Η διαφορά δεν κρύβει τη διαφορά

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Να κοιτάξουμε το δέντρο ή το δάσος;

Για όλους αυτούς που θα σπεύσουν το ντέρμπι ως τραγικό από πλευράς θεάματος, οφείλω να υπενθυμίσω ότι: Ειδικά ο Παναθηναϊκός ουδέποτε υπήρξε η πιο θεαματική ομάδα της Ευρώπης… Ούτε καν πλησίασε στη λίστα με τις ομάδες που βρίσκονται σε αυτή. Ύστερα από τόσα χρόνια και απολαμβάνοντας τις αρετές να συναντάμε στην άκρη των δύο πάγκων, από τη μία τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς κι από την άλλη κατά καιρούς ορισμένους από τους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης, έχουμε συνηθίσει αλλιώς.

Ο οργασμός που νιώθει ο φίλος του μπάσκετ δεν προκαλείται από τα διαδοχικά καρφώματα, από τα άλει χουπ, από το γρήγορο ρυθμό και όλα όσα μπορούν να θέλξουν το γυμνό μάτι. Θέαμα, ακόμα και για ανθρώπους ανοίκειους με τη στρατηγική στο μπάσκετ είναι η τακτική. Οι κινήσεις του πάγκου, οι αλλαγές, τα τρικ ακόμα και …φαινομενικά ορνιθοσκαλίσματα που ενδέχεται να γίνονται κάποιες φορές, αλλά τελικά μόνο τέτοια δεν είναι.

Με λίγα λόγια, όπως για τους φίλους του ποδοσφαίρου, όταν στήνονται στην πολυθρόνα τους για να παρακολουθήσουν μια μάχη του Μουρίνιο με τον Φέργκιουσον ή τον Γκουαρδιόλα, θέαμα συνιστά και η τακτική των προπονητών, έτσι και στο ελληνικό μπάσκετ ισχύει ακριβώς το ίδιο. Η αναγωγή του επιπέδου είναι ακριβώς ίδια.

Υπ’ αυτή την έννοια, λοιπόν, κυρίως από την πλευρά του Παναθηναϊκού παρατήρησα κάποια πράγματα που προσωπικά τα έκρινα εξαιρετικά θεαματικά, ειδικά στην άμυνά του. Ο τρόπος που γίνονταν οι περιστροφές, το διάβασμα των φάσεων από τους «πράσινους», η ασφυκτική πίεση που άσκησε στον αντίπαλο, ήταν στοιχεία εντυπωσιακά. Από εκεί και πέρα, με όλη την ειλικρίνεια που διαθέτω και έχοντας σκοπό να ασκήσω γόνιμη κριτική (κι όχι προσβλητική) θα διαφωνήσω στα συμπεράσματα που έσπευσαν να βγάλουν οι παίκτες και ο προπονητής του Ολυμπιακού από αυτό τον αγώνα.

Οι περισσότεροι αποχώρησαν ελαφρώς ικανοποιημένοι από το τελικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι εντελώς πλασματικό και δεν αντικατοπτρίζει σε καμία περίπτωση την πραγματική διαφορά που είχε η εικόνα των δύο ομάδων μέσα στο γήπεδο. Θα συμφωνήσω στο γεγονός ότι μια τιμητική ήττα (σε επίπεδο σκορ) δίνει την ευκαιρία στον Ολυμπιακό να «αγοράσει» χρόνο, να διεκδικήσει πιο ήρεμα και χωρίς αναταράξεις την πρόκρισή του στην επόμενη φάση της Ευρωλίγκας, τρέφει ελπίδες για την κατάκτηση της πρώτης θέσης. Αυτό όμως, αγαπητοί φίλοι, είναι το δέντρο. Κι όποιος θέλει μπορεί να σταθεί σε αυτό, διότι το δάσος, μετά από αυτή την εμφάνιση του Ολυμπιακού μοιάζει να είναι σκοτεινό, ζοφερό κι απέλπιδο.

Με εξαίρεση τον Σπανούλη, που ομολογώ ότι τον παρακολουθώ και τον θαυμάζω για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, οι «ερυθρόλευκοι» επιθετικά έδειξαν ότι έχουν τεράστια προβλήματα. Οι αυτοματισμοί δεν βγαίνουν προς το παρόν, προσωπικότητες (πλην Σπανούλη) δεν υπάρχουν, η στόχευση και το πλάνο είναι θολά και ό,τι γίνεται, είτε περνάει από το ταλέντο του Σπανούλη ή μέσα από ατομικές ενέργειες όχι ιδιαιτέρως ποιοτικών παικτών. Βεβαίως, όλοι αυτοί μπορούν να γίνουν μια πολύ καλή ομάδα… Αλλά ο Ολυμπιακός απέχει από αυτό το σημείο.

Έχω την αίσθηση ότι η εμφάνιση των «ερυθρόλευκων» στο ντέρμπι απέναντι στον καλύτερο Παναθηναϊκό, ο οποίος όμως υπέπεσε σε 22 λάθη, ήταν το πιο αποκαλυπτικό δείγμα της αδυναμίας που έχουν φέτος οι «ερυθρόλευκοι». Και κατά την ταπεινή άποψή μου, αποδείχθηκε ότι ο Παναθηναϊκός, με τον Σμιθ απροσάρμοστο ή και ανεπαρκή αν θέλετε, και τον Λόγκαν να έχει συμμετοχή κανονικής ρεζέρβας, είναι πάρα πολλά βήματα μπροστά από τον αιώνιο αντίπαλό του σήμερα. Δεν ξέρω τι θα συμβεί στο μέλλον. Δεν έχω ιδέα. Ούτε ποιοι παίκτες μπορεί να έρθουν ούτε ποιοι μπορεί να φύγουν. Μέχρι τότε, θαρρώ ότι ο Ολυμπιακός έχει πολλά χιλιόμετρα να διανύσει ακόμα για να φτάσει σε υψηλότερο επίπεδο.

