30 rocks!

Στις όχθες της λίμνης…

Κυριακή μεσημέρι και σε ένα χωριό 15 χιλιόμετρα μακριά από το κέντρο της Καστοριάς, ετοιμάζονται για την καθιερωμένη κοπή πίτας για την έλευση του νέου χρόνου. Έστω και λίγο καθυστερημένα, αφού κοντεύει πια να βγει και ο Φεβρουάριος. Μόνο που όλοι είναι λίγο πιο επίσημα ντυμένοι, ο κόσμος είναι λίγο περισσότερος από συνήθως και οι δημοσιογράφοι ξεπερνούν το συνηθισμένο αριθμό που καλύπτει μια τέτοια εκδήλωση. Το παρόν με το παρελθόν συγχέονται και ξαφνικά η αίθουσα θα φουσκώσει από περηφάνια και θα πλημμυρίσει από χειροκροτήματα. Ο Νίκος Λαζαρίδης και ο Μάρκος Βελλίδης, συμπαίκτες εκείνη την εποχή στον Άρη, θα βραβευτούν από την ομάδα που ξεκίνησαν, από το χωριό που μεγάλωσαν.

Κάνε εγγραφή στην bwin και πάρε μπόνους 100%

«Έχουμε αγωνιστεί για αρκετά χρόνια στην ομάδα του χωριού μας», θυμήθηκε ο 33χρονος ποδοσφαιριστής, που γεννήθηκε στην Κορησό στις 12 Ιουλίου του 1979. Στην τοπική Δόξα ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο και εκεί παρέμεινε μέχρι να ενηλικιωθεί. Κατόπιν, ακολούθησε η Δ’ Εθνική το 1997, με τον Γράμμο Μαυροχωρίου, πριν αρχίσει να παίρνει το δρόμο προς τα επάνω. «Το βασικό είναι η δουλειά, αλλά νομίζω ότι χρειάζεται και το ταλέντο. Θα πρέπει να το έχεις μέσα σου και να αγωνίζεσαι καθημερινά. Όταν μπαίνεις στον αγωνιστικό χώρο θα πρέπει να αφήσεις έξω τα όποια προβλήματα έχεις για να μπορείς να είσαι συγκεντρωμένος και να πετύχεις τους στόχους σου». Οι στόχοι του θα άρχιζαν σιγά-σιγά να εκπληρώνονται… Ένας προς έναν.

Επαγγελματίας μέσος!

Τα 90 χιλιόμετρα που χωρίζουν την Καστοριά με την Κοζάνη μπορούν να αποδειχθούν μια ιδιαίτερα κουραστική διαδρομή, ειδικά το χειμώνα, όταν και οι καιρικές συνθήκες δεν είναι φιλικές προς το… οδόστρωμα. Για τον Νίκο Λαζαρίδη, το ταξίδι θα ήταν ευχάριστο. Στο γειτονικό νομό, ο νεαρός μέσος θα υπέγραφε το πρώτο του επαγγελματικό συμβόλαιο και θα έπαιζε στο πρωτάθλημα της Γ’ και εν συνεχεία της Δ’ Εθνικής μέχρι το 2003. Η επιστροφή του στο σπίτι του και στην Καστοριά θα ήταν το κλειδί για την μετέπειτα πορεία του.

Με τους «γουναράδες» θα υπέγραφε το καλοκαίρι του 2003. Τότε, θα άρχιζε να γεννιέται ο σκόρερ, καθώς απ’ τη θέση του αμυντικού μέσου θα σκόραρε τέσσερις φορές σε συνολικά 42 ματς, ενώ θα ήταν βασικός αρωγός για την άνοδο της Καστοριάς στη Β’ Εθνική. Η πορεία του θα συνεχιστεί με τον ίδιο τρόπο και την επόμενη σεζόν… 35 συμμετοχές, έξι γκολ και η Αθήνα τον καλεί! Η υπέρτατη πρόκληση της μεγάλης κατηγορίας θα προκύψει στα 26 του χρόνια κι αφού η ομάδα του αυτοκτόνησε στις τρεις τελευταίες αγωνιστικές της σεζόν και δεν κατόρθωσε να πάρει την άνοδο για την Α’ Εθνική.

Ο τρελός της… πόλης!

