«Μπαρτσελόνες» τέλος!

Όλοι κερδισμένοι λοιπόν! Ο Ολυμπιακός πανηγυρίζει γιατί ήταν σαφέστατα η ανώτερη ομάδα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, με απείρως περισσότερες τελικές προσπάθειες (μερικοί φίλοι μου δεν μου λένε για σκορ 1-1, μου λένε 22-6, αλλά τέλος πάντων, φίλοι μου είναι και τους θυμάμαι να πανηγυρίζουν σαν τρελοί σε δύο χαρακτηριστικά ματς της Εθνικής με την Τσεχία και την Πορτογαλία στο Euro, όπου ο αντίπαλος είχε πολύ περισσότερες τελικές προσπάθειες…), ο Παναθηναϊκός πανηγυρίζει γιατί «έβγαλε» αλώβητος και τη δεύτερη πιο σκληρή έδρα του πρωταθλήματος (έχει παίξει και στην Τούμπα) και παραμένει στην κορυφή, ο Βασσάρας με τον Πιλάβιο πανηγυρίζουν διότι ο Γιάχος ήταν άψογος, η ζωή συνεχίζεται...

Το ματς πήγε όπως το περίμενα και το είχα γράψει στο gazzetta.gr προχθές, παρότι με έβριζαν πολλοί φίλοι του Τριφυλλιού. Ο Ολυμπιακός ήταν το φαβορί και το απέδειξε μέσα στο γήπεδο. Άξιζε βάσει απόδοσης μια πεντακάθαρη νίκη, όπως την άξιζε ο Παναθηναϊκός πέρυσι ή στο 1-1 με το χαμένο πέναλτι του Παπαδόπουλου, τα τετ α τετ του Εντόι και το δοκάρι του Ίβανσιτς στο 1-1 πριν από τρία χρόνια. Ο Βαλβέρδε άφησε μόνο του τον Μαρκάνο και είχε δώσει εντολή στους μπακ να ανεβαίνουν στα πρώτα 20 λεπτά, για να βάλει τον Παναθηναϊκό στην περιοχή του και λίγο έλειψε να το πληρώσει με ένα πανάκριβο 0-2 στο 27’ (δοκάρι Λέτο), αλλά μετά τη διακοπή και ορισμένες ακατανόητες εσωτερικές αλλαγές του Φερέιρα σε εκείνο το σημείο (Ζέκα-Κουίνσι- Κλέιτον), οι Ερυθρόλευκοι έκαναν τέσσερις φάσεις στο εφιαλτικό για τους Πράσινους δεκάλεπτο 30’-40’ και πήγαν με 0-1 στα αποδυτήρια μόνο από αστοχία στην τελική προσπάθεια και φοβερή αυτοσυγκέντρωση Καπίνο-Σπυρόπουλου και Μαρίνου που έχει κάνει ένα σπάνιο διπλό τάκλιν μέσα σε δύο δευτερόλεπτα πάνω σε Τζιμπούρ και Μιραλάς στο 36’!

Στο δεύτερο μέρος ο Παναθηναϊκός δεν πήρε κάτι παραπάνω από τον μέτριο χθες Κατσουράνη, ο Κλέιτον και ο Κουίνσι κουράστηκαν, ο Αβραάμ Παπαδόπουλος έπαιξε πολύ καλύτερα πάνω στον Λέτο, ο Βαλβέρδε έβγαλε τον Ορμπάιθ για να πάρει καλύτερη κυκλοφορία από τον Γέστε και η γρήγορη ισοφάριση «έδειχνε» εύκολη τελικά νίκη του Ολυμπιακού, δεδομένης της ροής του ματς και εφόσον ο Φερέιρα δεν τόλμησε να βάλει νωρίς (55’-60’) Καραγκούνη ή Βιτόλο για να «ανεβάσει» τον Κατσουράνη μπας και πάρει κάποια έμπνευση επιθετικά, ενώ συνολικά είχε πολύ λιγότερες επιλογές από τον Βάσκο κόουτς στον πάγκο.

