Μπορεί διπλό ο Ολυμπιακός;

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Στο μυαλό –κυρίως– η διαφορά

Πολλά έχουν δει τα μάτια μας, συνεπώς δεν μπορούμε και να αποκλείσουμε τίποτα σε έναν αγώνα μπάσκετ. Λογικά αν το πάρουμε, ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να ελπίζει σε νίκη στο ΟΑΚΑ. Με βάση δηλαδή την εικόνα που έχει δείξει μέχρι τώρα στην Ευρωλίγκα –τα ματς πρωταθλήματος είναι ως μη γενόμενα– μοιάζει αδύνατον να κοιτάξει στα μάτια μια ομάδα επιπέδου του Παναθηναϊκού.
Πολλοί βέβαια έχουν φτάσει στο άλλο άκρο. Στη συντριβή του Ολυμπιακού από τον Παναθηναϊκό, στην... 35άρα και άλλα τέτοια. Ε, αυτό είναι βούτυρο στο ψωμί του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Οι Ερυθρόλευκοι δεν θα έχουν άγχος στο ΟΑΚΑ, απλά γιατί ελάχιστοι τους πιστεύουν. Την ίδια στιγμή, με την ψυχολογία που έχει δημιουργηθεί, ο Παναθηναϊκός πρέπει να κερδίζει με 10 πόντους διαφορά από το πρώτο πεντάλεπτο. Αν δεν το κάνει, κάθε λεπτό που θα περνάει ο Ολυμπιακός νιώθει καλύτερα.
Αυτός θα επιδιώξει ο Ολυμπιακός. Να κοιτάζει κάθε φάση ξεχωριστά, να μείνει ζωντανός όσο περισσότερο χρονικό διάστημα μπορεί. Κι αν καταφέρει μέχρι το 30-35 να είναι κοντά στο σκορ, θα παλέψει για την έκπληξη. Γιατί θα είναι μεγάλη έκπληξη να νικήσει ο Ολυμπιακός στο ΟΑΚΑ.
Αλλιώς, θα ψάξει τον βασικό του στόχο στο συγκεκριμένο ματς. Να κρατήσει όσο πιο χαμηλά μπορεί τη διαφορά, ώστε στο δεύτερο γύρο να προσπαθήσει να την καλύψει και να πάρει το πλεονέκτημα έδρας. Ούτως ή άλλως κανείς εκ των δύο αιωνίων δεν προβλέπεται να έχει απώλεια σε άλλο ματς. Οι Ερυθρόλευκοι, λοιπόν, είναι δεδομένο ότι θα αλλάξουν πρόσωπο στην πορεία. Και στον δεύτερο γύρο ελπίζουν να είναι πολύ καλύτεροι απ’ ό,τι τώρα. Γι’ αυτό και θα έχουν πάντα στο μυαλό τους τη διαφορά.
Σημείωση: Σημαντικό ρόλο για τον Ολυμπιακό θα παίξει ο αγώνας της Τετάρτης (16/11) με τη Νανσί. Αν δεν έρθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, αν δεν έρθει η νίκη, τα δεδομένα θα αλλάξουν εν όψει της αναμέτρησης της Κυριακής.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Σεβασμός και ρεαλισμός!

Αν και δεν είναι στο φόρτε μου να προδικάζω αποτελέσματα ούτε να εκμηδενίζω πιθανότητες, έχω την αίσθηση ότι στην παρούσα φάση ο απόλυτος σεβασμός που τρέφω για τον Ολυμπιακό με υποχρεώνει να είμαι ρεαλιστής απέναντι του. Οι μεγάλες ομάδες δεν έχουν ανάγκη κανέναν, ούτε να τους γυαλίζει τις γωνίες ούτε να τους φέρονται ως... κολαούζοι. Είναι έτοιμες και πρόθυμες να δεχτούν την αλήθεια, διότι πολύ απλά, αυτή η αλήθεια σήμερα μπορεί να είναι συγκεκριμένη, κι εντελώς διαφορετική ύστερα από πέντε μήνες.

Τι θέλω να πω... Είναι από τα λιγοστά ντέρμπι που θυμάμαι τα τελευταία χρόνια, τα οποία ξεκινούν προσδίδοντας στους δύο μονομάχους έντονα στοιχεία φαβορί και αουτσάιντερ.

