Ο Σπανούλης και οι 11 συμπαίκτες του

Η ήττα από την Μπιλμπάο αποδόθηκε στην ανετοιμότητα και αυτή από την Κάχα Λαμποράλ στην ατυχία παρά την υπερπροσπάθεια. Ε, σε αυτή από την Καντού αποδείχθηκε ότι σύμπτωση επαναλαμβανόμενη παύει να είναι σύμπτωση και έτσι το gazzetta.gr προσπαθεί να αναλύσει στοιχεία από τον τρόπο παιχνιδιού του φετινού Ολυμπιακού με αφορμή τον αγώνα στην Ιταλία, διαπιστώνοντας ότι οι φίλαθλοι της ομάδας πρέπει να ξεχάσουν για τα καλά τις ομάδες του πολύ πρόσφατου παρελθόντος.

Το να χάνεις στο τέλος σε δύο συνεχόμενα παιχνίδια σού αφήνει πικρή γεύση, όπως είπε και ο Δημήτρης Κατσίβελης μετά το ματς με την Καντού. Οι εμφανίσεις ωστόσο, και κυρίως το «ταβάνι» που δείχνει να έχει ο φετινός Ολυμπιακός είναι αυτά που προβληματίζουν περισσότερο.

Η απειρία κόστισε αρκετά στο τελευταίο δεκάλεπτο με την Κάχα Λαμποράλ, όπου οι Βάσκοι ανέκτησαν τον έλεγχο του αγώνα και πήραν τη νίκη επικρατώντας ακόμα και στις κρίσιμες τελευταίες φάσεις. Το ίδιο ακριβώς σενάριο επαναλήφθηκε και με την Καντού. Κοινή συνισταμένη και στις δύο περιπτώσεις; Η… μοναξιά του Βασίλη Σπανούλη.

Το επιθετικό ταλέντο λείπει από τους «ερυθρόλευκους» και έτσι σε όλα τα κρίσιμα σημεία των αγώνων αναζητείται ο μοναδικός παίκτης που… ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα βάσει ποιότητας, εμπειρίας, παραστάσεων και καρυδιών (sic).

Και κατά το παρελθόν υπήρχαν παίκτες που σε ένα παιχνίδι πήραν πάνω τους την ομάδα και σκόραραν σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα (π.χ. Κλέιζα στο Ορλεάν). Πλέον όμως, το φαινόμενο με τον Σπανούλη έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά, κάνοντας τον Ολυμπιακό να μοιάζει σε μερικά σημεία του αγώνα ως ομάδα όπου παίζει «ο Σπανούλης και 11 άλλοι».

Ο διπλός (ου μην συχνά και τριπλός) ρόλος του αρχηγού της ομάδας, είναι όμως αυτός που συντείνει ιδιαιτέρως στην εξουθένωσή του. Ο Σπανούλης σκοράρει, πασάρει και πολύ συχνά καλείται και να κουβαλήσει την μπάλα, σπαταλώντας πολύτιμη ενέργεια σε κάθε πιθανό τομέα του παιχνιδιού.

Οι αντίπαλες άμυνες προσαρμόζονται εύκολα, οι επικίνδυνοι επιθετικά παίκτες του Ολυμπιακού μετριούνται χωρίς καν να χρειαστούν όλα τα δάκτυλα ενός χεριού και η κατάληξη είναι η ίδια. Ακόμα και στενά αριθμητικά να εξετάσει κανείς το ζήτημα, θα διαπιστώσει ότι η επίθεση του Ολυμπιακού εμφανίζει σαφές πρόβλημα λειψανδρίας. Τα ποσοστά ευστοχίας είναι μακράν τα χειρότερα την τελευταία πενταετία στην Ευρωλίγκα, ενώ ο μέσος όρος πόντων έχει πέσει εντυπωσιακά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Ο Άντιτς και ο Κέσελ έχουν μείνει ακόμα στο Ευρωμπάσκετ, ο Παπαδόπουλος είναι πολύ αργός για να προβληματίσει αρκετή ώρα τους αντίπαλους ψηλούς, οι Πρίντεζης, Παπανικολάου έχουν μέχρι στιγμής μόνο σκαμπανεβάσματα, οι Κατσίβελης, Μάντζαρης, Σλούκας «βλέπουν» λίγο το καλάθι, ο Λούκας ακόμα δεν έχει βρει τα πατήματά του, ο Χάουαρντ είναι εκτός και μόνο οι Χάινς, Γκετσεβίτσιους σώζουν τα προσχήματα.

Σεζόν Πόντοι ανά αγώνα
2011-12 71
2010-11 78,4
2009-10 86,7
2008-09 80,9
2007-08 79,7
2006-07 80,2

Έλλειμμα δημιουργών

Επίσης, για να λειτουργήσει σωστά ένα επιθετικό σύστημα και να σκοράρει μια ομάδα, δεν αρκεί το όποιο ταλέντο στο σκοράρισμα αλλά και στη δημιουργία. Ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια υπερηφανευόταν για την καλύτερη ίσως περιφέρεια δημιουργών της Ευρώπης με την περσινή τριάδα των Σπανούλη, Τεόντοσιτς, Παπαλουκά να έχει την πρωτοκαθεδρία στις ασίστ. Φέτος, ο πρώτος… παλεύει με τα θηρία, ο δεύτερος μοιράζει έτοιμα καλάθια στους σταρ της ΤΣΣΚΑ και ο τελευταίος προσφέρει πολύ ποιοτικά λεπτά συμμετοχής στην Μακάμπι.

