Είδατε που δεν φταίει μόνο ο Κοστάντσο;

Έχουμε ξεχάσει τις συνήθειές μας, τα κέφια μας, τις συνήθειες που μας φτιάχνουν αυτά τα κέφια. Εγώ, για παράδειγμα, «έκοψα» την μπάλα. Ή ακόμα κι όταν ασχολούμαι, σταμάτησα να το κάνω και να το γουστάρω, να το απολαμβάνω. Μονίμως αλλού τον έχω το νου μου κι ας είναι και επάγγελμα εκτός από χόμπι όλη αυτή η ιστορία. Άλλωστε, όλοι στη δουλειά μας το ίδιο δεν παθαίνουμε καθημερινά στην Ελλάδα του 2011; Εργαζόμαστε μηχανικά κι έχουμε το μυαλό μας αλλού, γκρινιάζουμε στον διπλανό μας, γκρινιάζει κι αυτός, το βγάζουμε από μέσα μας. Ή έτσι νομίζουμε, γιατί η γκρίνια έχει γίνει βραχνάς. Αντί να το λες και να «ξεφορτώνεις», το λες, μετά το ακούς από τον άλλο και «φορτώνεις» περισσότερο.

Σήμερα φόρτωσα μια και καλή. Με όλο αυτό το γελοίο αλισβερίσι των πολιτικών αρχηγών. Ο ένας δεν θέλει να φύγει, ο άλλος δεν θέλει να έρθει, τους έστειλα κι εγώ (κι από μέσα μου και απέξω μου), «να κι αν φύγετε, να κι αν μείνετε, εγώ το λούκι μου θα το τραβήξω» και αποφάσισα να γυρίσω στις παλιές, καλές (;) συνήθειες του Σαββατοκύριακου. Σε εκείνες που μου έφτιαχναν ή μου χάλαγαν το κέφι με δική μου ευθύνη. Αποφάσισα να δω μπάλα. Τόπι. Και μάλιστα αποφάσισα να πέσω στα «σκληρά», γιατί όσο πιο πολύ βυθίζεσαι στο βούρκο, τόσο πιο πολύ το απολαμβάνεις. Είναι σαν τις βραδιές που θέλεις να βγεις, να πιεις και να ξεδώσεις. Ε, σ’ αυτές τις βραδιές δεν πας στη Λυρική. Πας σε σκυλάδικο στην Εθνική. Να ακούσεις (τρόπος του λέγειν και αναλόγως μικροφωνικής) «είδα στον ύπνο μου» και να «την ακούσεις». Να δεις να χτίζουν τη Χαρά Βέρρα με σαμπάνιες και να πεις «τα είδα όλα».

Έτσι κι εγώ δεν κάθισα να δω Πρέμιερ Λιγκ, Πριμέρα Ντιβιζιόν ή Μπουντεσλίγκα. Όξω, ρε βουήχτρες της ποδοσφαιρικής Λυρικής. Σούπερ Λίμπα και ξερό ψωμί, ρε...

Κι έβαλα Νόβασπορτς Χάι Ντεφινίσιον (ξέρω, στα μούτρα σου που θα με πεις εμένα έτσι...), για να απολαύσω πλούσιο θέμα σε υψηλή ευκρίνεια. Πάλι καλά που είχα υψηλή ευκρίνεια, δηλαδή, γιατί ο Άρης αλλιώς δεν βλεπόταν. Από το 70΄ και μετά κάτι άρχισε να φαίνεται, αν και τότε άρχισε να... θολώνει ο Ολυμπιακός!

Μέχρι τότε, μόνο Ερυθρόλευκοι υπήρχαν στο γήπεδο. Καλός ήταν στα πρώτα 70΄ ο Ολυμπιακός. Πιο καλός κι από τη... Χαρά Βέρρα. Την έπαιξε την μπαλίτσα του. Στρωτά, η μπάλα κάτω, κάποιοι αυτοματισμοί, κάποιοι γρήγοροι συνδυασμοί, σιγουριά, σχεδόν όλα καλά, σχεδόν όλα ωραία. Όπως στα περισσότερα παιχνίδια το τελευταίο διάστημα, όχι όμως σταθερά σε όλα. Καλή εικόνα δείχνει ο Ολυμπιακός, αν και πάντα σε αφήνει με την εντύπωση ότι κάτι λείπει. Κάτι που ψάχνει ο Μέρμηγκας και δεν το βρίσκει ή κάτι που το ξέρει και δεν μπορούν ακόμα να το βρουν οι παίκτες του. Χαρακτήρας, λέω εγώ...

