Λίγος άνθρωπος...

Όσοι έχουν πάει στο Ναυτικό θα καταλάβουν: Όσο καλός κι αν είναι κυβερνήτης, αν είναι καθίκι ο οπλονόμος, ο ναυτάκος θα περνάει χάλια.
Χθες το μεσημέρι είχαμε πάει να δούμε στο γραφείο της μια φίλη, η γυναίκα μου, η είκοσι μηνών κόρη μας κι εγώ… Εκεί που 4-5 άτομα μιλούσαμε και πίναμε καφέδες, η μικρή έκοβε βόλτες τριγύρω. Κάποια στιγμή μπουρδουκλώνεται, πέφτει μπροστά και κτυπάει με το πρόσωπο στην (προς τα έξω) γωνία του τοίχου. Τρέχει η μάνα της και μια κοπέλα από το γραφείο. Η μικρή βάζει τα κλάματα και καθώς η μαμά της της λέει: «Ωωωωω, δεν είναι τίποτα!» βλέπει ότι από το στόμα του παιδιού τρέχει αίμα… Αιφνιδιάζεται και η κοπέλα του γραφείου πανικοβάλλεται. Τέλεια.
—Στη διπλανή πόρτα έχουμε έναν οδοντίατρο, λέει μια γραμματέας.
Τρέχουν προς την πόρτα. Ο οδοντογιατρός δεν γίνεται να είναι πιο δίπλα. Οι πόρτες κολλητά. Γωνία στον διάδρομο…
—Ντριιιν…
—Τζζζζζζζ, ανοίγει η πόρτα με κουμπί.
Μπαίνουν μέσα. Εγώ είμαι διακριτικά από πίσω… Λένε:
—Μένουμε δίπλα. Κτύπησε το μωρό και τρέχει αίμα… Μήπως ο γιατρός–
Η γραμματέας:
—Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΑΙΔΙΑ!
(Αναρωτήθηκα αν υπάρχει ειδική τύφλωση, που να μη βλέπεις παιδιά· αλλά δεν τη διατύπωσα, γιατί έκρινα ότι δεν ήταν η στιγμή κατάλληλη)
—Ναι... Αλλά μήπως θα μπορούσε να δ…–
—Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΠΑΙΔΙΑ… Πάγο τού βάλατε;
Και με μια κίνηση σηκώνεται και στέκεται με τα χέρια απλωμένα προς την πόρτα που οδηγούσε στο ιατρείο. Αυτό μου προξένησε τη μεγαλύτερη εντύπωση. Γιατί ούτε που διανοήθηκε κάποια από τις τρομοκρατημένες γυναίκες να κάνει έστω και μισό βήμα προς τα εκεί. Γύρισαν την πλάτη και ξαναμπήκαν στη δίπλα (πιο δίπλα δεν γίνεται σας λέωωω) πόρτα.
Τελικά όπως συμβαίνει στις 999 φορές στις χίλιες, τα μωρά είναι βιονικά. Η μικρή δεν είχε τίποτα, απλώς είχε τρέξει λίγο αίμα από τα χειλάκια της, και σε λίγο ξανατραγουδούσε συνεχίζοντας να κόβει βόλτες.
Έχω αφημένο ένα αναμμένο τσακμάκι μέσα μου. Από τότε που γεννήθηκα είναι τόοοοσο δα αναμμένο. Ούτε που φαίνεται καν, αλλά δίπλα έχει ένα δοχείο βενζίνης και αυτά τα δύο αλληλοφλερτάρονται…
Εκεί λοιπόν που όλα είχαν ησυχάσει και οι γυναίκες έλεγαν:
—Ρε τι κάθαρμα ήταν αυτή;
…σκέφτηκα ότι αποκλείεται να τ’ αφήσω να περάσει έτσι. Θα πήγαινα τουλάχιστον να της πω τη γνώμη μου. Δίπλα ήταν… Πιο δίπλα σάς λέω δεν γίνεται.
Σηκώθηκα λοιπόν χωρίς να με πάρει κανείς είδηση και…
Ντριιιν
Τζζζζζζζ, ανοίγει η πόρτα με το κουμπί.
Μόλις με βλέπει ασπρίζει όπως η ρόμπα της.
Καταλαβαίνει ότι δεν έχει να κάνει με εισβολέα ασθενή που βρίσκεται σε θέση ικεσίας, αλλά με θυμωμένο άνθρωπο. Αμέσως γίνεται αμυντική.
