Στους πάγκους τα... χαλάνε!

ΟΙ ΗΠΑ του Κλινσμαν ηττήθηκαν από τη Γαλλία, με τον Γερμανό προπονητή να έχει μόλις μία νίκη στον πάγκο της ομάδας και με την «γκρίνια» στο πρόσωπό του να αυξάνεται! Εκ των κορυφαίων Γερμανών επιθετικών, η καριέρα του Κλίνσμαν στον αμερικανικό πάγκο δεν είναι ανάλογη. Ο δρόμος που έχει χαράξει ο Γκουαρδιόλα, ο οποίος από αρχηγός της Μπαρτσελόνα έχει γίνει από τα πρώτα ονόματα της προπονητικής, δεν είναι εύκολο να ακολουθηθεί, όπως έχει αποδειχθεί αρκετές ακόμα φορές στο παρελθόν. Το gazzetta.gr παρουσιάζει δέκα αντιπροσωπευτικές περιπτώσεις.

Ρουντ Γκούλιτ
Ο Ιπτάμενος Ολλανδός προσγειώθηκε... απότομα στους πάγκους. Ένας από τους καλύτερους παίκτες των Οράνιε όλων των εποχών και τροπαιούχος του Euro `88, ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα ως παίκτης-προπονητής στην Τσέλσι, την οποία μάλιστα οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου, τον πρώτο μεγάλο της τίτλο έπειτα από 26 χρόνια. Στη βαθμολογία, οι Μπλε τερμάτισαν 6οι, αλλά την επόμενη χρονιά και ενώ η Τσέλσι ήταν δεύτερη, ο Γκούλιτ απολύθηκε λόγω προβλημάτων στη σχέση του με τη διοίκηση. «Δεν μου άρεσε ο εγωισμός του. Για να πω την αλήθεια ποτέ δεν τον συμπάθησα», δήλωσε ο τότε πρόεδρος της ομάδας, Κεν Μπέιτς. Ανάλογη ήταν και η πρώτη χρονιά του στη Νιουκάστλ, την οποία οδήγησε μέχρι τον τελικό Κυπέλλου. Τα αρνητικά αποτελέσματα στο ξεκίνημα της επομένης, ωστόσο, και η κόντρα του με τους αγαπημένους των οπαδών, Άλαν Σίρερ και Ρόμπερτ Λι, τον οδήγησαν στην παραίτηση ύστερα από μία ήττα από τη «μισητή» Σάντερλαντ, έπειτα από μόλις πέντε παιχνίδια στη σεζόν. Επόμενος σταθμός η Φέγερνορντ, την οποία οδήγησε στην απογοητευτική τέταρτη θέση και στη συνέχεια οι Λος Άντζελες Γκάλαξι. Από την αρχή τα πράγματα στην αμερικανική ομάδα δεν ήταν και τα καλύτερα δυνατά. Παραιτήθηκε έχοντας τσακωθεί σχεδόν με όλους τους παίκτες και ύστερα από επτά ματς χωρίς νίκη. Το νέο ξεκίνημα που προσπάθησε στην Τέρεκ Γκρόζνι φέτος τον Ιανουάριο έληξε επίσης άδοξα. Έφυγε από τη ρωσική ομάδα έχοντας μόλις τρεις νίκες. «Αντί να σηκώσει τα μανίκια του και να δουλέψει βλέποντας τη βαθμολογία, έχει στο μυαλό του τα μπαρ και στις ντισκοτέκ. Η Τέρεκ δεν έχει ξαναφτάσει ποτέ σε τέτοιο σημείο», είχε δηλώσει ο πρόεδρος του συλλόγου.

