Κα"Λ"ημέρα Freddie!

Η ζωή είναι ένα βουνό.
Δείτε τη σαν ένα κεφαλαίο «Λ».
Η πρώτη πλάγια γραμμή (η αριστερή όπως το κοιτάτε) του «Λ» είναι μέχρι τα 40. Μόλις γίνεις σαράντα για μερικούς μήνες η κορφή του «Λ» που’ναι και μυτερή, σε κάνει να καταλάβεις τι σημαίνει «παλούκωμα». Για να γλυτώσεις λοιπόν αυτό –αν δεν είσαι μαζοχιστής ή μίζερος- σηκώνεσαι και αρχίζεις να κατηφορίζεις τη δεύτερη πλάγια γραμμη (τη δεξιά όπως το κοιτάτε) του «Λ».
Η κατηφόρα είναι πάντα πιο εύκολη από την ανηφόρα. Τουλάχιστον στο περπάτημα. Η ζωή είναι μια βόλτα… Αστε τις αηδίες και απολαύστε την! Και την ανηφόρα μέχρι τα 40 και την κατηφόρα για όσο πάει.
Σκαρφαλώνωντας τι έχεις μπροστά σου;
Ρίξτε μια ματιά στο περίφημο «Λ».
Εχεις έδαφος ανηφορικό που ξεπερνά φυσικά το ύψος σου, έχεις δεντράκια που τα προσπερνάς, έχεις ρυάκια που τα παρακάμπτεις ή τα κολυμπάς, έχει γρασίδια, έχει χιόνια, έχει… έχει… το μόνο που δεν έχει είναι ορίζοντα… δεν μπορείς να ξέρεις, τι έχει, τι θα δεις όταν φτάσεις στην κορφή του «Λ».
Θα μας πείς φιλάρα τι έχει ή θα μας σκάσεις;
Ορίζοντα… όλα είναι απλωμένα μπροστα σου. Θέα ατέλειωτη.
Αφού λοιπόν ξεπαλουκωθείς…μπορείς να κατέβεις 4-5 μέτρα πιο κάτω, να ξαπλώσεις και να το απολαύσεις… Να απολαύσεις τη θέα, αλλά και να χαμογελάσεις για όσα τράβηξες στην ανηφόρα που μόλις έχει τελειώσει.
Όταν ήρθα εδώ στο gazzetta, μετα από λίγες μέρες, ήταν η 20η επέτειος του Γουέμπλεϊ. Ημουν ρούκι στο site και είπα στον Παπαθεοδώρου ότι θέλω να γράψω, πώς το έζησα.
-Τι; μου είπε εκείνος έκπληκτος; Εζησες το Γουέμπλεϊ;
-Φυσικά! του είπα με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου.
-Εμ… κανείς εδώ μέσα δεν το’χει ζήσει…

Δεν το’χα σκεφτεί ότι όλοι αυτοί στο gazzetta δεν είχαν κάν γεννηθεί τότε. Μιλούσαν για κάτι που δεν είχαν ιδέα πώς ήταν.
Πώς και δεν το’χα σκεφτεί; Μα επειδή απλούστατα είμαι ξαπλωμένος στην άλλη πλευρά του «Λ» και απολαμβάνω τη θέα, γουργουρίζοντας για όσα καλά είχα ζήσει όταν σκάρφάλωνα. Μπορεί όσοι δεν είστε Παναθηναϊκοί, να μην το καταλαβαίνετε, αλλά ήμουν στην Λεωφόρο σε όλα τα ματς που έδωσε ο ΠΑΟ μέχρι τον τελικό… δεν ήμουν στο Γουέμπλεϊ, αλλά το έζησα live τρώγωντας τα νύχια μου, βλέποντας το παιγνίδι σε μαυρόασπρη εικόνα σε περιγραφή του Γιάννη Διακογιάννη. Μας πάτησαν, αλλά δεν έχει καμμιά σημασία. Ποιος τον χέζει τον Δομάζο που ασχολείται σήμερα με τα δοικητικά; Προσωπικά κατουριέμαι στα γέλια… Δεν θα φύγει όμως ποτέ από τη μνήμη μου όταν έμπαινε στο «Ναό» δίπλα-δίπλα με τον Κρόϊφ.

Μιλάνε ας πούμε για τους Εγγλέζους χούλιγκαν και πώς μετά την τραγωδία του Χέιζελ, η βρετανική κυβέρνηση (Θάτσερ) τους εξαφάνισε. Μιλάνε με άνεση, λες και ήταν το απλούστερο πράγμα. Δεν έχει ιδέα κανείς τους τι σήμαινε Εγγλέζος χούλιγκαν.