—Ξέρετε, είμαι ο μπαμπάς της μικρής που σχεδόν μας είπατε: «Πρόβλημά σας!» Ο γιατρός δεν βλέπει παιδιά. Θα ήθελα λοιπόν να πω δυο λόγια σ’ αυτόν τον γιατρό…
Πριν προλάβω να τελειώσω τη φράση μου έχει υποχωρήσει με μια μαγικά γρήγορη κίνηση προς το οδοντιατρείο και την ακούω να λέει με γλυκιά (φοβισμένη) φωνή:
—Γιατρέ, του εξήγησα ότι δεν βλέπετε ασθενείς παιδιά…
Δεν με θυμώνει τίποτα στη ζωή μου από την παραποίηση της αλήθειας. Το ψέμα το καταλαβαίνω… Η παραποίηση της αλήθειας με τρελαίνει. Το ρήμα «εξήγησα» είναι η αθώωση και το «ασθενείς παιδιά» είναι το κερασάκι για πανηγυρική αθώωση.
Στην πραγματικότητα αυτό μας είπε· μόνο που δεν μας τα είπε έτσι.
Αυτά που λένε ότι η δημοσιογραφία και η πολιτική είναι λειτούργημα, είναι μπούρδες με πατέντα. Δουλειά είναι… Η ιατρική όμως είναι λειτούργημα. Τέλος. Σας το λέω εγώ που μου σώσανε τη ζωή γιατροί (νεαρά γιατρουδάκια) και από τότε τρέφω μεγάλη εκτίμηση σε όποιον είναι γιατρός. Ο ασθενής είναι ΜΗΔΕΝ, ΤΙΠΟΤΑ. Είναι εντελώς στα χέρια του γιατρού… Και γιατρός είσαι 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο, από τότε που πήρες το δίπλωμα μέχρι να πεθάνεις. Ακόμα και συνταξιούχος, έχεις υποχρέωση να βοηθήσεις. Δεν είπα «να θεραπεύσεις», είπα «να βοηθήσεις».
Βγαίνει αμέσως ο γιατρός. Ένας ευγενέστατος κύριος. Βλέπει ότι το φιτίλι μου γλωσσοφιλάει το δοχείο με τη βενζίνη.
—Όπως και να ’χει ζητώ συγγνώμη. Μπορώ να κάνω κάτι για το παιδί έστω και τώρα, αν και η αλήθεια είναι ότι δεν αναλαμβάνω παιδιά.
—Όχι… Είναι καλά τώρα. Γεια σας.
Το μοναδικό λάθος του γιατρού είναι ότι έχει τον λάθος άνθρωπο στην υποδοχή. Για όλα υπάρχουν λύσεις… Ένα βαμβάκι η ίδια να ’φερνε, θα ήταν ΟΚ.
Θα μπορούσα να τον δωσω εύκολα τον γιατρό, αλλά αυτό είναι το τράβηγμα της σκανδάλης ενός πιστολιού (δημοσιογραφία) που δεν σ’ το ’χουν δώσει να την πατάς σαν Κρητικός σε γάμο…
Πώς ξέρω εγώ πόσα χρόνια έφαγε για να σπουδάσει αυτός ο άνθρωπος; Αν έχει βοηθήσει ανθρώπους; Αν έχει σώσει ανθρώπους; Με πόσο αίμα και ιδρώτα έχει φτιάξει αυτό το οδοντιατρείο; Αν έχει τέσσερα παιδιά;
Όλα αυτά δεν μπορώ να τα σβήσω επειδή κάποια που έχει ελάχιστη εξουσία, τη χρησιμοποιεί σαν τον τελευταίο δικτάτορα της Αφρικής;
Προφανώς ο γιατρός τής έχει δώσει οδηγία να μη δέχεται πελάτες που ’ναι παιδιά... γιατί χρειάζεται ειδικός… Και βέβαια να μην αφήνει τον κόσμο να μπαίνει στο χώρο όπου ασκεί το επάγγελμά του.
Και αυτή μετέφρασε αυτά σε δρεπανηφόρο άρμα.
Είμαι απόλυτα σίγουρος πως όταν κτυπήσαμε το κουδούνι, αν μας άνοιγε ο ίδιος ο γιατρός και έβλεπε το μωρό με τα αίματα, θα βοηθούσε χωρίς καν να του το ζητήσουμε.
Ξέρετε τι συμπέρασμα έβγαλα από τη συγκεκριμένη κοπέλα;
Φυσικά ΔΕΝ ήταν γιατρός και προφανώς δεν είναι μάνα.