Από πού θα φύγετεεεε;

Σας δίνω τον λόγο της συνείδησής μου ότι όταν ήρθα εδώ στο gazzetta, χάρηκα πάρα πολύ γιατί θα έγραφα περί τα αθλητικά. Αγαπώ το ποδόσφαιρο. Βλέπω ποδόσφαιρο και πάντα ήθελα να γράφω τη γνώμη μου γι’ αυτό: αν ήταν πέναλτι, δεν ήταν, πού πήγε ο Τζιμπρίλ, παικτούρα ο Μιραλάς, για τα φαλτσοσφυρίγματα, τον Μάκη, τα στημένα κ.λπ.

Ήταν Μάιος του 2011.

Οι περισσότεροι από σας δεν με ξέρατε. Έκανα πολλά, σχεδόν όλα τα ρεπορτάζ, όμως αυτό που πραγματικά ήθελα ήταν να γίνω χρονογράφος. Τα κατάφερα τελικά γιατί μερικοί –που δεν θα ξεχάσω ποτέ– με πίστεψαν και μου έδωσαν την ευκαιρία… Πολύ συχνά έκανα (με επιτυχία λένε μερικοί) και τον ευθυμογράφο. Χιουμοράκι, αστειάκια, τέτοια. Ξεκίνησα όταν σε ένα περιοδικό (ΜΙΑ) αντικατέστησα τον… Λάκη Λαζόπουλο. Έτσι έβγαλα από πιτσιρικάς το ψωμί μου. Όχι σπουδαία πράγματα, αλλά ‘νταξ.

Αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω κι εδώ… Να κάνω λίγη πλάκα στον Βύντρα, να γράψω καμιά μαλακία για τον Ολυμπιακό, καταλαβαίνετε τώρα.

Είχα δεν είχα γράψει ένα-δυο άρθρα όταν έσκασαν οι Αγανακτισμένοι (τους θυμάστε;) στο Σύνταγμα. Είπαν κάτι αηδίες στο MEGA, έγραψα (σχεδόν μου ξέφυγε) ένα θυμωμένο κομμάτι για τις δημοσιογραφάρες, για την πολιτική, για τα μέτρα που έρχονταν βροχηδόν, για τις αηδιαστικές πολιτικές δηλώσεις.

Είπα μέσα μου:

Εγώ αυτό θέλω και πρέπει να γράψω. Άμα δεν γουστάρουν, το πολύ-πολύ να με στείλουνε σπίτι μου.

Τι ’χες Γιάννη, τι ’χα πάντα…

Δεν με στείλανε οι άνθρωποι. Αντιθέτως με παρότρυναν να συνεχίσω.

Και ξαφνικά –ομολογώ δεν το περίμενα– έγινε από κάτω (στα σχόλια δηλαδή) της τρελής.

Όχι, δεν ήταν ώρα για ποδόσφαιρο. Όχι επειδή το πίστευα εγώ, αλλά επειδή το έγραφαν οι άνθρωποι που σχολίαζαν.

Λίγο να ξέρει κανείς από οπαδούς μπορούσε να καταλάβει ότι ακόμα (το «ακόμα» δεν το λέω υποτιμητικά) και σ’ αυτούς οι ομάδες και το οπαδιλίκι είχαν κάνει χώρο στα πραγματικά αναγκαία: Είμαι άνεργος, δεν έχω να πληρώσω το νοίκι, τη ΔΕΗ, το δάνειο… και βασικά: Δεν μ’ αρέσει που με κοροϊδεύουν.

Δεν συμφωνώ πάντα με τις απόψεις σας. Ούτε εσείς με τις δικές μου. Δεν πειράζει καθόλου. Μάλλον παραγωγικό είναι. Όλοι όμως συμφωνούμε στο: «Φτάνει πια! Δεν γουστάρουμε άλλη κοροϊδία».

