Πολύ φοβάμαι ότι…

Είναι μερικές στιγμές που το μυαλό δεν λέει να ξεκολλήσει και το χέρι δεν πηγαίνει για να γράψει για αθλητικά. Ναι, το παιχνίδι του Ολυμπιακού με τον Άρη είναι κομβικό, ναι ο Ολυμπιακός πρέπει να κερδίσει, αλλά θέλοντας και μη δεν μπορούμε να ασχοληθούμε με αγωνιστικά θέματα.

Ο υπογράφων ούτε είχε ούτε έχει ούτε θα έχει και σχέσεις με την πολιτική. Ωστόσο ακόμα και ένας τύπος σαν την… αφεντιά μου, που είναι μέγας σταρχιδιστής, που σιχαίνεται τη μιζέρια, δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος με όλες αυτές τις εξελίξεις.
Μάθαμε το ΔΝΤ, μάθαμε τις μειώσεις μισθών, μάθαμε τις έκτακτες εισφορές, μάθαμε να πληρώνουμε ενοίκιο στο σπίτι που έχτισε ο πατέρας μας με κόπο και ιδρώτα! Και αν δεν το πληρώσεις, θα σου κόψουν το ρεύμα και θα ζεις στο κρύο και υπό το φως των κεριών!

Και το χειρότερο όλων είναι ότι σου πάγωσαν και το χαμόγελο. Βγαίνεις στο δρόμο και δεν βλέπεις ευδιάθετους ανθρώπους. Χτυπά το κινητό και… πληρώνει 1,10 ότι θα ακούσεις άσχημη είδηση. Απολύσεις, απολύσεις, απολύσεις. Υποχρεώσεις, υποχρεώσεις, υποχρεώσεις…

Η κατάσταση έχει φτάσει καιρό στο απροχώρητο, αλλά αυτοί που αποφασίσουν δεν το έχουν νιώσει στο πετσί τους. Και ούτε θα το νιώσουν…
Λόγω της ενασχόλησής μου με το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, είχα την τύχη να κάνω αρκετά ταξίδια, ακόμα και σε χώρες που δύσκολα μπορείς να την επισκεφθείς. Δεν είναι τουριστικός προορισμός ούτε η Ουκρανία ούτε η Μολδαβία.

Δεν ανέφερα τυχαία τις δύο αυτές χώρες. Είναι οι μοναδικές –μαζί με το Βιετνάμ, το οποίο φυσικά δεν ανήκει στη… χλιδάτη Ευρωζώνη– στις οποίες είδα ανθρώπους χωρίς χαμόγελο, που έκαναν ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να ζήσουν.
Σας μεταφέρω μερικές εικόνες, από αυτές που δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ.

-Στο Ντόνεστκ πριν από το ματς με τη Σαχτάρ, μια παρέα δημοσιογράφων πήγε για φαγητό. Οι σερβιτόρες είχαν σκιστεί για να μας εξυπηρετήσουν και αφήσαμε στο τέλος καλό φιλοδώρημα. Για την ακρίβεια ήταν 20 ευρώ. Μας συνόδεψαν μέχρι την πόρτα και μας έλεγαν συνέχεια ευχαριστώ. Πού να ξέραμε ότι ήταν περίπου το 40% του μισθού τους!

-Στο Χάρκοβο, πριν από το ματς με τη Μέταλιστ, υπάρχουν δύο περιστατικά. Το πρώτο με τον υπάλληλο του ξενοδοχείου. «Το νόμισμά μας υποτιμήθηκε τρεις φορές σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ό,τι οικονομίες είχα κάνει τις έχασα. Όχι μόνο εγώ, αλλά όλος ο κόσμος», μας είχε πει ότι τον ρωτήσαμε για την κατάσταση στη χώρα. Και δεν ήταν φυσικά τυχαίο ότι όποιος είχε αυτοκίνητο, το μετέτρεπε σε ταξί. Σταματούσαν όλοι για να σε μεταφέρουν.

-Στην ίδια πόλη και σε παρόμοια ιστορία με την πρώτη, η σερβιτόρα σε ένα καφέ δεν άντεξε και μας ζήτησε χάρη. «Μπορείτε να με βάλετε στο αεροπλάνο και να με πάρετε στη χώρα σας; Έρχομαι τώρα μαζί σας», είχε πει σε μένα και στον Κώστα, που είχαμε μείνει σοκαρισμένοι βλέποντας στα πανέμορφα μάτια της την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

-Στο Κισινάου, κυκλοφορούσες στον δρόμο και νόμιζες ότι ήσουν ο Μπραντ Πιτ! Χωρίς υπερβολή, μόλις οι κοπέλες έβλεπαν ξένο, τον πλησίαζαν και του έδιναν το τηλέφωνό τους. Χωρίς πολλά πολλά και γνωριμίες. «Call me», σου έλεγαν και ευελπιστούσαν να τις καλέσεις. Για ευνόητους φυσικά λόγους.

Έχουν περάσει χρόνια από τότε και θέλω να πιστεύω ότι η κατάσταση έχει αλλάξει. Σίγουρα θα είναι καλύτερα τα πράγματα.
Μπορεί να αναρωτηθείτε γιατί κάθομαι και τα γράφω αυτά. Γιατί πολύ φοβάμαι ότι τα ίδια θα ζήσω και στην Ελλάδα. Σε μια χώρα ηλιόλουστη, σε μια χώρα γεμάτη ζωή, σε μια χώρα πανέμορφη. Εγώ έτσι την ξέρω την Ελλάδα και δεν πρόκειται να μου αλλάξουν την εικόνα της. Τουλάχιστον στο μυαλό μου…