Μάρκο φαν Μπάστεν
Από τους πληρέστερους σέντερ φορ όλων των εποχών, μεγαλούργησε σε Άγιαξ, Μίλαν και φυσικά Εθνική Ολλανδίας. Όπως και ο Γκούλιτ όμως, δεν είχε ανάλογη επιτυχία ως προπονητής. Όταν κρέμασε τα παπούτσια του δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ασχοληθεί ποτέ με την προπονητική, αλλά τελικά άλλαξε γνώμη. Ξεκίνησε το «αγροτικό» του στους Νέους του Άγιαξ και το 2004 ανέλαβε την Εθνική Ολλανδίας, με την οποία είχε γράψει ως παίκτης πολλές χρυσές σελίδες. Οι επιλογές του ξένισαν πολλούς, αφήνοντας εκτός παίκτες όπως ο Ζέεντορφ, ο Ντάβιντς, ο Κλάιφερτ και ο Μακάι και «χτίζοντας» μια Εθνική βασισμένη σε παίκτες από το πρωτάθλημα Ολλανδίας. Η ομάδα προκρίθηκε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2006, αλλά αποκλείστηκε στους «16» από την Πορτογαλία, με τον Φαν Μπάστεν να ακούει τα εξ αμάξης για την επιλογή του να αφήσει τον Φαν Νίστελροϊ εκτός και να βάλει τον Κάουτ. Ο Ρουντ δήλωσε ότι δεν πρόκειται να ξαναπαίξει ποτέ με τον Φαν Μπάστεν προπονητή, αλλά η κόντρα τους έληξε τον Μάιο του 2007. Στο Euro 2008, ύστερα από ένα εκπληκτικό ξεκίνημα στους ομίλους, η Ολλανδία έπεσε άδοξα από τη Ρωσία του Χίτινγκ στην παράταση, στην τελευταία διοργάνωση του Φαν Μπάστεν. Ο πρώην επιθετικός της Μίλαν ανέλαβε τον Άγιαξ, ξοδεύοντας αρκετά χρήματα για μεταγραφές, αλλά η ομάδα δεν κατάφερε να βγει ούτε δεύτερη, χάνοντας μάλιστα με 6-2 από την Αϊντχόφεν και 4-0 από τη Σπάρτα, αναγκάζοντάς τον σε παραίτηση. Πλέον, ασχολείται με την τηλεόραση!

Χρίστο Στόιτσκοφ
Ο καλύτερος Βούλγαρος ποδοσφαιριστής και ένας από τους καλύτερους παίκτες της γενιάς του, ήταν μέλος της Εθνικής που στο Μουντιάλ του 1994 εντυπωσίασε φτάνοντας έως την τέταρτη θέση. Με την Μπαρτσελόνα κατέκτησε πέντε πρωταθλήματα και ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ενώ με την ΤΣΣΚΑ Σόφιας σάρωσε τους εγχώριους τίτλους. Ο τίτλος του ευέξαπτου που τον συνόδευε στους αγωνιστικούς χώρους, τον ακολούθησε και στους πάγκους. Το 2003 ανέλαβε την Εθνική Βουλγαρίας, η οποία είχε ήδη αποκλειστεί από το Euro 2004 και η... κακή μέρα φάνηκε από το πρωί, όταν δεν κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα στην τελική φάση του Μουντιάλ του 2006. Οι εντάσεις που είχε με μερικούς παίκτες δυσχέραναν το κλίμα στα αποδυτήρια, ενώ σε ένα ματς με τη Σουηδία αποβλήθηκε γιατί έβρισε τον διαιτητή. Το 2006, ο αρχηγός της Εθνικής, Στίλιαν Πετρόφ ανακοίνωσε ότι σταματά μέχρι να φύγει ο Στόιτσκοφ, αλλά ένα χρόνο μετά επέστρεψε, ύστερα από εκατέρωθεν εξηγήσεις. Το γυαλί ωστόσο είχε ραγίσει για τα καλά... Το κακό ξεκίνημα στα προκριματικά του Euro 2008 και η έντονη κριτική τον οδήγησαν στην παραίτηση. Το 2009 έφτασε κοντά σε ομάδα του Ιράν, αλλά την τελευταία στιγμή αρνήθηκε την πρόταση, ενώ στη συνέχεια έμεινε ένα χρόνο στους Μεμελόντι Σάντοους της Νοτίου Αφρικής. Πλέον, είναι σύμβουλος στη ρωσική Ροστόφ, βλέποντας ότι ως προπονητής θα χρειαστεί να... εξοριστεί ξανά, καθώς το 2011 είχε πρόταση από την Εθνική Βιετνάμ!

