Τα «Χαμένα Κορμιά» του Διονύση Μαρίνου

Τον Διονύση Μαρίνο δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Γνώριζα τη δημοσιογραφική δουλειά του, τώρα γνώρισα και τη συγγραφική. Πλέον, μετά την τελευταία «γνωριμία» μας, πιστεύω πως ακόμα κι αν συστηθούμε και προσωπικά, πάλι δεν θα τον γνωρίσω. Κάτι κρύβει αυτός ο τύπος... Είδα το βιβλίο του πάνω στο γραφείο του διευθυντή του γκαζέτα, του Βασίλη Παπαθεοδώρου. Διάβασα το οπισθόφυλλο, το ξεφύλλισα, με είδε να «ψήνομαι», μου λέει «πάρ’ το, διάβασέ το, γράψε και μια περίληψη. Όποτε μπορέσεις. Και ξαναφέρ’ το να το διαβάσω κι εγώ». Μου το έδωσε χθες το βράδυ...

Το διάβασα. Μονοκοπανιά. Ούτε κι αυτό είναι προς παρασημοφόρηση του συγγραφέα, γιατί μου συμβαίνει συχνά να μην αφήνω ένα βιβλίο από τα χέρια μου μέχρι να το τελειώσω. Η διαφορά είναι πως για το μέγεθός του (μόλις 157 σελίδες είναι), μου πήρε πολύ περισσότερο χρόνο από όσο θα ξόδευα για να διαβάσω ένα μπεστ σέλερ της εποχής, από αυτά που φτάνουν τις 600-700 ή και 800 σελίδες. Δυο φορές το μάσαγα το φαΐ που μαγείρεψε ο Διονύσης Μαρίνος. Δύο και τρεις. Για να μπω στο πνεύμα του, για να πιάσω το κάθε μήνυμα, για να νιώσω ή και να καταλάβω τη γεμάτη γλώσσα, αυτή με τα «καλολογικά στοιχεία» που λέγαμε στο σχολείο. Με την προσοχή στη στίξη, τα κοσμητικά επίθετα, με όλα αυτά που δημιουργούν τη λογοτεχνία. Το τέλειωσα κάποια στιγμή το βιβλίο του και παρότι ήδη ξεκίνησα άλλο, ακόμα δεν είμαι σίγουρος ότι έχω πιάσει πλήρως το νόημα του ευφάνταστου, σουρεαλιστικού σεναρίου του Μαρίνου, της νοσηρής ιστορίας του, του διαφορετικού βιβλίου με τίτλο «Χαμένα Κορμιά».

Αυτό το παθαίνω κάποιες φορές. Συνήθως όταν τα βιβλία έχουν να πουν και κάτι ακόμα πέρα από τα προφανή, από αυτά που αποτυπώνονται με λέξεις πάνω στο χαρτί. Η αλήθεια είναι πως την περίληψη που μου ζήτησε ο Παπαθεοδώρου δεν μπορώ να τη γράψω. Δεν γίνεται. Είναι τεχνικά ανέφικτο. Πέρα από την κεντρική ιδέα που αποτυπώνεται πλήρως στον τίτλο (το βιβλίο γράφει για ανθρώπους - κορμιά που χάνονται και ουσιαστικά για μια χώρα που χάνεται - πάει κάπου το μυαλό σας;), όλα τα υπόλοιπα ο καθένας μπορεί να τα εκλάβει διαφορετικά. Περίληψη, λοιπόν, δεν θα γράψω, ούτε και θα προτείνω να διαβάσετε αυτό το βιβλίο. Για λόγους αρχής. Όταν προτείνω σε κάποιον μια μορφή ψυχαγωγίας (βιβλίο, ταινία, μουσική κτλ), θέλω να περάσει καλά. Και το βιβλίο του Μαρίνου δεν δίνει τέτοια εγγύηση. Ίσως, βέβαια, η απουσία εγγύησης διασκέδασης να αποτελεί εγγύηση ποιότητας. Αλλά ποιος είμαι εγώ για να το κρίνω;