Η νέα του ομάδα ήταν στη Νέα Σμύρνη. «Ο Πανιώνιος είναι μια ιστορική ομάδα. Το κλίμα είναι πολύ καλό. Είμαστε μια καινούργια ομάδα», θα πει το καλοκαίρι, όταν ακόμα θα προσπαθεί να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις μιας καινούργιας κατηγορίας. «Είναι τεράστιες οι διαφορές. Άλλο να παίζεις στη Β' Εθνική και άλλο στην Α' Εθνική», προσθέτει την εποχή που η θέση του ήταν υπό διαπραγμάτευση. «Κανονικά είμαι αμυντικό χαφ, παρότι έχω παίξει σε αρκετά παιχνίδια ως στόπερ». Στη Νέα Σμύρνη θα αργήσει να καθιερωθεί. Το ντεμπούτο του στα μεγάλα σαλόνια θα παίξει ως αλλαγή για οκτώ λεπτά στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος με τη Λάρισα και η παρθενική του εμφάνιση ως βασικός θα είναι εφιαλτική. Στο Στάδιο Καραϊσκάκη, ο Πανιώνιος θα δεχτεί πέντε αναπάντητα γκολ και ο Λαζαρίδης θα είναι στις επιλογές του Γιόσεφ Τσάπλαρ για τη μεσαία γραμμή.

Μετά από δύο μήνες, ο 26χρονος αμυντικός θα βρει το ρόλο του στη Νέα Σμύρνη και θα φαίνεται να έχει πάρει τη φανέλα βασικού στο σπίτι του. Το «30», που προφητικά είχε επιλέξει… Και τότε ήταν που δέχτηκε το τηλεφώνημα του κουμπάρου και ξύπνησε μέσα του ο τρελός του χωριού!

Ο Γιάννης Συμεωνίδης είχε κατηφορίσει το καλοκαίρι του 2005 από την Καστοριά στον Αστέρα Τρίπολης, παρέα με τον Σάββα Παντελιάδη. Οι δυο τους ξεκίνησαν το ψηστήρι και κατόρθωσαν να πείσουν τον Λαζαρίδη να αφήσει το όνειρο της Α’ Εθνικής και να επιστρέψει στα αλώνια. «Πήγα στα 25 μου στον Πανιώνιο έχοντας βλέψεις για μια καλή καριέρα , δέχθηκα όμως μια πρόταση από τον Αστέρα που ήταν στην Γ΄ Εθνική και δεν το σκέφτηκα. Ήταν ρίσκο στα 26 μου να ξαναγυρίσω στις χαμηλές κατηγορίες, όμως ήξερα την δουλειά εκεί και τις βλέψεις που είχε για να παίξει στην Super League».

Θα δικαιωνόταν… Μισός χρόνος στη Γ’ Εθνική, ένας χρόνος στη Β’ και κατευθείαν τα μεγάλα σαλόνια. Ο Νίκος Λαζαρίδης λίγο πριν κλείσει τα 30 του χρόνια θα ήταν βασικός και αναντικατάστατος στον Αστέρα Τρίπολης, ενώ πλέον θα έχει καθιερωθεί στο κέντρο της άμυνας. Τρεις γεμάτες χρονιές στη Super League θα είναι αρκετές για φέρουν το πλήρωμα του χρόνου και την επόμενη πρόκληση για τον έμπειρο αμυντικό, ο οποίος θα αποφασίσει να μην ανανεώσει το συμβόλαιό του και να ψάξει την επόμενη ομάδα της καριέρας του.

«Η ομάδα με φώναξε πριν από μερικές ημέρες και μου έκανε πρόταση να ανανεώσω το συμβόλαιο μου για ακόμη δύο χρόνια. Την ευχαριστώ για αυτό. Ωστόσο έχω πάρει την απόφαση μου και θα αποχωρήσω από την ομάδα. Δεν είναι θέμα οικονομικό. Άλλωστε ο Αστέρας μου έκανε πρόταση με λίγο αυξημένες αποδοχές. Αποχωρώ για οικογενειακούς λόγους καθώς θέλω να μετακομίσω κοντά στους δικούς μου ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκονται στη βόρεια Ελλάδα».