Η ουσία είναι πως έχει μια φιλοσοφία. Έναν τρόπο. Πλέον, έχει και αριστερό χαφ, καθώς ο Μόνχε είναι ο μόνος από τους παίκτες του ρόστερ που... την έχει τη θέση. Την ξέρει ο Αργεντινός κι έχει και προσόντα αν κρίνουμε από όσα είδαμε πέρυσι στον Βόλο. Εκτός κι αν σε βάθος χρόνου του πέσει βαριά η φανέλα...

Ωστόσο, σε σχέση με αυτή την πολύ καλή εικόνα του Ολυμπιακού στα πρώτα 70΄, θα κρατήσω μια επιφύλαξη, γιατί δεν είμαι σίγουρος αν «κατάπιε» ο ίδιος τον αντίπαλο με την απόδοσή του ή αν έπαιζε... χωρίς αντίπαλο. Αν είχε αντίπαλο, θα έγραφα πως ο Ολυμπιακός έπαιξε... τέλεια, τηρουμένων των αναλογιών ενός εκτός έδρας ντέρμπι σε σκληρή έδρα! Όμως πού ήταν ο Άρης, ρε παιδιά; Αν δεν γνώριζα τόσα χρόνια το «Κλ. Βικελίδης» κι αν δεν έγραφε πάνω αριστερά το Νόβασπορτς Χάι Ντεφινίσιον «Άρης», θα πίστευα πως αυτοί με τα κιτρινόμαυρα ήταν ο Πανβουρβανιακός ή ο Πύραυλος Γιουργάνιστας.

Τι χάλια είναι αυτά; Πάλι καλά που στηρίζει ο κόσμος, γιατί η ομάδα είναι σαν την Ελλάδα των ημερών μας: με ιστορία και χωρίς προοπτική! Το ακόμα χειρότερο είναι πως όσοι τη διαχειρίζονται, την αντιμετωπίζουν πραγματικά ως ομάδα κατώτερης κατηγορίας. Είναι δυνατόν να φέρνεις προπονητή Παρασκευή βράδυ από την Πολωνία και το Σάββατο να τον εκθέτεις και να τον αφήνεις να κάθεται στον πάγκο; Να κάνει τι; Κι ο Σι-Χα-Μουρίνιο να ήταν, κι ο Μπασαβιόλας κι ο Καπέλο... Μονή Καπέλο θα τα έκανε. Και πάλι καλά τα πήγε δηλαδή ο άνθρωπας, γιατί το πάλεψε το ματς και τη ζωντάνεψε λίγο την ομάδα του στο τέλος.

Αυτός καλά καλά δεν θα ήξερε ποια από τις δύο ομάδες είναι η δική του. Αντί να δίνει οδηγίες, θα έπρεπε να του δίνουν: «Κόουτς, εμείς είμαστε με τα κιτρινόμαυρα. Οι άλλοι είναι... οι άλλοι». Πού να ξέρει μετά ποιοι είναι οι παίκτες και τι δουλειά κάνει ο καθένας στο γήπεδο. Δεν λέω –γιατί δεν ξέρω– ότι ο άνθρωπος είναι κακός προπονητής. Αλλά αυτό δεν είναι αντιμετώπιση σοβαρής ομάδας. Μακάρι να είναι καλός και να τον στρώσει τον Άρη.

Κι άμα καταφέρει να κάνει κανένα μαγικό και τον στρώσει γρήγορα, μετά να αναλάβει και πρωθυπουργός. Του-λάστιχον δεν θα μπορούμε να τον βρίζουμε. Πού να βγάλουμε σύνθημα με το «Προμπριζιμπριεφκσοβίτσκοβετζ» μέσα;

Έχω, πάντως, την αίσθηση πως ο τύπος δεν είναι μυρουδιάς. Και πως αντιθέτως... μυρίζει. Τον είδε τον Ολυμπιακό που αρμένιζε καθισμένος πάνω στο 2-0 και το είχε ρίξει στην πλάκα. Και το ανακάτεψε όπως μπορούσε το ματσάκι. Ίσως και γι’ αυτό είδαμε άλλο παιχνίδι στο φινάλε. Όχι τόσο γιατί «ξύπνησε» ο Άρης με τον ξύπνιο Πολωνό, αλλά γιατί κοιμόταν ο Ολυμπιακός. Που έχει και τα αμυντικά του προβλήματα, εδώ που τα λέμε. Πάλι δύο γκολ της πλάκας έφαγε. Και μάλιστα από ομάδα που είχε βάλει μόνο άλλα δύο σε ολόκληρο το πρωτάθλημα! Είδατε που δεν φταίει μόνο ο Κοστάντσο;

Μέχρι να αναλάβει πρωθυπουργός ο Πρόμπιερτζ (αντιγραφή το έκανα από το σάιτ) και να βρούμε σύνθημα και για την πάρτη του, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...