Υπό κανονικές συνθήκες κι αν όλα εξελιχθούν με τον τρόπο που οι δύο ομάδες παρουσιάζονται μέχρι σήμερα, θεωρώ εξαιρετικά δύσκολο, έως απίθανο, ο Ολυμπιακός να φύγει από το ΟΑΚΑ με το ροζ φύλλο της νίκης. Ακόμα κι αν το παιχνίδι καταλήξει να είναι κλειστό και κριθεί στο ένα σουτ.

Δεν υποτιμώ τους Ερυθρόλευκους, έτσι κι αλλιώς απεχθάνομαι κάθε τέτοια σκέψη ή ενέργεια. Αλλά όπως ανάφερα και στον πρόλογο, οι μεγάλες ομάδες, όπως ο Ολυμπιακός, έχουν ανάγκη από σεβασμό αλλά και ρεαλισμό. Και η πραγματικότητα, την οποία φαντάζομαι δέχονται όλοι τη δεδομένη στιγμή, αναδεικνύει την ανωτερότητα και κυρίως τον μεγαλύτερο βαθμό ετοιμότητας του Παναθηναϊκού έναντι του αιωνίου αντιπάλου του.

Οι λόγοι είναι πολλοί, απορρέουν κυρίως όμως από την πρακτική που ακολούθησαν οι αιώνιοι στη διάρκεια του καλοκαιριού. Αυτή όμως είναι η ευχή και η κατάρα του Ολυμπιακού, διότι σήμερα μοιάζει απίθανο να νικήσει τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, ύστερα από πέντε μήνες όμως, κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα διαμορφωθούν τα δεδομένα, καθώς η ομάδα του Ίβκοβιτς δεν έχει καταφέρει ακόμα να βρει τη χημεία και τον συνεκτικό ιστό της. Το προσπαθεί... Κι όταν θα τον βρει, προφανώς η εικόνα του θα είναι διαφορετική. Και τότε θα πρέπει να μελετήσουμε εκ νέου αν μπορεί ή όχι να απειλήσει τους Πράσινους.

Για τον Παναθηναϊκό πάντως, η έναρξη της φετινής είναι ακόμα μια επιβεβαίωση της τεράστιας αξίας που έχει ο Ζοτς ως προπονητής, αλλά και της φιλοσοφίας που διακατέχει αυτή την ομάδα επί πολλά χρόνια. Το καλοκαίρι έφυγαν δύο πολύ βασικοί παίκτες, αρκετοί (μεταξύ αυτών κι εγώ) βρέθηκαν να υποστηρίξουν ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα πια (χωρίς να γνωρίζω ποιοι και πόσοι μένουν όμως), αλλά ήρθε ο αγώνας με την ΤΣΣΚΑ για να αποδείξει ότι η ρίζα του πρωταθλητή Ευρώπης στη γη της ευφορίας και της επιτυχίας είναι πολύ βαθιά γαντζωμένη για να ξεραθεί μονομιάς. Αναφέρομαι στον αγώνα με τους Ρώσους, διότι αυτός είναι το ιδανικό παράδειγμα. Ένα ματς όπου ο Παναθηναϊκός, απέναντι στην καλύτερη ομάδα της Ευρώπης φέτος, έδειξε γόνιμα και ζωντανά αντανακλαστικά, την ποιότητα να κερδίσει στα ίσα και όχι επειδή θα χάσει ο αντίπαλος, και την προπονητική υποδομή για να γείρει την πλάστιγγα υπέρ του.

Κι όλα αυτά παρά την ήττα...

Αγωνιστικά πιθανώς θα έχουμε την ευκαιρία να αναφερθούμε στις επόμενες ημέρες, καθώς η επικοινωνία μας θα είναι καθημερινή έως την Κυριακή,

Θα τονίσω όμως ότι η απώλεια του Τσαρτσαρή δεν είναι όσο αθώα φαίνεται για τον Παναθηναϊκό, καθώς, αμυντικά είναι ίσως ο μοναδικός παίκτης των Πράσινων που θα μπορούσε να ματσάρει σε όλους τους ψηλούς του Ολυμπιακού και ιδιαίτερα στον Χάινς...