Το πουλί του Ροναλντίνιο

Στο ποδόσφαιρο, στο μπάσκετ, στον αθλητισμό γενικότερα, αλλά και σε άλλες πτυχές της καθημερινότητας. Όπου υπάρχουν Μέσα, σε κάθε περίπτωση. Ο νέος πρωθυπουργός, ο κωμικός που σε κάνει να γελάς, ο κοσμικός με τον οποίο λες «υπάρχουν και χειρότερα», η σελέμπριτι με τα καινούργια βυζιά «και μη χειρότερα», μια βιομηχανία παραγωγής «προσώπων της ημέρας» σε μια κοινωνία που έχει πάψει -ίσως και να ντρέπεται- να κοιτά το πρόσωπό της στον καθρέφτη.

Η αλήθεια είναι πως κάποιοι όντως αξίζουν, δικαιούνται, τον τίτλο του προσώπου της ημέρας ή του «ήρωα» (προσοχή στα εισαγωγικά, γιατί ο ηρωισμός προϋποθέτει συνήθως κίνδυνο της σωματικής ακεραιότητας για την προάσπιση κάποιου ιδανικού). Ωστόσο, στην εποχή κατά την οποία οι ώρες «παράγονται» με το κιλό ή με την ώρα, ανάλογα τη ζώνη της τηλεθέασης, τις πωλήσεις των εφημερίδων, την ακροαματικότητα των ραδιοφώνων και τα στατιστικά του ίντερνετ, κάπου η μπάλα χάνεται. Κάποιοι αδικούνται, κάποιοι καπελώνονται, κάποιοι παίρνουν μεγαλύτερο κομμάτι πίτας (ή πίτσας και μπίρας) από αυτό που δικαιούνται ή δεν δικαιούνται καθόλου.

Γενικά βρισκόμαστε σε μια εποχή υπερπαραγωγής πληροφορίας και υπερπαραγωγής ...απόψεων. Υπάρχουν φορές κατά τις οποίες μπορεί δεκάδες, εκατοντάδες ή και χιλιάδες ειδήσεις και απόψεις γράφονται την ίδια μέρα για τον ίδιο άνθρωπο, είτε από επαγγελματίες και ειδικούς είτε από ερασιτέχνες και «ειδικούς», είτε φυσικά από τον απλό κοσμάκη. Για το ίδιο θέμα. Για το ίδιο γεγονός. Για το ίδιο πρόσωπο. Είτε ...εξάψαλμοι (όταν πρόκειται για αρνητικό πρόσωπο της δημοσιότητας) είτε δοξολογίες, έστω κι αν «το πολύ το Κύριε ελέησον, το βαριέται κι ο παπάς».

Νιανιά...

Έτσι τα κάνουμε όλα μετά τόσες αναλύσεις. Νιανιά γκολ, νιανιά τρίποντα, νιανιά αστεία, νιανιά βυζιά. Να πω κι εγώ την ...αυτοϊκανοποίησή μου, να τη δείξω, να (αυτο)ικανοποιηθώ και δημοσίως.

Δεν βγάζω την ουρά μου απέξω. Ούτε το πουλί μου, μιας και σε τέτοια αναφερόμουν. Ούτε καν το πουλί του Ροναλντίνιο, αν υποθέσουμε πως το συγκεκριμένο βίντεο που κυκλοφόρησε δεν είναι αποτέλεσμα μοντάζ. Νάτο. Γι΄ αυτό έγραψα. Γι΄ αυτό που έχουν γράψει κι άλλοι. Πολλοί άλλοι. Χωρίς καν ανακύκλωση. Ο καθένας να ξοδέψει το δικό του χώρο, τη δική του φαιά ουσία, με σκοπό να ξοδέψει ο διπλανός τη δική του, ο παραδιπλανός τη δική του και όλοι μαζί να κάψουμε τα κύτταρά μας για το πουλί του Ροναλντίνιο ή κάποιου άλλου που του το ...δάνεισε.

Στόχος, λοιπόν, να βρούμε έναν «ήρωα» για …λίγο και να γράψουμε, μιλήσουμε, φωνάξουμε, κράξουμε γι΄ αυτόν. Σε μια εποχή που όλοι μας είμαστε μικροί ήρωες (χωρίς εισαγωγικά) μιας καθημερινότητας που ...απειλεί τη σωματική μας ακεραιότητα, την ψυχική μας και τα ιδανικά μας. Όσων έχουν από τα τελευταία, τέλος πάντων...

Κι όμως, εμείς οι μικροί ήρωες πιανόμαστε κάθε μέρα από εκείνους τους μεγάλους με τα εισαγωγικά, ξεχνώντας τις δικές μας περιπέτειες. Τελικά, μήπως ξεχνιόμαστε με αυτούς; Μήπως τους έχουμε κι ανάγκη; Μήπως το πουλί του Ροναλντίνιο είναι μια κάποια λύσις;

Μέχρι να απαντήσω στον εαυτό μου και να γίνω με τη σειρά μου «ήρωας» της Οδυσσέως 41, 2ος όροφος, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...