Ο πράκτωρ 007!

Χρειάστηκε να περάσει πάνω από ένας χρόνος από τη στιγμή που ο Σπανούλης άφησε τα πράσινα και φόρεσε τα κόκκινα για να αποκαλυφθεί επιτέλους για ποιο λόγο ζήτησε τη φανέλα με το Νο 7: για να ταιριάζει στον πράκτορα 007, που ως γνωστόν, είχε το license to kill: την άδεια να σκοτώνει!

Κατόπιν τούτου, το μόνο που μένει να διευκρινισθεί είναι και ο Μπίλης όταν παραγγέλνει ένα μαρτίνι, το ζητάει "Shaken, not stirred", όπως έκανε ο Τζέημς Μποντ σε μια από τις κλασικές ατάκες της σειράς του Ιαν Φλέμινγκ...

Κόντρα στην Μπιλμπάο (των τεσσάρων Ελλήνων) ο Σπανούλης ήταν in the zone, όπως έλεγε κάποτε και ο Τζόρνταν. Αν ήταν αυτή η καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του; Ναι, μέχρι την επόμενη, σύμφωνα με τη μνημειώδη απάντηση του Γκάλη. Τους ανακατεύω και τους τρεις σε αυτόν τον λογαριασμό, χωρίς πρόθεση να τους αντιπαραβάλω: απλώς μου κάνει αυτός ο συνδυασμός, διότι τα ίδια ακριβώς θα μπορούσε να πει και ο αρχηγός του Ολυμπιακού.

Για τον Ολυμπιακό, ο Σπανούλης είναι αυτή τη στιγμή τα πάντα όλα που λέει κι ο Αλέφαντος: αρχηγός, ελέω χρίσματος και της ένδειξης C στο φύλλο αγώνα, αλλά πάνω απ' όλα ο ηγέτης της ομάδας κι επίσης ο θεμέλιος λίθος της, ο καταλύτης, η λυδία λίθος της πορείας της και αυτός που οι Αμερικανοί ονομάζουν "go-to-guy". Κοινώς, "δώστε μου την μπάλα, τους παίζω μόνος μου", όπως (έλεγε ο Βασίλης Γεωργίου ότι) φώναζε στους συμπαίκτες του στην ΑΕΚ, στον ημιτελικό του 1968 με την Ινις Βαρέζε, ο Γιώργος Τρόντζος!

Αυτά που κάνει ο Σπανούλης στην Ευρωλίγκα είναι όντως έπη. Πιο λαϊκά, παπάδες! Μέχρι στιγμής, σε έξι αγώνες παίζει κατά μέσο όρο 30 λεπτά και 22 δευτερόλεπτα, σκοράρει 21.3 πόντους (Νο 2 πίσω από τον Τελέτοβιτς, που έχει 23.0), σουτάρει με ποσοστά ευστοχίας 61.5% στα δίποντα, 48% στα τρίποντα και 91.7% στις βολές, παίρνει δύο ριμπάουντ, μοιράζει 5 ασίστ, κερδίζει 6.2 φάουλ και βγάζει βαθμό 23.3 στο ranking, όντας τρίτος πίσω από δύο ΝΒΑers, τον Κιριλένκο και τον Μπατούμ. Α, επειδή δεν (μπορεί να) είναι τέλειος κάνει και 3.7 λάθη σε κάθε αγώνα, που είναι πολλά, αλλά συγχωρείται λόγω προτέρου εντίμου βίου...

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Απλούστατα ο Σπανούλης σημειώνει το 27.6% των πόντων και μοιράζει το 35.3% των ασίστ του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα, ενώ η αντίστοιχη ποσόστωση στους αγώνες της Α1 είναι 14.9% (με μέσο όρο 12.4 πόντους Νο 2, πίσω από τον Πρίντεζη που σκοράρει 13.4) και μοιράζει το 35.4% των ασίστ (μέσος όρος 5.6 ανά αγώνα) . Πάντως στην Α1 σουτάρει με χαμηλότερα ποσοστά απ' ό,τι στην Ευρωλίγκα: 52.9% στα δίποντα, 33.3% στα τρίποντα και 88.4% στις ελεύθερες βολές...

