Γελοιότητα που... έδωσε ψωμί!

…Και τώρα που το ‘κανε κι αυτό ο Μέσι, μετά τι; Η βιομηχανία έχει ανάγκη το αμέσως επόμενο. Και γρήγορα!
Είναι η ανάγκη που οδήγησε στην επινόηση, σαν να πρόκειται για το εισόδημα που θα δηλώσουμε στην εφορία, να μετράμε τα γκολ απ’ την 1η Ιανουαρίου ως τις 31 Δεκεμβρίου. Μια γελοιότητα, κατά βάσιν. Απ’ την οποίαν, όμως, κόσμος έφαγε ψωμί.

Διπλό ημίχρονο/διπλό τελικό στον αγώνα Κόρδοβα-Μπαρτσελόνα σε απόδοση 1.80 στη novibet

Ας σκεφτούμε, μονάχα, πόσοι δούλεψαν στην καμπάνια του ESPN να συγκεντρωθεί το οπτικό υλικό των γκολ του Γκερντ Μίλερ. Ένα απ’ τα γκολ, το ‘βγαλαν σκάρτο. Ηταν αυτογκόλ του Σοβιετικού τερματοφύλακα. Η έρευνα, εκ του ευρήματος, δικαιολογήθηκε. Ωσπου το εύρημα το αχρήστεψε, κι αυτό, ο Χάρι Πότερ του ποδοσφαίρου. Οσα κι αν ήταν του Μίλερ, του Μέσι είναι περισσότερα.

Προτού φτάσουμε στο πιο κάτω στάδιο της γελοιότητας, ξέρω γω, να μετράμε πόσα γκολ έχει βάλει ο καθένας στις επτά εβδομάδες απ’ την αρχή ως το τέλος της Μεγάλης Σαρακοστής, ας επαναπαυτούμε ότι η υπηρεσία ξανά κάτι καλό θα βρει να συντηρήσει την προσοχή. Μια ιδέα, ταπεινή συνεισφορά αυτής εδώ της γωνιάς, θα ήταν να δούμε αν εφέτος η Μπαρτσελόνα θα ξεπεράσει τα περσινά, 100 πόντοι και 121 γκολ, της Ρεάλ στο ισπανικό πρωτάθλημα. Ένα όχημα, για να βγάλουμε το επόμενο εξάμηνο και να μας πάει ως τον Μάιο. Αλλά πάλι, σκέφτεται κανείς, η βιομηχανία προτιμά, δεν πα’ να ‘ναι η υπόθεση ομαδική, το focus στο ατομικό. Κάνει, έπειτα, πιο εύπεπτα σποτάκια.

Το ευτύχημα είναι ότι τον Μέσι, προφανέστατα, δεν τον απασχολεί τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Η θηριώδης παραγωγή των γκολ συμβαίνει δίχως ψύχωση να ‘ναι τα γκολ δικά του. Ειδάλλως, τι πιο εύκολο απ’ το να ‘παιζε π.χ. στη ρεβάνς του κυπέλλου με τη Ντεπορτίβο Αλαβές; Δεν κυνηγά να σκοράρει, για το προσωπικό ρεκόρ. Κυνηγά να σκοράρει για να νικήσει. Η ομάδα.

Μ’ αυτό το παιδί, ένα κακό είναι ότι δεν υπάρχει πλέον αυτό που θα κάνει και μπορεί να μας εκπλήξει. Εκπαιδευτήκαμε, μαζί του, να φανταζόμαστε τα αφάνταστα. Να τα περιμένουμε όλα.

Ένα πράγμα, μόνον, εμένα εξακολουθεί να μ’ αφήνει άλαλο. Η ανελέητη διάρκειά του. Δεν έχει, ποτέ, ένα μήνα off. Δηλαδή, τι μήνα, έστω μία εβδομάδα να είναι, που λέμε, νεκρός. Ολοι τα έχουν, το πιο φυσιολογικό, αυτά τα κενά απόδοσης. Και ο Ινιέστα περνά τα διαστήματά του, και ο Σεσκ, και ο Βίγια, και ο Τσάβι, και ο Σάντσες, και ο Πέδρο. Η υπερφυσική σταθερότητα του Μέσι στον χρόνο τους κάνει να φαίνονται γήινοι. Εξωγήινος, είναι ένας.

Όπως πολύ ωραία το είπε ο Λεμονής τις προάλλες που συμπέσαμε στην τηλεόραση την τελευταία βραδυά του Τσάμπιονς Λιγκ, ο καλύτερος επαγγελματίας είναι αυτός που δεν χάνει στον δρόμο το μεράκι του ερασιτέχνη.

