Αυτοί που κάνουν δυνατά τα αδύνατα...

Και τι παραπάνω να πεις δηλαδή για τον Διαμαντίδη; Μόνο οι τυφλωμένοι ή οι γεννημένοι ηλίθιοι έχουν ακόμα το θράσος να αμφισβητούν το μεγαλείο ενός αθλητή που έχει ξεπεράσει το αστείρευτο ταλέντο του, τις μεγάλες δυνατότητές του. Το βράδυ της Πέμπτης ο Διαμαντίδης πέτυχε κάτι παραπάνω από μια νίκη. Ιστορία έγραψε. Ναι, ιστορία. Διότι η νίκη λέει ελάχιστα πράγματα.

Το διπλό επιβεβαιώνει μεν το μέταλλο νικητή αυτής της ομάδας, η οποία αρνήθηκε ύστερα από έξι χρόνια να ξαναχάσει σε τρία σερί παιχνίδια, αλλά βαθμολογικά δεν λέει και τόσα πολλά. Αν έχανε ίσως έχανε τη δεύτερη θέση, τώρα κερδίζοντας την κλείδωσε και ίσως έχει καλύτερες προϋποθέσεις για την κλήρωση του Top 16. Μικρό το κακό, μικρό και το καλό. Ψυχολογικά θα τον βοηθήσει γιατί μια ομάδα που δεν χάνει ούτε έτσι, γιγαντώνεται. Ως εκεί. Άλλωστε, περισσότερο μετράει η απόδοση και για αυτό θα αναλύσουμε την κατάσταση παρακάτω.

Το θέμα είναι ότι στον αθλητισμό μένουν οι στιγμές (που τραγουδάει κι ο αγαπημένος του Ροναλντίνιο). Κι ο Διαμαντίδης έγραψε μια ακόμα στιγμή που θα παίζει στο youtube για δεκαετίες ως ο άνθρωπος που έκανε δυνατά τα αδύνατα. Τέτοιες στιγμές είναι, παρεμπιπτόντως, αυτές που μας οδήγησαν στη δημιουργίας μιας νέας στήλης με τίτλο «Ρετρό Ιστορίες» που θα βρείτε από σήμερα στο gazzetta, στο πλαίσιο του εμπλουτισμού της ύλης, της αξιοποίησης του φοβερού υλικού που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Θα ξυπνήσουν μνήμες, θα ξανανιώσουν οι παλιοί και θα μάθουν οι νέοι!

Ο Διαμαντίδης είναι ο εμφανέστατος, ο δίκαιος ήρωας, αυτός που αποφάσισε ποιοι θα χαρούν και ποιοι θα λυπηθούν σε ένα φοβερό ματς. Όσοι αγαπούν το μπάσκετ όμως, δεν μπορούν παρά να αναρωτηθούν «τι άλλο θα κάνει αυτός ο Ομπράντοβιτς». Με τη διαφορά στο -4, καλεί τάιμ άουτ και δίνει στον 3D το τέλειο τρίποντο. Με τη διαφορά στο -2, καλεί τάιμ άουτ και –όπως αποκάλυψαν τα μικρόφωνα της Ευρωλίγκας– οδηγεί σαν στρατιωτάκια τους παίκτες προς την επιλογή του Διαμαντίδη. Εσύ εκεί, εσύ αυτό, εσύ εκείνο, εσύ το άλλο. Κανένας δεν παράκουσε! Με την ένταση στο φουλ, τα πόδια να έχουν λυγίσει από την κούραση, το μυαλό θολωμένο, αλλά οι εντολές... εντολές. Κι αν έχεις Διαμαντίδη, θα το βάλει και θα το κερδίσεις.

Ξέρετε ποια είναι η ειδοποιός διαφορά και αντιπαραβολή στα δύο συστήματα του Ζοτς; Δείτε τι έκανε ο κόουτς της Μάλαγα. Με 1,3 για το φινάλε, χρόνο ικανό για ένα σωστό σουτ, έστειλε την μπάλα στα χέρια του χειρότερου παίκτη του αγώνα (Φρίλαντ, ένας πόντος ως τότε!). Του... σπαρτάρισε σαν ψάρι, αντίο ζωή.

Έτσι ξεχωρίζουν στον αθλητισμό οι μεγάλοι παίκτες, οι μεγάλες ομάδες, οι γεννημένοι νικητές από αυτούς που παίζουν για τη χαρά του παιχνιδιού.

Προφανώς και θα μπορούσε να χάσει ο Παναθηναϊκός. Έπαιξε όμως αρκούντως ικανοποιητικά για την εποχή. Του έλειψε η διάρκεια, το λόου ποστ παιχνίδι (εξ ου και το 27-17 στις βολές), τα δουλεμένα πικ εν ρολ του Μπατίστ. Όχι η ενέργεια, η αυτοθυσία, η ομαδικότητα (16 ασίστ), η αμυντική προσήλωση (97 έβαλε προχθές η Μάλαγα), η συγκέντρωση (μόλις 10 λάθη).

Αν ο Παναθηναϊκός ψάχνει κάτι, αυτό είναι περισσότερες λύσεις στην επίθεση. Περισσότερους παίκτες στην επίθεση!

Το πρόβλημα είναι ακόμα μεγαλύτερο για τον Ολυμπιακό. Κυρίως επειδή εκεί δεν του λείπει απλά η εκτέλεση αλλά και η δημιουργία. Ο Σπανούλης μοιάζει απελπιστικά μόνος, οι υπόλοιποι περιφερειακοί και πλάγιοι είναι άπειροι, λίγοι ή δεν έχουν στο ρεπερτόριο τη δημιουργία. Ποιος θα ανοίξει άμυνες, θα σκοράρει, θα πονέσει τις αντίπαλες άμυνες; Κάποιος που δεν παίζει τώρα στον Ολυμπιακό... Ειδάλλως, η Ευρώπη θα είναι μια ωραία περιπέτεια με προδιαγεγραμμένο τέλος...