Απόψε λέω να κάνουμε ένα πάρτι!

Δεν θα πρωτοτυπήσω. Έβρεχε... Σάπιζε ο τόπος από την υγρασία. Μέχρι που η μάνα μου άρχισε να έχει -ακόμα πιο- παράλογες απαιτήσεις, ζητώντας μου «να μην κάνεις τόσο συχνά μπάνιο, γιατί δεν στεγνώνουν οι πετσέτες και δεν μπορώ να πλένω συνέχεια, άρρωστη γυναίκα». Δεν ήταν άρρωστη. Δεν έπλενε η ίδια. Είχαμε πάρει καινούργιο πλυντήριο, γιατί -όπως είχε πει στον πατέρα μου- «δεν μπορώ να πλένω άλλο στο χέρι, άρρωστη γυναίκα». Δεν ήταν...

Εκείνη τη μέρα, πάντως, δεν γινόταν να γλιτώσω, ούτε το μπάνιο ούτε την γκρίνια. Ούτε η μάνα μου την «αρρώστια». Το βράδυ είχα να πάω στο πάρτι για τα ...2α γενέθλια του Πέτρου του Αρμένη. Τα 2α γενέθλια από τότε που τον βάφτισε Πέτρο ο νονός του, ο Πέτρος της Κουφής. Ο νεοφώτιστος Πέτρος (πρώην Κεβόρκ), αντί να γιορτάζει τα γενέθλιά του, γιόρταζε τη βάφτισή του. Τρέχα γύρευε, αλλά εμάς μας βόλευε, γιατί έκτοτε ήταν πάντα το πρώτο -φθινοπωρινό- πάρτι στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς.

Θα πήγαινα σε πάρτι, λοιπόν, οπότε και μπάνιο θα έκανα και οι πετσέτες δεν θα στέγνωναν και η μάνα μου θα γκρίνιαζε, αλλά εμένα δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να βάλω στόχο για το πάρτι, γιατί στα πάρτι πηγαίναμε πάντα με στόχο. Έναν, συγκεκριμένο, αλλά με δύο εκδοχές:
α) Αν είχαμε γκόμενα, ο στόχος ήταν να τη στριμώξουμε σε καμιά γωνιά, να μπαλαμουτιάσουμε και να ανακαλύψουμε όσο πιο πολλές ανεξερεύνητες περιοχές μπορούσαμε!
β) Αν δεν είχαμε γκόμενα, ο στόχος ήταν να βρούμε γκόμενα, ώστε μετά να έχουμε στόχο να τη στριμώξουμε σε καμιά γωνιά, να μπαλαμουτιάσουμε και να ανακαλύψουμε όσο πιο πολλές ανεξερεύνητες περιοχές μπορούσαμε!

Εκείνη την εποχή, παρότι ως μαθητής ήμουν ...άλφα άλφα, είχα μαύρα μεσάνυχτα από την εκδοχή άλφα. Οι πιθανότητες να πάω στο πάρτι με γκόμενα ήταν περίπου τόσες όσες να πανηγυρίσω πρωτάθλημα με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Δεν πανηγύρισα...

Τότε ήμουν αφοσιωμένος -εκτός από τα μαθήματά μου- στην μπάλα με τα μπιμπίκια, πολλά από τα οποία είχαν μετακομίσει στο πρόσωπό μου. Έλα που ήθελα και γκόμενα, φύτουλας μπασκετμπολίστας και με ακμή...

Οπότε, περιορίστηκα στην εκδοχή βήτα. Έπρεπε να βρω στόχους, για να βάλω μετά υψηλούς στόχους. Πήγα στο πάρτι κι άρχισα να τσεκάρω ποιες είχε καλέσει ο Πέτρος. Είπα στον Φώτη «καλή δεν είναι η Σούλα του Πέππα;» και μου απάντησε «πολύ καλή για σένα, άστη σε μένα». Την άφησα. Ρώτησα τον Δεμπασκαλά «τι λες για τη Σταυρούλα του Γαρμπίλη;» και μου απάντησε «δεν πας καλά». Δεν πήγαινα. Η Σταυρούλα ήταν άγρια γκόμενα και ο Γαρμπίλης άγριος σκέτο.

Άρχισα να απογοητεύομαι και να πίνω. «Έσφιξα» δύο ολόκληρα βερμούτ. Κι άρχισα να χορεύω. Ο ντιτζέι, που δεν ήταν άλλος από τον Βαγγέλη τον Πατούσα, έπαιζε τα ίδια και τα ίδια και πιο πολύ το «Τατς μι» της Σαμάνθα Φοξ.

