Fair play

Οι ιστορίες είναι σαν το νερό σε κατηφορικό έδαφος… Τίποτα δεν μπορεί να το (τις) σταματήσει. Σε τέτοια φάση είμαι τώρα…
Διάβαζα προχθές τον φίλο μου τον Βασίλη Σκουντή, που εγραφε για τον Στέφανο Καπίνο. Διάβασα το post με μεγάλο ενδιαφέρον και όταν έφτασα –καθώς έκανε ένα flash back στους μεγάλους τερματοφύλακες– στο φιλί που έδωσε ο Θαλής Τσιριμώκος στον Νίκο Σαργκάνη, όταν ο μεγάλος αυτός τερματοφύλακας έκανε μια τρομερή απόκρουση σε κεφαλιά του Βλαστού του ΟΦΗ. Θυμήθηκα μερικές ιστορίες.
Με τον Θαλή ήμασταν συμμαθητές. Για την ακρίβεια ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερός μου, αλλά κάναμε πολλή παρέα. Είναι σίγουρα μέσα στους δέκα πιο χαριτωμένους και καλαμπουρτζήδες ανθρώπους που έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου. Μιλάμε για ατέλειωτες πλάκες. Ο άνθρωπος ήταν γεννημένος χιουμορίστας και αθλητής.
Ας την πιάσουμε όμως την ιστορία από την αρχή:
Τα δυό πρώτα χρόνια του Γυμνασίου πήγαινα στη Γερμανική Σχολή Αθηνών. Εξαιρετικό σχολείο και πολύ αυστηρό. Το εξαιρετικό δεν με πείραζε, μια χαρά τα κατάφερνα· το αυστηρό όμως δεν μου κολλούσε. Έτσι το καλοκαίρι στη β' γυμνασίου τηλεφώνησαν ένα πρωινό στον πατέρα μου (δεν είχε την παραμικρή ιδέα) και του ανακοίνωσαν:
-Danke, αλλά τον γιόκα σας δεν θέλουμε να τον ξαναδούμε στο σχολείο μας. Είναι πολύ άτακτος για τα γούστα μας.
Ο πατέρας μου έγινε έξαλλος. Πέρασα μαύρο καλοκαίρι… Και για να με τιμωρήσει με πήγε στη Σχολή Χατζηκωνσταντίνου στο Καλαμάκι (Άλιμο), για το οποίο είχε ακούσει (!!!) ότι ήταν πολύ αυστηρό σχολείο. Θυμάμαι σαν τώρα που με πήγε πρώτη μέρα τον Σεπτέμβρη του 1970 και με άφησε στην είσοδο λέγοντάς μου:
-Πήγαινε τώρα για να μάθεις τι σημαίνει αυστηρότητα.
Μπήκα στο προαύλιο δειλά-δειλά, αλλά δεν χρειάστηκαν πάνω από πέντε λεπτά για να καταλάβω ότι είχα έρθει στον Παράδεισο. Απλώς ο πατέρας μου ήξερε για ένα αυστηρό σχολείο είκοσι χρόνια πριν πάω εγώ, το οποίο στο μεταξύ είχε γίνει τόπος συγκέντρωσης των διωγμένων (βασικά λόγω διαγωγής) μαθητών από τα άλλα σχολεία. Το διοικούσαν δύο ανύπαντρες (παρθέναι) αδελφές, η δεσποινίς Ιουλία ετών 75 και η μικρή (!!!) αδελφή, η δεσποινίς Πόπη ετών 72… Που πιο πολύ μας έβλεπαν σαν εγγονάκια τους παρά σαν μαθητές.
Περάσαμε πιο καλά κι από υπέροχα.
Τι κάνουν συνήθως τα άτακτα παιδιά;
Ασχολούνται με τα σπορ. Ένα γήπεδο μπάσκετ είχαμε όλο κι όλο, στη μέση του προαυλίου, στο τσιμέντο, με λακκούβες και δύο ετοιμόρροπες μπασκέτες και έναν μικρό χώρο με χαλικάκι για ποδόσφαιρο. Όταν δεν καπνίζαμε, δεν γκομενίζαμε ή δεν την κοπανάγαμε για να καπνίσουμε και να γκομενίσουμε στην παραλία, παίζαμε μπάσκετ ή ποδόσφαιρο.