Έχει μεγάλη σημασία για τον πιτσιρικά Παοκτσή που ο Χαλκιάς είναι τροχονόμος· όμως όχι τόσο μεγάλη όσο ότι είναι 18 ετών και δεν βλέπει φως με τη δουλειά του, με τα όνειρά του…

Παρατήρησα με μεγάλη χαρά ότι και οι υπόλοιποι συνάδελφοί μου εδώ στο gazzetta (κι όχι μόνο) μέσα στα αμιγώς αθλητικά τους κείμενα, όλο και περισσότερα στρίμωχναν και τις πολιτικές τους απόψεις.

Χθες το μεσημέρι φάγαμε μαζί με τον Βασίλη Παπαθεοδώρου και έναν σπουδαίο Έλληνα δημοσιογράφο (απ’ αυτούς που η φάτσα τους δεν είναι γνωστή στο πλατύ κοινό), ψιλο-άσχετο με τα αθλητικά αλλά με μεγάλη εμπειρία στις εφημερίδες. Και τότε είδα πώς έλαμψε το πρόσωπο του Βασίλη όταν άκουσε ότι «οι αθλητικογράφοι είναι ίσως οι πιο πολιτικοποιημένοι δημοσιογράφοι».

Όταν επέστρεψα σπίτι έμαθα ότι το φιάσκο με την επιλογή προσώπου για πρωθυπουργό συνεχίζεται κα-νο-νι-κά. Όταν θυμώνω, κάτι κόκκινο ανάβει μέσα μου. Το εσωτερικό μου έγινε ολοκόκκινο… Κάθισα έξαλλος μπροστά στον υπολογιστή να γράψω, αλλά πριν αρχίσω μπήκα σε τούτο εδώ το site.

Το πρώτο θέμα βασίλευε ψηλά-ψηλά με τίτλο:

Ξ Ε Φ Τ Ι Λ Α!

Απομάκρυνα τα δάκτυλά μου από το keyboard.

Xαμογέλασα. Γουργούρισα. Ήμουν καλυμμένος. Κάποιοι τιμούσαν τη φανέλα του δημοσιογράφου. Γι’ αυτό είμαι περήφανος που γράφω ανάμεσα στους άλλους, εδώ μαζί με τους καινούργιους, μαζί με αυτούς που τα μυαλά τους είναι καθαρά.

Όλη αυτή η ξεφτίλα, βρoμιά, αηδία, ηλιθιότητα που ζούμε έκανε ένα πολύ καλό: Έκανε τους Έλληνες μια γροθιά. Ποιος τα γαμεί τα κόμματα;

Θα σας εξομολογηθώ κάτι κι αν θέλετε το πιστεύετε:

Ναι, πληρώνομαι (το λέω επειδή κάποτε με ρώτησαν κάποιοι). Πληρώνομαι με ένα χαρτζιλικάκι. Εγώ το διεκδίκησα, επειδή είναι υποχρέωσή μου προς τα νέα παιδιά που μπαίνουν στο επάγγελμα. Θα το έκανα και τσάμπα, ευχαρίστως... Αλλά αυτό θα ’ταν τρικλοποδιά στον πιτσιρικά που έχει όνειρα.

Είμαι δημοσιογράφος από πολύ μικρός, πάντα τέτοιος ήθελα να γίνω. Η ζωή μού χαμογέλασε και έγινα. Έχω κάνει πολλά σ’ αυτό το επάγγελμα. Ήμουν παρών σε όλες τις μεγάλες αλλαγές του. Όμως εδώ και δυο χρόνια δεν ζω απ’ αυτήν. Δημοσιογράφος παραμένω, αλλά έχω ορκιστεί ότι δεν θα ξαναφήσω κανέναν πούστη να με εκβιάζει στο τέλος του μήνα.

Δεν γουστάρω να μου λένε τι να γράψω και τι να μη γράψω. Ξέρω από μόνος μου!

Παρακολουθώ τις κωλοτούμπες των συναδέλφων μου στα κανάλια, δυστυχώς και σε πολλά news sites, και τρελαίνομαι.

Όμως είναι πολύ αργά (γι’ αυτούς) να με απαγοητεύσουν. Το σύστημα θα τους καταπιεί. Απλώς δεν το ξέρουν. Θα το μάθουν όμως σίγουρα… Και μάλιστα οσονούπω-πω-πω-πω.