Γίνε Άρης…

Στη βόρεια Ελλάδα δε θα έβρισκε μόνο τους δικούς του ανθρώπους, αλλά θα αντάμωνε με την παιδική του ηλικία και τα νεανικά του όνειρα. «Παρακολουθούσα φανατικά μπάσκετ επί Γκάλη και Γιαννάκη, όπως όλη η Ελλάδα. Ονειρευόμουν να παίξω στον Άρη και όταν ήρθε η πρόταση δεν το σκέφτηκα στιγμή». Το καλοκαίρι του 2010 θα υπέγραφε στην ομάδα της Θεσσαλονίκης και θα βρισκόταν να προπονείται σε μια ομάδα που ετοιμαζόταν για το Europa League και υπό τις οδηγίες του Έκτορ Ραούλ Κούπερ. «Είναι κάτι το πρωτόγνωρο για μένα. Βρίσκομαι σε μία μεγάλη ομάδα, όπου οι απαιτήσεις είναι περισσότερες. Είμαι όμως έτοιμος να ανταπεξέλθω και θα ήθελα να ευχαριστήσω την διοίκηση του Άρη και τον προπονητή που με επέλεξαν».

Παρά τη δυσπιστία των οπαδών του Άρη προς το πρόσωπό του και τις ικανότητές του, θα κατορθώσει να κερδίσει τη θέση του βασικού και συνδράμοντας και στον επιθετικό τομέα, να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Μια εμπιστοσύνη που θα γίνει λατρεία την 1η του Δεκεμβρίου, στη Μαδρίτη. Ο Νίκος Λαζαρίδης θα κερδίσει το πέναλτι για να ισοφαρίσει ο Σέρτζιο Κόκε, αλλά και κάτι παραπάνω… Στο 82’ της αναμέτρησης θα πετύχει το νικητήριο γκολ στο «Βιθέντε Καλντερόν» και ο Άρης θα κερδίσει την Ατλέτικο Μαδρίτης. Μια ανάμνηση που δεν μπορεί να σβηστεί. «Πώς να το ξεχάσω αυτό το γκολ, αυτή τη νίκη, αυτή την πρόκριση; Θα το θυμάμαι σε όλη μου την ζωή. Η βραδιά θα μου μείνει αξέχαστη. Καμία ελληνική ομάδα δεν είχε κερδίσει εκτός έδρας ισπανική ομάδα. Τα ευχάριστο για μένα είναι ότι έδωσα χαρά στον κόσμο. Νομίζω ότι γράφτηκε στην ιστορία του Άρη μια πολύ μεγάλη νίκη και πρόκριση».

Ένα ακόμα γκολ, τέσσερις μήνες αργότερα θα προκαλέσει διαφορετικά συναισθήματα. «Μακάρι να μπορούσαν να κερδίσουν και οι δύο ομάδες», έλεγε στους φίλους του πριν την αναμέτρηση στην Τρίπολη. Ο Αστέρας υποδεχόταν τον Άρη και έπαιζε ένα από τα τελευταία του χαρτιά για παραμονή στην κατηγορία. «Έζησα 5 χρόνια στην Τρίπολη. Έχω πολλούς φίλους εκεί και είναι λογικό ότι τα συναισθήματα μου θα είναι περίεργα την Κυριακή. Αγάπησα τον κόσμο του Αστέρα, όπως το ίδιο έκαναν και αυτοί. Έζησε πολύ όμορφες στιγμές στην Τρίπολη και δε θα τις ξεχάσω ποτέ. Όμως, είμαι επαγγελματίας, παίζω στον Άρη και θα κάνω τα πάντα για να κερδίσει η ομάδα μου».

Τα πάντα μεταφράστηκαν στο νικητήριο γκολ. Ο 32χρονος αμυντικός δεν το πανηγύρισε, έδιωξε τους συμπαίκτες του που έσπευσαν να τον συγχαρούν, όμως στην ελληνική, παράλογη πραγματικότητα αυτό δεν έφτανε. «Δεν θέλω να κάνω κάποιο σχόλιο για το γκολ που πέτυχα. Απλά συνεχίζουμε», θα πει μετά το τέλος του ματς, έχοντας ήδη ακούσει τον κόσμο να τον αποδοκιμάζει και να τον διασύρει με σχόλια του τύπου «εμείς σε κάναμε άνθρωπο».

Απλήρωτος αρχηγός!

Η επόμενη σεζόν στον Άρη θα ήταν περίεργη… Αλλαγές προπονητών, διοικητικά προβλήματα, οικονομικά προβλήματα, τιμωρίες ποδοσφαιριστών, αποχή, ξανά αποχή, πιστοποιητικό συμμετοχής, προσφυγές. Ο Νίκος Λαζαρίδης θα είχε τον πιο άχαρο ρόλο. Στο αγωνιστικό κομμάτι ελάχιστα πράγματα θα διαφέρουν. Βασικός και αναντικατάστατος, σκόρερ σε κρίσιμα ματς όπως στο ντέρμπι με τον ΠΑΟΚ και σταθερότητα στην απόδοσή του. Μοναδική διαφορά μέσα στο γήπεδο ίσως να ήταν η παρθενική κόκκινη κάρτα της καριέρας του, που τη δέχτηκε τον Γενάρη του 2012 στη Λιβαδειά. Τότε, που πλέον ήταν αρχηγός του Άρη!

