Πανάθα

Με προβλημάτισε πολύ ένα σχόλιο Παναθηναϊκού, όπου με «κατηγορούσε» ότι για την ομάδα μου (τον ΠΑΟ) όλο κριτική είμαι, ενώ έγραψα ύμνους για τον υπέροχο λαό του ΠΑΟΚ (όπου πίστευω κάθε λέξη των κειμένων μου) και ότι μου άρεσε πολύ ο Ολυμπιακός στη νίκη του επί της Μαρσέιγ.
Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι πολύ αυστηρός με αυτούς ή αυτά που αγαπώ. Όχι αυστηρός στην καθημερινότητά μου, αλλά στην κριτική μου.
Γιατί;
Μα για να μπορώ να είμαι διθυραμβικός όταν αξίζουν καλή κριτική.
Όταν ξεκίνησε αυτό το πρωτάθλημα πρέπει να ομολογήσω ότι ήμουν σίγουρος ότι ο Παναθηναϊκός θα ’ναι χάλια. Γιατί να μην το πιστεύω άλλωστε; Διοικητικά ήμασταν χάλια, ο Φερέιρα δεν με είχε πείσει, ήμουν απογοητευμένος που ’χε φύγει ο Σισέ και τόσα άλλα που όλοι γνωρίζετε.
Γιατί έπρεπε λοιπόν να στάζει το keyboard μου μέλι;
Για να πείσω μερικούς, που όταν πρωτοέγραψα εδώ αμφισβήτησαν τι ομάδα υποστηρίζω ή ότι δεν έχω πάει ποτέ στο γήπεδο.
Συγγνώμη, αλλά δεν τα βλέπω έτσι τα πράγματα.
Τον Παναθηναϊκό τον παρακολουθώ από το 1969-1970. Μπορώ να σας πω απ’ έξω όλες τις συνθέσεις, τους προπονητές, όλα τα γκολ είναι γραμμένα στο youtube της μνήμης μου… Μπορεί να μην το πιστεύετε, αλλά ακόμα και σήμερα βλέπω στον ύπνο μου τον Δομάζο, τον Οικονομόπουλο, τον Ελευθεράκη (που είναι κι αγαπημένος μου), τον Γραμμό, τον Καμάρα, τον Ρότσα, τον Σαραβάκο, τον Ζάετς, τον Βαζέχα, τον Γεωργακόπουλο, τον Δημητρίου, τον Ντεμέλο, τον Πούσκας, τους αδελφούς Δημόπουλους… μέχρι και τον Καραβίδα είδα πριν από λίγο καιρό.
Τουλάχιστον για μια 25ετία κοιμόμουνα και ξυπνούσα με την σκέψη του Παναθηναϊκού, μέχρι που σιγά-σιγά ατόνησε η επιθυμία μου να πηγαίνω στο γήπεδο, να φοράω κασκόλ, να προγραμματίζω τη ζωή μου κάθε Τετάρτη και Κυριακή ανάλογα με τις αγωνιστικές υποχρεώσεις της ομάδας.
Ο λόγος ήταν ότι μεγάλωσα…
Μεγάλωσα και τρόμαξα με μερικούς πρασινο-κολλητούς μου, οι οποίοι συνέχιζαν να συμπεριφέρονται λες και ήταν 18. Και άντε κι αυτό το ξεπερνάς, γιατί μπορεί ναε ίναι από τρυφερό μέχρι γραφικό. Αυτό που πραγματικά με τσάκισε ήταν ότι συνέχιζαν να βλέπουν τον Παναθηναϊκό να μην παίζει μπάλα και να επιμένουν ότι πετάει μέσα στο γήπεδο… και το χειρότερο: σταμάτησε βασικά να τους ενδιαφέρει τι γίνεται μέσα στις τέσσερις γραμμές, αλλά να έχουν άποψη για τα ποσά των μεταγραφών, για την αύξηση του μετοχικού κεφαλαίου κ.λ.π. Άρχισαν να βλέπουν τον Παναθηναϊκό λες και ήταν δικός τους, όχι έτσι όπως το εννοεί ο φίλαθλος, ο οπαδός, αλλά όπως το εννοεί κάποιος που αποκτά δικαιώματα επειδή πέρασε 30 χρόνια παρακολουθώντας την ομάδα.
Όταν άκουσα τους κολλητούς μου ετών 45 να βρίζουν όπως βρίζουν οι σημερινοί πιτσιρικάδες οπαδοί, που θέλανε ακόμα να πάμε να δούμε ανόητα φιλικά τα καλοκαίρια και συνέχιζαν να διαβάζουν με πάθος αθλητικές φυλλάδες και δεν μπορούσαν πια να καταλάβουν ότι όταν βγαίνεις οικογενειακώς να φας, δεν μπορείς να μιλάς ΣΥΝΕΧΩΣ για το πέτσινο πέναλτι· και όλα αυτά με ένα πούρο στο χέρι, συνειδητοποίησα ότι βαρέθηκα.
Ουψ!
Από τότε δεν ξαναπήγα…
Σκοπεύω να ξαναπάω μαζί με την «Κωλόγρια» (σας χρωστώ ένα καταπληκτικό κείμενο που μου ’στειλε) για να γεμίσω το μυαλό της με εικόνες και να δω τι θα γράψει… Αλλά αποκλείεται να μετρώ τελικές προσπάθειες, επειδή απλούστατα δεν το βλέπω έτσι το ποδόσφαιρο. Πιθανότατα να έχω άδικο, αλλά δεν το γουστάρω έτσι. Ο μεγαλύτερος στράικερ που έχω δει ποτέ, ο Γκερντ Μίλερ της Μπάγερν και της Εθνικής Γερμανίας, δεν έκανε πολλές τελικές προσπάθειες. Όταν όμως έπαιρνε την μπάλα μέσα στην περιοχή την έστελνε συνήθως στο πλεκτό. Δεν ήταν τα γκολ του για highlights, έχουν δώσει όμως πρωταθλήματα, Ευρωπαϊκά, Μουντιάλ… Δείτε το νικητήριο γκολ που έβαλε στον τελικό του Μουντιαλ της Γερμανίας κόντρα στη μεγάλη Ολλανδία του Κρόιφ, για να καταλάβετε τι εννοώ.
