Το 2004 η κλήρωση ήταν δύσκολη...

Τι λέω πάντα; Πως δεν υπάρχουν καλές και κακές κληρώσεις. Πως υπάρχουν καλές και κακές ομάδες. Έγινε η κλήρωση του Γιούρου 2012 κι αρχίσαμε τους πανηγυρικούς: «ούτε παραγγελία να την είχαμε», «η καλύτερη δυνατή κλήρωση», «κλήρωση λουκούμι» και άλλα τέτοια. Μάλιστα. Καλή η κλήρωση με το μισό πρώην ανατολικό μπλοκ. «Εύκολες» η (οικοδέσποινα) Πολωνία και οι (σχολές) Ρωσία και Τσεχία. Και πάλι μάλιστα. Τις «έχουμε», λέμε. Ξανά μανά μάλιστα.

Και αναρωτιέμαι: το 2004 που το σηκώσαμε, είχαμε καλή κλήρωση; Με την πανίσχυρη διοργανώτρια Πορτογαλία, με την επίσης ισχυρή, παραδοσιακή δύναμη, Ισπανία και με τη ...συνήθη Ρωσία είχαμε κληρωθεί. «Δύσκολη κλήρωση», λέγαμε τότε. Κακή. Αλλά όπως αποδείχθηκε, καμία κλήρωση δεν είναι κακή, όταν έχεις καλή ομάδα. Και το 2004, μπορεί να μην είχαμε παιχταράδες, αλλά είχαμε την καλύτερη ομάδα, με όλη τη σημασία της λέξης και με αποδείξεις εκ του αποτελέσματος. Δεν είχαμε το όνομα, αλλά είχαμε τη χάρη.

Θα πείτε, «ήταν η έκπληξη του αιώνα». Και τι αποκλείει να γίνει κι άλλη έκπληξη; Όχι κατ΄ ανάγκην να το πάρουμε εμείς, αλλά να το πάρει μια άλλη ομάδα από αυτές που δεν το περιμένει κανείς. Ίσως κάποια που θα βρεθεί στην κατάλληλη φόρμα (όπως εμείς το 2004) την κατάλληλη στιγμή. Ίσως κάποια που θα εκμεταλλευτεί όλες τις συγκυρίες, που θα είναι και καλή και τυχερή. Μια από τις «εύκολες» του ομίλου μας, ας πούμε.

Μπάλα είναι, γυρίζει και τίποτα δεν αποκλείεται, άλλωστε. Αλλιώς, θα κοιτάζαμε τα ρόστερ, θα τις βγάζαμε έξω (τις ομάδες), θα τις μετράγαμε και θα βγάζαμε από πριν συμπέρασμα ποια θα το πάρει. Ούτε να παιδευόμαστε εμείς παρακολουθώντας αγώνες με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, αλλά ούτε και να ταλαιπωρούνται οι ποδοσφαιριστές καλοκαιριάτικα.

Οπότε, για να επιστρέψω στο αγαπημένο μου ρεφρέν, η κλήρωση δεν ήταν καλή. Ή, μάλλον, δεν ήταν ούτε καλή ούτε κακή. Απλώς, μάθαμε τους αντιπάλους μας μεταξύ 12 ομάδων (οι άλλες τρεις ήταν στο ίδιο γκρουπ δυναμικότητας και δεν μας απασχολούσαν). Ξέρουμε ότι θα παίξουμε με τρεις ομάδες που δεν θεωρούνται οι κορυφαίες στην Ευρώπη αυτή την περίοδο, αλλά και που -εξ αυτού του γεγονότος- δεν θα έχουν και ιδιαίτερο άγχος στα τελικά. Θα πάνε για γιορτή, όπως πήγαμε κι εμείς το 2004. Χωρίς ταμπέλες «φαβορί», χωρίς πίεση, αν εξαιρέσουμε ίσως την οικοδέσποινα Πολωνία, η οποία όμως θα έχει και τη μεγαλύτερη στήριξη από την εξέδρα. Απλά πράγματα: τρία ματς είναι, παίζεις μπάλα, περνάς. Δεν παίζεις, σε περνάνε οι άλλοι.

Ούτε η κλήρωση θα μετράει τότε που θα γίνουν οι αγώνες ούτε τίποτα. Για να πω την αλήθεια, θα προτιμούσα να παίζουμε με την Ισπανία ή την Ολλανδία (με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται) για να πάνε οι δικοί μας με σφιγμένους τους πισινούς και έτοιμοι να δαγκώσουν για να επιζήσουν και -γιατί όχι;- να ξαναγράψουν ιστορία, παρά να πάνε χαλαροί για «ματσάκια» που δεν μπορούν να δημιουργήσουν ήρωες αλλά μπορούν να καταστρέψουν...

Μέχρι να σταματήσω τις επαναλήψεις μετά από κληρώσεις, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...