Για να πω την αλήθεια, την αίσθηση που μου προκάλεσε κατά διαστήματα το βιβλίο «Χαμένα Κορμιά», μου την είχε προκαλέσει ένα άλλο βιβλίο που διάβασα σχετικά πρόσφατα. Η «Απόδειξη» της Λοράνς Κοσέ. Επίσης «διαφορετικό» μυθιστόρημα, επίσης με ευφάνταστο σενάριο, επίσης με αλυσιδωτές αντιδράσεις στην κοινωνία μετά τη -γρήγορη- αποκάλυψη της κεντρικής ιδέας της συγγραφέα. Μόνο που την «Απόδειξη» την έχω προτείνει κάποιες φορές, γιατί η καταστροφολογία της μετά την «αποκάλυψη» της απόδειξης για την ύπαρξη του Θεού, με έκανε να χαμογελώ. Ο Μαρίνος, όμως, με τη δική του καταστροφολογία μετά την αποκάλυψη πως... χανόμαστε, ο ένας μετά τον άλλον, παρά το πικρό χιούμορ και την ειρωνική αντιμετώπιση της καθημερινότητάς μας, μου έθεσε προβληματισμούς. Και δεν μου έδωσε καν τις λύσεις στο ανατρεπτικό φινάλε. Αθλητικός συντάκτης ο Μαρίνος, στο τέλος έκανε το τάκλιν από πίσω στον αστράγαλο κι ενώ οι θεατές φώναζαν «πέναλτι, ρε», αυτός έσβησε τα φώτα...

Ελπίζω να τα ανάψει στο επόμενο βιβλίο του...

Μέχρι να βρω πού χάνονται τα κορμιά που περιγράφει ο Διονύσης Μαρίνος, εγώ, ο Μίλτος, να ’μαι καλά...

Υ.Γ. Το βιβλίο του Διονύση Μαρίνου «Χαμένα Κορμιά» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τετράγωνο».

H περίληψη από το οπισθόφυλλο του βιβλίου:
«Ό,τι διαβάσεις σε αυτό το βιβλίο είναι αλήθεια...
ή περίπου.
Αν το επιλέξεις, αναλαμβάνεις πλήρως την ευθύνη των πράξεών σου...
ή περίπου.

Κάποιο πρωί ένας άντρας χάνεται. Θα μπορούσε να είναι μια κοινή ιστορία αν την επόμενη ημέρα κάτω από επίσης αδιευκρίνιστες συνθήκες δεν χανόταν και μια φοιτήτρια και αν την επομένη δεν χανόταν και ο εκπρόσωπος της αποκαλυπτικής τηλεοπτικής δημοσιογραφίας. Ως εδώ καλά; Όχι! Γιατί σε ρυθμούς καταιγιστικούς αρχίζουν να χάνονται ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι του δρόμου. Αδιακρίτως. Πλούσιοι, φτωχοί, άσχημοι, όμορφοι. Κάποια ρουφήχτρα τους καταπίνει.

Προκαλείται κοινωνικός σάλος. Η κυβέρνηση αναλαμβάνει δράση. Που σημαίνει ότι μπαίνουν στο κόλπο ο στρατός, οι παρακρατικοί, οι "κίτρινοι" δημοσιογράφοι, παραψυχολόγοι, μάντεις, ξεματιάστρες, κολ γκερλς και στο τέλος το πρόβλημα διεθνοποιείται. Φτάνει μέχρι τον πλανητάρχη που αποφασίζει με βαριά καρδιά να ασχοληθεί με μια μικρή χώρα στον πάτο της μεσογείου που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δημιουργεί προβλήματα.

Τι γίνεται λοιπόν; Που πάνε όλοι αυτοί; Ποιος τους παίρνει; Που τους πάει; Θα επιστρέψουν ποτέ; Και αν ναι θα μπορούν να πουν που πήγαν και τι έκαναν;
Όλα εδώ πληρώνονται και όλα εδώ χάνονται.
Φυλάξου... γιατί την επόμενη φορά μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα χαθεί...

Ένα βιβλίο με ενδιαφέρουσα ιδέα και ενδιαφέρουσα γραφή. Το κείμενο είναι σκοτεινό, κυνικό, ανησυχητικό, αλλά και με χιούμορ. Σαν μια φανταστική, μελλοντολογική ιστορία του παρόντος. Σε αναγκάζει να περιμένεις τι θα συμβεί. Πώς θα εξελιχθεί. Είναι από τα βιβλία που θα τα "ρουφήξετε" με απόλαυση και χαμόγελο. Ένα μυθιστόρημα παράδοξο, καυστικό, αιρετικό, ένα απολαυστικό ανοσιούργημα».