Η απόκρουση!

Είναι Κυριακή απόγευμα κι ενώ από το πρωί ο Παπαθεοδώρου μ' έχει κάνει... Χριστό να γράψω μια κουβέντα για το (ποδοσφαιρικό) ντέρμπι, είναι η πρώτη φορά που σηκώνω τα χέρια ψηλά, διότι αισθάνομαι πως όσα θα μπορούσαν να γραφτούν, γράφτηκαν κιόλας. Κι ακόμη παραπάνω...

Σε λίγο μάλιστα αρχίζει και το ντέρμπι του μπάσκετ, ακολουθεί την Τρίτη η αναμέτρηση των λεγάμενων στο πόλο, οπότε ελπίζω ότι όλο και κάτι θα περισσέψει από τα επόμενα δύο ραντεβού των αιωνίων για να καταπιαστώ...

Αλλά πάλι, να αφήσω τέτοιο κελεπούρι να πάει χαμένο, δεν γίνεται. Το κελεπούρι είναι (ποιος άλλος;) ο Καπίνο, που έγινε ξαφνικά ο άνθρωπος της πρώτης σελίδας! Τον αποθεώνουν οι «βάζελοι», τον... αναθεματίζουν οι «γαύροι» κι ανάμεσα σε αυτές τις δύο εκ διαμέτρου αντίθετες καταστάσεις, βρίσκεται ένα παιδί που θα κλείσει τα 18 σε τέσσερις μήνες κι όμως πρόλαβε να ψηφίζει για το αποτέλεσμα του ντέρμπι, να ψηφίζεται ως η μεγάλη φυσιογνωμία του, να οδηγεί μια ομάδα (αν και δεν δικαιούται ακόμη να βγάλει δίπλωμα), ακόμη και να πίνει, έστω κι αν αυτό δεν είναι οινοπνευματώδες ποτό, αλλά το νέκταρ μιας βραδιάς...

Μια βραδιά, που (για να επικαλεστώ την αγαπημένη μου ατάκα από την «Καζαμπλάνκα», αλλά με την απαραίτητη παράφραση) μπορεί να είναι η αρχή μιας υπέροχης καριέρας, αλλά, διάβολε, επειδή το μέλλον των τερματοφυλάκων είναι άδηλον και όσο γρήγορα γίνονται θεοί, ακόμη γρηγορότερα κρεμιούνται ανάποδα, ας κρατήσουμε μια πισινή. Την κρατά και ο ίδιος, άλλωστε, απ’ ό,τι μπορώ να καταλάβω παρακολουθώντας σε αυτούς τους δύο μήνες, ένα παιδί από τον Αετό Κορυδαλλού που δεν το ήξερε ούτε ο θυρωρός της Παιανίας, να γίνεται πρώτο όνομα στη μαρκίζα του ελληνικού ποδοσφαίρου...

Βασικός τερματοφύλακας του Παναθηναϊκού (σε μια συγκυρία συμπτωματικών συμπτώσεων, που έλεγε κάποτε και ο Στιβ Γιατζόγλου μετά τον τραυματισμό του Κοτσόλη και την αποβολή του Καρνέζη στο Περιστέρι), ο νεαρότερος διεθνής στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήρωας στο ντέρμπι των αιωνίων και όλα αυτά του έλαχαν προτού καν ενηλικιωθεί!

Χθες (για να επικαλεστώ και τον παροιμιώδη ορισμό που δίνει στους τερματοφύλακες ο Εντουάρντο Γκαλεάνο, στο βιβλίο του «Τα χίλια πρόσωπα του ποδοσφαίρου») ο Καπίνο είναι... καρμίρης, διότι χάλασε τη γιορτή του ποδοσφαίρου που είναι το γκολ. Αυτό βεβαίως μπορεί να το υποστηρίζει ο Ολυμπιακός, διότι στην αντίπερα όχθη ο πιτσιρικάς που έκανε ξαφνικό ντου στην ποδοσφαιρική ζωή του τόπου, είναι ένας απροσδόκητος ήρωας...

Υπερβάλλει βεβαίως ο (ψωνισμένος με το ποδόσφαιρο) Γκαλεάνο, διότι ο τερματοφύλακας δεν είναι δα και τόσο καρμίρης. Ίσα ίσα, παλεύει να σώσει το τομάρι του, όντας μόνος του εναντίον όλων: των αντιπάλων του, αλλά ενίοτε και των συμπαικτών του, όπως χθες ο λεγάμενος, που σαν να μην του έφτανε ο Φουστέρ έπρεπε αίφνης να αντιμετωπίσει και την κόντρα του Βύντρα!

Δεδομένου του βεβαρημένου από τέτοιες φάσεις ποινικού μητρώου του Λουκά, αυτό είναι που λένε, κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι!

Στην εξέλιξη της φάσης, ο Καπίνο έκανε το μακροβούτι και όχι μονάχα επέπλευσε, αλλά και βρήκε και γεμάτο πορτοφόλι στον βυθό της εστίας του: γεμάτο από έναν βαθμό, που τηρουμένων των αναλογιών στην εικόνα του ματς και στον λογαριασμό των τελικών προσπαθειών, για τον Παναθηναϊκό (μολονότι προηγήθηκε και μπορούσε να κάνει κιόλας το 0-2) ισοδυναμεί με χρυσάφι.

Το 'πε άλλωστε και ο Μαρινάκης, ότι το σκορ θα μπορούσε να ήταν 5-1,5-2, 6-2 και σταμάτησε εκεί, διότι προφανώς συνειδητοποίησε ότι αυτές οι αναγωγές είναι μάταιες, καθότι ό,τι γράφει, δεν ξεγράφει!