Ντιέγκο Μαραντόνα
Ας μην μπούμε στην αέναη συζήτηση για το αν είναι ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Σίγουρα πάντως, δεν είναι και ο καλύτερος προπονητής. Ο αγαπημένος των Αργεντινών Ντιεγκίτο, παρά την άνευ όρων στήριξη από τους... πιστούς του, δεν κατάφερε να στεριώσει στην Αλμπισελέστε. Ξεκίνησε την προπονητική με τον πρώην συμπαίκτη στους Αρχεντίνος Τζούνιορς, Κάρλος Φρεν, στον πάγκο της Μαντιγιού δε Κοριέντες, με την οποία κέρδισε μόλις ένα ματς. Στη συνέχεια το δίδυμο ανέλαβε τη Ρασίνγκ Κλουμπ με ρεκόρ 2-6-3 και το 2008, μετά την απομάκρυνση του Μπασίλε, ανέλαβε την Εθνική. Ένα σερί τριών νικών έκανε πολλούς να πιστέψουν ότι η προσωπικότητά του κατάφερε να ενώσει ξανά έπειτα από πολλά χρόνια την Εθνική, αλλά στη συνέχεια ήρθε το 6-1 από τη Βολιβία για τους προσγειώσει. Η επίθεσή του στον Τύπο μετά την πρόκριση-θρίλερ στην τελική φάση του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής επέφερε ποινή δύο μηνών εκτός πάγκων και μετά την τεσσάρα από τη Γερμανία στα προημιτελικά το όνειρο της χώρας του τανγκό για επιστροφή στην ελίτ του κόσμου γκρεμίστηκε απότομα. Ο Μαραντόνα απολύθηκε και πλέον αναζητά την τύχη του στο μακρινό Nτουμπάι και στην Αλ Γουάσλ.

Ντούνγκα
Ο θρυλικός μέσος της Εθνικής Βραζιλίας και μέλος της μεγάλης Σελεσάο που κατέκτησε το Μουντιάλ του 1994, μπήκε κατευθείαν... στα βαθιά, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της Εθνικής της χώρας του καφέ. Έφτασε κοντά στη Σελεσάο το 2000, μετά την απομάκρυνση του Λουξεμπούργκο, αλλά αρνήθηκε να αναλάβει, καθώς δεν θεωρούσε σωστό τον τρόπο που λειτουργούσε η ποδοσφαιρική Ομοσπονδία. Το 2006 ωστόσο αποτέλεσε τον διάδοχο του Κάρλος Αλμπέρτο Παρέιρα, χωρίς να διαθέτει καθόλου εμπειρία. Το ξεκίνημά του ήταν πολύ καλό, αλλάζοντας τη λειτουργία της Εθνικής, η οποία δεν αρκούνταν πλέον στα μεγάλα ονόματα, αλλά κοίταζε παίκτες από μικρότερα πρωταθλήματα, καθώς και από την εγχώρια λίγκα. Μετά την κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα με το 3-0 επί της Αργεντινής στον τελικό, οι προσδοκίες για το Μουντιάλ του 2010 είχαν αυξηθεί. Σε κάθε Παγκόσμιο Κύπελλο άλλωστε, η Σελεσάο είναι καταδικασμένη να πρωταγωνιστεί! Η αποστολή που επέλεξε προκάλεσε έντονη κριτική, ενώ ο Πελέ τον... έκραξε επειδή άφησε εκτός τον Πάτο και τον Νέιμαρ. Τελικά, η Βραζιλία αποκλείστηκε στα προημιτελικά από την Ολλανδία. Μετά τον... ατιμωτικό αποκλεισμό αποχώρησε από την Εθνική και βρέθηκε κοντά στην Αλ Ραγιάν του Κατάρ, αλλά η συμφωνία ακυρώθηκε την τελευταία στιγμή.