Φουλ Σαμάνθα, μέχρι που κάποιος από τους καλεσμένους εμφάνισε μια ντάνα παλιότερους δίσκους κι αρχίσαμε να λικνιζόμαστε υπό τους ήχους του «Ντάντι Κουλ» και του «Ρασπούτιν» των Μπόνεϊ Εμ. Λικνιζόμουν κι εγώ με χάρη, σαν να είχε σπάσει μέσα μου αμορτισέρ. Πέρα - δώθε οι σούστες, γλίστραγα και στις βαλβολίνες. «Ζμποδήθκες;», με ρώτησε γελώντας ο Φώτης, λέξη που την έλεγε η γιαγιά μου όταν κάποιος σκόνταφτε ή στραβοπατούσε. Άρχισα να υποψιάζομαι ότι ...μπορεί και να μη χορεύω καλά όταν είδα πώς με κοίταζε η Ματίνα του Μπιτσλιάκου. Μπιτσλιάκο φωνάζανε τον πατέρα της από τότε που έπαιζε μπάλα στον Κεραυνό, γιατί πήγαινε σαν τον κάβουρα. Μπιτσλιάκους ή μπιτσκά(β)ουρες λέμε στα Γιάννενα τους σκορπιούς.

Η Ματίνα με κοίταζε καταπρόσωπο. Χόρευα εγώ, χόρευε κι αυτή και με κοίταζε. Και κάθε τόσο έσκυβε -χαμηλά- στην κολλητή της, την Παναγιώτα την κοντή, κάτι της έλεγε και σκάγανε στα γέλια. «Με κοροϊδεύουν», σκέφτηκα και ακριβώς εκεί που ετοιμαζόμουν να αποχωρήσω διακριτικά από την πίστα, ο Ρασπούτιν έδωσε τη θέση του στο «Νάιτς ιν ουάιτ σάτιν». Η ώρα των μπλουζ, η ώρα που οι ζευγαρωμένοι θα άρχιζαν το μπαλαμούτι κι οι αζευγάρωτοι θα έπνιγαν τον πόνο τους στη βυσσινάδα. Το βερμούτ μια μπουκάλα ήταν και τέλειωνε νωρίς...

«Θέλεις να χορέψουμε ένα μπλουζ;», άκουσα πίσω μου μια φωνή. Γύρισα και είδα τη Ματίνα. Φαίνεται πως (με) είχε βάλει στόχο για το πάρτι. Ήθελα να χορέψουμε ένα μπλουζ και χορέψαμε τέσσερα, πριν ο Πατούσας αλλάξει και πάλι πρόγραμμα, παίζοντας τις νέες του ανακαλύψεις, που όλοι τις είχαμε ανακαλύψει σχεδόν δυο χρόνια πριν. «Μπιγκ ιν Τζαπάν» και «Σάουντς λάικ ε μέλοντι» των Άλφαβιλ που βρίσκονταν στην ίδια συλλογή, μία το ένα, μία το άλλο, λες κι είχε κολλήσει η βελόνα από το Μι Κάπα Δύο πικάπ που παίρναμε δανεικό από το μπαρ του Αμερικάνου. Η βελόνα δεν είχε κολλήσει. Ο Πατούσας είχε...

Πήγα και στριμώχτηκα σε μια σκοτεινή γωνιά με τη Ματίνα, που βάλθηκε να μου μετρήσει όλα τα δόντια, ένα ένα, με τη γλώσσα της. Αυτό ήταν που λένε «με έπνιξε στα φιλιά στην κυριολεξία». Μου εκμυστηρεύτηκε πως με πρόσεξε στο μπάσκετ, όπου εγώ δεν την είχα προσέξει, γιατί αν την είχα προσέξει, δεν θα πρόσεχα το καλάθι και μετά δεν θα με πρόσεχε εκείνη. Κύκλος η ζωή...

Έβαζα εγώ καλάθια, με πρόσεχε η Ματίνα, ήρθε το πάρτι, χάσαμε τ΄ αυγά και τα καλάθια. Εγώ δεν τα έχασα, δηλαδή, γιατί παρότι πλέον την άκουγα να τσιρίζει όταν τιναζόταν το διχτάκι, παρέμενα προσηλωμένος στο στόχο. Όχι του πάρτι, αλλά του καλαθιού. Εκείνα που έχασα μαζί με τα αυγά, ήταν τα μπιμπίκια. Όχι της μπάλας, τα άλλα, από τη μούρη μου. Σε αυτό πρέπει να με βοήθησε πολύ η Ματίνα. Μην πάει στο πονηρό ο νους σας. Μου σύστησε το κλεραζίλ για τα σπυράκια!

Μέχρι να ξεχάσω τα πάρτι του Πέτρου του Μορφονιού, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Τόσα τραγούδια έβαλα. Να μη βάλω κι εκείνο που μου έδωσε τον τίτλο, από τους Λαθρεπιβάτες; Μεταγενέστερο, βέβαια, το «Απόψε λέω να μην κοιμηθούμε», αλλά ας το θυμηθούμε...