Από μικρός που έπαιζα ποδόσφαιρο στις αλάνες, λάτρευα τους τερματοφύλακες και δεν έχω αλλαξοπιστήσει! Παρίστανα τον τερματοφύλακα και έβαλα τα γέλια πριν από μερικούς μήνες όταν ο γιος μου, που είναι τεσσάρων χρονών μου ζήτησε για δώρο ένα ζευγάρι γάντια. Τον ρώτησα «γιατί;» και με άφησε με το στόμα ανοικτό με την άδολη απάντησή του: «Για να μην τρώω γκολ, μπαμπά»!

Με τη λογική του ότι τα ράσα δεν κάνουν τον παπά, ομοίως και τα γάντια δεν κάνουν τον τερματοφύλακα. Αλλά, διάβολε, ο (κάθε) Καπίνο αποδεικνύει επίσης ότι ούτε τα χρόνια κάνουν τον τερματοφύλακα, διότι ελόγου του βγήκε στο προσκήνιο, χωρίς εμπειρίες, παραστάσεις και εικόνες, που θα τον έκαναν μεστό, ώριμο και «σαν έτοιμο από καιρό, σαν θαρραλέο» να αντέξει την πίεση και τους κραδασμούς ενός ντέρμπι. Πάμ' παρακάτω, λοιπόν...

Παρακάτω είναι οι μεγάλες αποκρούσεις, που δεν ξέρω εάν καθιερώνουν έναν τερματοφύλακα, αλλά σίγουρα τον κάνουν (έστω και εφήμερο) πρόσωπο της πρώτης σελίδας. Οι μεγάλες αποκρούσεις, αυτό είναι το δικό τους κάδρο: μια κορνίζα που δεν προλαβαίνουν να την εμπνευστούν, αλλά υποχρεούνται να τη φτιάξουν ακαριαία, αλλιώς μαύρο φίδι που τους έφαγε!

Ο Καπίνο έφυγε χθες το βράδυ από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» με ένα κάδρο, η αξία του οποίου θα εκτιμηθεί στη δημοπρασία του Μαΐου, όταν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός θα κάνουν τους λογαριασμούς τους για να δουν ποιος από τους δυο θα πει την τελευταία λέξη για να ακολουθήσουν τα τρία κτυπήματα και να τελειώσει η δουλειά. Μέχρι τότε όμως θα ζει με την ευθύνη της και με ό,τι αυτή συνεπάγεται είτε στις καλές είτε στις κακές στιγμές με τις οποίες είναι καταδικασμένος (περισσότερο από κάθε άλλον παίκτη) να ζει ο τερματοφύλακας...

Ο Καπίνο μπήκε χθες στο γήπεδο παιδί, πρωτάρης και άγουρος και βγήκε άντρας, μπαρουτοκαπνισμένος και ατσαλωμένος. Είμαι πολύ κακός στον προσανατολισμό και συν τοις άλλοις μπερδεύομαι με την ανακατασκευή του γηπέδου «Γεώργιος Καραϊσκάκης», για να μπορώ να καταλάβω εάν η απόκρουση έχει γίνει στην ίδια εστία που ο Παναγιώτης Κελεσίδης (πάλι σε ντέρμπι αιωνίων, τη σεζόν 1972-73) εκτινάχθηκε σαν αίλουρος στο σουτ του Αντώνη Αντωνιάδη ή εκεί που ο Νίκος Σαργκάνης (κόντρα στον ΟΦΗ, το 1983) ενήργησε σαν κέρβερος στην κεφαλιά του Γιώργου Βλαστού...

Με την ευκαιρία, θεωρώ χρέος μου να αποκαταστήσω την αλήθεια, διότι ο Βλαστός είναι εκείνος που γράφει το σενάριο της μεγάλης απόκρουσης κι ενώ τραβάει τα μαλλιά του για τη χαμένη ευκαιρία, (ο συμπαίκτης του) Θαλής Τσιριμώκος έχει μπει μέσα στην εστία του Ολυμπιακού για να αγκαλιάσει και να φιλήσει τον Σαργκάνη!

Ωδή στο fair play, το δίχως άλλο...

Χθες ο Φουστέρ δεν αγκάλιασε τον Καπίνο, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια. Αν πρόλαβα να δω καλά, μόνο ο Μπουμσόνγκ τον πλησιάζει και του λέει «μπράβο», καθότι ο Ολυμπιακός ετοιμαζόταν να εκτελέσει το κόρνερ και σε τέτοιες περιπτώσεις, φυλάς τα ρούχα σου για να 'χεις τα μισά!

ΥΓ1. Τελικά έκανα πάνω από δυο ώρες για να αποτελειώσω αυτό το κείμενο. Παρασύρθηκα από την αδυναμία μου στους τερματοφύλακες και δεν χορταίνω να βλέπω στο youTube μεγάλες αποκρούσεις, που διασώζονται ως μέρος της ιστορικής ποδοσφαιρικής μνήμης.

ΥΓ2. Χρησιμοποιώ τον λιτό τίτλο «Η απόκρουση» για να τονίσω την αξία του πράγματος. Οι Αμερικανοί έκαναν μύθο και πρώτο μέρος ενός διαχρονικού sequel το «Τhe Shot» του Μάικλ Τζόρνταν (στον τελικό του κολεγιακού πρωταθλήματος του 1982, Νόρθ Καρολάινα-Τζορτζτάουν), οπότε μπορούμε κι εμείς να αρχίσουμε να απαριθμούμε τα επεισόδια της σειράς «Τhe Save»!