Ο Μέσι είναι φως-φανάρι ότι χαίρεται την κάθε προπόνηση, τον κάθε αγώνα, το κάθε γκολ το ίδιο. Είτε σκοράρει με την Αλαβές είτε στον ευρωπαϊκό τελικό. Πώς το χαίρεται, το γκολ; Πάντοτε, με τους συμπαίκτες. Μοιρασμένη χαρά, πολλαπλάσια χαρά. Άλλος άνθρωπος του ποδοσφαίρου, να βλέπω να τον καθοδηγεί σαν καύσιμο το μεράκι ετούτο, είναι ο Σερ Αλεξ.

Εβδομήντα ένα φτάνει, άγαλμα εν ζωή έγινε, και τον χαζεύεις εκεί, στον πάγκο, πάντα ίδιον. Μικρό παιδί. Εκείνη η λαχτάρα, η προσμονή, η χαρά ότι η ομάδα έβαλε γκολ. Αναλλοίωτα. Γκολ με τη Νόριτς, γκολ για κατάκτηση τροπαίου, γκολ της ομάδας να ‘ναι. Ένα θαύμα, για το πλαίσιο της λεγόμενης «σύγχρονης ζωής».

Το τρέχον επίτευγμα του Μέσι έχει αυτόνομη αξία. Δεν χρειάζεται τη σύγκριση με τον Πελέ ή τον Μίλερ, για να πάρει πρόσθετη αξία. Το οφείλει, ο Μέσι, σε ένα άνθρωπο. Ένα ποιητή του ποδοσφαίρου. Τον ρώτησαν, τον ποιητή, όπως είθισται να ερωτούν τους ποιητές: Στον αιώνα σου, πες μου τι βλέπεις; Αυτός απάντησε, με τον τρόπο του.

Βλέπω τον Μέσι, αν τον πάρουμε απ’ την άκρη, αν τον βάλουμε στο εννιάρι και του δώσουμε την ελευθερία να κάνει τα πράγματα, τότε να βάζει 100 γκολ τον χρόνο. Ο Πεπ Γουαρδιόλα είχε τη διορατικότητα να προβλέψει, πριν συμβεί, τι θα συμβεί. Η διορατικότητα τον ώθησε ν’ αψηφήσει το κόστος. Το κόστος ήταν ότι έπρεπε να «σκοτωθεί», σε επίπεδο προσωπικής σχέσης, με εννιάρι όπως ο Ετο’ο κι ο Ιμπραχίμοβιτς.

Ο Μέσι είναι η αποζημίωση για όσους δεν προλάβαμε να δούμε (και περιοριζόμαστε στο ελάχιστο ασπρόμαυρο υλικό που σώζεται από) τον Γκαρίντσα, τον Σκιαφίνο, τον Ντι Στέφανο. Η εκδίκησή μας. Δεν τους είδαμε. Αλλά βλέπουμε τον Μέσι. Κι όχι ασπρόμαυρο, μια φορά στην τετραετία ή κάπου τόσο. Εγχρωμο, τρεις φορές την εβδομάδα. Και σε HD! Και κρατάμε απ’ το Περού ως τη Σιβηρία ταυτόχρονα, ούτε συνεννοημένοι να ‘μασταν, την ίδια ανάσα αν καμιά φορά δούμε να γδάρει ο Μέσι το γόνατό του. Σαν να ‘ναι γιος μας. Είναι, λοιπόν, αυτός ο Ενας; Ο top ever;

Η ηλικία του, 25 ετών, αρκεί για να συνιστά απειλή. Μια απειλή, για όποιον προγενέστερο απαιτεί τον θρόνο. Όταν έλθει το πλήρωμα αυτόν τον θρόνο να τον απαιτήσει ο Μέσι, τότε που θα έχουμε την πλήρη εικόνα της διαδρομής του στο γήπεδο, ένα φόβο έχω.

Ότι δεν θα μπορεί να τον διεκδικήσει, εάν ως τότε δεν έχει κάνει, τουλάχιστον μία φορά, την Αργεντινή παγκόσμια πρωταθλήτρια. Οι ευκαιρίες, μπροστά, είναι δύο. Το 2014 και το 2018. Το 2022 θα είναι 35 ετών. Αντε, τρεις. Ειδάλλως, ο Ντιέγο θα τον κοιτάζει από ψηλά εις το διηνεκές. Με τον Ντιέγο θα ‘ταν αδιανόητο, να κάνει Μουντιάλ σαν αυτό του Μέσι στη Νότια Αφρική!

Ο Ντιέγο, δε, είχε ένα Μπουρουσάγα κι ένα Βαλδάνο, τελεία. Ο Μέσι σήμερα έχει Αγουέρο, Τέβες, Ιγουαίν, Λαβέτσι, Παλάσιο, Σαμπαλέτα, Μασεράνο, Ντι Μαρία. Και δεν παίρνουν, όχι Μουντιάλ, ούτε Κόπα Αμέρικα…