Τι μας λε ρε βλάκα, θα αναρωτηθείτε πολλοί από σας.
Ε, ναι... έχετε δίκιο.
Τι σας λέω;
Βλακείες σάς λέω, δικές μου βλακείες, αλλά –να με συγχωρνάτε- αυτές οι βλακείες με έκαναν να αγαπήσω το ποδόσφαιρο και να γουστάρω να γράφω σήμερα τα άρθρα μου σ’ αυτό εδώ το site.
Ίσως να μην μπορώ να σας το επικοινωνήσω (τι έκφραση κι αυτή) αλλά έτρεξα (όταν έπρεπε και μπορούσα) πίσω από τον Παναθηναϊκό, τον αγαπώ πολύ, αλλά τυφλά φανατικός δεν υπήρξα ποτέ. Και είμαι χαρούμενος γι’ αυτό, επειδή έτσι μπόρεσα, όταν φορούσα το πράσινο κασκόλ μου στο Καραϊσκάκη στο ντέρμπι, να μπορώ (έστω και ενδόμυχα) να απολαμβάνω το ελάφι που ονομαζόταν Δεληκάρης.
Εντάξ… γελάστε όσο θέλετε, αλλά σας προειδοποιώ ότι 20 χρόνια από τώρα, το ίδιο θα γελάει και ο ενός χρόνου γιος του φίλου μου του γάβρου του Θανάση, ο Άγγελος, όταν εσείς οι ίδιοι που γελάτε σήμερα, θα του λέτε για έναν διάολο που λεγόταν Μέσι.
Εγώ αγάπησα τον Παναθηναϊκό επειδή μπορούσε να ανασταίνεται εκεί που όλοι πίστευαν ότι ήταν πεθαμένος και συνήθως τότε έκανε μεγαλειώδη πράγματα. Γι’ αυτό και σήμερα είμαι ενθουσιασμένος με την ομάδα. Επειδή ήταν πεθαμένη μέχρι πριν από δύο μήνες και σήμερα είναι πρώτη στον βαθμολογικό πίνακα και παίζει καλό ποδόσφαιρο. Όχι με πολλές χαχαχαχαχα τελικές προσπάθειες, αλλά φορτώνοντας γκολ τους αντιπάλους…
Όχι, δεν είναι ο Καπίνο Βάντσικ. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι θα γίνει… Τον βλέπω και διακρίνω ότι ψιλοτρέμουν τα πόδια του και δεν ψήνομαι επειδή έκανε μία εξωπραγματική απόκρουση στο ντέρμπι. Τρελαίνομαι όμως γιατί τώρα έχω το drive να παρακολουθώ την εξέλιξή του.
Ναι, απολαμβάνω το γεγονός ότι ο «ξεγραμμένος» Παναθηναϊκός πετάει.
Όχι, δεν θα πάω στο γήπεδο (μόνο μία φορά με την Κωλόγρια είπαμε)… Δεν θα πάω γιατί ο περιβάλλων χώρος δεν είναι ο ίδιος με αυτόν που εγώ ανδρώθηκα. Δεν λέω ότι είναι χειρότερος ή καλύτερος, λέω ότι δεν είναι ο ίδιος…
Έγραψε ο φίλος μου ο «Καιρός» ότι έγινε Ολυμπιακός επειδή πιτσιρικάς μια φορά που τον πήγαν στο Καραϊσκάκη «πετάγεται όλο το γήπεδο όρθιο και πλημμύρισαν τ αυτιά μου μου από τις ιαχές του πλήθους,τέτοιες,που δεν είχα ξανακούσει στη ζωή μου και τόσο ασταμάτητες και με τέτοιο πάθος,που τράνταξαν την παιδική ψυχή μου.Και την κερδίσαν.»
Εμένα δεν με έκαναν Παναθηναϊκό οι ιαχές στη Λεωφόρο… Με έκανε –εκείνη την πρώτη φορά– ένας κοντός που φορούσε το Νο.10 (Δομάζος) που μόλις πήρε την μπάλα με τη σέντρα, την έδωσε με μπαλιά διαβήτη 20 μέτρων στο δεξί πόδι ενός αδύνατου νεαρούλη (Γραμμός) με το νο. 7, που είχε αρχίσει να τρέχει χωρίς την μπάλα με το που σφύριξε την έναρξη ο διαιτητής και που με τη σειρά την έδωσε σε έναν ψηλό άχαρο με το Νο.9 (Αντωνιάδη) και αυτός την κάρφωσε στα αντίπαλα δίχτυα. Όχι, δεν έπεσε η Λεωφόρος από τις ιαχές, είδα όμως στα μάτια των διπλανών μου την αγαλλίαση.
Όχι, εγώ δεν έγινα Παναθηναϊκός επειδή γκρεμίστηκε το γήπεδο.
Έγινα επειδή με κατάπιε το μεγαλείο.
Αν πάλι μια μέρα ξυπνήσω και νιώσω ότι μου λείπουν οι ιαχές και ένα γήπεδο που «πέφτει», ξέρω πού να πάω:
Στα ξαδέλφια μου στην Τούμπα… Έχω ανοικτή (τι τιμήηηηη!) ανοικτή πρόσκληση στη «Θύρα 4».