Όσο για τον Παναθηναϊκό, κατ’ εμέ πλήρωσε την απουσία του Διαμαντίδη στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου, όταν ο Ίβκοβιτς επέλεξε ζώνη και προκάλεσε προβλήματα στην πεντάδα του Ομπράντοβιτς. Αν σε εκείνο το σημείο ο αρχηγός ήταν εντός, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι κι από τον Παναθηναϊκό καταπώς φαίνεται λείπει η προσωπικότητα στο σύνολο για να τελειώνει τα ματς όταν δημιουργεί σημαντική διαφορά… Λείπει η προσωπικότητα στο σύνολο για να πετύχει ορισμένα σημαντικά καλάθια και να τελειώνει η ιστορία. Ωστόσο, βρίσκεται σε πολύ πιο προχωρημένο επίπεδο από τον αντίπαλό του.

Υ.Γ. Ήταν το ντέρμπι με τα περισσότερα λάθη στην ιστορία της Α1… Σύνολο 39! Υπάρχει όμως μια διαφορά… Τα περισσότερα από τα 22 λάθη του Παναθηναϊκού ήταν σχεδόν αβίαστα, λάθη που αφορούν περισσότερο την έλλειψη συγκέντρωσης και σοβαρότητας παρά σε οτιδήποτε άλλο. Από τα 17 λάθη του Ολυμπιακού, τα περισσότερα, κατ’εμέ και χωρίς να έχω δει δεύτερη φορά το ματς, ήταν αποτέλεσμα της ελλειμματικής αντίστασης που επέδειξαν οι παίκτες του στην πίεση του Παναθηναϊκού. Κι αυτό, για όποιον το κατανοεί έχει τεράστια διαφορά!

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Η διαφορά δεν κρύβει τη μετριότητα...

Να αρχίσουμε από τα καλά. Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική, γι’ αυτό και δόθηκαν συγχαρητήρια από νικητές και ηττημένους. Από αυτή την άποψη, ήταν ένα από τα κορυφαία ματς ανάμεσα στους «αιώνιους», είτε στο ΣΕΦ είτε στο ΟΑΚΑ. Επίσης η διαιτησία ήταν υψηλού επιπέδου. Ουδείς διαμαρτυρήθηκε και δεν είχε κανέναν απολύτως λόγο να το κάνει.

Κάπου εκεί σταματούν τα θετικά του αγώνα της Κυριακής. Κατά τα άλλα, ήταν ένα από τα χειρότερα παιχνίδια ανάμεσα στους δύο αιωνίους. Ο μονόφθαλμος νίκησε τον τυφλό στο ΟΑΚΑ και απλά του άφησε ελπίδα πως μπορεί να βρει το φως του.

Δεν είναι τυχαίο ότι στον Ολυμπιακό έφυγαν ανακουφισμένοι από το γήπεδο. Ακούγεται άσχημο που οι «ερυθρόλευκοι» έχασαν από τον Παναθηναϊκό και δεν ένιωσαν αποτυχημένοι, αλλά έτσι είναι η πραγματικότητα. Ο Ολυμπιακός πήρε τελικά ό,τι καλύτερο μπορούσε από την πρώτη μονομαχία με τον Παναθηναϊκό. Έχασε μεν, αλλά με μικρή διαφορά. Και δεν είναι τόσο το ότι έχει τη δυνατότητα να κερδίσει με +5 στο ΣΕΦ και να πάρει την πρωτιά, αν και εφόσον δεν υπάρχουν εκατέρωθεν απώλειες στην κανονική περίοδο. Είναι ότι κέρδισε χρόνο για να βελτιωθεί και να γίνει ομάδα υψηλού επιπέδου.

Γιατί ο Ολυμπιακός δεν ικανοποίησε κανέναν οπαδό του με την απόδοσή του. Στην ουσία οι «ερυθρόλευκοι» πήγαν στο ΟΑΚΑ για να μη χάσουν με μεγάλη διαφορά και εν τέλει πήραν ό,τι ακριβώς ήθελαν. Έτσι όπως εξελίχθηκε η αναμέτρηση, το -4 ήταν το ιδανικό για αυτούς. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως στον Ολυμπιακό πρέπει να κλείσουν τα μάτια στο πρόβλημα. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν έδειξαν ικανοί να κοιτάξουν στα μάτια ούτε αυτόν τον Παναθηναϊκό των 22 λαθών.

Εντάξει, υπάρχει και διπλή ανάγνωση γιατί ο Ολυμπιακός είχε 3/21 τρίποντα και 17 λάθη και τελικά δεν έχασε με διψήφια διαφορά. Αλλά η αίσθηση που βγήκε από το ματς ήταν πως οι «πράσινοι» όποτε ήθελαν ξέφευγαν. Είχαν τον έλεγχο απέναντι σε μια ομάδα περιορισμένου ταλέντου. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται παίκτες υψηλού επιπέδου, δύο μεταγραφές από το πάνω ράφι για να ανταγωνιστεί και τον Παναθηναϊκό και τους υπόλοιπους καλούς της Ευρώπης.

Την επόμενη φορά, η διαφορά δεν θα μπορεί να είναι το χαλάκι που θα κρύψει τη μετριότητα.