσίδικη απόφαση. Αυτή που αφορούσε στην περικοπή του μισθού μου. Πιστεύω ότι δεν μου αρμόζει τέτοια συμπεριφορά. Αυτό ήταν που με πλήγωσε περισσότερο και για αυτό κι εγώ με τη σειρά μου, είχα επίσης αδιάλλακτη συμπεριφορά όσον αφορά στην περικοπή. Είμαι 15 χρόνια στον Ολυμπιακό και όλα αυτά τα χρόνια έχω παίξει για την ομάδα και ξαφνικά μου συμπεριφέρονται μ’ αυτόν τον τρόπο».

Αποφάσισε να ξενιτευτεί και έφυγε για το Βελιγράδι. Έπαιξε ένα χρόνο στην Παρτιζάν, κατέκτησε και εκεί τίτλους. Πήρε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, πήρε το κύπελλο Σερβίας, πήρε μαθήματα ζωής... «Πρόκειται για εμπειρία ζωής κάτω από τις συνθήκες τις οποίες έγινε και στην ηλικία που πήγα στο εξωτερικό. Αρχικά ήταν πολύ δύσκολο για μένα να ξενιτευτώ αφήνοντας πίσω μου την οικογένειά μου και τις υπόλοιπες επαγγελματικές μου υποχρεώσεις. Τον πρώτο καιρό το χαρακτήριζα αναγκαίο κακό για να μην κόψω το πόλο, στην πορεία ωστόσο η επιλογή μου αυτή με δικαίωσε πέρα ως πέρα. Η Παρτιζάν ακόμα και σε αυτή την ηλικία που πήγα αποτέλεσε ένα μεγάλο σχολείο για μένα. Πήγα εκεί σοφός και επέστρεψα σοφότερος».

Δεν είχε σκοπό να γυρίσει. Οι υποχρεώσεις του στο Λιμενικό τον ανάγκασαν να επιστρέψει στην Ελλάδα και ο δρόμος του Ολυμπιακού –λόγω της κατάστασης του Ερασιτέχνη– δεν ήταν ανοικτός. Βρήκε μια άλλη πόρτα και ήξερε ότι θα ερχόταν η στιγμή να αντιμετωπίσει τον εαυτό του. Η μοίρα είχε φροντίσει να του δώσει μια πρώτη ιδέα για την... παγωμένη βουτιά. «Είμαι συγκινημένος. Ευχαριστώ πολύ τον πρόεδρο Λεωνίδα Θεοδωρακάκη για την τιμή που μου έκανε και τον κόσμο που με χειροκρότησε. Ο Ολυμπιακός είναι η οικογένειά μου και τους έχω όλους στην καρδιά μου. Αυτό δεν αλλάζει. Τώρα στο παιχνίδι ήταν δύσκολο για μένα», θα πει στις 19 Δεκεμβρίου, όταν θα τεθεί αντιμέτωπος με τον Ολυμπιακό.

Όπως χθες... Μόνο που αυτή τη φορά ήταν πιο έτοιμος. Και η μοίρα καμιά φορά αποδεικνύεται εξαιρετικά ειρωνική...