Μην πυροβολείτε τον... αρσιβαρίστα!

Ο Πύρρος τέθηκε επικεφαλής στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, η Αντωνάκου στην ίδια θέση με την "Κοινωνική Συμφωνία", ο Τσαλουχίδης κατεβαίνει στο πλευρό της Ντόρας στην Α' Πειραιώς και ο Βασίλης Σκουντής ψάχνει αθλητικούς ψύλλους μέσα στα πολιτικά άχυρα!

Πρώτα απ' όλα να διευκρινίσω ότι η αναφορά στον πρόλογο είναι εντελώς ενδεικτική και σίγουρα αδικεί την αθλητική πανδημία που ενέσκηψε στα ψηφοδέλτια των κομμάτων ενόψει των πιο πολυφωνικών εκλογών στην ελληνική ιστορία: των πιο πολυφωνικών και ασφαλώς των πιο κρίσιμων στην περίοδο της Μεταπολίτευσης...

Η αναφορά, λοιπόν, είναι ενδεικτική, αλλά χαρακτηριστική, διότι ο Δήμας θεωρείται αθλητής... Επικρατείας, η Σταυρούλα παίζει ακόμη πόλο και ο Γιώτης επιστρατεύθηκε σε μια περιφέρεια σηκώνοντας το λάβαρο όχι μόνο της Δημοκρατικής Συμμαχίας, αλλά και της...γαυροσύνης. Αλλά είναι κι άλλοι, πολλοί άλλοι "δικοί μας άνθρωποι" διεσπαρμένοι καθ' άπασαν την ελληνικήν εκλογικήν επικράτειαν...

Αναζητώντας την απλούστερη ιδεολογική πλατφόρμα του αθλητικού συνωστισμού που παρατηρείται στα ψηφοδέλτια των κομμάτων, νομίζω ότι τον βρήκα σε ένα μήνυμα που ανέβασε πριν από λίγες ώρες η φιλενάδα μου η αρχηγός της ομάδας πόλο του Ολυμπιακού στον τοίχο της στο Facebook και αναφέρει τα εξής: "Σας ευχαριστώ για τα μηνύματα σας! Είμαι αθλήτρια κ θα παραμείνω αθλήτρια!Είμαι όμως και αγανακτισμένη πολίτης της χώρας που αγαπάω! Γι' αυτό και αποδέχθηκα από την κυρία .Λούκα Κατσέλη την τιμητική θέση στο Επικράτειας με την Κοινωνική Συμφωνία! Η πολιτική έχει "πεθάνει'"! Μόνο άνθρωποι υπάρχουν και ΕΛΛΗΝΕΣ, γι' αυτό και μόνο η προσπάθεια αρκεί"!

Είναι σαφές το σκεπτικό της Αντωνάκου και επειδή οι περισσότεροι από τους αθλητές που αποφασίζουν να εκτεθούν στον πολιτικό στίβο δεν είναι (και δεν φιλοδοξούν να γίνουν) επαγγελματίες πολιτικοί, ο καθένας διαθέτει ένα επιχείρημα που το επικαλείται και οφείλουμε να το σεβαστούμε...

Παρεμπιπτόντως η κατάσταση της Ελλάδας, η λαϊκή αγανάκτηση και μια φάση που βιώνουμε όλοι μας και από απολιτίκ, έγινε κιόλας... ντεπολιτίκ, ευνοούν , ου μην και επιβάλλουν την συμμετοχή ανθρώπων οι οποίοι είναι νέοι, πολιτικώς άφθαρτοι και κινούνται εκτός σκληρών κομματικών γραμμών. Προφανώς η παραδοσιακή πολιτική μπαίνει σιγά σιγά στο ράφι και αναζητεί δεκανίκια σε άλλα πεδία και αυτό είναι όντως παγίδα, διότι όπως μου είπε σήμερα το πρωί ο (δοκιμασμένος σε αυτά τα γήπεδα) Παναγιώτης Φασούλας, "οι αθλητές μοιάζουν να είναι η χρήσιμη λύση του συστήματος"!

Εξ ορισμού η άποψη του πρώην βουλευτή και Δημάρχου Πειραιώς μυρίζει άσχημα για τον κάθε Πύρρο, την κάθε Σταυρούλα, τον κάθε Κικίλια, τον κάθε Τσαλουχίδη, τον κάθε Μητρόπουλο και πάει λέγοντας. Προφανώς οι αθλητές δεν μπορούν να γίνουν οι διασώστες ενός συστήματος που πεθαίνει, αλλά τα κίνητρα του καθενός από εκεί και πέρα ποικίλλουν: άλλος μπορεί να έχει ανάγκη τα λεφτά, άλλος την επιθυμία εξαργύρωσης της φήμης, της αναγνωρισιμότητας και της λαϊκής αποδοχής του, άλλος τη ματαιοδοξία ή την αυταπάτη ότι μπορεί να σώσει την Ελλάδα (ή οτιδήποτε, στα κομμάτια μπορεί να σωθεί ακόμη) κι άλλος απλώς να θέλει να δοκιμάσει κάτι άλλο στη ζωή του!

Θεμιτά είναι όλα αυτά και επειδή από χθες η κοινωνική δικτύωση εξελίχθηκε σε παλλαϊκή κοινωνική απαξίωση του Πύρρου, τολμώ να (μη) συμφωνήσω με την κρατούσα άποψη: συμφωνώ ότι δεν είναι καιρός για τέτοιo salto mortale, αλλά από την άλλη πλευρά αναρωτιέμαι γιατί να μην αφήσουμε έναν επιτυχημένο άνθρωπο να δοκιμάσει τον εαυτό του εκεί, όπου άλλοι όχι απλώς απέτυχαν, αλλά έσπασαν τα μούτρα τους!