Γυμναστής μας ο Μανόλης Βασιλαράς, που έφυγε νωρίς από τη ζωή… Πατέρας του συναδέλφου μου εδώ στο gazzetta, Νικόλα Βασιλαρά, αθλητής του στίβου και αστέρι της τότε Κρατικής Τηλεόρασης, της ΥΕΝΕΔ… Κάνω copy paste αυτά που βρήκα στο Internet: «“Αθλητικό απόγευμα”, η πρώτη πολύωρη αθλητική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης. Την παρουσίαζαν οι Κώστας Σισμάνης, Μανόλης Βασιλαράς, Βασίλης Γεωργίου και Στάθης Γαβάκης. Παρουσιαζόταν κάθε μεσημέρι Σαββάτου και κρατούσε δύο ή τρεις ώρες. Είχε σχεδόν τα πάντα. Από τις ιπποδρομίες του Φαληρικού Δέλτα, μέχρι ιταλικό ποδόσφαιρο».
Ο άνθρωπος προσπαθούσε να μας γυμνάσει, αλλά… είναι απίστευτο… Αντί να κάνουν φασαρία τα παιδιά που είχαν γυμναστική, κάνανε τα παιδιά που είχαν μάθημα στην τάξη. Σήκωνε λοιπόν ο άνθρωπος τα χέρια ψηλά και μας άφηνε να παίζουμε μπάλα.
Αποτέλεσμα;
Μια τρομερή ομάδα ποδοσφαίρου, η οποία είχε ρημάξει στα γκολ όλες τις ομάδες των σπουδαίων και ακριβών ιδιωτικών σχολείων, που είχαν εγκαταστάσεις, εμφανίσεις, προπονήσεις κ.λ.π.
Φτάσαμε μέχρι τον τελικό των σχολείων της Αττικής. Ο τελικός έγινε στις εγκαταστάσεις του Αγίου Κοσμά. Μέχρι ο Μπίλι Μπίγκαμ (ο τότε προπονητής ποδοσφαίρου της Εθνικής Ελλάδος είχε έρθει να μας δει, επειδή είχε ακούσει για αυτή την ομάδα). Όχι, εγώ δεν έπαιζα σ’ αυτην την «εθνική»... Έπαιζαν όμως κάτι εξαιρετικά ταλέντα, που οι γονείς τους ούτε που ήθελαν να ακούσουν για μπάλα. Τερματοφύλακας ο Ντένης Αλεξόπουλος. Είμαι σίγουρος ότι θα μπορούσε να παίξει άνετα σε ομάδα Α’ Εθνικής· πίσω «σκούπιζε» ο Νότης Μαυρέλης, που «σκούπιζε» πραγματικά όποιον είχε την ατυχία να τον ντριμπλάρει· αμυντικό χαφ ο Χρήστος Γούλας που ήταν παντού, πιο μπροστά ο Διονύσης Εγγονόπουλος (κάτι σαν Τσιάρτας), ο Δημήτρης ο Μπάμπαρης κάτι σαν Καραγκούνη, που όλο διαμαρτυρόταν ότι του έκαναν φάουλ, ο Δημήτρης Χατζηβασιλείου που καλό ήταν να μη σε πετύχει το αριστερό του σουτ, ο Θανάσης Βαχλιώτης που ήταν φοβερός τεχνίτης αλλά ακόμα πιο φοβερός τσαμπουκάς και βέβαια ο Θαλής Τσιριμώκος που έπαιζε σέντερ φορ και μερικοί άλλοι που δεν τους θυμάμαι τώρα. Για να μη σας τα πολυλογώ, πριν ξεκινήσει το παιγνίδι μαζεύει την ομάδα ο αρχηγός (Θανάσης Βαχλιώτης) και τους συστήνει να μην παίζουν βρόμικα, να είναι ήρεμοι, να προσπαθήσουν να μην αποβληθούν. Σφυρίζει ο διαιτητής την έναρξη, πάει η μπάλα στον Βαχλιώτη, του την παίρνει ο αντίπαλος (νομίζω ότι παίζαμε με τη Λεόντειο, αλλά δεν παίρνω όρκο. Δεν μας ένοιαζαν αυτές οι μικρές άχρηστες λεπτομέρειες) και ο Θανάσης φωνάζει στον διαιτητή «φάουλ!»… «Παίζετε» κάνει νόημα ο διαιτητής. Τον αρπάζει από τον γιακά ο Βαχλιώτης (ναι, αυτός που συνέστηνε ηρεμία και πολιτισμό) και του χώνει (του διαιτητή) μια φτυσιά στη μούρη…
Χαχαχαχαχαχα, φυσικά τον αποβάλλει στα πρώτα πέντε δευτερόλεπτα.
