Αποκλειστικό; Αποκλείεται!

Βαριέμαι να σας πω (ξανα-εξιστορήσω δηλαδή) τις πολιτικές εξελίξεις στη χώρα μας. Θα είναι σαν να υποτιμώ τη νοημοσύνη σας ή να γράφω κάτι, έτσι για να το γράψω.

Αυτό δεν ήταν εξέλιξη. Ήταν το βασανιστήριο με τη σταγόνα…

Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι «να σας πω κάτι που έτσι κι αλλιώς ξέρετε από κάποιον άλλον!»

Κάποιος πρέπει να πει στα κανάλια (επειδή αυτά διαμορφώνουν, χαχαχαχα, άποψη) ότι οι δημοσιογράφοι τους πρέπει κάποτε (έστω και μία φορά, ρε παιδί μου) να προηγηθούν της είδησης. Το ότι απλώς μεταφέρουν την είδηση, δεν είναι δα και τόσο big deal. Όλοι κι όλες μπορείτε να το κάνετε, αρκεί να σας δώσουν ένα μικρόφωνο.

Το κόλπο είναι να πεις κάτι που ΘΑ γίνει και να το ’χεις βρει μόνος σου. Αλλιώς δεν είσαι δημοσιογράφος, αλλά «εκτελούνται μεταφοραί».

Παράδειγμα:

Όλη την εβδομάδα έλεγαν οι δημοσιογράφοι ότι ο Αντώνης Σαμαράς δεν θα συναντηθεί με τον Γιώργο Παπανδρέου. Γιατί το λέγανε: Επειδή τέτοια ανακοίνωση του μοίραζε το κόμμα.

Τελικά συναντήθηκαν. Τόμπολα! Αμέσως άρχισαν να αναλύουν τι θα γίνει τώρα που συναντήθηκαν…

Ο καλός δημοσιογράφος –δηλαδή αυτός που έχει ταλέντο– είναι εκείνος που θα είχε κάνει ρεπορτάζ (τιιιιιι είναι αυτό;) και θα επέμενε ότι Παπανδρέου-Σαμαράς θα συναντηθούν…

Ας πάρουμε ένα υπερβολικό παράδειγμα, ποδοσφαιρικό για να συνεννοηθούμε:

Την άλλη εβδομάδα έρχεται στον ΟΦΗ ο Ινιέστα (καλά, λέμε και καμιά μαλακία να περνά η ώρα). Λοιπόν ας πούμε ότι γίνεται· ο σπουδαίος ρεπόρτερ είναι αυτός που θα το πει πριν εκδώσει ανακοίνωση η ΠΑΕ ή ο παίκτης. Όλα τα «μετά» είναι τζάμπα μαγκιά, π.χ. το ρεπορτάζ «Ευτυχισμένος δηλώνει ο Αναστόπουλος». Είναι μια τρίχα και μισή…

ΟΚ! Δεν μπορεί να ’ναι όλα αποκλειστικά, ρε παιδί μου, το καταλαβαίνω. Όμως είδατε εσείς κανέναν να πηγαίνει στη Γερμανία και να παίρνει δυο δηλώσεις από τη Μέρκελ;

ΟΧΙ!

Είδατε εσείς κανέναν να την έχει πέσει δίπλα από τον Λουκά Παπαδήμο;

Όχι!

Ναι, αλλά το όνομά του παίζει εδώ και μια εβδομάδα.

Ακόμα και η δήλωση «δεν θέλω να κάνω καμία δήλωση» είναι επιτυχία, γιατί δίνεις στον άλλον (τον αναγνώστη, τηλεθεατή, ακροατή) ότι το έχεις το θέμα, ότι το κυνηγάς, ότι είσαι εκεί.

Ούτε ένας απ’ αυτούς τους μεγαλόσχημους δημοσιογράφους που μας πρήζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, δεν έχει βγει δημοσίως να παραδεχθεί «συγγνώμη, αλλά τα γεγονότα μάς προλαβαίνουν»…

Ποιος ήξερε ότι ο Γιωργάκης θα τα έκανε μπάχαλο φέρνοντας ξαφνικά στο προσκήνιο το δημοψήφισμα;

Ποιος ήξερε ότι τελικά θα το ’παιρνε πίσω;

Ποιος ήξερε ότι η Καϊλή θα έκανε δηλώσεις;

Ποιος ήξερε ότι η Καϊλή θα έκανε κωλοτούμπα;

Το «υποθέτω» δεν είναι δημοσιογραφία...

Ποιος ξέρει αν οι εταίροι μας συζητήσουν το θέμα σε διαφορετική βάση (και ποια θα ’ναι αυτή;) τώρα που τους κάναμε το χατίρι και φτιάξαμε κυβέρνηση (λέμε τώρα) συνεργασίας;

Να σας πω και ένα απλό;

Χθες το βράδυ έξω από το Προεδρικό Μέγαρο ήταν δεκάδες ξένα τηλεοπτικά συνεργεία και ανταποκριτές. Δεν προσέξατε ότι τα δικά μας βρέθηκαν από «πρώτο τραπέζι πίστα» στο «πίσω διάζωμα»;

Γιατί;

Επειδή είναι μαλθακοί και βρέθηκαν αντιμέτωποι με ανταποκριτές που δεν υποχωρούν με τίποτα.

Σε ποδοσφαιρική διάλεκτο, θα λέγαμε:

Φάγαμε τρία γκολ εντός έδρας από τα αποδυτήρια.

Συμπέρασμα:

Η εξουσία θα ήταν στην Ελλάδα πολύ πιο προσεκτική και πιο διαλλακτική, αν τα ΜΜΕ έκαναν καλά τη δουλειά τους.

Αν ήξερε (η εξουσία) ότι δεν έχει τα ΜΜΕ στο τσεπάκι της, αλλά απέναντί της.

Έχουμε χορτάσει σ’ αυτή τη χώρα από σχολιαστές (καλή ώρα σαν εμένα), καιρός είναι να βρούμε και ρεπόρτερ.

Καιρός είναι να την ψάξουμε τη δουλειά.

Ψάξου, που λέμε και εμείς οι αθλητικο-πειραγμένοι… χεχεχεχε!

Καλή εβδομάδα

Μάνος Αντώναρος