Όλα τελείωσαν όμως για τον άτυχο στο συγκεκριμένο σημείο Ολυμπιακό με τον τραυματισμό του κατά τη γνώμη μου MVP του, Ζαν Μακούν, στο 74’. Ο Βαλβέρδε δεν είχε άλλους μέσους στη φαρέτρα, ρίσκαρε με Πάντελιτς, έχασε την κυριαρχία στη μεσαία γραμμή, ο Παναθηναϊκός ισορρόπησε και δεν κινδύνευσε μέχρι το τέλος παρά μόνο στο παρ’ ολίγον αυτογκόλ του Λουκά Βύντρα, που οφείλει ένα «ευχαριστώ» στον Καπίνο (δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα γινόταν ειδικά με τον συγκεκριμένο παίκτη αν το ματς έληγε 2-1 με δικό του αυτογκόλ στη φάση της εκτίναξης του 17χρονου).

Πού οφείλεται η ισοπαλία για τον Ολυμπιακό; Σε τέσσερις παράγοντες: 1) στην εντυπωσιακή εμφάνιση του Καπίνο, ο οποίος έπιανε και αυτά που… δεν μετρούσαν κανονικά (σήμερα οι βοηθοί Ακρίβος και Σωτηρόπουλος μπορούν επίσης να του κάνουν ένα τηλεφωνάκι και να του πουν «πιτσιρικά σ’ ευχαριστούμε», καθώς απέκρουσε και το σουτ του Τζιμπούρ που ήταν εμφανέστατα σε θέση οφσάιντ και το σουτ του Μιραλάς στο β' μέρος που δεν ήταν σε θέση οφσάιντ όπως υποδείχθηκε λανθασμένα). 2) στον τραυματισμό του Μακούν 3) στη λανθασμένη αρχική ανάγνωση του ματς από τον Βαλβέρδε, ο οποίος πόνταρε στην ατμόσφαιρα, έριξε την μπίλια της δυναμικής εκκίνησης για να μείνει ο Παναθηναϊκός δεύτερη φορά πίσω στο σκορ στο εφετινό πρωτάθλημα (μετά τον Ατρόμητο), αφήνοντας πολλά κενά πίσω όπου έκανε πάρτι ο Κουίνσι 4) στις κακές επιλογές στην τελική προσπάθεια, κυρίως του Μιραλάς, ο οποίος πεντακάθαρα είναι «τρελαμένος» που δεν παίζει σε θέση σέντερ φορ και έψαχνε ακατάπαυστα το γκολ και όχι την ασίστ εκτός από τις «ολόδικές» του χαμένες ευκαιρίες.

Από την άλλη πλευρά ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να είχε νικήσει αν εκμεταλλευόταν περισσότερο τους αεροδιαδρόμους των πρώτων 30 λεπτών και χειριζόταν το ματς πιο έξυπνα στο β' ημίχρονο με πιθανή αντικατάσταση του Κλέιτον με έναν εκ των Βιτόλο-Καραγκούνη.

Σε κάθε περίπτωση, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα και για τους δύο. Για τον Ολυμπιακό αν γινόταν το 0-2 στο 27’, όταν θα έβραζε το γήπεδο και λόγω σκόρερ (Λέτο), για τον Παναθηναϊκό αν αποχωρούσε (όχι με 5-6 όπως είπε ο Μαρινάκης, αλλά) με τρία γκολ στις αποσκευές του.

Τι κερδίζει ο Ολυμπιακός; Αισιοδοξία για τη συνέχεια, αυτοπεποίθηση για καλύτερη απόδοση, πίστη ξανά για το ότι είναι η ομάδα με το καλύτερο ρόστερ και το μεγαλύτερο βάθος στο έμψυχο δυναμικό του, παραμονή Βαλβέρδε που θα είχε πάμπολλα προβλήματα με αμφισβήτηση αν έχανε (πολύ φοβάμαι, πάντως, ότι με τις μαζεμένες απουσίες του από τη μεσαία γραμμή, δύσκολα θα αποφύγει την ήττα στη Μασσαλία).

