Η ομορφιά της εκνευριστικής υπομονής!

Είναι μερικά ματς στα οποία για να καταλάβεις τις αγωνιστικές διαφορές μεταξύ της τωρινής κατάστασης της ΑΕΚ με την προηγούμενη (αναφέρομαι σε επίπεδο τεχνικής ηγεσίας) πρέπει να παρακολουθείς προσεχτικά...


Αυτό επεδίωξα να κάνω κι εγώ προκειμένου να διαπιστώσω τι ακριβώς έχει αλλάξει προς το καλύτερο (ή όχι μια και δεν είναι απαραίτητο να συμβαίνει κάτι τέτοιο) στην ομάδα ο Νίκος Κωστένογλου. Γνώριζα ότι δεν επρόκειτο να δω ένα σούπερ ματς σε επίπεδο απόδοσης από τη μία και την άλλη ομάδα, οπότε ήταν πιο εύκολο να εστιάσω αλλού.

Τι διαπίστωσα; Το πιο σημαντικό ότι η ΑΕΚ δεν δέχτηκε πολλές φάσεις κι αυτό διότι επέλεξε ο Νίκος Κωστένογλου το σοφό δρόμο της υπομονής και της κατοχής της μπάλας. Οι «κιτρινόμαυροι» είχαν ποσοστό κατοχής στο 73% μα κυρίως εκνευριστική υπομονή στο παιχνίδι τους και στην κυκλοφορία της μπάλας. Ηταν πραγματικά εκνευριστική και για τους ΑΕΚτσήδες που βρίσκονταν στο γήπεδο για να παρακολουθήσουν την ομάδα, εκνευρισμό που έβγαζαν οι Ενωσίτες όταν έβλεπαν την μπάλα να γυρνάει αρκετές φορές πίσω στην άμυνα από την επίθεση.

Οσο εκνευριστικό κι αν είναι να παρακολουθείς το συγκεκριμένο τρόπο παιχνιδιού είναι απαραίτητος όταν απέναντί σου έχεις μία ομάδα που (δικαιολογημένα ίσως) έχει στηθεί όλη πίσω από τη σέντρα και περιμένει. Κάτι που προφανώς προκαλεί μεγαλύτερο εκνευρισμό στον οποιονδήποτε ποδοσφαιρόφιλο.

Η ΑΕΚ έφτασε λοιπόν στη δεύτερη νίκη χωρίς να αγχωθεί (εκτός από τα τελευταία δευτερόλεπτα) και όπως και να ‘χει ξεπέρασε στην βαθμολογία έναν βαθμό τον Ολυμπιακό και διατηρεί την ανταγωνιστικότητα της στο πρωτάθλημα. Είχε μεγάλη σημασία να πετύχει 2η σερί νίκη η Ενωση και μακάρι αυτό να αποτελέσει την εκκίνηση ενός σούπερ νικηφόρου σερί τουλάχιστον εντός των συνόρων (όχι πως με χαλάει νίκη και με την Αντερλεχτ).

Εξίσου σημαντικό ήταν ότι η εικόνα των ποδοσφαιριστών της Ενωσης φανέρωνε και την επιθυμία τους να φτάσουν στη νίκη. Ολοι έτρεξαν πάρα πολύ και ειδικά ο Νίκος Λυμπερόπουλος κάτι που έχει μεγάλη και ξεχωριστή σημασία μια και διανύει το 37ο έτος της ηλικίας του και το έκανε έως το 80ο λεπτό της αναμέτρησης.

Θα μου πείτε (και δικαιολογημένα): «Καλά ρε Τσακίρη τι μας λες παραπάνω, ότι πάει η ΑΕΚ για πρωτάθλημα;». Σαφώς και δεν εννοώ αυτό. Αλλά πρέπει η ομάδα να διατηρεί την επαφή της με τις πρώτες θέσεις έστω και με μικρή απόσταση προκειμένου αν οι αντίπαλοί της έχουν αυτοκτονικές τάσεις να καταφέρει να τις εκμεταλλευτεί.