Συν τοις άλλοις, σε όλα τα ματς της Ευρωλίγκας ο Σπανούλης ανεβάζει στροφές στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά κρεσέντο σαν το χθεσινό στην τέταρτη περίοδο, στην οποία πέτυχε 18 πόντους (εκ των οποίων 12 σε ένα τετράλεπτο) δεν είχε επιδείξει σε κανένα από τα προηγούμενα ματς, οπότε μένει να αποδείξει ότι αυτό ήταν το καλύτερο δεκάλεπτο της καριέρας του μέχρι το επόμενο!

Παρεμπιπτόντως ο Σπανούλης της σεζόν 2011-12 είναι (από στατιστικής πλευράς) παρασάγγας καλύτερος από κάθε άλλο Βασίλη, που έχουμε δει αυτά τα δέκα χρόνια, με το Μαρούσι, με τον Παναθηναϊκό και με τον (περυσινό) Ολυμπιακό. Για τους Ρόκετς, δεν το συζητώ, άλλωστε εκεί διακρινόταν μόνο σε δύο κατηγορίες: στα λάθη (με αποτέλεσμα ο Βαν Γκαντι να του βάλει την δυσφημιστική ταμπέλα "turnovers machine") και στην κλάψα για τον χρόνο και τον τρόπο συμμετοχής του...

Στη σύγχρονη εποχή το one man show σε όλα τα ομαδικά αθλήματα έχει πεθάνει προ πολλού, αλλά ο Ολυμπιακός τείνει να το αναβιώσει και να το ξανακάνει της μόδας. Ασφαλώς ο Σπανούλης μπορεί και πρέπει να δηλώνει "δεν είμαι μόνος, έχω και συμπαίκτες" (βλέπε συνέντευξη που ανέβηκε σήμερα στο www.gazzetta.gr), αλλά ξέρει καλά, όπως και ο Ιβκοβιτς, ότι η πορεία του Ολυμπιακού εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα δικά του καμώματα.

Ο Σπανούλης είναι όντως χαρισματικός, τόσο ως δημιουργός, όσο και ως εκτελεστής. Ένας κατ' εξοχήν combo guard, που μπορεί με την ίδια άνεση να διαβάσει, να σημαδέψει, να πασάρει ή να τελειώσει την προσπάθεια. Αλλά ακόμη και στο τελευταίο σκέλος αυτής της διαδικασίας, το ρεπερτόριο του είναι πολύ πλούσιο: μπορεί να στήσει pick n' roll, να επιδιώξει το ένας εναντίον ενός, να τρυπήσει την άμυνα με διείσδυση, να επιχειρήσει τζαμπ σουτ, να σουτάρει για τρίποντο και γενικώς να κάνει ό,τι κατεβάσει η κούτρα του!

Αυτά είναι τα στοιχεία της αγωνιστικής ταυτότητας του, αλλά την ίδια στιγμή καταθέτει κάθε στιγμή στο παρκέ ακόρεστη ενέργεια, ασίγαστο πάθος, έντονη επιθυμία και μεγάλη αποφασιστικότητα. Δεν πνίγεται όμως, διότι δεν αφήνει τα συναισθήματα να τον παρασύρουν και δείχνει τόσο ήρεμος, που κινδυνεύει να θεωρηθεί αναίσθητος!

Η εφετινή σεζόν είναι μια μεγάλη πρόκληση για τον Σπανούλη: βρήκε τα γερά πατήματα μετά τον τραυματισμό, την εγχείρηση και τη μακρά απουσία του και προσπαθεί να ανταποκριθεί στις μεγάλες προσδοκίες και να κερδίσει όλα τα στοιχήματα. Δεν ξέρω εάν αυτό που παρουσιάζει εφέτος είναι ακριβώς εκείνο που υπονοούσε φεύγοντας από τον Παναθηναϊκό (για τον ρόλο και τη θέση του στην ιεραρχία της ομάδας), ούτε που θα τον βγάλει αυτή η δεύτερη σεζόν στον Ολυμπιακό. Τις προάλλες προφανώς διάλεξε τη μέρα, το γήπεδο και τον αντίπαλο (αλλά όχι το αποτέλεσμα)για να πει ότι "ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα μου". Το ίδιο όμως θα μπορούσε κάλλιστα να πει και ο ίδιος ο Ολυμπιακός: "Ο Σπανούλης είναι ο παίκτης μου"!