Τι κερδίζει ο Παναθηναϊκός; Σαφώς περισσότερα! Εκτός από την εδραίωση στην πρώτη θέση (έχει όλες τις δυνατότητες να προχωρήσει αήττητος μέχρι και το επόμενο ντέρμπι, δηλαδή με την ΑΕΚ στον… δεύτερο γύρο!) και την επιστροφή στην πραγματικότητα. Το 22-6 μπορεί για μια δυο μέρες να είναι το όπλο της ερυθρόλευκης προπαγάνδας στην υπερβολή, αλλά θα πρέπει να προβληματίσει και να προσγειώσει όσους στην Παιανία (και κυρίως γύρω απ' αυτήν, με δημοσιογράφους και media που κολάκευαν ακατάπαυστα, χωρίς να αξιολογούν σωστά τον Ολυμπιακό αναλύοντας όλα τα ποδοσφαιρικά δεδομένα) νόμιζαν ότι έγιναν εκείνοι η… πράσινη Μπαρτσελόνα (τους διαβάσαμε και αυτούς τους παραλληλισμούς επειδή ο Παναθηναϊκός δεν έχει κλασικό φορ, έστω και «παιχνιδιάρικα»)! Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα ότι ο Φερέιρα κάνει απανωτές υπερβάσεις με διαθέσιμο ρόστερ ουσιαστικά 16 παικτών (μου θύμιζαν προχθές φίλοι την απόδοση με τον ΠΑΟΚ, τους έλεγα για να τους πείσω το απλό «έπαιζε με Παπάζογλου, ο Ολυμπιακός έχει Τζιμπούρ» και παρ’ όλα αυτά μου την «έλεγαν»!). Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, και μένει πρώτος-αήττητος και παίρνει το μάθημά του!

Όσο για τη «νίκη του ποδοσφαίρου»; Συγγνώμη, αλλά θα διαφωνήσω με τους περισσότερους. Ναι, όλα πήγαν καλά. Στη χώρα όπου έχουμε μάθει να λέμε «όλα πήγαν καλά» όταν σ’ αυτά τα ντέρμπι πέφτουν λιγότερες από δέκα φωτοβολίδες μέσα στον αγωνιστικό χώρο και ανάβουν λιγότερα από 200 καπνογόνα, ναι, συμφωνώ, «όλα ήταν ήρεμα». Το περίμενα, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα γινόταν τίποτα συγκριτικά με τα περυσινά. Ήμουν παρών και στο 1-1 (Κωνσταντίνου-Στολτίδης, συμπτωματικά το ίδιο αποτέλεσμα) της Ριζούπολης, τρεις μήνες μετά τις καφρίες. Και τότε όλα είχαν πάει «μια χαρά». Βλέπετε, ήταν ντέρμπι που δεν καθόριζε ούτε στο ελάχιστο τον πρωταθλητή (όπως χθες δηλαδή) και το αμέσως επόμενο από ένα απόγευμα ντροπής για τον Ολυμπιακό και το ελληνικό ποδόσφαιρο (όπως και το χθεσινό).

Μετά από εκείνο το «ήσυχο» ντέρμπι, όμως, της 22ας Νοεμβρίου της Ριζούπολης, ακολούθησαν πάρα πολλά γεγονότα στο ελληνικό ποδόσφαιρο που κατέδειξαν ότι τίποτα δεν άλλαξε. Ξέρετε ποιο ήταν το μοναδικό που διαφοροποιήθηκε; Η μετακίνηση οπαδών. Εκείνο το ντέρμπι –πάνε ακριβώς οκτώ χρόνια– ήταν το τελευταίο με παρουσία οπαδών και των δύο ομάδων ως σήμερα…