Αυτοσαρκαζόμενος ο Σαρλ ντε Γκολ είχε πει κάποτε πως "μετά από τόσα χρόνια κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η πολιτική είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση για να την εμπιστευθούμε στους πολιτικούς" κι αυτή η αποφθεγματική ρήση θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει την προμετωπίδα των αθλητών, που πολιτεύονται. Τουλάχιστον αυτοί απέδειξαν ή και εξακολουθούν να αποδεικνύουν στην καθημερινή ρουτίνα τους ότι μπορούν να δίνουν μάχες και να νικούν, ακόμη κι όταν είναι αουτσάιντερ ή όλοι τους θεωρούν καταδικασμένους...

Με την απόφαση του να αποδεχθεί την πρόταση του Βενιζέλου, ο Πύρρος δεν πληρώνει το μάρμαρο της καθόδου του στα πολιτικά πλατό, αλλά τα επίχειρα της συγκυρίας: δεν αποδοκιμάζεται διότι πολιτεύεται, αλλά επειδή συντάσσεται με ένα μνημονιακό κόμμα εξουσίας το οποίο φέρει μεγάλη ευθύνη για τα δεινά της χώρας. Το πρόβλημα είναι περισσότερο το timing και λιγότερο η κωλοτούμπα, που του καταλογίζουν πολλοί, επειδή στο παρελθόν είχε δηλώσει ότι η πολιτική δεν ήταν μέσα στα άμεσα ενδιαφέροντα του και μάλιστα χρησιμοποιούσε ως επιχείρημα τα τέσσερα (υπερκομματικά, οικουμενικά και διαχρονικά) ολυμπιακά μετάλλια του.

Πλάκα πλάκα, από τη στιγμή που είναι αθλητής Επικρατείας, μπορεί να γίνει και βουλευτής Επικρατείας!

Για να είμαι ειλικρινής το επιχείρημα της παλιάς δήλωσής του Πύρρου είναι αστείο και πέρα από κάθε λογική, άλλωστε στα πρόχειρα μπορώ να θυμηθώ ένα σωρό ανθρώπους που (δήλωναν ότι) απεχθάνονταν την πολιτική, αλλά κάποια στιγμή ενέδωσαν στον πειρασμό: ακόμη και ο πολύ συνειδητοποιημένος σε όλα του, Παναγιώτης Φασούλας το 1988 σε μια συνέντευξη στο "Τρίποντο" (και ενώ βρισκόταν ακόμη στις τάξεις του ΚΚΕ) είχε πει ότι "δεν θα έβαζα ποτέ υποψηφιότητα στις εκλογές διότι ο κάθε βουλευτής είναι η φωτοτυπία του αρχηγού του"!

Ε, μετά από δυο χρόνια βγήκε δημοτικός σύμβουλος στη Θεσσαλονίκη, ύστερα εξελέγη πανηγυρικά βουλευτής Πειραιώς, έχασε την επόμενη εκλογή (αν και πήρε πάνω από 30.000 σταυρούς) λόγω της "καραμπόλας" με τον Σημίτη και στο τελευταίο (πριν από το επόμενο άραγε;) βήμα της πολιτικής σταδιοδρομίας του αναδείχθηκε Δήμαρχος.

Pas mal για έναν τύπο που συστηνόταν ως (πρώιμος για τα δεδομένα της εποχής) αντιεξουσιαστής, σήκωνε λόγω ύψους τα πλακάτ του ΚΚΕ στις διαδηλώσεις και δήλωνε ότι απεχθανόταν την πολιτική και τον κάθε λογής φορέα της. Οσο για τις παλιές δηλώσεις, όπως είπε και χθες το βράδυ από το "Καμπ Νόου" ο Σωτηρακόπουλος, που είχε σπεύσει στο 2-0 να προεξοφλήσει τον αποκλεισμό της Τσέλσι, "καλύτερα να μασάς, παρά να μιλάς"!

Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι για ποιο λόγο βιάστηκε ο Σαμαράς να ανακοινώσει το ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας: θα μπορούσε η Συγγρού να περιμένει την ανακοίνωση της Ιπποκράτους και να της κάνει αντιπερισπασμό, βάζοντας τον Κακιασβίλι, που μάλιστα αγωνιζόταν σε πιο βαριά κατηγορία και έχει περισσότερα κυβικά!

Το βέβαιον είναι ότι, συνηθισμένος στα βάρη, ο Πύρρος μπορεί κάλλιστα να σηκώσει και μάλιστα μονάχα στο αρασέ τον Βενιζέλο, απλώς για να ανυψώσει και τον Πάγκαλο, πρέπει να επιστρατεύσει και το ζετέ!

ΥΓ: Κατόπιν όλων αυτών, ας μην πυροβολούμε ούτε τον αρσιβαρίστα, ούτε την πολίστρια, ούτε τον ποδοσφαιριστή, ούτε τον μπασκετμπολίστα. Το να βγαίνει ο καθένας και να λέει το μακρύ του ή το κοντό του είναι μεν αγαθό της δημοκρατίας, αλλά καταντάει προσβλητικό και επικίνδυνο για τη δημόσια υγεία. Στο κάτω κάτω αφού δεν μας έσωσαν οι επαγγελματίες πολιτικοί, ας δώσουμε μια ευκαιρία και στους ερασιτέχνες...