Έχω ένα απόλυτο πιστεύω:

Ο πολιτικός και ο δημοσιογράφος έχουν ΜΙΑ μόνο αποστολή:

Να αλλάξουν τον κόσμο. Τώρα, αν δεν το καταφέρνουν πάντα δεν παίζει ρόλο. Ρόλο παίζει να το προσπαθούν. Με συνέπεια.

Ξέρετε γιατί την έπαθαν (και μάλιστα πολύ χοντρά) αυτές τις μέρες οι πολιτικοί και οι δημοσιογραφάρες;

Επειδή μέσα στη νιρβάνα τους δεν αντελήφθησαν ότι η πραγματικότητα τους ξεπέρασε… Δεν κατάλαβαν ότι μεταθέτοντας κάθε μέρα την εύρεση ενός πρωθυπουργού, έκαναν τον κόσμο έξαλλο. Δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας (για να μη σας πω για τους υπόλοιπους Ευρωπαίους) που να μην έμεινε με ανοικτό το στόμα με την πλήρη ανικανότητά τους.

Πάτησαν την μπανανόφλουδα γιατί αυτή τη φορά δεν πρόκειται για νέα μέτρα (που φοβίζουν), αλλά για την επιλογή ενός ονόματος. Μέσα σε 11.000.000 Έλληνες δεν μπορούν να διαλέξουν έναν ικανό. Και δεν είναι που ΔΕΝ υπάρχουν ικανοί. Αυτοί είναι απλώς ανίκανοι. Αυτό δεν προκαλεί φόβο αλλά απορία, αηδία.

Δεν το κατάλαβαν και συνέχισαν σίγουροι ότι μας ελέγχουν.

Και στην προσπάθειά τους να παίξουν τα παιγνιδάκια τους, ξεβρακώθηκαν. ΟΛΟΙ τους… Κι ο ξεβράκωτος δεν μπορεί να το παίζει απειλή. Για σκεφθείτε το λιγάκι.

Προσποιήθηκαν ότι έλαβαν το μήνυμα στις 28 Οκτωβρίου· αλλά παπάρια έλαβαν. Το ψέλλιζαν, αλλά για τον φόβο των Ιουδαίων προσέθεταν δίπλα τη λέξη «έκτροπα», «προσβολή στους θεσμούς» κ.λ.π.

Δεν μέτρησαν όμως ότι λίγες μέρες μετα έκαναν οι ίδιοι χειρότερα «έκτροπα» (φαντάζομαι ότι παρακολουθείτε τις εξελίξεις) και οι ίδιοι οι θεσμοί ξεμπροστιάστηκαν χωρίς τη συμμετοχή του κόσμου. Αυτή τη φορά δεν χρειάστηκαν ούτε γνωστοί-άγνωστοι ούτε χημικά ούτε προβοκάτσιες.

Έβγαλαν μόνοι τους τα μάτια τους σε live μετάδοση.

Χθες το πρωί έγραψα στο status μου στο Facebook: «Μόλις μίλησα με δημοσιογράφους και πολιτικούς και τους ρώτησα: “Ρε σεις πλάκα μας κάνετε;” Και τι μου απάντησαν; “Μα γιατί το λες αυτό;”»

Έγινε πανικός.

Τα παιγνίδια τέλειωσαν... Κι όσοι από μας γουστάρουμε παιγνίδι, ανοίγουμε την τηλεόραση και βλέπουμε τον Μέσι και την παρέα του να παίζουν πραγματικά.

Μάνος Αντώναρος

Ελπίζω όταν ξυπνήσω να έχουμε βρει πρωθυπουργό… Όπως και να ’χει όμως, γι’ αυτούς το παιγνίδι χάθηκε. Βάλανε μόνοι τους 3-4 αυτογκόλ στο α’ ημίχρονο. Διάολε, είναι δύσκολο να κερδίσουν… Έτσι δεν είναι;