Ànims Tito!

Ο πρίγκιπας του… Bellcaire!

Στη Wikipedia, τον σύγχρονο παντογνώστη, αφιερώνονται 31 λέξεις για την ισπανική έκδοση. Στην αγγλική, 36 λέξεις χρειάζονται για να περιγράψουν μια περιοχή που είναι γνωστή για έναν λόγο. Τον Τίτο Βιλανόβα! Στην απογραφή του 1970, το… χωριό του δύο ετών τότε Φρανσέσκ μετρούσε 600 κατοίκους, πληθυσμός που μειωνόταν χρόνο με το χρόνο. Ο μικρός, όμως, θα απολάμβανε κάθε κομμάτι της γειτονιάς, όπως έμοιαζε η περιοχή του. Από τότε, άλλωστε, ήταν ντροπαλός, μετρημένος και απέφευγε οτιδήποτε μπορούσε να τον φέρει στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος. Έπαιζε με τη μπάλα του, πήγαινε στο σχολείο και ήταν καλός μαθητής, αλλά σπάνια θα έδινε στόχο.

«Περνούσε ώρες μόνος του κλωτσώντας μια μπάλα. Και οι καημένοι οι γείτονες ουδέποτε παραπονέθηκαν. Μερικές φορές τελειώναμε το δείπνο κι έλεγα θα πάω λίγο έξω να παίξω. Και γυρνούσε μετά από δυο ώρες. Είχε εμμονή με το ποδόσφαιρο. Το τι κρύο περάσαμε η μητέρα του κι εγώ στα γήπεδα που έπαιζε παιδί δεν περιγράφεται». Ο πατέρας του, Χοακίμ, δεν διέφερε σε ιδιοσυγκρασία. «Από παιδί του είχα δώσει μια συμβουλή. Να μην υπόσχεται πράγματα που δεν μπορεί να πραγματοποιήσει». Το ίδιο φαίνεται ότι ακολουθούσε και η μητέρα του, που κάποτε έκανε το λάθος να υποσχεθεί στον Τίτο μια φανέλα της Μπαρτσελόνα, αν κατόρθωνε να σκοράρει! Φυσικά και τα κατάφερε…

Λίγο καιρό μετά θα πετύχαινε το πιο σημαντικό του γκολ, αφού κατόρθωσε να… περάσει στη Μασία. Ήταν 13 χρονών όταν έγινε δεκτός στο σχολείο της Μπαρτσελόνα και άμεσα θα γινόταν κολλητός με τον δύο χρόνια μικρότερό του Πεπ Γκουαρντιόλα. Θα τους κολλούσαν, μάλιστα, το παρατσούκλι οι «λαίμαργοι», απόρροια των μερίδων που θα κατανάλωναν στα γεύματα. Στο γήπεδο, όλα θα πήγαιναν τέλεια. Ο Τίτο θα είναι μέλος μια ιστορικής ομάδας Νέων που κατέκτησε δύο συνεχόμενα πρωταθλήματα, όμως σύντομα θα αντιλαμβανόταν ότι το μεγάλο του όνειρο δε θα γινόταν πραγματικότητα. «Το 1989 μου είπαν αν θέλω να παίξω ακόμα δύο χρόνια στην Β’ ομάδα. Ήμουν, ήδη, 21 και σκέφτηκα ότι δεν έχω κάτι να περιμένω. Έκανα λάθος, έφυγα πολύ νωρίς», θα παραδεχτεί με τα διδάγματα που θα έχει πάρει από μια μάλλον αποτυχημένη ποδοσφαιρική καριέρα. Η Φιγκουέρες, η Θέλτα, η Μπανταχόθ, η Μαγιόρκα, η Γέιδα, η Έλτσε και τη σεζόν 2000-01 η Γκραμενέτ, η τελευταία του ομάδα.

Από πρίγκιπας… βασιλιάς!

Μόλις η ζωή που ονειρευόταν από παιδί τελείωσε, ξεκίνησε εκείνη που είχε αποφασίσει η μοίρα. Η επιτυχία θα ερχόταν, όμως όχι με τον τρόπο που περίμενε ο Τίτο Βιλανόβα. Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από μια άσημη ομάδα τοπικού πρωταθλήματος, όμως σύντομα το σύστημα της Μπαρτσελόνα θα τον απορροφούσε. Η δουλειά στις ακαδημίες του συλλόγου δε θα μπορούσε να είναι αμελητέα, πόσω μάλλον όταν στο ρόστερ της ομάδας Νέων θα έχει τον Λιονέλ Μέσι, τον Ζερά Πικέ και τον Σεσκ Φάμπρεγκας. Ίσως γι’ αυτό να είναι και από εκείνους που ξέρουν όσοι λίγοι τη ψυχοσύνθεση του Αργεντινού. «Δε θέλει ποτέ να βγαίνει απ’ το παιχνίδι, είναι η διασκέδασή του. Όταν τον κάνεις αλλαγή ή τον αφήνεις εκτός ενδεκάδας είναι σαν ένα παιδί που παίζει στην πλατεία και η μαμά του, του ζητάει να πάει να αγοράσει ψωμί. Θα πάει, αλλά με κακή διάθεση».