Έχω βρεθεί στο Λονδίνο όπου περπάταγα αμέριμνος στην Kings road, προσπαθώντας να καταλάβω τι διάολο ήταν αυτό που τρώγανε και έμοιαζε με λεπτή πίττα από σουβλάκι (κρέπες), όταν εμφανίστηκαν από απέναντι καμμιά 400αριά (λιώμα) χούλιγκαν της Τσέλσι, που πήγαιναν στο γήπεδο για ένα παιγνίδι με την Τότεναμ… Ούτε που πρόσεξα ότι ο μόνος, που ήμουν στον δρόμο απέναντι τους, ήμουν εγώ. Θα σας πω μόνο το εξης: Πριν συναντηθούμε μέτωπο με μέτωπο φορούσα, πουκάμισο, πουλόβερ, μπουφάν, όταν με διϋλισαν φορούσα μόνο το πουκάμισο χωρίς κουμπιά. Με μεγάλη ικανοποίηση είδα ότι διατηρούσα το παντελόνι και τα παπούτσια μου… Το πώς βρέθηκε ένα άδειο can μπύρας στην (ευτυχώς) στην τσέπη μου, ούτε που το κατάλαβα. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα! Σαν να πέρασα από φίλτρο… από κόσκινο.

Εχω τραγουδήσει live (Μεγάλο Σάββατο) τρίο μαζί με τον Γιάννη Πάριο και τον pop-rock σταρ Cat Stevens (δεκαετία του ’70 που είχε δει μερικές φορές το όνομα του στο βρετανικό top5), με ακροατή (ανάμεσα σε άλλους) τον John Lennon, που έτρωγε μαγειρίτσα αγκαλιά με την Yoko Ono… A, ναι ξέχασα να σας πω ότι είμαι παράφωνος. Aν δεν με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά εδώ: http://manosantonaros.blogspot.com/2006/11/o.html

Όλα αυτά (ας περιοριστούμε προς το παρόν στις αναμνήσεις μου επί αγγλικού εδάφους) μου δίνουν την ανείπωτη χαρά της διήγησης.
Είναι η άνεση της ξάπλας στη δεξιά γραμμούλα του «Λ».
Ναι, όταν είσαι ξαπλωτός εκεί, όσο βαμμένος Παναθηναϊκός και να’σαι, μπορείς να ξεχωρίσεις πόσο ωραία και αποτελεσματικά έπαιξε ο Ολυμπιακός χθές βράδι στη Γαλλία. Αν είσαι στην ανηφόρα είναι σχετικά δύσκολο να το διακρίνεις. Μπορεί και να μην θες… ίσως να μην χρειάζεται καν να θες…

Ετοιμαζόμουν λοιπόν να γράψω για το παιγνίδι όταν μπαίνοντας στο gazzetta, είδα το εξαιρετικό άρθρο του φίλου μου του Mιχάλη Στεφάνου για τον Freddie Mercury, επ’ ευκαιρία των 20 ετών, από τον θάνατό του.
Queen… Θεέ μου, τί μουσική!
Πόσο ήταν ο Μιχάλης όταν πέθανε ο Mercury; Προφανώς δεν τον έχει δει live στην σκηνή…Ούτε εγώ έχω πάει σε κάποια συναυλία του, αλλά ήμουν στην Αγγλία, όταν είδα στην τηλεόραση live έναν απίστευτο τύπο να κάνει τρομερά πράγματα. Με μάγεψε, όταν στην Ελλάδα μας μάγευε ο Τέρυ Χρυσός τραγουδώντας «Τάκα-τάκα-τάκα»

Ο Μιχάλης ήταν 10-11 ετών… Κι όμως…όπως είναι φανερό τον λατρεύει… Κι εγώ τον λατρεύω… Και η γυναίκα μου τον λατρεύει… και πιθανότατα να τον λατρέψει και η κόρη μου…
Ξαπλωμένος λοιπόν στην άλλη γραμμούλα του «Λ» έχω αγκαλιά το laptop και διαβάζω το άρθρο…
Είναι τόσο όμορφο να τους ακούω που σκαρφαλώνουν.
Είναι τόσο όμορφο και δημιουργικό που τους βλέπω να αγαπούν πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις που έζησα.
Τότε μόνο ξέρω ότι όταν σκαρφαλωνα και εγώ,δεν ήταν τζάμπα κόπος.
Η ζωή είναι ένα βουνό. Ένα πελώριο «Λ».
Απολαύστε όλη την βόλτα. Tο είπε άλλωστε κι ο ίδιος ο Freddie Mercury στο Bohemian Rhapsody :

Is this the real life?
Is this just fantasy?
Caught in a landslide,
No escape from reality
Open your eyes,
Look up to the skies and see,
I'm just a poor boy, I need no sympathy,
Because I'm easy come, easy go,
Little high, little low,
Any way the wind blows doesn't really matter to
me, to me

ΥΓ. Μου’στειλε καταπληκτικό κείμενο η "Κωλόγρια" με την άποψή της για τους άνδρες και τις γυναίκες. Δεν χώραγε σήμερα… Tην επόμενη όμως θα χωράει….