Στα πρώτα τέσσερα παιχνίδια της σεζόν, λοιπόν ο δεύτερος πασέρ μετά τον Σπανούλη που έχει 4,5 ανά αγώνα, είναι ο σέντερ (!) της ομάδας, Λάζαρος Παπαδόπουλος με 2,8. Αυτό σημαίνει ότι από τις 11,8 ασίστ που δίνει ο Ολυμπιακός σε κάθε του παιχνίδι, «περισσεύουν» μόλις 4,5 για τους υπόλοιπους «ερυθρόλευκους» πλην των δύο προαναφερθέντων.

Ο Ντούσαν Ίβκοβιτς έχει παραδεχθεί δημοσίως ότι ήθελε να αποκτήσει και έναν έμπειρο γκαρντ στο πλάι του αρχηγού του (εννοώντας τον Ζήση), αλλά αυτό δεν έγινε. Ο «Ντούντα» λοιπόν, έμεινε στην περιφέρεια με τον Λούκας που ακόμα έχει δείξει αξιόλογα στοιχεία στην πιεστική άμυνα, αλλά κοιτά περισσότερο την εκτέλεση στην επίθεση, με τον Κατσίβελη που παίρνει συνεχώς περισσότερο χρόνο συμμετοχής, αλλά δεν μπορεί να πάρει ακόμα πάνω του την ευθύνη, τον Μάντζαρη που μετά την πολύ καλή πρεμιέρα με την Μπιλμπάο αγωνίζεται λίγο και τον Γκετσεβίτσιους που δεν έχει αναλάβει ποτέ στην καριέρα του ρόλο δημιουργού.

Αν λοιπόν, η αντίπαλη άμυνα περιορίσει τον Σπανούλη και το παιχνίδι του Λάζου μέσα από τη ρακέτα προς τα έξω, τότε το παιχνίδι του Ολυμπιακού γίνεται αρκετά προβλέψιμο και μονοδιάστατο, αφού οι συνεργασίες μειώνονται δραματικά.

Ας δούμε, λοιπόν, αναλυτικά πόσες ασίστ είχε ο Ολυμπιακός κατά μέσα όρο την τελευταία πενταετία στην Ευρωλίγκα και πόσο έπεσε σε σχέση με τις 11,8 ανά αγώνα που έχει φέτος.

Σεζόν Ασίστ ανά αγώνα
2011-12 11,8
2010-11 16,3
2009-10 18,1
2008-09 16
2007-08 12,8
2006-07 12,4

Τίθεται πλέον θέμα πρόκρισης

Πέρα από όλα τα υπόλοιπα, ο Ολυμπιακός έχει φθάσει πια στο σημείο να σκέφτεται την πρόκριση στο TOP 16. Η μία νίκη έπειτα από τέσσερις αγωνιστικές τον φέρνει στην τελευταία θέση ενός ομίλου, όπου οι περισσότερες ομάδες κινούνται στο ίδιο επίπεδο περίπου και έτσι τα πάντα είναι (και θα είναι μέχρι τέλους) ανοικτά.

Για να μπορέσουν να «σβήσουν» οι «ερυθρόλευκοι» τις δυο «εκτός προγράμματος» ήττες από Μπιλμπάο και Καντού, πρέπει να κερδίσουν οπωσδήποτε τα δύο επόμενα εντός έδρας παιχνίδια με Νανσί και Μπιλμπάο. Αν έρθει έστω και μία ήττα σε αυτά τα παιχνίδια, τότε η πίεση θα αυξηθεί κατακόρυφα και το άγχος της πρόκρισης θα κυριεύσει τους παίκτες του Ντούσαν Ίβκοβιτς.

Τα προηγούμενα χρόνια οι Πειραιώτες αγχώνονταν για τη θέση που θα καταλάμβαναν μέσα στην πρώτη δυάδα (στη χειρότερη περίπτωση τριάδα) επιδιώκοντας να τερματίσουν στην κορυφή, για να έχουν ευνοϊκότερη κλήρωση στη δεύτερη φάση των ομίλων. Τα δεδομένα πλέον έχουν μεταβληθεί, αλλά είναι στο χέρι του Ολυμπιακού να επιστρέψει (αν όχι στα ίδια, τουλάχιστον) σε κοντινά επίπεδα στόχων με αυτά που είχε τα προηγούμενα χρόνια. Το μπάτζετ μειώθηκε, αλλά σίγουρα όσο απότομη και αν ήταν η «διόρθωση», δεν μπορεί να εξαλείφεται σε τέτοιο βαθμό η ανταγωνιστικότητα της ομάδας…