Οι φήμες τον θέλουν να έχει φροντίσει και για το άλλο δικό του παιδί, τον Σεσκ Φάμπρεγκας. Ο Τίτο Βιλανόβα επέμενε και εντέλει έπεισε τον Πεπ Γκουαρντιόλα το 2011 να φέρουν πίσω στην Καταλωνία τον Ισπανό μέσο, που είχε ξενιτευτεί από μικρός στο Λονδίνο. «Οι δίδυμοι», όπως πολλοί τους αποκαλούσαν ή οι «λαίμαργοι», όπως ήταν γνωστοί στην εφηβεία τους είχαν ενωθεί από το 2008, αναλαμβάνοντας την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα. «Ο Πεπ δε με διάλεξε επειδή είμαστε φίλοι. Υπάρχουν άνθρωποι πολύ πιο κοντινοί του από εμένα και θα μπορούσε να διαλέξει εκείνους. Στο τέλος το μόνο που μετράει είναι η δουλειά σου και κάθε μέρα πρέπει να κερδίζω την εκτίμηση του Πεπ. Για χάρη της φιλίας μας, δε γίνεται να τον απογοητεύσω».

Και δεν το έκανε ποτέ… Ο Τιερί Ανρί τον αποκαλούσε «δίδυμο αδελφό του Mr.», ο Κάρλες Πουγιόλ σαν άνθρωπο του ποδοσφαίρου, ο Τσάβι σαν άνδρα «ευγενικό, διακριτικό, πολύ έξυπνο και δουλευταρά», ενώ ο Αντρές Ινιέστα τον είχε παρομοιάσει «με ένα βιβλίο. Σου διδάσκει πολλά και ποτέ δε σε βαραίνει». Η εκτίμηση των παικτών του ήταν δεδομένη. Ίσως γιατί είχε βρει το μυστικό για να τους κερδίσει. «Είναι πολύ σημαντικό να μιλάς πρόσωπο με πρόσωπο. Όταν είσαι ειλικρινής, γλιτώνεις πολλά προβλήματα», ήταν το δόγμα του το οποίο θα είχε την πρόκληση να το ακολουθήσει και ως πρώτος προπονητής…

Η 27η Απριλίου ήταν διαφορετική για το μικρό χωριό των 600 κατοίκων. «Καθίσαμε με τη γυναίκα μου για φαγητό, όταν θυμηθήκαμε ότι έχει συνέντευξη Τύπου ο Πεπ. Ανοίξαμε την τηλεόραση και όταν ο Σάντρο ανακοίνωσε ότι ο Τίτο θα είναι ο νέος προπονητής, κοιταχτήκαμε και είπαμε: «Τι;». Μείναμε με το στόμα ανοικτό». Η έκπληξη δε θα ήταν μόνο για την οικογένεια Βιλανόβα, αλλά ολόκληρη τη γειτονιά. Μέσα στις επόμενες ώρες τηλεοράσεις, εφημερίδες και ραδιόφωνα θα… χτένιζαν την περιοχή, προσπαθώντας να μάθουν ότι περισσότερο μπορούσαν για τον νέο τεχνικό της Μπαρτσελόνα.

Οι περισσότερες ιστορίες θα ήταν ίδιες. Βαρετές. Οι ταπεινοί γονείς του, που την επόμενη μέρα πήγαν στη δουλειά για να ανοίξουν τα μαγαζιά τους. Παρότι αρκετά μεγάλοι και αρκούντως εύποροι για να έχουν συνταξιοδοτηθεί. Θα μάθαιναν για την άρνηση του Τίτο να βραβευτεί από τον δήμαρχο για την κατάκτηση του Champions League. «Μου είπε ότι δεν έκανε κάτι σπουδαίο και πως υπάρχουν άλλοι άνθρωποι όπως οι αγρότες ή οι ηλικιωμένοι που αξίζουν περισσότερο από εκείνον μια τέτοια τιμή», εξήγησε ο Νταβίντ Φοντ. Θα άκουγαν για τις οικογένειες που καλεί στην Βαρκελώνη για να δουν από κοντά την ομάδα και τα παιδιά που «περνάνε καλύτερα από οποιοδήποτε πάρτι». Θα έπρεπε, όμως, να αντέξουν και μια ακόμα ιστορία. Όπως την άντεξε και ο Τίτο.

Σε μια κλωστή…

«Είχαμε μια συνάντηση στο γραφείο του γιατρού. Πήγα με τη γυναίκα μου και είδα έκπληκτος εκεί τον Πεπ με την Κρις και τους γιατρούς του συλλόγου. Μόλις είδα τόσους πολλούς τριγύρω, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν καλά. Ειδικά, όταν αντίκρισα το βλέμμα του γιατρού». Στις 22 Νοεμβρίου του 2011, ο Τίτο Βιλανόβα διαγνώστηκε με καρκίνο στην παρωτίδα, τη μεγαλύτερη σιελογόνο αδένα του σώματος. Έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα και κατόπιν να υποβληθεί σε ακτινοβολία και χημειοθεραπεία. Τα έκανε όλα και σε δύο εβδομάδες είχε επιστρέψει στο γήπεδο για να δουλέψει.

«Σκεφτόμουν ότι τα παιδιά μου είναι 14 και 17 ετών και ακόμα με χρειάζονται. Εστίασα όλη μου την προσπάθεια στο να προχωρήσω μπροστά. Άρχισα να τρέχω, να τρέχω, να τρέχω και πέρασαν δέκα μήνες που δεν σταμάτησα να τρέχω». Πάνω που πίστευε ότι ο αγώνας τελείωσε, βρέθηκε ξανά στην αφετηρία. Μόνο που αυτή τη φορά δεν έχει στο πλευρό του μόνο στενούς συνεργάτες και φίλους, αλλά ολόκληρη την Ισπανία. Ànims Tito!