Μένουμε δέκα… Στις κερκίδες τού λέγαμε «γιατί ρε συ Θανάση;»… Εκείνος άναψε τσιγάρο και είπε ήρεμα: «Ε, μα τον πούστη!»… Μας κάλυψε και δεν ξανασχοληθήκαμε.
Στο πρώτο ημίχρονο χάνουμε 2-0.
Στο δεύτερο μας πάτησαν… Μέχρι το 80’ και τότε θύμωσε ο Θαλής, και τους έβαλε σε 5 λεπτά 3 γκολ. Έχαναν 3-2 στο 89’… Μπήκαμε μέσα έξαλλοι από χαρά, τους δείραμε χωρίς λόγο και αιτία, διακόπηκε ο αγωνας υπέρ του και εμείς (όλο το σχολείο) πήγαμε για φραπέ σε café στην παραλία.
Όλοι αυτοί οι ταλαντούχοι παίκτες-πιτσιρικάδες δεν παίξανε μπάλα σε κανένα σωματείο. Άλλοι γίνανε δικηγόροι, ασχολήθηκαν με τη ναυτιλία, επιχειρηματίες, αρχιτέκτονες… Οι περισσότεροι κατέκτησαν το Κολωνάκι, που τότε δεν είχε καμία σχέση με το βασίλειο του κάγκουρα που είναι τώρα. Ο μόνος που δεν χρειαζόταν να το κατακτήσει ήταν ο Θαλής Τσιριμώκος, αφού έτσι κι αλλιώς έμενε εκεί, στην οδό Σπευσίππου. Αντιθέτως το εγκατέλειψε και έπαιξε πολύ καλή μπάλα (δύο φορές δεύτερος σκόρερ, τη μία πίσω από τον Ντούσαν Μπάγεβιτς και τη δεύτερη πίσω από τον Θωμά Μαύρο) στην Καλλιθέα, στον ΠΑΣ, στον Άρη, στον ΟΦΗ - αααααα, και έπαιξε και μπάσκετ στην πρώτη ομάδα του Πανθηναϊκού.
Λόγω αυτής του της ποδοσφαιρικής περιπλάνησης στην περιφέρεια, τον έχασα. Τον παρακολουθούσα βέβαια λόγω ποδοσφαίρου, αλλά έκανα μερικά χρόνια μέχρι να τον ξαναδώ. Φυσικά η μεγάλη του στιγμή ήταν το φιλί-συγχαρητήρια που έδωσε ως αντίπαλος (ΟΦΗ) στον Νίκο Σαργκάνη στην απόκρουσή του στο Καραϊσκάκη σε κεφαλιά του Βλαστού. Ήταν αρχές της δεκαετιας του ’80.
Λίγο αργότερα σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Αρχίσαμε πάλι να ψιλο-κάνουμε παρέα…
Τον Σεπτέμβρη του 1993 εργαζόμουν στην τηλεόραση του ΑΝΤ1. Στην καθημερινή μεσημεριανή εκπομπή της Φωτεινής Πιπιλή «Αυτά και Άλλα». Η Φωτεινή, η Κλαίρη Τζωρτζάκη κι εγώ σχεδιάζαμε την εκπομπή. Βασικά καλούσαμε άσχετους μεταξύ τους ανθρώπους.
Μια μέρα, για το πρώτο μέρος της εκπομπής ήταν καλεσμένη η Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Ελληνίδα βυζαντινολόγος ιστορικός, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης το 1967 και η πρώτη γυναίκα πρύτανη του Πανεπιστημίου της Σορβόνης στην 700 χρόνων ιστορία του· και για το δεύτερο μέρος (ύστερα από δική μου πρόταση) ο Θαλής Τσιριμώκος για να μιλήσει για εκείνο το φιλί στον Νίκο Σαργκάνη. Ήταν το πρώτο fair play.
Η Πιπιλή (προς τιμήν της) ήταν πάντα μέσα σε τέτοιες προκλήσεις.