Κέβιν Κίγκαν
Αυτό που τον «σημάδεψε» κατά κύριο λόγο ήταν η Εθνική Αγγλίας. Από τους μεγαλύτερους στράικερ των αγγλικών γηπέδων, ο Κίγκαν θεωρείται ο πρώτος Βρετανός ποδοσφαιριστής που μπήκε στο... star system των σύγχρονων ΜΜΕ. Με τη Λίβερπουλ σε τρία χρόνια κατέκτησε τα πάντα, ενώ στη συνέχεια με το Αμβούργο έφτασε στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών και ανακηρύχθηκε ο καλύτερος Ευρωπαίος ποδοσφαιριστής για δύο συνεχόμενες χρονιές. Το ξεκίνημά του στην προπονητική το 1992 ήταν ονειρεμένο. Ανέβασε κατηγορία τη Νιουκάστλ, την έφτασε στη δεύτερη θέση και στην Ευρώπη και έφερε στην ομάδα τον Άλαν Σίρερ. Παραιτήθηκε από τις «καρακάξες» το 1997, τονίζοντας ότι πήγε όσο πιο μακριά μπορούσε και στη συνέχεια, έπειτα από ένα σύντομο πέρασμα από τη Φούλαμ ανέλαβε την Εθνική Αγγλίας. Ενώ πραγματοποίησε ενθαρρυντικό ξεκίνημα, οι κριτικές δεν άργησαν να έρθουν. Εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια του Euro 2000, όπου η Αγγλία ηττήθηκε από Πορτογαλία και Ρουμανία ενώ ήταν μπροστά στο σκορ.

Παραιτήθηκε μετά τη... σημαδιακή ήττα από τη Γερμανία στο τελευταίο ματς του παλιού Γουέμπλεϊ για τα προκριματικά του Μουντιάλ 2002 και έχοντας κερδίσει το 38,9% των παιχνιδιών, έγινε ο τεχνικός με τη χειρότερη συγκομιδή στην ιστορία της Εθνικής Αγγλίας. Το 2001 ανέβασε τη Μάντσεστερ Σίτι στη μεγάλη κατηγορία, έχοντας καλές και κακές στιγμές. Έφυγε τον Μάρτιο του 2005 τονίζοντας ότι αποσύρεται οριστικά από το ποδόσφαιρο. Παρ’ όλα αυτά, το 2008 επέστρεψε στη Νουκάστλ, διαδεχόμενος τον Σαμ Αλαρντάις. Ξεκίνησε έχοντας οκτώ παιχνίδια χωρίς νίκη, αλλά στη συνέχεια τα πράγματα έφτιαξαν. Εντούτοις δεν... βρήκε ηρεμία, καθώς κατηγόρησε δημόσια τη διοίκηση της ομάδας και το τέλος του ήταν άδοξο, παρότι κατόπιν... εορτής δικαιώθηκε από την επιτροπή επίλυσης διενέξεων της Λίγκας.

Τσίρο Φεράρα
Πιστός Στρατιώτης της Γιουβέντους, ο Τσίρο Φεράρα σημείωσε επιτυχημένο πέρασμα στο τεχνικό τιμ της Εθνικής Ιταλίας στο Moυντιάλ του 2006, πριν αναλάβει πόστο στις ακαδημίες της «Κυρίας». Μετά την απόλυση του Ρανιέρι την περίοδο 2008-09, ο Φεράρα ανέλαβε ως προσωρινός τεχνικός, με στόχο να διατηρήσει τη Γιούβε στη δεύτερη θέση. Τα κατάφερε και στη συνέχεια η η «Μεγάλη Κυρία» τού προσέφερε τη θέση του προπονητή για την επόμενη χρονιά. Παρά τη μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας, δεν κατάφερε να την οδηγήσει στην πρόκριση από τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ και μετά τον αποκλεισμό, ακολούθησαν ήττες-σοκ και στο Καμπιονάτο. Η κριτική από τα Μέσα είχε αρχίσει να γίνεται αφόρητη, η Γιουβέντους είχε πέσει στην έκτη θέση της βαθλογίας και μετά τον αποκλεισμό και στο Κύπελλο από την Ίντερ, ανακοινώθηκε η απόλυσή του. Πλέον βρίσκεται στην Εθνική ομάδα U-21 της Ιταλίας, ελπίζοντας σε καλύτερες μέρες.

