Άλλος γράφει ιστορία κι άλλοι ...ανακοινώσεις!

Ιστορία έγραψε ο ΠΑΟΚ στο Λονδίνο κι ενόσω αυτός έγραφε ιστορία, εντός συνόρων, στο μισοκακόμοιρο (ούτε καν ολόκληρο κακόμοιρο) ελληνικό ποδόσφαιρο οι δυο αιώνιοι είχαν τον αιώνιο χαβά τους: τσακώνονταν και πάλι για τη διαιτησία. Αυτή τη φορά με αφορμή έναν αγώνα που έγινε πριν 10 μήνες και την επιστροφή του διαιτητή αυτού του αγώνα στους πίνακες. Αυτό είναι το σοβαρό θέμα στην Ελλάδα. Η αιώνια γκρίνια του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού για τη διαιτησία.

Λες και το αν μπει η δεν μπει ο Τρελοκουνελίνος ο Καλόπουλος και ο κάθε Καλόπουλος στους πίνακες, εξασφαλίζει κάτι. Λες κι ο επόμενος αποκλείεται να κάνει τα ίδια. Βέβαια, αυτός ο επόμενος, όχι μόνο ως πρόσωπο αλλά ως επόμενη μέρα, είναι και το ζητούμενο αυτού του βαρετού επικοινωνιακού παιχνιδιού που παίζουν αιωνίως οι αιώνιοι. Αυτό θέλουν. Τη χειραγώγηση των διαιτητών. Και οι δυο τους, όπως πολύ σωστά έγραψε ο ένας από τους δύο στην ανακοίνωσή του, χωρίς να προλάβει να κοιτάξει στον καθρέφτη. Αυτό θέλουν οι δυο τους. Το περίφημο «50-50» που ευαγγελίζονται οι δύο. Πενήντα για μένα, πενήντα για σένα και τα ...υπόλοιπα στους υπόλοιπους. Παράλληλα, θεωρούν πως με την γκρίνια αυτή εξασφαλίζουν κι ένα ιδανικό άλλοθι για τις όποιες αποτυχίες τους. Άμα κάποιο παιχνίδι στραβώσει, βγάζουν μετά μια ανακοίνωση διαμαρτυρίας κατά της διαιτησίας με τα «αν» και τα «εφόσον» και θεωρούν ότι έτσι είναι δικαιολογημένοι-καλυμμένοι απέναντι στους οπαδούς τους, οι πιο φανατικοί εκ των οποίων είναι διατεθειμένοι να καταπιούν ένα μαγκάλι κάρβουνα παρά να παραδεχθούν πως η ομάδα τους έχασε δίκαια σε ένα ματς.

Το ίδιο άλλοθι, φυσικά, θα μπορούσε να έχει κι ο ΠΑΟΚ στο Λονδίνο. Πάνω που έγραφε ιστορία, εμφανίστηκε ο Ολλανδός χασάπης - διαιτητής και τον έσφαξε. Τι έπρεπε να κάνει τότε; Να σταματήσει το γράψιμο της ιστορίας και να αρχίσει να γράφει την ανακοίνωση διαμαρτυρίας; Να χάσει το ματς και να αρχίσει να φωνάζει; Τι θα κέρδιζε; Ποιος θα θυμόταν μετά μια ...ηρωική ήττα από ξένο δάκτυλο; Τρέχα γύρευε...

Έτσι, δεν άφησε το μολύβι από τα χέρια ο ΠΑΟΚ. Απλώς, οι παίκτες του έκαναν πιο περιπετειώδη την ιστορία τους. Εκτός έδρας; Εκτός. Απέναντι στην Τότεναμ, μια από τις κορυφαίες ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ; Ναι, απέναντί της. Και απέναντι στα λεφτά της με τη φτώχεια του. Με δέκα; Με δέκα. Με σφαγή; Με σφαγή! Αλλά και με τσαμπουκά. Και με μαγκιά. Σαν τους ήρωες των αστυνομικών μυθιστορημάτων, που βγάζουν το μισό βιβλίο λαβωμένοι, στάζοντας αίμα και σφαδάζοντας από τους πόνους, αλλά στο τέλος σφίγγουν τα δόντια, πατάνε τη σκανδάλη, στέλνουν τον κακό στο χώμα ή τη φυλακή και παίρνουν και καυτό φιλί από την γκόμενα της ιστορίας.

Αυτό έκανε ο ΠΑΟΚ. Δεν μάσησε, δεν ασχολήθηκε με τον ελεεινό χασάπη, έβγαλε όλη την ψυχή του στο γήπεδο και έγραψε την ιστορία που λέγαμε. Ενώ κάποιοι άλλοιεπιμένουν να γράφουν ανακοινώσεις, επιστολές, φέιγ-βολάν και χαρτοπόλεμο για τις Απόκριες...

Μέχρι το επόμενο ελληνικό θαύμα στο διεθνές ποδόσφαιρο και να σταματήσουν οι αιώνιοι να μας τα κάνουν τσουρέκια με τη διαιτησία, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...