Το περιβραχιόνιο δεν κοσμούσε το μπράτσο του από την αρχή της σεζόν. Ο Μίχαλ Πρόμπιερζ ήταν εκείνος που αποφάσισε κοντά στα Χριστούγεννα να γίνει εκ νέου ψηφοφορία και ο Νίκος Λαζαρίδης με 20 ψήφους ήταν ο εκλεκτός των συμπαικτών του. «Είναι μεγάλη τιμή να είσαι αρχηγός, δεν το περίμενα και δεν το φανταζόμουν και ευχαριστώ τους συμπαίκτες μου. Σε βαραίνει να φοράς το περιβραχιόνιο του Άρη γιατί έχεις υποχρέωση απέναντι στους συμπαίκτες σου, να είσαι αρχηγός και έξω από το γήπεδο». Το έξω από το γήπεδο ήταν εκείνο που θα τον έφθειρε περισσότερο.

Σε μια σεζόν, που δε θα έχει πληρωθεί ούτε ένα ευρώ από τα 170.000 που προέβλεπε το συμβόλαιό του, θα πρέπει να βρει τον τρόπο να νοιάζεται για τους άλλους. «Περάσαμε πολύ δύσκολες στιγμές φέτος, μέχρι εκεί που δεν μπορεί να το φανταστεί κανένας. Το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές και οι άνθρωποι της ομάδας. Όταν σου λέει κάποιος συμπαίκτης σου ότι δεν έχει να φάει, ή δεν έχει λεφτά να βάλει βενζίνη, να έρθει στη προπόνηση, εκείνη τη στιγμή σε πιάνει απελπισία. Δε μπορείς να βλέπεις το συμπαίκτη σου, να σου ζητά δανεικά να φάει το μεσημεριανό ή το βραδινό του».

Ο Λαζαρίδης προσπαθούσε να βρει ισορροπία. Έπαιρνε υποσχέσεις από τη διοίκηση και τις μετέφερε στους παίκτες, αποφάσιζε αποχή με τους συμπαίκτες του και δεχόταν την οργή των διοικούντων… Στο φινάλε είχε φθαρεί. «Το ξεκαθαρίζω για μια ακόμη φορά. Όταν μπαίνει να παίξει κάποιος, ξεχνάει τα πάντα και παίζει για τον εαυτό του και την ομάδα. Το θέμα είναι ότι απ’ την επομένη θα συνεχίζει να σκέφτεται, να συζητάει και να τον τρώει το ίδιο ακριβώς πράγμα. Όταν μια αρρωστημένη κατάσταση συνεχίζει να ισχύει σε φθείρει. Χαλάει τη πειθαρχία, τη διάθεση και όλο το γενικότερο κλίμα».

Όταν το πρωτάθλημα θα τελειώσει, εκείνος θα πάει κόντρα στο ρεύμα της εποχής. Θα ψάξει τρόπο να μείνει στον Άρη και όταν εξαντλήσει τις πιθανότητες, θα σκεφτεί το μέλλον του. « Είμαι επαγγελματίας, πρέπει να κοιτάξω κι εγώ την οικογένειά μου. Έχω δύο παιδιά που πρέπει να τα μεγαλώσω και να μην τους λείπει τίποτα». Δε θα ακολουθήσει το δρόμο της προσφυγής. Θα δεχτεί πρόταση από τον Άρη για τριετή διακανονισμό και θα ετοιμάζεται για την επόμενη σελίδα της καριέρας του. Φεύγοντας ως φίλος από τη Θεσσαλονίκη, όπου άλλωστε ετοιμάζεται να αγοράσει σπίτι για να επιστρέψει κάποια στιγμή. Και ποιος ξέρει; Ίσως οι συνθήκες του επιτρέψουν να φορέσει ξανά τη φανέλα του Άρη. «Δεν έχω κάνει πλάνο για το τέλος της καριέρας μου. Θα παίζω όσο με κρατάνε τα πόδια μου». Και γιατί να κάνει; Μόλις ξεκίνησε…