Ήρθε ο Θαλής, θυμηθήκαμε τα παλιά, τον μακιγιάρισαν, περίμενε τη σειρά του, κάθισε στη θέση της η κ.Αρβελέρ και ενώ είμασταν έτοιμοι να αρχίσουμε, σκάει η είδηση ότι ο βουλευτής του Κιλκίς, Γιώργος Συμπιλίδης, προσχώρησε στην Πολιτική Άνοιξη (το κόμμα που είχε φτιάξει ο Αντώνης Σαμαράς) εγκαταλείποντας τη Νέα Δημοκρατία αφήνοντάς τη με 150 βουλευτές και φυσικά έριξε την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη (για να καταλαβαίνουν οι νεότεροι γιατί η Ντόρα κι ο μπαμπάς της βγάζουν σπυριά με τον νυν πρόεδρο της ΝΔ).
Φυσικά το να βγει ο Θαλής έπαψε να υπάρχει σαν πιθανότητα. Του το είπα με πόνο ψυχής και το κατάλαβε… «Δεν τρέχει τίποτα ρε! Κάντε τη δουλειά σας. Πειράζει να κάτσω να δω;» «Κάτσε… Κανένα πρόβλημα!»
Με πλησιάζει τότε η Πιπιλή και μου λέει με ύφος που δεν χωρούσε αντιρρήσεις.
-Ετοιμάσου να βγεις…
-Πού να βγω;
-Στην εκπομπή…
(Βλέπετε ήμουν ο μόνος παλιός συνάδελφός της και ξεκινούσαμε στα επόμενα δύο λεπτά)
-Ρε συ, είσαι με τα καλά σου; Έκανα μια προσπάθεια…
-Ετοιμάσου! Τέλος!
Αυτή ήταν και η πρώτη μου φορά που βγήκα live στην τηλεόραση. Ήξερα το θέμα, αλλά δεν ήμουν δα και ο καταλληλότερος. Δεν υπήρχε όμως άλλος.
Καθώς ετοιμαζόμουν να μπω στο στούντιο, ένα στιβαρό χέρι με έπιασε από τον αγκώνα. Ο Θαλής…
-Ρε Μάνο…
-Έλα, λέγε… βιάζομαι.
-Ποια είναι αυτή; (Και μου έδειξε την Αρβελέρ) Του εξήγησα με δυο λέξεις…
-Να σου πω…
-Λέγε μωρέεεεεε…
-Αν της χώσεις μια φάπα live, τι λες να γίνει;
-Άι χάσου… Εδώ δεν είμαστε στο Χατζηκωνσταντίνου.
-Χαχαχαχαχαχαχαχαχα: Σκέψου το όμως, επέμενε και άφησε τον αγκώνα μου.
Στο επόμενο δευτερόλεπτο μου φορούσαν μικρόφωνο δίπλα στη Μεγάλη Ελληνίδα. Είχα μεγάλο τρακ.
Πίσω από τους προβολείς διέκρινα τον Θαλή που με το δάκτυλό του έδειξε τον κρόταφό του κάνοντάς μου νόημα «σκέψου το».
Μια χαρά τα πήγαμε στην εκπομπή. Κάναμε μάλιστα ένα θηριώδες νούμερο στην ΑGΒ· και βέβαια δεν έχωσα καρπαζιά στην Αρβελέρ, η οποία είπε απίστευτα ενδιαφέροντα πράγματα.
Πρέπει να σας ομολογήσω όμως ότι δυο τρεις φορές πέρασε από το μυαλό μου. Είναι τρομερά επικίνδυνο να σου έχει βάλει κάποιος την κρίσιμη στιγμή κάτι στο μυαλό, ειδικά μια αηδία. Το τρακ και η απειρία είναι επικίνδυνοι σύμβουλοι. Ευχαριστώ τον Θεό που δεν μου το κάρφωσε στο μυαλό. Ουφ!
Σηκωθήκαμε, ευχαριστήσαμε την κ.Αρβελέρ και κατευθύνθηκα προς το γραφείο μου. Ένα χέρι με αγκάλιασε από τους ώμους. Πάλι ο Θαλής.
-Ωραία τα ’πες… Μπράβο… μωρή κότα…. Αχαχαχαχαχαχαχαχα!
Έχω από τότε να τον δω…
Ελπίζω να ’ναι πάντα καλά και πάντα έτοιμος για πλάκες.
Μάνος Αντώναρος