Ντέιβιντ Πλατ
Έχοντας πραγματοποιήσει μεγάλη καριέρα με τις Άστον Βίλα, την οποία βοήθησε να βγει δεύτερη στο πρωτάθλημα, Γιουβέντους, με την οποία κατέκτησε το Κύπελλο UEFA, Σαμπντόρια και Άρσεναλ, προσθέτοντας στη συλλογή του τον τίτλο της Πρέμιερ Λιγκ και το Κύπελλο Ιταλίας, ο Άγγλος μέσος των 62 διεθνών συμμετοχών έχει δείξει ελάχιστα ως προπονητής. Έκανε ντεμπούτο στους πάγκους στη Σαμπντόρια, με τις υπόλοιπες ιταλικές ομάδες να διαμαρτύρονται καθώς δεν διέθετε τα απαραίτητα πιστοποιημένα προσόντα για να αναλάβει προπονητής και εγκατέλειψε το... πλοίο λίγο πριν βουλιάξει στη β' κατηγορία. Ανέλαβε την ιστορική Νότιγχαμ Φόρεστ μετά τον υποβιβασμό της από την Πρέμιερ Λιγκ και παρότι ξόδεψε τεράστια ποσά, το μόνο που κατάφερε ήταν να τσακωθεί με αρκετούς παίκτες και να γίνει «μαύρο πρόβατο» για τους οπαδούς. Στη συνέχεια ανέλαβε την Εθνική Αγγλίας κάτω των 17 χωρίς επίσης επιτυχία και πλέον βρίσκεται στο τιμ του Ρομπέρτο Μαντσίνι στη Μάντσεστερ Σίτι.

Πάουλο Σόουζα
Μέλος της «χρυσής γενιάς» της Πορτογαλίας, ο Πάουλο Σόουζα κατέκτησε δύο Τσάμπιονς Λιγκ, με τη Γιουβέντους και την Ντόρτμουντ, ενώ έδωσε την ευκαιρία στο ελληνικό κοινό να τον δει με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Αν και δεν... έκανε πολλά, το απευθείας φάουλ του στη μεγάλη νίκη των Πρασίνων με 3-1 επί της Γιούβε στο ΟΑΚΑ έχει μείνει αξέχαστο! Θήτευσε δίπλα στον Κεϊρός στην Εθνική Πορτογαλίας, πριν αναλάβει την ΚΠΡ στη β' κατηγορία της Αγγλίας. Απολύθηκε έπειτα από μομφές της διοίκησης ότι κοινοποίησε απόρρητες πληροφορίες χωρίς την απαραίτητη άδεια! Στη συνέχεια ανέλαβε τη Σουόνσι, με την οποία τερμάτισε στην έβδομη θέση και δεν μπήκε στα πλέι οφ ανόδου και το 2010 ανέλαβε τη Λέστερ, με τον ιδιοκτήτη της ομάδας, Μίλαν Μάνταριτς να τον καλωσορίζει. Ύστερα από τρεις μήνες έφυγε ως αποτυχημένος, έχοντας μία νίκη σε εννιά ματς! Πλέον, βρίσκεται στον πάγκο της περσινής πρωταθλήτριας Ουγγαρίας Βιντεότον, η οποία ενισχύθηκε αρκετά, αλλά μέχρι στιγμής βρίσκεται στην τέταρτη θέση. Αξίζει να σημειωθεί ότι το όνομά του είχε «παίξει» έντονα και για την τεχνική ηγεσία της ΑΕΚ.

Πολ Γκασκόιν
Από τις πλέον αμφιλεγόμενες προσωπικότητες των γηπέδων, οι... συνήθειές του δεν του επέτρεψαν να παίξει το ποδόσφαιρο που μπορούσε. Αγωνίστηκε σε πολλές ομάδες, μεταξύ των οποίων η Λάτσιο, η Νιούκαστλ, η Τότεναμ και η Ρέιντζερς, ενώ ήταν 57 φορές διεθνής με την Εθνική ομάδα. Ο εθισμός του στο αλκοόλ και κατά καιρούς και σε άλλες... ουσίες και οι πάντα περίεργες συμπεριφορές του έχουν επισκιάσει την ποδοσφαιρική του καριέρα, ενώ του έκοψαν άδοξα και τις προπονητικές του βλέψεις. Το 2005 ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Κέτερινγκ Τάουν, από την οποία απολύθηκε ύστερα από μόλις 39 μέρες, με τον πρόεδρο της ομάδας να τον κατηγορεί ότι ήταν μονίμως μεθυσμένος, ακόμα και στις προπονήσεις! Το 2010 προσπάθησε να επιστρέψει στους πάγκους με την Γκάρφορθ Τάουν, χωρίς ωστόσο να τα καταφέρει.