Σε ό,τι αφορά το ματς με τον Λεβαδειακό σε επίπεδο προσώπων συμφωνούμε θαρρώ ότι ο Λεονάρντο συνεχίζει σε φανταστικό... φεγγάρι και βοηθάει απίστευτα την ομάδα και τον εαυτό του. Πολύ καλά τα πήγε και ο Βάργκας σε αντίθεση με τους Μάκο και Καφέ.

Κι επιτρέψτε μου να αναφερθώ λίγο παραπάνω στον Μάκο διότι πραγματικά τον πιστεύω και τον θεωρώ ποδοσφαιριστή που πρέπει να πάρει πάνω του την ΑΕΚ... Ωστόσο αν εξαιρέσουμε την περσινή σεζόν (και όχι ολόκληρη) που έκανε καλή χρονιά δεν έχει φτάσει σε υψηλά στάνταρ απόδοσης φέτος. Αντίθετα δείχνει να είναι στάσιμος σε εξέλιξη (κάτι που δεν επιτρέπεται) και ταυτόχρονα να πέφτει γεγονός που πρέπει να τον προβληματίσει και να λειτουργήσει ευεργετικά για τον ίδιο και κυρίως... αφυπνιστικά.

Οσον αφορά τον Καφέ θέλω να πιστεύω ότι μετά τον Δεκέμβριο θα ανεβάσει την απόδοσή του. Θέλω να σταθώ και στην ψυχή που έβγαλε ο Λυμπερόπουλος και αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση στους υπόλοιπους παίκτες τρέχοντας να πρεσάρει και να διεκδικήσει κάθε μπαλιά και κυρίως τις... τραγικές προς αυτόν. Η ασίστ του στο δεύτερο γκολ είναι ένα φτωχό και μικρό δείγμα της κλάσης και της ποιότητάς του.
Καλή απόδοση (σε αντίθεση με το προηγούμενο ματς με τον Αστέρα που σωστά αντικαταστάθηκε από το ημίχρονο) είχε και ο Νίκος Καράμπελας στο αριστερό άκρο της άμυνας.

Για τον Μανωλά τι να πω; Το γεγονός ότι είναι κατά 80 με 90% σε όλα τα γκολ που έχει δεχθεί φέτος η ΑΕΚ αρκεί νομίζω για να φανεί το πρόβλημα που διακρίνει το παιχνίδι του. Είναι αυτές οι στιγμές απόλυτης μη συγκέντρωσης που έχει σε διαστήματα των αγώνων. Αυτό του έλειψε και στη φάση που έδωσε έτοιμο γκολ στον αντίπαλο. Αδικεί τον εαυτό του και εννοείται (και) την ομάδα...

Κι ένα ακόμη θετικό ήταν η δεύτερη σερί παρουσία του Αντώνη Ρίκκα. Πολύ τρέξιμο, σούπερ κίνηση με ή χωρίς την μπάλα, κάθετο παιχνίδι (αρκετά εγκεφαλικό). Νομίζω ότι η δεύτερη κίτρινη κάρτα που δέχτηκε ήταν τραβηγμένη, αλλά όπως και να ‘χει πρέπει να του γίνει μάθημα για το μέλλον αν και καταλαβαίνω την κατάστασή του και τον δικαιολογώ (κατ΄ αρχήν τουλάχιστον).

Δυο στα δυο για την ΑΕΚ με σφραγίδα Κωστένογλου σ’ αυτά τα δυο ματς, κρατάμε σίγουρα το θετικό γεγονός ότι η ομάδα δεν απειλήθηκε σε κανένα σημείο του αγώνα από τον αντίπαλό της (κάτι που πρέπει να αρχίσει να συμβαίνει συχνότερα) και περιμένουμε το ματς του Σαββάτου (αλήθεια γιατί Σάββατο;) στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό για να δούμε ποιοι θα ξεκινήσουν (τεράστιο ενδιαφέρον) και για να διαπιστώσουμε αν μπορεί η ομάδα να φτάσει σε τρεις νίκες σε ισάριθμα ματς.

Υγ: Πανέμορφο, υπέροχο, μαγεία το «κιτρινόμαυρο» πέταλο της Μαρσέιγ... Πραγματικά μοναδικό να βλέπεις ένα πέταλο γεμάτο και μόνο ΑΕΚ!