Ο τίμιος γίγαντας - πρότυπο!

«Κρατήθηκα» για να μην γράψω τη Δευτέρα. Ενιωθα ότι επρόκειτο να «καφρίσω» στο κείμενο για τον «Σάλπι». Σήμερα δεν αντέχω. Γιατί ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης είναι κάτι αληθινά ξεχωριστό στο σάπιο, μίζερο, άρρωστο ελληνικό ποδόσφαιρο. Τα δύο χθεσινά γκολ του και το ρεκόρ είναι μόνο η αφορμή…
Αν δεν φύγει από τον ΠΑΟΚ (δύσκολο πια αν και δεν τον πήραν τα χρόνια, στα 30 του είναι ακόμη, παρότι πολλοί ηλίθιοι τον ωθούν προς αυτή την κατεύθυνση σχεδόν σε κάθε ματς στην Τούμπα) ο Δημήτρης Σαλπιγγίδης πιθανότατα θα κλείσει την καριέρα του έχοντας κατακτήσει μόνο ένα πρωτάθλημα στην καριέρα του. Υπάρχουν και χειρότερα: ο Ντέμης Νικολαϊδης και ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν έχουν πανηγυρίσει ούτε ένα!

Όταν κρεμάσει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του δεν θα τον καταγράψει κανένα βιβλίο κανενός ιστορικού του ποδοσφαίρου ως τον κορυφαίο Ελληνα επιθετικό των χρόνων στα οποία αγωνίστηκε. Ούτε ως κορυφαίο σκόρερ, ούτε ως κορυφαίο τεχνίτη, ούτε ως κορυφαίο πασέρ, ούτε ως κορυφαίο «κεφαλοσφαιριστή» (που έλεγαν και οι παλαιότεροι ημών). Το μοναδικό ρεκόρ που θα θυμούνται όλοι θα είναι αυτό που έσπασε χθες. Θα είναι ο πρώτος Ελληνας σκόρερ στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Και – καλά να είναι πάντα το παλικάρι – δύσκολα θα τον φτάσει και θα τον ξεπεράσει κάποιος κάποτε.

Εχει ακόμη μπροστά του τουλάχιστον τέσσερα χρόνια ανταγωνιστικού ποδοσφαίρου και αν οι ανόητοι της ΠΑΟΚτσήδικης κοινωνίας δεν του συμπεριφερθούν όπως φέρονταν οι ανόητοι του παναθηναϊκού μικρόκοσμου στον κολλητό του, Λουκά Βύντρα, μέχρι πρόπερσι, ο «Σάλπι» θα είναι εκεί ψηλά στην κορυφή. Για να θυμόμαστε τα σπριντ του, τα ξεπετάγματά του μέσα στην αντίπαλη περιοχή, τα πλασέ του, τις «οβίδες» του, τις κεφαλιές αυτού του μικροσκοπικού γίγαντα. Αυτό θα είναι το μοναδικό «στατιστικό» επίτευγμά του, αυτό που κατάφερε χθες με τα δυο γκολ ένα παγωμένο βράδυ στην Ιρλανδία.

Μα, αυτό έχω την εντύπωση ότι θα είναι το λιγότερο στην υστεροφημία, την παρακαταθήκη, την κληρονομιά του ποδοσφαιριστή Σαλπιγγίδη. Γιατί η πρωτιά στον πίνακα των Ελλήνων σκόρερς στα ευρωπαϊκά ματς είναι σταγόνα στον ωκεανό της εκτίμησης ΟΛΩΝ των προπονητών, των συναθλητών και των αντιπάλων του. Της εκτίμησής τους στον άνθρωπο Σαλπιγγίδη, στον αθλητή Σαλπιγγίδη, στον επαγγελματία Σαλπιγγίδη. Σ’ αυτόν που τόσο υποτιμήθηκε στην εκκίνηση της καριέρας του όταν δινόταν ως δανεικός στη Λάρισα και στην Καβάλα, σ΄ αυτόν που κλήθηκε να πείσει το δύσκολο κοινό του ΠΑΟΚ και το απαιτητικό κοινό του Παναθηναϊκού, σ’ αυτόν που (ο ίδιος το διάλεξε) καλείται και θα καλείται σ’ αυτήν τη θεότρελη, πανέμορφη, σαγηνεύτρα πόλη που διάλεξε να ζήσει στα περισσότερα χρόνια της καριέρα του να αποδείξει ότι δεν είναι ελέφαντας.

Σ’ αυτόν με τα αποθέματα υπομονής, με τη θέληση να βελτιωθεί, να μάθει σταδιακά σε μια καινούρια θέση και σε καινούριες ποδοσφαιρικές διατάξεις και συστήματα (διότι ο»Σάλπι», ας μην γελιόμαστε είναι ιδανικός για 4-4-2), που κλήθηκε να «εκσυγχρονιστεί» ποδοσφαιρικά σε μεγάλο βαθμό για να ανταποκριθεί στις πολλές και υψηλές απαιτήσεις και στη βαριά φανέλα των δύο ομάδων όπου αγωνίστηκε τα περισσότερα χρόνια στην Ελλάδα.

Σ’ αυτόν που «δίδαξε» σε κάθε νεότερό του φορ τι σημαίνει το αληθινό πρέσινγκ, που έμαθε να παίζει και με το μυαλό του και να εξοικονομεί δυνάμεις κατά τη διάρκεια του αγώνα, που είναι το ΠΡΟΤΥΠΟ συναδελφικότητας και υπακοής στον προπονητή όπου κι αν αγωνίστηκε. Σ’ αυτόν που αρνήθηκε εκείνους που τον λάτρεψαν παρότι δεν ήταν «δικός» τους και έσκυβε ταπεινά το κεφάλι όταν τον έβριζαν οι «δικοί» του παρότι είναι αυθεντικό «ΠΑΟΚτσάκι».

Μα τι γράφω ο παπάρας; Ο «Σάλπι» στην πραγματικότητα δεν είναι κανενός. Κι ας νομίζει ο καθένας ό,τι θέλει. Ο «Σάλπι» είναι όλων των Ελλήνων που αγαπούν αληθινά το ποδόσφαιρο, εκτιμούν την προσπάθεια, σέβονται τον αθλητή, δεν επιβραβεύουν την κάθε μορφή κωλοπαιδισμού εντός και εκτός γηπέδου, απεχθάνονται τα σάλια και τα γλειψίματα, τιμούν με τον τρόπο τους την ειλικρίνεια, την εντιμότητα, τον υγιή πρωταθλητισμό και ανταγωνισμό.

Το ύψος του, η τεχνική του, το «σουλούπι» του δεν θα του δώσουν ποτέ το διαβατήριο για σπουδαία ευρωπαϊκή ομάδα. Δεν είναι ντελικάτος, δεν πετυχαίνει πολλά εντυπωσιακά γκολ, η τεχνική του κατάρτιση δεν είναι ανωτέρου επιπέδου, η στατιστική του είναι περίπου 1 γκολ/ 3 ματς στο υποτιμημένο ελληνικό πρωτάθλημα, δεν έχει και δεν θα αποκτήσει ποτέ τον καλώς εννοούμενο εγωισμό του επιθετικού που μπαίνει στο γήπεδο για να σκοράρει. Ο Σαλπιγγίδης μπαίνει μέσα στο γήπεδο για να νικήσει η ομάδα του. Μόνο γι’ αυτό! Αλλοτε τα καταφέρνει, άλλοτε όχι. Μα στο 90% των αγώνων όταν βγαίνει από το γήπεδο ο θεατής ξέρει ότι έχει δώσει αυτό που μπορεί. Τόσο απλό, τόσο σπάνιο.

Οσο σπάνια είναι και η πανελλήνια αναγνώριση. Αυτή που ο οπαδός κάθε ομάδας θα θυμηθεί αν βάλει στο ΥouTube το πλασέ στην Ουκρανία για να ανατριχιάσει και το σουτ στη Νότιο Αφρική για να χαμογελάσει. Ο Σάλπι είναι σε τελική ανάλυση ο δικός μου μικρός ήρωας. Ο άξιος αθλητής που ποτέ δεν προσπάθησε να εκμαιεύσει πέναλτι, φάουλ, κάρτα, που ποτέ δεν προκάλεσε με λόγια και πράξεις αντίπαλους αθλητές και οπαδούς, που ποτέ δεν προσπάθησε για το «εξεζητημένο», ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ ΕΛΛΗΝΑΣ που είχε τα αυγά να πει ΑΓΩΝΙΖΟΜΕΝΟΣ σε μεγάλη ομάδα ότι αγαπά άλλη ομάδα, ο ιδανικός συμπαίκτης που έμενε πάντα μακριά από ίντριγκες, ο δυνατός χαρακτήρας που τα έβγαζε πέρα στα δύσκολα, ο αξιοσέβαστος άνθρωπος που αν δεν σε γνωρίζει χαμηλώνει το βλέμμα σε αντίθεση με την πλειοψηφία των γνωστών και επιτυχημένων ποδοσφαιριστών της γκλαμουριάς και της ψευτομαγκιάς, του «τουπέ» και των «κονέ».

Κάθε ομάδα θα ήθελε τουλάχιστον έναν «Σαλπιγγίδη». Ολες οι ομάδες των οποίων έχει φορέσει τη φανέλα θα πρέπει να είναι υπερήφανες γι’ αυτό. Είναι τιμή στην άτιμη κοινωνία του ελληνικού ποδοσφαίρου να συνεργάζεσαι με αυτόν τον τόσο ασύμβατο με τη γενιά του ποδοσφαιριστή. Μακάρι να τον βλέπουν οι νεότεροι και να παραδειγματίζονται από τον ποδοσφαιρικό βίο του μέσα και έξω από τα γήπεδα.